Αναμφίβολα πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα κεφάλαια της metalcore σκηνής, καθώς πέρα από πρωτοπόροι σε αυτό το, περισσότερο prog παρά djent, ιδίωμα που δημιούργησαν, δεν λοξοδρόμησαν ούτε μια φορά από τον δρόμο της επιτυχίας. Εντάξει μπορεί στα “Scurrilous” και “Pacific Myth” να πισωπάτησαν για λίγο, ωστόσο είναι αναμενόμενο όταν ο πειραματισμός είναι το σημείο αναφοράς της μουσικής σου, να πέφτεις και λίγο έξω, κυρίως στο τι θέλει ο κόσμος να ακούσει. Από το πανκίζον “Kezia”, έως το μεταλιζέ “Fortress” και το post-hardcore “Scurrilous” έως το μεγαλειώδες all around “Volition” η μπάντα έχει μεταφέρει στα έργα της την ξεχωριστή ταυτότητα της, ακόμα κι αν αυτή πλησιάζει σε ένα κράμα μεταξύ COHEED AND CAMBRIA και EVERYTIME I DIE.
Το “Palimpsest” είναι ένας δίσκος που υπολογίζονταν να κυκλοφορήσει πριν δύο χρόνια, καθώς η μπάντα μπήκε στο στούντιο τον Ιανουάριο του 2018. Ωστόσο το πρόβλημα που προέκυψε στη φωνή του Rody Walker, μετά την επετειακή περιοδεία για τα 10 χρόνια του “Fortress” (που τον οδήγησε έως το χειρουργείο), κατέστησε το όλο εγχείρημα σχεδόν ανέφικτο. Έτσι λοιπόν, μη θέλοντας να κατεβάσουν τον πήχη που έθεσαν με το εκπληκτικό “Volition”, η αναμονή των δύο χρόνων ήταν κάτι παραπάνω από ανταμοιβή, τόσο για την μπάντα, όσο και για τους οπαδούς της. Η επιστροφή του Walker μπροστά από το μικρόφωνο φαντάζει εντυπωσιακή, με το εύρος της φωνής να ξεπερνάει τα όρια που τόσα χρόνια έχει θέσει. Από εκεί και πέρα, η υπόλοιπη μπάντα παραμένει τεχνικά άρτια, περιορίζοντας ωστόσο την πολυπλοκότητα των συνθέσεων, καθιστώντας έτσι τα κομμάτια πιο “pop”, με την ευρύτερη χρήση του όρου, μιας και η μουσική των PROTEST THE HERO δεν θα χαρακτηριστεί ποτέ mainstream. Από την άλλη γνωρίζαμε την καλή σχέση της μπάντας με την χρήση του πιάνου σε ιντερλούδια μεταξύ των κομματιών στους προηγούμενους δίσκους (κυρίως στο “Fortress”), ωστόσο εδώ αυτή η σχέση περνάει σε άλλο επίπεδο. Μεγαλύτερο παράδειγμα τα “From the Sky” και “All Hands”, όπου ο Luke Hoskin γυρίζει τούμπα όλη την ροή των κομματιών μετά την δική του παρέμβαση. Όσο προχωράει ο δίσκος και φθάνει προς το τέλος του, τόσο τα κομμάτια ανεβάζουν στροφές, διατηρώντας το heavy στοιχείο σε δεόντως επιθυμητά επίπεδα, κρατώντας έτσι αμείωτο το ενδιαφέρον και δημιουργώντας ταυτόχρονα την αίσθηση ότι αυτή κυκλοφορία δεν θες με κανένα τρόπο να τελειώσει.
Είναι τρομερό πως η μουσική των PROTEST THE HERO, γράφεται ξανά και ξανά, και κάθε φορά με διαφορετικό τρόπο ανακαλύπτεις μια νέα πτυχή της. Ίσως είναι από τις λίγες φορές που ο τίτλος ενός δίσκου περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο το περιεχόμενο του. Το παλίμψηστο είναι το αρχαίο κείμενο σε περγαμηνή ή πάπυρο, που το υλικό του χρησιμοποιείται για να ξαναγραφτεί ένα νέο κείμενο από πάνω. Έτσι κι εδώ, το συγκρότημα αναγραμματίζει ιδέες και συνθέσεις, και τελικά καταφέρνει το νέο αυτό πόνημα να στέκεται εξίσου αντάξιο των προκατόχων του. Επίσης, βάζοντας στο εξώφυλλο την αμερικάνικη σημαία, το συγκρότημα δηλώνει (τόσο με το artwork όσο και με τους στίχους) ότι ακολουθούν πορείες παράλληλες στο γράψιμο της ιστορίας από την αρχή, κάνοντας έτσι την μουσική τους πολιτικά ενεργή μετά από πολύ καιρό, στην μετά Arif Mirabdolbaghi εποχή.
8/10
Νίκος Ζέρης
