Ο Devon Graves, τραγουδιστής των PSYCHOTIC WALTZ, έρχεται, αρχής γενομένης από τη Δευτέρα 9 Οκτωβρίου στο Κύτταρο, για μερικά ακουστικά show, όπου θα παίζει –εκτός των άλλων- ολόκληρο το “Bleeding”. Ο Σάκης Φράγκος επικοινώνησε μαζί του και μίλησαν πάνω από μία ώρα για το δίσκο αλλά και για πολλά άλλα γεγονότα της καριέρας τους, σε μία συνέντευξη-ποταμό, που κράτησε πάνω από μία ώρα…
Γεια σου Devon, καλωσήρθες στο ROCK HARD! Το “The God-shaped void” είχε ψηφιστεί δίσκος της χρονιάς από το ROCK HARD όταν είχε βγει. Αλλά τώρα που περιοδεύεις, παίζεις ολόκληρο το “Bleeding” (1996). Θα ήθελα να εστιάσω σε αυτό το άλμπουμ, που μπορούσε να ήταν και το τελευταίο σας. Αλλά ευτυχώς για εμάς και όλους, δεν ήταν. Θα ήθελα να μας μοιραστείς κάποιες ενδιαφέρουσες ιστορίες που έλαβαν χώρα πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τη κυκλοφορία αυτού του δίσκου. Ποιο πιστεύεις πως ήταν το στοιχείο που έκανε ορισμένους οπαδούς να μη θεωρούν το “Mosquito” αρκετά καλό για το όνομα των PSYCHOTIC WALTZ; Ήταν μήπως ότι θεωρούσαν πως ήταν λιγότερο progressive σε σχέση με τα δύο προηγούμενα άλμπουμ;
Αυτή ήταν η πρώτη μου σκέψη. Και το καταλαβαίνω κιόλας. Ήμασταν κάπως σε σύγκρουση εκείνο το καιρό διότι τους πρώτους δίσκους κάναμε μόνοι μας τη παραγωγή και μερικούς μηχανικούς ήχου. Το ξέρω ότι έχουμε πει πως ο Ralph Hubert έκανε τη παραγωγή στο “Into the everflow”, αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. Εμείς κάναμε τη παραγωγή, εκείνος ήταν ο μηχανικός ήχου. Απλά πήρε αυτό το credit γιατί τον αφήσαμε να πάρει αυτό το credit. Και υπήρξε αυτή η αλλαγή, γιατί αποκτήσαμε έναν manager από το Los Angeles και για παραγωγό τον Scott Burns. Και από τη στιγμή που αυτά τα δύο στοιχεία ήρθαν, άλλοι άνθρωποι άρχισαν να μπαίνουν σε αυτό το “μείγμα”, προτείνοντας τι θα μπορούσε να το κάνει πιο επιτυχημένο. Και δεν είναι σε φάση “ΟΚ, απλά άλλοι άνθρωποι μας έλεγαν τι να κάνουμε”. Καμία σχέση. Θέλαμε και εμείς να κάνουμε κάτι καλό. Αυτό που μου έλεγε ο Scott Burns, θα άκουγε τις (φωνητικές) μελωδίες μου και σχεδόν θα τσαντιζόταν. Σε φάση “κοίτα φίλε, ακούω αυτό το κομμάτι σε επανάληψη και απλά δε μπορώ να το θυμηθώ. Δεν μπορώ να θυμηθώ τις μελωδίες σου. Αυτό είναι κακό.”.
Και του απαντάω “εγώ μπορώ να τις θυμηθώ, για μένα είναι εύκολο. Κάνω το κομμάτι μου, ξέρεις δε θέλω να γράφω πιασάρικη pop μουσική.” Και είχε μια ενδιαφέρουσα παρατήρηση: “Δεν μπορείς να μου πεις, ότι οι αγαπημένες σου μπάντες δε βρήκαν ένα τρόπο να κάνουν τις μελωδίες τους ευκολομνημόνευτες”. Το οποίο με έκανε να σκεφτώ, δεν ξέρω, όλοι προσπαθούσαμε να βρεθούμε στη μέση. Προσπαθούσαμε να κάνουμε κάτι που θα μας εξασφαλίσει περισσότερη προσοχή, να μας συστήσει σε ένα ευρύτερο κοινό. Αλλά η πραγματικά αλλαγή η οποία συνεχίστηκε από το “Mosquito” στο “Bleeding” (που το “Mosquito” στο μυαλό μου είναι πιο prog από το “Bleeding”) και από εκεί στο “The God-shaped void”, είχε σχέση με την εμπειρία που είχαμε παίζοντας μεγαλύτερους χώρους. Όταν παίζουμε στο προβάδικο, είναι ένας πολύ μικρός και σφιχτός χώρος. Μπορείς να παίξεις όλα αυτά τα στακάτα θέματα και το διπέταλο και να ακούς τα πάντα γιατί είναι ένας μικρός χώρος. Και όταν αρχίσαμε να παίζουμε σε μεγαλύτερους χώρους, σε μας άρχισε να ακούγεται σαν μια μπετονιέρα.
Όλες αυτές οι νότες που έβγαιναν από τα ηχεία και απλά σκορπίζονταν το χώρο. Και έβλεπα μπάντες όπως οι JANE’S ADDICTION για παράδειγμα, να παίζουν πολύ λιγότερα και να “αγγίζουν” την άλλη πλευρά του χώρου. Να αγγίζουν ακόμα και ανθρώπους σαν εμένα. Οπότε σκεφτήκαμε, πως η μουσική μας χρειάζεται να γίνει πιο ταιριαστή για έναν μεγάλο χώρο, ώστε ο ήχος μας να ταξιδεύει και να μη μπερδεύεται”. Οπότε αρχίσαμε να γράφουμε με αυτό κατά νου. Και δεν σταματήσαμε να γράφουμε έτσι, γιατί αυτό ήταν στη πραγματικότητα μουσική που μας άρεσε. Αγαπάμε τους SABBATH, τους DEEP PURPLE, τους LED ZEPPELIN. Αγαπάμε επίσης και τα πιο prog συγκροτήματα όπως οι YES και οι RUSH. Αλλά όταν το κάναμε, παρατηρούσαμε ότι και άλλες μπάντες το έκαναν και φαινόταν πως ήταν περίπλοκες, απλά για να είναι περίπλοκες. Χρησιμοποιούσαν αλλαγές στα μέτρα απλά για να ξεγελάσουν τον ακροατή. Οπότε καταλάβαμε ότι είναι ένα χαζό παιχνίδι να προσπαθείς να το παίξεις εξυπνότερος από το κοινό σου. Χρειάζεται να τους προσεγγίσουμε, χρειάζεται να τους δώσουμε αυτή τη μουσική, δε μπορεί να γίνει κάτι τόσο δύσκολο στη κατανόηση.
Οπότε ήταν μια συνειδητή απόφαση για τους εαυτούς μας, για την εξέλιξη μας καθώς και το τι μουσική άρχισε να μας αρέσει. Να “μεταφράζεται” η μουσική μας σε μεγαλύτερους χώρους και να αγγίζουμε ανθρώπους χωρίς να χρειάζεται να ακούσουν το κομμάτι 10 φορές για να πουν “αυτό είναι φοβερό”. Γιατί πολλοί άνθρωποι δε σου δίνουν αυτή την ευκαιρία. Θα το ακούσουν μια φορά, αν δεν τους ενδιαφέρει δε θα σου δώσουν δεύτερη. Οπότε στην αλλαγή προς κάτι που θα μας έκανε πιο προσβάσιμους ας πούμε, ούτε για ένα δευτερόλεπτο δεν εγκαταλείψαμε αυτό το οποίο αγαπάμε στη μουσική. Αγαπάμε τη πολυπλοκότητα, αγαπάμε και την απλότητα. Αλλά για μένα είναι πολύ πιο δύσκολο να κάνεις μια απλή ιδέα η οποία να είναι πολύ καλή ιδέα. Και αυτό αναζητούμε, ακόμα και σήμερα.
Σαφώς. Όπως λέω πάντα, είναι πολύ πιο εύκολο να γράψεις ένα τετράλεπτο πιασάρικο κομμάτι, παρά ένα δεκάλεπτο επικό κομμάτι. Γιατί στα δέκα λεπτά έχεις όλες σου τις ιδέες, χωρίς να τις συμπυκνώνεις σε κάτι συμπαγές.
Για μένα δεν έχει να κάνει τόσο με τη διάρκεια του κομματιού, αλλά με την “τεχνική” κατασκευή του. Πρέπει να σκεφτείς ότι δύο από τα μέλη της μπάντας, στις πρώτες μέρες μας, τα διαλέγαμε από το Λύκειο. Οι υπόλοιποι είχαμε τελειώσει ένα χρόνο μόλις το Λύκειο. Ήμασταν έφηβοι. Βγαίνανε στο προσκήνιο οι METALLICA, οι IRON MAIDEN, οι QUEENSRYCHE, οι JUDAS PRIEST (παλαιότεροι βέβαια). Όλοι είχαν τραγουδιστές που μπορούν να χτυπήσουν ψηλές νότες, είχαν κιθαριστικές αρμονίες που ήταν κοντά στο progressive. Οπότε, προσπαθούσαμε να “νικήσουμε” αυτό. Προσπαθούσαμε να ξεπεράσουμε τις αγαπημένες μας μπάντες. Θέλαμε να είμαστε το επόμενο βήμα στην εξέλιξη αυτή. Άμα τα βάζαμε σε σειρά δηλαδή: SABBATH – PRIEST – MAIDEN – QUEENSRYCHE – PSYCHOTIC WALTZ. Αυτό σκεφτόμασταν, ότι αυτή τη μορφή θα έπαιρνε. Οπότε εγώ τραγουδούσα πάρα πολύ ψηλά, οι υπόλοιποι κάνανε τρελά πράγματα. Θυμάμαι συγκεκριμένα ο Dan και ο Bryan να λένε “θέλω να γράψω μουσική που να είναι αδύνατη για έναν κιθαρίστα να τη καταλάβει”. Αυτό είναι το σκεπτικό ενός φιλόδοξου έφηβου. ΟΚ εγώ ίσως ήμουν 20, αλλά και πάλι αυτό ήταν το σκεπτικό ανθρώπων που είναι νέοι και πεινασμένοι. Αλλά αργότερα…ξέρεις εγώ μεγάλωσα ακούγοντας Bowie, SABBATH, HENDRIX και TULL.
Οι JETHRO TULL ήταν το πιο progressive πράγμα που είχα ακούσει. Και δεν είχα ακούσει καν τα πιο progressive άλμπουμ τους όπως το “Stormwatch” και τα λοιπά. Ήμουν πιο πολύ με το “Aqualung”, το “Benefit”, τα πιο απλά, πιο folk, πιο 3/4 πράγματα. Γούσταρα τους PINK FLOYD, όλα αυτά τα πράγματα. Είχα ένα πικάπ όλη μου τη ζωή και μάθαινα μουσική μέσα από αυτό το πικάπ. Οπότε το να βάζω αυτούς τους δίσκους, να τους ακούω και να βιώνω αυτή την εμπειρία, χτίζοντας τον εαυτό μου μέσα από αυτή τη μουσική που άκουγα. Και όταν κάναμε τον πρώτο μας δίσκο και πήρα το βινύλιο του “Α social grace” σπίτι και άρχισα να το ακούω, ήταν η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα κάτι που με απογοήτευσε λιγάκι. Αυτή η μουσική, είναι τόσο διαφορετική από όλα εκείνα τα πράγματα που άκουγα. Ήταν τόσο άγρια και διαφορετική που αναρωτήθηκα “Τι συνέβη σε αυτό από το οποίο ξεκίνησα;”. Έχασα κατά κάποιο τρόπο τον εαυτό μου σε αυτό το “διαγωνισμό”, τον εφηβικό διαγωνισμό του να είσαι ο πιο καταπληκτικός εκεί έξω.
Μια και ανέφερες τη φωνή σου, στο “Bleeding” είναι λίγο πιο χαμηλών τόνων. Παρόλα αυτά πιστεύω ότι είναι πιο ώριμη από ποτέ. Ήταν δύσκολο για σένα να τραγουδήσεις τις ψιλές νότες, ή ήταν μια συνειδητή απόφαση;
Όχι, ήταν μια συνειδητή απόφαση. Ακόμα τραγουδάω αυτές τις ψιλές νότες, ίσως όχι τόσο συχνά (γέλια), μια και δε μπορώ να έχω τον ίδιο ρυθμό επί σκηνής που είχα όταν ήμουν 20. Ωστόσο, ακόμα μπορώ να τραγουδήσω κάθε μια από αυτές τις ψιλές νότες. Αλλά ήταν εκείνη την εποχή, που βγαίναμε και παίζαμε και με άλλες μπάντες. Και κάθε μια τέτοια μπάντα θα είχε ένα τραγουδιστή που θα έβγαζε μια τέτοια ψιλή κραυγή, προτού σκεφτεί να πει κάποια λέξη. Θυμάμαι ήμουν στο Vegas, ή μάλλον όχι εκεί, σε κάποια άλλη έρημο. Θυμάμαι να βλέπω τη μπάντα και να περιμένουμε να ανέβουμε, σκεπτόμενος “μια μέρα, όλοι θα κοιτάμε πίσω σε αυτές τις στιγμές και θα γελάμε. Θα βλέπουμε όλες αυτές τις τσιρίδες και θα γελάμε”. Ήταν φοβερό όταν το έκανε ο Robert Plant, ήταν φοβερό όταν το έκανε ο Ian Gillan, ήταν φοβερό όταν το έκανε ο Rob Halford….σου ανατίναζε το μυαλό. Αλλά μετά από λίγο, έγινε αυτό που έκαναν όλοι.
Και αυτό ήταν που με έκανε να κοιτάξω προς την άλλη κατεύθυνση. Συν το ότι άκουσα τον εαυτό μου στο πρώτο δίσκο και σκέφτηκα “γιατί δε θυμίζω στον εαυτό μου όλα αυτά που αγάπησα όταν ακούω αυτό το δίσκο; Γιατί τραγουδάω ψηλά στη στρατόσφαιρα!”. Και σκέφτομαι “φίλε, ο Bowie δεν το έκανε ποτέ αυτό. Ο Jim Morrison δεν το έκανε ποτέ αυτό”. Τραγουδάνε σε ένα πιο φυσικό τόνο. John Lennon, Paul McCartney, όλοι οι σπουδαίοι δεν ήταν εκεί ψηλά με falsetto. Και αυτό που παρατήρησα είναι το εξής: γι’ αυτό το λόγο μπορείς να τους ξεχωρίσεις. Μπορείς να ξεχωρίσεις τον Jim Morrison, τον David Bowie, τον Alice Cooper, ακόμα και τον Ozzy από τον ήχο της φωνής τους. Αλλά μόλις αρχίσεις να πηγαίνεις μια δύο οκτάβες πάνω, αρχίζουμε όλοι να ακουγόμαστε το ίδιο. Και το μόνο που μας ξεχωρίζει τότε, είναι το vibrato μας. Ακουγόμαστε λιγότερο μοναδικοί κατά τη γνώμη μου όταν τραγουδάμε σε εκείνη την υψηλή τονικότητα.
Εκεί πήγα προς την αντίθετη κατεύθυνση από το πλήθος, πήγα να βρω τη δική μου, φυσική φωνή. Αυτό άρχισε να συμβαίνει ακόμα και στο “A social grace”, στο “In this place”. Αυτό είναι ένα τραγούδι που μπορώ ακόμα να ακούσω και να χαρώ τον ήχο της φωνής μου. Ήταν ένας πιο JETHRO TULL ήχος για μένα. Και όταν μπήκαμε στο δεύτερο άλμπουμ “Into the everflow”, εκεί άρχισα κάπως να βρίσκω το δικό μου μονοπάτι μελωδικά. Και θυμάμαι ότι ξεκίνησα να τραγουδάω γιατί ήθελα να είμαι ο Ronnie James Dio με λίγο από Alice Cooper. Και ο Dio ήταν θεός, τον είχα δει περισσότερες φορές από όσες είχα δει τον οποιονδήποτε άλλο τραγουδιστή. Τον έχω δει με BLACK SABBATH στη περιοδεία για το “Mob rules”, τον έχω δει στη περιοδεία για το “Holy diver” και αρκετές φορές έκτοτε. Και πάντα ήθελα να του μοιάσω, να τραγουδήσω σαν εκείνον. Και μπορείς να το ακούσεις στις πρώιμες δουλειές μου.
Παρότι είχα αρχίσει να τραγουδάω ψηλότερα λόγω του ανταγωνισμού που σου έλεγα προηγουμένως. Αλλά εκείνη τη περίοδο που κάναμε το “Into the everflow”, είχα μόλις γράψει το “Out of mind”, τη φωνητική μελωδία. Και έβλεπα τον Ronnie να τραγουδάει, στο Los Angeles, στο LA Forum. Φυσικά απολάμβανα τη συναυλία, αλλά εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα ότι είμαι διαφορετικός από εκείνον. Δεν προσπαθώ πια να του μοιάσω, είμαι κάτι άλλο πλέον. Είμαι κάτι διαφορετικό. Και ήμουν χαρούμενος γι’ αυτό. Ήμουν χαρούμενος που ανακάλυψα το τι κάνει εμένα, εμένα και όχι αυτό που με κάνει να θέλω να αντιγράψω κάποιον άλλο. Και αυτό πέρασε, στη χρονική περίοδο του “Into the everflow”. Έτσι, όταν ήρθε η ώρα να κάνουμε το “Mosquito”, νομίζω ότι το φταίξιμο μπορεί να πέσει εν μέρει σε μένα, όσον αφορά το ως προς τι διχάστηκε το κοινό.
Υποθέτω, ήθελα πολύ να κάνω άλλον έναν solo δίσκο. Και ήθελα να κάνω το solo δίσκο, προκειμένου να μπορέσω να έχω λεφτά για ένα καλύτερο studio στο σπίτι μου. Ήθελα να βελτιώσω το studio στο σπίτι μου. Ο μόνος τρόπος για να γίνει αυτό ήταν μέσω ενός ακόμα solo δίσκου. Οπότε, τη περίοδο που θα έπρεπε να εστιάζω στο “Mosquito”, έκανα πολύ περισσότερη δουλειά στον solo δίσκο μου. Έγραφα κομμάτια όπως το “Locust”, “My grave”, “Skeleton”…θα ήταν ο solo δίσκος μου αυτός. Οπότε, πιστεύω πως είμαι ένοχος που δεν έδωσα ό,τι είχα από τον εαυτό μου στους PSYCHOTIC WALTZ. Κρατούσα κάποια για εμένα. Κατέληξα να τα “επιστρέφω” στο “Bleeding” (γέλια).
Στο “Mosquito” είχατε τον Scott Burns, ενώ στο “Bleeding” αναλάβατε πλήρως τη παραγωγή και ο Scott ήταν απλά ο μηχανικός ήχου. Γιατί το κάνατε αυτό;
Σκεφτήκαμε πως ο Scott θα μας βοηθούσε να βρούμε τον ήχο που ψάχναμε. Και να σου είμαι απολύτως ειλικρινής, δεν είμαι απολύτως ενθουσιασμένος με τον ήχο κανενός από τα άλμπουμ μας, με εξαίρεση το “The God-shaped void”. Αυτός είναι ο πρώτος δίσκος που κάναμε στον οποίο ήμουν απολύτως ευχαριστημένος με τον ήχο. Και γι’ αυτό το λόγο ήθελα, να έχω το δικό μου studio. Ήθελα τα δικά μου χέρια στους διακόπτες. Ακόμα κι αν δεν μπορούσα να το κάνω σαν τους τύπους που δεν μπορούσαν να βρουν τον ήχο μας. Ακόμα κι αν δεν μπορούσα να το κάνω καλά, έλεγα “διάολε, πρέπει να το κάνω μόνος μου”. Στις πιο αναλογικές μέρες, ξέρεις, ήταν τόσο διαφορετικά τα πράγματα.
Ο μηχανικός ήχου πρέπει να ξέρει πως η κονσόλα μίξης και το μαγνητόφωνο θα αλλάξουν τον ήχο σου. Οπότε εξαρχής θα έπρεπε να ξέρει πως να σου χαλάσει τον ήχο προτού φροντίσει να το βγάλει προς τα έξω σωστά. Είναι κινούμενος στόχος και δεν τον πετυχαίνουν πάντα. Έβγαλαν ένα καλό ήχο, ήταν ένας καλός ήχος κατά τη γνώμη μου. Πιστεύω ότι το “Bleeding” έχει πολύ καλό ήχο. Το “Mosquito” έχει έναν πολύ καλό ήχο τυμπάνων. Το αναγνωρίζω στον Scott Burns, πραγματικά μπορούσε να βγάλει έναν πραγματικά καλό ήχο τυμπάνων. Ωστόσο, ήταν εφιάλτης για να δουλέψω μαζί του ως τραγουδιστής, ήταν ό,τι χειρότερο. Σχεδόν παράτησα τη μουσική μετά από αυτό.
Μάλιστα, σε πίεσε τόσο πολύ;
Παραπονιόταν ότι οι ιδέες μου δεν ήταν ευκολομνημόνευτες, χωρίς να παρέχει κάποια δημιουργική πρόταση.
Φαντάζομαι σκεφτόσουν “ΟΚ, δε σου αρέσει ο τρόπος που τραγουδάω, πες μου πως θέλεις να τραγουδάω;”
Για το οποίο μου είπε “δεν γράφω μελωδίες”. Και εγώ του απάντησα “ΟΚ, αλλά εγώ γράφω, είναι η δουλειά μου. Οπότε βγάλε το σκασμό, άσε με να κάνω τη δουλειά μου, κάνε κι εσύ τη δική σου”. ΟΚ, είχε μια καλή παρατήρηση. Αλλά αυτό ήταν κάτι που το πήρα μαζί μου στη παραγωγή όταν έκανα παραγωγή για άλλες μπάντες. Οπότε αν δεν ήμουν χαρούμενος με κάτι που τραγουδούσαν, θα πρότεινα μια λύση. Μπορούν να την ακολουθήσουν ή να το αφήσουν. Δεν θα επιβάλλω τις προτάσεις μου επάνω τους. Απλά τους λέω “ξέρετε, σε αυτή τη γραμμή με χάνετε, χάνω ενδιαφέρον, δε με τραβάει μέσα, ας δοκιμάσουμε κάτι άλλο”.
Και τότε θα σκεφτόντουσαν, θα σκεφτόμουν κι εγώ. θα έφτιαχνα μια μικρή μελωδία, λέγοντας “δώστε μου ένα λεπτό”, θα το τραγουδούσα και 9 στις 10 φορές θα το γούσταραν και θα προχωρούσαμε παρακάτω. Ήθελα πάντα να είμαι ο παραγωγός τύπου Mutt Lange, που θα τους βοηθήσω να τραγουδήσουν τα δεύτερά τους, να τους βοηθήσω να φτιάξουν τις φωνητικές μελωδίες τους, να βελτιώσουν τους στίχους τους και πάει λέγοντας. Πολλά βγήκαν δουλεύοντας με κάποιον σαν τον Scott, αλλά δεν θέλω να τον απαξιώσω τελείως. Είχε μια καλή παρατήρηση, απλά δεν ήξερε πως να τη διατυπώσει.
Ποιος ήταν ο λόγος που o Ward Evans, έφυγε από τη μπάντα και τον αντικαταστήσατε με τον Phil Cuttino;
Αυτό ήταν κάτι μεταξύ του Dan και του Ward, να σου ‘μαι ειλικρινής. Δεν είχα κανένα πρόβλημα με τον Ward. Εγώ πίστευα ότι ήταν φανταστικός. Ο Dan πάντα πίστευε ότι ο Ward είχε μια αρνητική στάση, γιατί δεν συμφωνούσε πάντα με τις ιδέες του Dan και τσακωνόταν περισσότερο γι’ αυτό. Αλλά κι εγώ ήμουν έτσι, βέβαια. Κάποιος πάντα διαφωνεί με τον Dan, γιατί ο Dan είναι πολύ πεισματάρης, έχει ένα πολύ ισχυρό όραμα του τι θέλει. Αλλά ξεχνάει ότι και εμείς έχουμε το αντίστοιχο.
Αλλά είναι πιο εύκολο να αλλάξεις τον μπασίστα παρά τον τραγουδιστή (γέλια).
Εγώ δεν ένιωθα πως ο μπασίστας χρειαζόταν να αλλάξει. Αλλά ο Dan το πίστευε και εάν αυτό δε συνέβαινε, θα διέλυε το συγκρότημα πιθανότατα. Για τον Ward αυτό ήταν πολύ καλό γιατί πήγε σε αυτό το DB99 με τον φίλο του τον Eric (σ.σ.: PALEHORSE – “Palehorse” – 1996) και είχαν περισσότερη επιτυχία από ότι είχαμε ποτέ εμείς. Ήταν σε μια τηλεοπτική σειρά νομίζω το “Buffy the vampire slayer”, ακόμα παίρνει επιταγές από αυτό (γέλια). Νομίζω η επιτυχία είναι η καλύτερη εκδίκηση.
Ευχαριστεί τον Dan, κάθε μέρα (γέλια).
Αλλά πρέπει να σου πω δύο πράγματα. Πρώτον, o Ward, έπαιξε στο “Mosquito”. Μετά, ο Dan και εκείνος, είχαν αυτή την ασυμφωνία και τον έδιωξε. Τότε, ήταν που προσλάβαμε τον Phil και ο Dan έβαλε τη φωτογραφία του Phil και το credit στον δίσκο, γιατί “αυτός είναι ο τύπος που όλοι θα δουν στη περιοδεία. Αυτό κάνει ο Ozzy, αυτό κάνουν όλοι!”. Κανένας μας δεν ήταν σύμφωνος με αυτό, “δεν είναι σωστό αυτό, αυτή είναι η απόδοση του Ward, χρειάζεται να του δοθούν τα εύσημα σε αυτό το δίσκο”. Οπότε ναι, ήταν εντελώς λάθος αυτό το πράγμα, έκτοτε το συζητήσαμε, βγήκε από τη μέση. Αλλά υπάρχει κάτι που θέλω να πω. Υπήρξε μια φορά όταν κάναμε το “Bleeding”, o Phil έπαιζε τις μπασογραμμές του και ο Dan γύρισε σε μένα και μου είπε “φίλε, μου λείπει ο Ward”. Γιατί νομίζω πως συνειδητοποίησε πως ο Ward, δε κάνει ποτέ λάθη. Εκείνος και ο Norm δε κάνουν λάθη, είναι σαν μηχανές! Και πιστεύω πως όταν παίζεις με κάποιον που δεν κάνει λάθη, γίνεσαι κάπως κακομαθημένος εξαιτίας αυτού και αρχίζεις να σκαλίζεις τη προσωπικότητα “ας βρούμε κάποιον που συμφωνεί περισσότερο μαζί μου”. Και μετά συνειδητοποιείς, ο Ward ήταν πραγματικά πάρα πολύ καλός.
Και αυτό το θέμα με τη φωτογραφία, έγινε με τον Brian και τον Steve Cox. Ο Brian αντικαταστάθηκε μετά το “Bleeding” στη περιοδεία που ακολούθησε από τον Steve Cox. Η αρχική κοπή του δίσκου, δεν έχει φωτογραφία της μπάντας. Για την ακρίβεια, αναφέρει μόνο τα ονόματα σας. Η επανέκδοση της Metal Blade, έχει φωτογραφίες, αναφερόμενη στη σύνθεση που περιόδευσε κι όχι αυτή που ηχογράφησε το δίσκο.
Πλάκα μου κάνεις….δε το ήξερα αυτό! Αυτό έγινε όταν μετακόμισα εδώ, κάνανε αυτή τη συμφωνία με τη Metal Blade, νόμιζα ότι ο Norm έκανε αυτή τη συμφωνία. Μάλιστα…δεν μπορώ να πω ότι ο Dan είναι υπεύθυνος εδώ, με σιγουριά, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο. Ίσως να ήταν ο Norm, ίσως να ήταν το μόνο που μπορούσαν να βρουν, αλλά έχω αυτή τη μεταγενέστερη έκδοση που έχει τη φωτογραφία του Brian. Οπότε αυτό είναι νέο για μένα. Δίνει credit στον Steve για τις κιθάρες σε αυτό το δίσκο;
Δεν ξέρω, αλλά αυτό δεν θα ήταν απλά άδικο, αλλά λάθος. Όχι, δε δίνει credit σε κανέναν να σου πω την αλήθεια. Αναφέρει απλά τη μπάντα.
ΟΚ, τουλάχιστον αυτό είναι δίκαιο. Βλέπεις, δεν μπορείς να το υπερασπιστείς αυτό με το “α, αυτόν θα δουν στη περιοδεία” γιατί η περιοδεία τελείωσε. Αυτό βγήκε πολύ καιρό μετά το γεγονός, οπότε αυτό βγήκε όταν ήμουν εδώ στην Ευρώπη, οπότε κανείς δεν ήρθε σε επαφή μαζί μου σχετικά με αυτό. Για την ακρίβεια, όταν έκαναν τη συλλογή “Dark millenium” (1999), τους είπα “κάντε ό,τι θέλετε, δεν θέλω καν να ανακατευτώ” γιατί ποτέ μου δεν άκουσα μια live ηχογράφηση μου που να είπα “τέλεια, κυκλοφορήστε το”. Οπότε τους είπα αυτό και εξαφανίστηκα.
Ένα πολύ δυνατό κομμάτι του “Bleeding” είναι σίγουρα το εξώφυλλο από τον Travis Smith. Ξέρω πολύ κόσμο που άρχισε να ακούει PSYCHOTIC WALTZ, επειδή είδε το εξώφυλλο και αγόρασε το δίσκο. Τότε, που έβλεπες ένα εξώφυλλο και αγόραζες το δίσκο. Αν δεν απατώμαι, ήταν η πρώτη του πραγματική δουλειά να κάνει το εξώφυλλο του “Bleeding“. Πως τον βρήκατε και πως δουλέψατε μαζί του;
Ήταν απλά φίλος μας. Ήταν από αυτούς τους ανθρώπους που θα ερχόταν από το προβάδικό μας και θα μας άκουγε να παίζουμε. Ήταν ένα παιδί, πραγματικά με εξέπληξε το τι μπορούσε να κάνει. Και δε θυμάμαι γιατί σταματήσαμε να δουλεύουμε με τον Mike, γιατί ο Mike και ο Dan ήταν κολλητοί φίλοι από 9 χρονών. Νομίζω είχε κάτι να κάνει με τον Mike να μπλέκει με ναρκωτικά…αλήθεια δεν θυμάμαι. Για κάποιο λόγο δεν ήταν πια ο άνθρωπος μας σε αυτό. Ο Travis Smith, μας έδειξε απλά τι μπορεί να κάνει και απλά προχωρήσαμε με αυτό. Δεν υπήρξε κάποια συζήτηση και διάολε έχει φτάσει πολύ μακριά! Έχει κάνει κάθε δίσκο μου, έκτοτε. Κάθε DEADSOUL TRIBE δίσκο, το “The God-shaped void”, λάτρεψα τι έκανε εκεί, σαν φόρο τιμής στις εικόνες που είχε φτιάξει ο Mike. Πολύ συγκινητικό που στο οπισθόφυλλο, που βλέπεις τον γελωτοποιό να κάθεται σε μια κούνια και το ποδήλατο του είναι δίπλα στη κούνια που συμβολίζει τη παιδική ηλικία του Dan και του Mike.
To ποδήλατο συμβολίζει και το πως πέθανε ο Mike, τον πάτησε van ενώ οδηγούσε το ποδήλατο. Οπότε ναι, είναι πολύ συγκινητικό, το να βλέπουμε το εξώφυλλο μας να γίνει με έναν διαφορετικό τρόπο γραφικών. Υπάρχει μια εξέλιξη σε αυτό, οπότε αγαπώ ό,τι έχει κάνει ποτέ ο Travis. Όσον αφορά τα DEADSOUL TRIBE, σχεδόν κάθε τι ήταν το πρώτο πράγμα που μου έδειχνε και του έλεγα “αυτό είναι τέλειο”. Θα ζητούσε απλά τίτλους κομματιών ή στίχους και η μόνη φορά που χρειάστηκε να του στείλω πίσω εξώφυλλο ήταν στο “A lullaby for the devil” (2007) γιατί για το εξώφυλλο είχα μια συγκεκριμένη εικόνα στο μυαλό μου. “Είναι ο διάβολος, παίζει φλάουτο, έχει το ένα πόδι σηκωμένο σαν τον Ian Anderson” και μου έστειλε, πολύ διαφορετικές εικόνες. Περισσότερο σαν tribal εικόνες. Αλλά μετά του μίλησα και μετά του είπα “αυτό είναι τέλειο”. Δεν χρειάστηκε να πούμε πολλά.
Είναι πολύ σημαντικό να έχεις έναν συνεργάτη που ξέρει ΑΚΡΙΒΩΣ τι θέλεις χωρίς πολλές κουβέντες.
Ναι, θυμάμαι όταν κάναμε το “Into the everflow”. Αυτό το δέντρο ήρθε από ένα όραμα που είχα, το σκεφτόμουν πιο πολύ σαν φωτογραφία. Το φανταζόμουν να φωτίζεται ένα κλαδί δέντρου από το φως του φεγγαριού πάνω από έναν τρεχούμενο ποταμό. Αλλά σκεφτόμουν σαν φωτογραφία που μπορείς σχεδόν να δεις τι κοιτάς. Και έρχεται ο Mike με αυτό εδώ το εξώφυλλο, με τα δέντρα, το ποτάμι και το φεγγάρι…εντελώς μακριά από αυτό που φανταζόμουν. Ο Travis θα το έφτιαχνε και θα του έλεγα “αυτό είναι ΑΚΡΙΒΩΣ αυτό που θέλω”. Με τον Mike ήταν σε φάση “δεν ήταν ΚΑΘΟΛΟΥ αυτό που ήθελα, αλλά σε όλους μας αρέσει. Και για να είμαι ειλικρινής, χαίρομαι που ζωγράφισες την ιδέα μου, γιατί νόμιζα ότι θα ήταν μια ιδέα που θα την αγνοούσε κάποιος”.
Ανέφερες τον Ian Anderson προηγουμένως. Ήταν το “I remember” ένα κομμάτι που οι οπαδοί πάντα σου ζητούσαν να υπάρχει, μια μπαλάντα με φλάουτο σε κάθε δίσκο PSYCHOTIC WALTZ; Ακόμα και το solo άλμπουμ σου ως Buddy Lackey, έχει το “Just like a time piece“.
Δεν νομίζω πως οι οπαδοί μου το ζήτησαν, εγώ απλά ήθελα να το κάνω. Το “Aqualung” των JETHRO TULL οριοθετεί το πως φτιάχνω μουσική. Το πως συνδυάζω όργανα, καταλήγει σε αυτό ακριβώς το δίσκο. Εκεί έχεις παραμορφωμένες ηλεκτρικές κιθάρες, πιάνο, ακουστικές κιθάρες ή κάποιες φορές μόνο ακουστικές και αυτό το φλάουτο. Έμαθα φλάουτο, λόγω των δίσκων των JETHRO TULL, ποτέ δεν έκανα μαθήματα πάνω σε αυτό. Είχα απλά το “Aqualung” και “αντέγραφα” αυτό το άλμπουμ. Έμαθα να παίζω πραγματικά πολύ γρήγορα. Και δεν έχουν αλλάξει πάρα πολλά. Η ενορχήστρωση μου παραμένει η δική μου ενορχήστρωση. Είναι όμορφο πιστεύω να συνδυάζεις όλα αυτά τα στοιχεία. Το “I remember” το έκανε αυτό γιατί είχα ηλεκτρική/ακουστική/πιάνο/φλάουτο όλα μαζί. Απλά είναι εγώ να κάνω αυτό που κάνω, κανένας δεν ήρθε να μου πει “μπορείς να κάνεις κάτι τέτοιο;”.
Στη περιοδεία που ακολούθησε, παίξατε 3 καινούργια κομμάτια. Το ένα ήταν το “From beyond” που το έγραψε ο Steve Cox, που αργότερα κυκλοφόρησε ως “Incantation” στο TEABAG project που έκανε με τον Norm. OK, αυτό είναι κομμάτι του Steve Cox, το αφήνουμε. Τι απόγιναν το “For the sake of the dead“, “Bent by steel” επίσης, καθώς και το “Medication” που έχουμε δει live video τους στο YouTube;
Αυτό έχει πλάκα. Το “For the sake of the dead”, δεν το θυμάμαι ΚΑΝ. Ο τίτλος κάτι μου λέει αλλά δε θυμάμαι το κομμάτι. Αυτό ήταν όταν έφυγε ο Brian και ο Steve γέμισε τα παπούτσια του. Αυτό, από τη δική μου οπτική, ήταν απλά για μια περιοδεία. Δε θα ήθελα απαραίτητα να συνεχίσω να γράφω με τον Steve, θα το σκεφτόμουν και το σκέφτηκα. Και ο Dan με το “Medication”, ήταν περισσότερο δικό του κομμάτι. Όταν ο Brian έφυγε, είπα “ΟΚ, φεύγω κι εγώ”. Απλά τελείωσα τη περιοδεία. Δύο περιοδείες για την ακρίβεια. Αλλά το πλάνο μου ήταν να πάω να κάνω το αγαπημένο μου solo άλμπουμ γιατί είχα τελειώσει το home studio. Αυτό με ένοιαζε μόνο.
Οπότε εκείνη την εποχή, το “From beyond” ο Steve προσπάθησε να με κάνει να τραγουδήσω συγκεκριμένα πράγματα που δεν ήθελα να τραγουδήσω. Και κανένας δεν μου το είχε ξανακάνει αυτό. Ο Dan έγραφε πράγματα και είχαμε αυτό το θέμα όπου θα ερχόμουν με μια μελωδία αλλά ξέρω ότι δε δουλεύει με το riff του. Πρώτα θα του έδειχνα τη μελωδική ιδέα, έπειτα θα του έλεγα “σου αρέσει αυτό;”. Και μου έλεγε “ναι, μου αρέσει αυτό”, “ωραία, οπότε χρειάζεται να αλλάξουμε μια συγχορδία εδώ” και απλά θα άλλαζε τη συγχορδία. Το θέμα είναι πως γράφαμε μουσική που δεν αγαπούσα πια τόσο πολύ.
Την ίδια στιγμή, σπίτι μου, στο 16-track μηχάνημα μου, είχα το “Into the spiral cathedral”, “Smoke and mirrors”, “The haunted”…πολλά κομμάτια που μου άρεσαν τόσο πιο πολύ από τα κομμάτια που κάναμε με τον Steve και τον Dan. Και σκέφτηκα “ΟΚ, απλά φεύγω γιατί δε θέλω να γίνω κομμάτι αυτής της καταστροφής. Δεν νομίζω ότι θα είναι εξίσου καλό. Ποτέ δεν ένιωσα για τη μουσική των PSYCHOTIC WALTZ αυτό που νιώθω για όσα γράφουμε αυτή τη στιγμή. Που σημαίνει ότι δε με πολυνοιάζει γι’ αυτό, δεν είναι σπουδαίο. Και δε θέλω να φτιάξω ένα δίσκο για τον οποίο νιώθω έτσι”.
Παρόλο που στις ζωντανές σου εμφανίσεις στο YouTube, ανέφερες το 5ο άλμπουμ των PSYCHOTIC WALTZ. Ποιος να το πίστευε ότι θα έβγαινε 30 χρόνια μετά. Τέλος πάντων, πιστεύεις ότι είχατε αρκετή υποστήριξη από την εταιρεία σας Bulletproof και Interpol;
Δεν ξέρω, γιατί όλοι μας λένε “αξίζετε πολύ καλύτερα, αξίζετε περισσότερη επιτυχία” και είναι φυσικό να κατηγορείς τη δισκογραφική ή κάτι τέτοιο. Αλλά τι να πω, μας έδωσαν την ευκαιρία, μας άφησαν να βγάλουμε το δίσκο. Ίσως δεν ήμασταν η προτεραιότητα τους. Τουλάχιστον μας έδωσαν την ευκαιρία και αυτό είναι κάτι που έμαθα στη πορεία κάνοντας παραγωγή σε μπάντες. Έκανα παραγωγή σε κάποιες πολύ καλές μπάντες και θα τους προωθούσα στην InsideOut με την οποία ήμουν με τους DEADSOUL TRIBE και με την οποία βγάλαμε και το “The God-shaped void”. Κάθε μπάντα που τους πήγα, την απέρριψαν. Τότε συνειδητοποίησα πόσο τυχερός είμαι που μπορώ να φτιάξω έναν solo δίσκο και να τον στείλω και να πάρω συμβόλαιο. Κακοέμαθα έτσι.
Μπορείς να μας εξηγήσεις τι συνέβη με το video clip του “Faded“; Ποιος ισχυρίστηκε ότι το φως στο σκηνικό του προκάλεσε τύφλωση;
To κορίτσι που βλέπεις στο αυτοκίνητο. Δεn ξέρω, νόμιζε πως ήταν τόσο όμορφη που δεν ήθελε να καλύψει τα μάτια της; Πάντως βλέπεις ότι ο τύπος καλύπτει τα μάτια του. Κάθε καλός ηθοποιός θα το έκανε, αλλά εκείνη ήθελε να φανούν τα μάτια της, οπότε κράτησε το χέρι πιο ψηλά. Αλλά το θέμα είναι πως ο Phil, είναι απόφοιτος σκηνοθεσίας, εκείνος το σκηνοθέτησε το video. Επίσης σκηνοθέτησε το “My grave”. Και τα έκανε αμφότερα, χρησιμοποιώντας film 16 χιλιοστών. Και πρέπει να του το αναγνωρίσω, δε ξέρω πως μπορεί κάποιος να πάρει μια φωτογραφία τόσο καλή όταν βλέπεις σε μιας κάμερας που βλέπεις το viewfinder, αλλά δε βλέπεις το τελικό προϊόν και πως θα είναι αυτό. Όταν χρησιμοποιούμε τις DSLR κάμερες μας, βλέπουμε το τελικό προϊόν. Βλέπουμε το φωτισμό, τα πάντα. Μπορούμε να το αλλάξουμε, να το ρυθμίσουμε. Δεν χρειάζεσαι νέα φωτογραφία, χρειάζεσαι απλά να το ρυθμίσεις μέχρι να δείχνει σωστό.
Στο φιλμ, δεν το έχεις αυτό. Πρέπει να ξέρεις αριθμούς και πως αυτό μπορεί να δουλέψει χωρίς να ξέρεις πως δείχνει. Οπότε έκανε φοβερή δουλειά, αλλά έκανε ένα λάθος. Δεν έβαλε τους ηθοποιούς να υπογράψουν παραπεμπτικό. Και εξαιτίας αυτού, δεν ξέρω άμα και κατά πόσον υπάρχει εγκυρότητα στον ισχυρισμό της. Νομίζω είχε μια κηλίδα στο μάτι για μερικές μέρες. Ίσως ήταν χειρότερο. Και μάλλον παρεξήγησε τη σκηνοθεσία. Και αν είναι αυτό, τότε πραγματικά λυπάμαι για εκείνη. Αλλά μου φάνηκε περισσότερο για κάτι οπορτουνιστικό. Μήνυσε τη μπάντα, μήνυσε την εταιρεία φωτισμού, τον κατασκευαστή του φωτισμού και την εταιρεία που νοίκιασε τον φωτισμό. Νομίζω έκανε μήνυση και στο πανεπιστήμιο γιατί ο Phil μέσω του πανεπιστημίου πήρε τον εξοπλισμό. Και μας μήνυσε όλους για 5 χιλιάρικα. Ο Norm τα πλήρωσε από τη τσέπη του και εγώ του έδωσα ένα τσούρμο δίσκους.
Πριν φύγω για την Ευρώπη, είχα πάει στον Norm με ένα τσούρμο δίσκους, κάποια ήταν picture discs του KING DIAMOND. Ήταν πολύ ωραίοι δίσκοι, απλά δε μπορούσα να τους φέρω στην Ευρώπη. Του έδωσα αυτή τη στοίβα από φοβερούς δίσκους, δουλεύει σε δισκάδικο, με κοίταξε και είπε “είμαστε πάτσι”. Οπότε δεν είχα ευθύνη σε τίποτε από όλα αυτά.
Ήταν στο σημείο που τραγουδάς “blinding light, winding sound“; Στο τέλος του video όπου όλα συμβαίνουν.
Νομίζω είναι στο σημείο πριν το solo. Γιατί αν το θυμάμαι καλά το video, κοιτάζουν ψηλά στον ουρανό. Ξέρεις, δε το κατάλαβα ότι εμείς ήμασταν οι εξωγήινοι. Υποθέτω αυτό πρέπει να είναι το concept. Δύο άνθρωποι, βλέπουν ένα UFO στην έρημο, κοιτάνε πάνω και σε εκείνο το σημείο είναι η σκηνή που προκάλεσε τη ζημιά. Να, το έκανα τώρα και βλέπω μια μικρή μαύρη κουκκίδα και δεν το έκανα για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ίσως εκείνη το έκανε…
Οπότε η ιστορία τελείωσε, πόσο έπρεπε να τη πληρώσετε;
Η μπάντα έπρεπε να τη πληρώσει 5 χιλιάρικα και αν δεν απατώμαι από τη τσέπη του Norm πήγαν όλα. Το θέμα είναι πως θα μπορούσα να είμαι ένοχος λόγω συνεργασίας. Αλλά δεν ήμουν εκεί σε αυτό το video. Δεν ήθελα καν αυτή την ηθοποιό, ήθελα μια διαφορετική. Μαζευτήκαμε, είδαμε τις κασέτες με τις audition, εγώ επέλεξα κάποια άλλη ούτως ή άλλως. Δεν με ακούσανε, οπότε φιλμάρανε με αυτή, εγώ δεν ήμουν εκεί να τους πω να κοιτάνε φώτα ή κάτι τέτοιο. Πάλι καλά, έδωσα ένα κουβά δίσκους στον Norm και μπόρεσα να ξεχρεώσω το μερίδιο μου από αυτή την ιστορία.
Λοιπόν, ακούγοντας για το ποσό χρημάτων, δε νομίζω πως αυτή η καταγγελία, ήταν ο πραγματικός λόγος για το πρώιμο θάνατο της μπάντας. Γιατί αυτό λέγεται ευρέως.
Όχι, όχι, όχι. Είχε ήδη τελειώσει. Ο Steve είναι σε αυτό το video, ως κιθαρίστας. Τη περίοδο που κάναμε αυτό το βίντεο, ο Brian ήταν ήδη εκτός μπάντας. Ο Norm με πήρε και μου είπε “O Brian αποφάσισε να φύγει από τη μπάντα” και του απάντησα “ξέρεις κάτι, κι εγώ”. Και αυτό είχε να κάνει με το ότι είχα βαρεθεί την νέα μουσική που γράφανε, τη κατεύθυνση που παίρνανε τα πράγματα. Δεν είχα τη καρδιά να συνεχίσω χωρίς τον Brian. Ας είμαστε ειλικρινείς, ο Dan και ο Brian, ξεχωριστά μπορεί να μην είναι οι καλύτεροι κιθαρίστες, αλλά όταν τους βάζεις μαζί, είναι πολλά περισσότερα από τις ικανότητες τους τεχνικά. Αυτοί οι δύο μαζί είναι ιδιοφυείς, είναι μαγεία. Άκουσα κλασσικούς διευθυντές που ακούσανε το “Into the everflow”, αυτός ο συγκεκριμένος ειδικά, μου είπε την ιστορία.
Νομίζω πως ήταν από Δανία, αυτό ήταν αν δεν απατώμαι όταν ήμουν στους DEADSOUL TRIBE. Είπε: “Άκουσε με, χρειάζεται να σου πω κάτι: o πατέρας μου είναι διευθυντής ορχήστρας. Σιχαίνεται το metal, το σιχαίνεται. Κι εγώ ήμουν στο δωμάτιο μου, ακούγοντας το “Into the everflow” και έρχεται στο δωμάτιο μου για να το ακούσει μαζί μου. Και όταν ο δίσκος τελείωσε, επεσήμανε κάθε τι που ήταν σπουδαίο σε αυτό το άλμπουμ. Έπειτα ρώτησε αν θα μπορούσε να το ξανακούσει. “Και ξέρω ότι αυτό έχει να κάνει με τον Dan και τον Brian. Συνθέτουν με ένα τρόπο που ούτε εγώ δεν καταλαβαίνω πόσο σπουδαίος είναι. Αλλά το νιώθω όταν παίζουμε μαζί. Και δεν είναι η πρώτη φορά που κάποιος με κλασσική παιδεία θαυμάζει τη δουλειά τους. Και αυτό επειδή είναι μαζί, άμα το χωρίσεις αυτό, δε μπορείς να βάλεις κάποιον άλλο στη θέση του άλλου, άσχετα με το πόσο καλός κιθαρίστας μπορεί να είναι.
Γιατί ο Steve είναι πολύ καλός κιθαρίστας, πραγματικά από τους καλύτερους. Αλλά δεν έχει να κάνει με το πόσο καλά παίζεις, αλλά με τις ιδέες σου. Όταν αυτό άλλαξε, δεν ήθελα να καταστρέψω αυτό το πράγμα κάνοντας ένα δίσκο χωρίς εκείνον. Ο λόγος που αποφασίσαμε να μη βγούμε καν στο δρόμο χωρίς τον Brian. Όταν βγήκε το “The God-shaped void”, ανυπομονούσα τόσο πολύ να κάνουμε το γύρο του θριάμβου. Είχαμε ένα φοβερό δίσκο, θέλαμε να περιοδεύσουμε γι αυτόν, κάναμε μια μικρή περιοδεία πριν βγει, η φωνή μου είχε χαλάσει. Είχα κάποιες καλές στιγμές και κάποιες πραγματικά απαίσιες στιγμές. Ο Brian ομοίως, είχε σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα. Οπότε σε κάποια solo, σταμάτησε τελείως να παίζει, γιατί το χέρι του είχε παραλύσει. Όταν βγήκε ο δίσκος, ο Brian πήγε και έκανε την επέμβαση του, εγώ επανέφερα τη φωνή μου, έκανα κάποια μαθήματα επαναχτίζοντας τη φωνή μου.
Και σκεφτόμασταν “τώρα, επιτέλους, θα βγούμε στο δρόμο και θα το κάνουμε σωστά. θα εξιλεώσουμε τους εαυτούς μας και όλα τα καλά θα έρθουν”. Τότε, ο Brian αποφάσισε ότι δεν μπορεί να περιοδεύσει πια, ακόμα και μετά την επέμβαση, είπε “δεν μπορώ να το κάνω, είναι πολύ επικίνδυνο”. Όταν ήταν 20 γυρνούσε σπίτι και θα περνούσε μέρες και εβδομάδες με έλκος κατάκλισης. Το οποίο μπορεί να προκαλέσει θάνατο, ο Christopher Reeve πέθανε από αυτό, αν δεν απατώμαι. Αυτό δε μπορούσε να διαχειριστεί στα 20 του, γι’ αυτό έφυγε μετά το “Bleeding”. Και τώρα στα 50 μας, είναι σε φάση “ξέχνα το”. Θα μπορούσαμε να καλέσουμε τον Steve, εγώ πιθανότατα θα το έκανα. Αλλά όταν είπε “όχι, όχι χωρίς τον Brian”, έκανα πίσω.
Τι θα λέγατε για ένα νέο δίσκο PSYCHOTIC WALTZ;
H ιδέα ήταν να κάνουμε ala “Sgt. pepper…”, όπου όταν οι BEATLES σταμάτησαν τις περιοδείες τότε έγραφαν τη καλύτερη τους μουσική. Ίσως αυτή να είναι η νέα φάση της μπάντας μας. Αλλά πρέπει να είμαι ειλικρινής μαζί σου, μιλούσα μόλις με τον Norm. Του είπα ότι κάνω κάτι με DEADSOUL TRIBE γιατί έχω κάποια καινούργια κομμάτια που μου αρέσουν πολύ και δεν θέλω να περιμένω άλλα 10 χρόνια. Είναι 3 χρόνια από τότε που βγήκε το “The God-shaped void” είναι 3 χρόνια από τότε που είπαμε ότι θα κάνουμε νέο δίσκο. Ούτε ένα riff δεν έχει έρθει από εκείνους. Ούτε ένα. Και ο Norm μου λέει “του χρόνου τέτοιο καιρό, πάλι δεν θα υπάρχει κάτι”. Και δε προσπαθώ να τους μειώσω, αυτή είναι η αλήθεια, έτσι έχουν τα πράγματα.
Γράφω μουσική, αλλά όπως είπα, έχω ένα που θα μπορούσε να γίνει φοβερό PSYCHOTIC WALTZ κομμάτι αλλά άμα τους το δώσω, το έχασα. Θα πρέπει να γράψω άλλα 9 για να γίνει ένα νέο “Bleeding” που όλοι θα μισήσουν γιατί εγώ το έγραψα όλο; Αν θέλω κάτι τέτοιο, θα γράψω έναν νέο δίσκο DEADSOUL TRIBE. (γέλια)
Τι να περιμένουμε από τις συναυλίες σου στην Ελλάδα;
Η ιδέα ήταν να κάνω αυτές τις ακουστικές συναυλίες, να παίξω λίγο PSYCHOTIC WALTZ, να παίξω λίγο DEADSOUL TRIBE, κάποιες διασκευές. Και ο Ηλίας ο promoter μου, μου λέει “να κάνεις μια συναυλία που θα παίζεις ολόκληρο το “Bleeding” σε ακουστική εκτέλεση”. Το σκέφτηκα, κατέληξα ότι μπορώ να παίξω τουλάχιστον τα μισά από αυτά τα κομμάτια, γιατί εγώ τα έγραψα. Θα κάνω ό,τι μπορώ. Οπότε άρχισα να πειραματίζομαι με αυτά τα κομμάτια. Εν τέλει μπορώ να παίξω όλο το δίσκο και έχω έτοιμο όλο το set. To μόνο που δε θα παίξω είναι ένα που έγραψα, και ιδού ο λόγος. Θα ακούσετε τα φωνητικά να τραγουδούν τη μελωδία, αλλά θα ακούσετε εντελώς διαφορετικές συγχορδίες από κάτω από πολλά κομμάτια.
Γιατί οι PSYCHOTIC WALTZ και πολύ μεγάλο κομμάτι του metal, πολλά από τα riffs μπορεί να έχουν πολλή πληροφορία, αλλά αν το αποδομήσεις και αφήσεις την ουσία, όπως για παράδειγμα το “Faded” είναι λίγο – πολύ μια νότα. Παίζουν riffs, αλλά είναι μια τονική. Τα riffs είναι υπέροχα πάνω από αυτή τη τονική και μετά εγώ τραγουδάω πάνω από αυτά. Και όταν ακούς μια μπάντα να παίζει κάτι τέτοιο, ακούγεται φοβερό. Αλλά όταν κάνεις ακουστική εκτέλεση, το αποτέλεσμα ακούγεται λίγο ελλιπές. Οπότε έπρεπε να πάρω την ίδια μελωδία και να βρω αλλαγές συγχορδιών που υποστηρίζουν αυτή τη μελωδία.
Και κάνοντας αυτό, ερωτεύτηκα το να παίζω έτσι τα κομμάτια. Μια εκδοχή του τραγουδιστή/συνθέτη αυτών των κομματιών, περίπου. Αλλά τα φωνητικά μου είναι σχεδόν ακριβώς τα ίδια. Απλά τα τραγουδάω με μια διαφορετική δυναμική. Τα τραγουδάω με μεγαλύτερη ευαισθησία και δυναμική. Είναι πιο συναισθηματικό. Για μένα, είναι εντελώς νέα τραγούδια. Και σε κάποιες περιπτώσεις θα αρχίσω να παίζω και ο κόσμος δε θα ξέρει τι παίζω μέχρι να αρχίσω να τραγουδάω. Και τότε θα πούνε “α ναι, αυτό είναι”. Οπότε θα είναι όλο το “Bleeding”, κάποια από το “The God-shaped void”, θα παίξω κάτι από κάθε PSYCHOTIC WALTZ άλμπουμ.
Θα παίξω και μπόλικα DEADSOUL TRIBE και αν υπάρχει χρόνος, ξέρεις έπαιζα διασκευές στο set μου, αλλά πλέον με όλα όσα θα παίξω, θα είναι αρκετά πιστεύω. Άμα δε με αφήσουν να φύγω, ίσως να σκεφτώ κάτι.
Σάκης Φράγκος
Απομαγνητοφώνηση – τεράστιο πακέτο: Γιάννης Σαββίδης
