Κλείνω τα μάτια, γυρίζω το χρόνο πίσω στο 1994 και βρίσκομαι στο δωμάτιό μου, ακούγοντας την ραδιοφωνική εκπομπή δυο καλών φίλων. Μια ανταγωνιστική τάση και μια αστείρευτη αγάπη για καλή μουσική, είχε κάνει μια ευρύτερη παρέα, να αναζητεί νέες μπάντες στο χώρο του metal, σε μια μικρή πόλη όπως το Ρέθυμνο. Κι όμως, ήταν εκεί που μεγαλούργησαν στις συζητήσεις μας μπάντες που το ευρύ κοινό τις έμαθε αργότερα, αλλά και άλλες που στοιχηματίζαμε πως θα γιγαντωθούν αλλά χάθηκαν.
Κάπου εκεί λοιπόν, σαν να ήταν χθες ακούω τις πρώτες νότες από το demo PSYCO DRAMA, το δεύτερο της μπάντας, με τίτλο “The illusion”. Ο έρωτας ήταν κεραυνοβόλος. Μα, με την πρώτη… αυτιά! Οι Αμερικάνοι, από το Κολοράντο, ήταν ότι καλύτερο δεν είχαν κάνει οι QUEENSRYCHE. Αφότου κυκλοφόρησαν το πρώτο τους άλμπουμ, κράμα των δυο demo τους, δυστυχώς προκειμένου να εκσυγχρονίσουν τον ήχο τους μεταλλάχθηκαν στο δεύτερο “Bent” κι ως εκ τούτου εξαφανίστηκαν σε μια εποχή που το prog ήταν όσο απαγορευμένη λέξη, όσο και το glam.
Η χαρακτηριστική φωνή του Corey Brown, ευτυχώς δεν εξαφανίστηκε, αφού είχαμε την ευκαιρία να τον ακούσουμε στους MAGELLAN, όμως είναι το συνθετικό άγγιγμα του Hercules Castro που δίνει στους PSYCO DRAMA μοναδικούς. Μελωδικά ρεφραίν, δεύτερα φωνητικά, κορώνες, ήχος με πολύ treble και μια 90’s αισθητική δικαιολογεί το βιογραφικό της εταιρίας που δηλώνει πως το “From ashes to wings” είναι ο μουσικός διάδοχος “The illusion”. Όντως, το “Bent” δεν χωρά εδώ.
Όσο προχωράνε τα τραγούδια, ένα-ένα, τόσο μπαίνουμε στο χαρακτήρα της μπάντας. Αν και το τραγούδι που ανοίγει το άλμπουμ είναι το ομώνυμο, δεν με εντυπωσίασε. Από το επόμενο όμως, ξεκινά η αντεπίθεση, με το “Far from grace” να ξεμουδιάζει τα χείλια μου και να πιάνω τον εαυτό μου να χαμογελά νοσταλγικά.
Τα πλήκτρα έχουν κεντρικό ρόλο, κάπως ασυνήθιστο για άλμπουμ κυρίως γραμμένο από κιθαρίστα. Είναι όμως κι αυτό στοιχείο που μας θυμίζει το παρελθόν τους. Το “Requiem” βγαλμένο από τις στοιχειωμένες μας σκέψεις. Η αισθητική τους, μπορεί άνετα να χαρακτηριστεί ως μια μινιμαλιστική-SHADOW GALLERY έκδοση. Όταν ακούς το “A new day”, αφήνεις το κεφάλι σου να χτυπηθεί στο ριφ και το μυαλό να ταξιδέψει στο “Dreams to sorrow”.
Είναι άδικο για τους φίλους του “The illusion” να συγκρίνουν το “From ashes to wings” μαζί τους, αφού σίγουρα θα υστερεί. Όμως αυτό δεν το υποτιμά καθόλου. Για μένα οι Brown/Castro κατάφεραν να γράψουν και πάλι έτσι όπως θέλω να τους θυμάμαι, έστω και 20 χρόνια αργότερα, οπότε δηλώνω μαγεμένος. Είμαι χορτάτος, έστω κι αν ποτέ του δεν φτάσει την αρτιότητα του πρώτου, θα είναι ένας εξαιρετικός διάδοχος. Μετά από τόσα χρόνια απουσίας, επιτρέπουμε και κάποιες αστοχίες. Όντως ρεαλιστές, πρέπει να υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας οτι “there may not be a tomorrow, all that we have is today” που τραγουδούν κι οι Αμερικάνοι και να το ευχαριστηθούμε.
7,5 / 10 (γεμάτο νοσταλγία)
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
