Οι μεγαλύτεροι σίγουρα θυμούνται τις βαριές όσο και απαξιωτικές δηλώσεις του Michael Kiske τόσο για τον πάλαι ποτέ συνεργάτη του Michael Weikath όσο και για το heavy metal γενικότερα. Όλα ήταν πολύ περίεργα τη δεκαετία του ’90, αλλά πιστέψτε με, η εμμονή του Kiske αλλά και η άρνησή του να συζητήσει καν το ενδεχόμενο να τραγουδήσει ξανά heavy metal ανάγκασε πολλούς οπαδούς να στραφούν εναντίον του. Το αποτέλεσμα; Και η δημόσια εικόνα του στη μεταλλική κοινότητα ήταν χείριστη και η προσωπική του καριέρα για κλάματα, τουλάχιστον από πλευράς πωλήσεων. Και αν δεν ήταν αυτός ο χριστιανός ο Tobias Sammet να του δείξει ξανά το φως, τότε δεν ξέρουμε αν τα πράγματα θα είχαν οδηγηθεί ποτέ εδώ.
Από την άλλη στο στρατόπεδο των HELLOWEEN επικρατούσε όλα αυτά τα χρόνια μία σχετική ηρεμία και σταθερότητα με συνεχείς, αξιόλογες τις περισσότερες φορές, κυκλοφορίες ενώ ο Weikath θα πρέπει να άναψε λαμπάδα κάπου στα μέσα των 90’s όταν βρήκε τον Andi Deris. Η αλήθεια είναι όμως ότι όσο και αν ο Deris συνέβαλε τα μέγιστα στη διατήρηση του ονόματος των HELLOWEEN σε υψηλά επίπεδα, στις συνειδήσεις των οπαδών ήταν πάντα ο «νέος» και κάθε σύγκριση με τον προκάτοχό του ωχριούσε! Και ενώ συνέβαιναν όλα αυτά, ο Kai Hansen είχε καταφέρει να εκπλήξει τους πάντες στα 90’s με τις εξαιρετικές –ως επί το πλείστον- κυκλοφορίες του με τους GAMMA RAY και να αποδεικνύει περίτρανα ποιος ήταν ο πατέρας του power metal! Μέχρι που και αυτός στέρεψε και στράφηκε στους…JUDAS PRIEST για έμπνευση (βλ. κοπιάρισμα). Αναθάρρησε λίγο με τους UNISONIC (ελέω Kiske, εν πολλοίς) ενώ δεν πιστεύω ότι η δισκογραφική του παρουσία την τελευταία δεκαετία είναι αντάξια του ονόματός του.
Κάπως έτσι είχαν τα πράγματα σε πολύ γενικές γραμμές, όταν ανακοινώθηκε τη Δευτέρα 14 Νοεμβρίου το πολυπόθητο όσο και πολυαναμενόμενο reunion των HELLOWEEN για μία παγκόσμια περιοδεία μέσα στο 2017 και το 2018. Ξέρετε πως είναι οι Δευτέρες…οπότε, μπορείτε να φανταστείτε τι χαρά πήραμε με το βιντεάκι που συνόδευε την ανακοίνωση (σε ένα virtual reality θα έπρεπε να συνοδεύεται από ένα…πακέτο χαρτομάντιλα)! Ξαφνιαστήκαμε; Σίγουρα, ναι! Είναι κάτι που δεν περιμέναμε με τίποτα; Σίγουρα, όχι! Για πολλούς λόγους…
Αν δεν το έχετε προσέξει, η παραπαίουσα μουσική βιομηχανία έχει στραφεί σχεδόν αποκλειστικά στην εμπορική εκμετάλλευση του παρελθόντος αφού εκεί είναι το ψωμί. Η επανασύνδεση συγκροτημάτων εξασφαλίζει τα προς το ζην ακόμη και των δισέγγονων των συμβαλλόμενων μελών ενώ ταυτόχρονα οι επανεκδόσεις του back catalogue πουλάνε σαφώς περισσότερο σε σχέση με την οποιαδήποτε νέα κυκλοφορία τους. Την προσοχή σας, σε αυτό το σημείο! Δε νομίζω ότι υπάρχει κανένας εκεί έξω που να πιστεύει ότι τα συγκροτήματα είναι μία παρέα παλιόφιλων που κάνουν το χαβαλέ τους, γράφοντας τραγούδια και κυκλοφορώντας δίσκους. Τουλάχιστον όχι μόνο… γιατί, αν ήταν μόνο αυτό θα παρέμεναν σε ένα αυστηρά underground επίπεδο. Όταν μιλάμε για συγκροτήματα επιπέδου HELLOWEEN, μιλάμε για επιχειρήσεις, για γιγαντιαίους μηχανισμούς που απασχολούν δεκάδες υπαλλήλους ανά τον κόσμο. Οπότε ένα reunion σίγουρα εμπίπτει μέσα στους κανόνες του παιχνιδιού πόσο μάλλον όταν στην περίπτωση των HELLOWEEN είχαν τεθεί οι βάσεις εδώ και κάμποσα χρόνια (κυρίως από την πλευρά Hansen & Weikath). Αφήστε, δε, που άλλα και άλλα συγκροτήματα (βλ. KISS, GUNS N’ ROSES, DEEP PURPLE κτλ.) με χειρότερες σχέσεις προχώρησαν σε reunion δίνοντας χαρά στα εκατομμύρια οπαδών τους.
Και αυτό ακριβώς είναι το ζητούμενο! Μιλάμε για τον παράγοντα «νοσταλγία», μία λέξη αποκηρυγμένη από τα συγκροτήματα αλλά που τόσο αρέσει στους οπαδούς. Προσωπικά, δεν βγάζω τον εαυτό μου απ’ έξω. Ξέρετε κάτι; Δεν θυμάμαι πόσα χρόνια είχα να ενθουσιαστώ σε υπερθετικό βαθμό με κάτι που να αφορά τους HELLOWEEN… Μάλλον, θυμάμαι! Από το “The dark ride”… Δηλαδή, πριν από 16 ολόκληρα χρόνια! Κι έρχεται ένα βιντεάκι διάρκειας 3 λεπτών και 26 δευτερολέπτων για να με γυρίσει πίσω στην εφηβική μου ηλικία, τότε που όλα ήταν πιο αθώα, πιο τίμια, πιο αγνά, πιο …metal. Τότε που ανοίγαμε ευλαβικά τους δίσκους και τις κασέτες και λιώναμε (στην κυριολεξία) κάθε κυκλοφορία. Μη γελιέστε… Εκεί στοχεύει σήμερα η μουσική βιομηχανία: στον καταλυτικό ρόλο της νοσταλγίας! Και τα καταφέρνει περίφημα.
Μην τρέφετε καμία αυταπάτη αναφορικά με το status των Deris & Gerstner στους HELLOWEEN. Έχουν προσφέρει τα μέγιστα και είναι εξαιρετικά συμπαθείς στον κόσμο. Ωστόσο, ποτέ (μα, ποτέ) δεν θα καταφέρουν να φτάσουν τα δυσθεώρητα επίπεδα των Kiske & Hansen. Και δεν είναι μόνο η ανούσια σύγκριση ικανοτήτων και προσωπικών δυνατοτήτων αλλά η βασική αιτία έχει όνομα και αυτό είναι “Keeper of the seven keys”. Ό,τι και να βγάλουν οι HELLOWEEN αλλά και οποιοδήποτε power metal σχήμα πάντα θα συγκρίνεται και θα υπολείπεται σε σχέση με τους δύο αυτούς power metal ογκόλιθους. Μονάχα, ο Hansen κατάφερε (μία και μοναδική φορά) να κοιτάξει στα ίσα αυτά τα δημιουργήματα του…ξέρετε…το 1995 με εκείνη τη δισκάρα!
Και πάμε στον Hansen. Έχετε αναρωτηθεί, γιατί θεωρείται εκείνος και όχι ο Weikath ο πατέρας ενός ολόκληρου ιδιώματος; Δεν είναι μονάχα η συνθετική συμβολή (στα “Keepers” ψιλομοιρασμένα ήταν τα πράγματα) αλλά κυρίως το θετικό προφίλ του Hansen σε αντίθεση με το αντίστοιχο γραφικό προφίλ του Weikath που προκαλεί συχνά αμηχανία. Δεν θα ξεχάσω την πρώτη φορά που επισκέφτηκαν οι HELLOWEEN τη χώρα μας στην αλησμόνητη συναυλία στο Ρόδον το 1998. Ο Weikath έπαιζε σχεδόν μόνιμα με γυρισμένη την πλάτη και με ένα τσιγάρο στο στόμα. Και αν δεν είχε ιδρώσει τη φανέλα ο τίμιος γίγαντας Markus Grosskopf (αλλά και οι υπόλοιποι), τότε οι αναμνήσεις θα ήταν σίγουρα χειρότερες.
Είναι τίμιο, λοιπόν, το reunion των HELLOWEEN; Προσωπικά με αφήνει αδιάφορο αν οι Γερμανοί ακούνε ΑΝΤΥΠΑ («Για τα λεφτά τα κάνεις όλα») ή αν θέλουν να κάνουν μία γερή μπάζα για το μέλλον. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι ένα: να δω ξανά τον Kiske και τον Hansen στη φυσική τους θέση. Να ακούσω ξανά τους αθάνατους ύμνους από τον τεράστιο Michael Kiske. Να βρεθώ ξανά στην πρώτη γραμμή και να φωνάξω με όλη μου τη δύναμη ότι τα πράγματα είναι σαφώς καλύτερα σε έναν μελλοντικό κόσμο! Το μεγάλο αφεντικό, εδώ στο Rock Hard, έγραψε στο facebook το εξής: «πως ένα τρίλεπτο βιντεάκι μπορεί να σου φτιάξει τη διάθεση για τη δύσκολη εβδομάδα που ξεκίνησε». Ακριβώς αυτό! Ζούμε σε πολύ δύσκολες εποχές, με δεκάδες προβλήματα κάθε μορφής και έντασης. Χρειαζόμαστε τέτοιες ειδήσεις! Χρειαζόμαστε να ξαναβιώσουμε άλλες εποχές, τότε που όλα φάνταζαν ή ήταν καλύτερα! Πείτε το νοσταλγία, παρελθοντολαγνεία και δεν ξέρω εγώ τι άλλο. Η ουσία είναι ότι η χαρά που μας έδωσε η εν λόγω είδηση δεν συγκρίνεται με τίποτα αποδεικνύοντας περίτρανα ποιες είναι οι πραγματικές σταθερές στη ζωή μας… Η μουσική, οι αναμνήσεις, οι φίλοι και (ναι, διάολε) το παρελθόν! Watch out…beware – listen…take care!
Σάκης Νίκας
