Έχει βουίξει ο τόπος με το νέο δίσκο των PUTA VOLCANO, τόσο που νιώθω ότι δεν έχω πια να πω τίποτα. Το “Harmony of Spheres” έρχεται να συμπληρώσει μια δυνατή τριάδα κυκλοφοριών, αναφέρομαι στα “Groove is Black” των HALF GRAMME OF SOMA και “Out of the Blue” των TUBER, που έτυχε να δουν το φως της δημοσιότητας μόλις με μερικές βδομάδες διαφορά. Σίγουρα υπάρχουν μεγάλες διαφορές στο άκουσμα των τριών αυτών δίσκων, ωστόσο η κοινή συνισταμένη της «εγχώριας» προέλευσης, της heavy rock αφετηρίας και φυσικά του εξαιρετικού ηχητικού αποτελέσματος κάνουν τους λάτρεις του εν λόγω ήχου να νιώθουν υπερπλήρεις πολύ πριν κλείσει η χρονιά.
Οι PUTA VOLCANO φυσικά και δεν είναι χθεσινοί. Μετράνε χρόνια στην πιάτσα, και μάλιστα από το 2011 όπου κυκλοφόρησε το “Represent Victory Below Eye”, το οποίο περιείχε το θεσπέσιο “Silver Plate”. Η επόμενη στάση ήταν το 2015 με το “The Sun” όπου το συγκρότημα αρχίζει να αποσαφηνίζει την θέση του για το πώς θα πρέπει να παίζεται το μεταμοντέρνο heavy rock. Τελευταία (προς το παρόν) στάση, το ολοκληρωμένο και πλήρως αυθεντικό “Harmony of Spheres”, όπου το συγκρότημα φαντάζει πιο συμπαγές και δεμένο από ποτέ. Διότι μπορεί το “The Sun” να είχε τις συνθέσεις που κόλλαγαν, σαν ενοχλητικό post it στις πτυχώσεις του οπισθίου λοβού, μπορεί να είχε την ψυχή και τον τσαμπουκά, αλλά του έλειπε η μεγάλη παραγωγή, η μεγάλη στιγμή, ο τέλειος συγχρονισμός. Και ναι, όλα αυτά τα συναντάμε στο “Harmony…”.
Η συμβολή της Luna Stoner, είναι κάτι παραπάνω από σημαντική για την θεμελίωση της επιτυχίας αυτού του άλμπουμ. Όχι πως παλιότερα δεν έδινε τον καλύτερο εαυτό της, ή πως τώρα δεν έπαιξαν ρόλο οι τεράστιες συνθέσεις (θα έρθω και σε αυτό), αλλά τα φωνητικά πατάνε ακριβώς εκεί που πρέπει να για να δημιουργήσουν την ποθητή πωρωτική ατμόσφαιρα σε ολόκληρη της διάρκεια του δίσκου. Πότε αγριεμένη, πότε τσαμπουκαλού και πότε μελωδική, καταφέρνει με το εκτόπισμα της φωνής να ανατρέψει τα δεδομένα στην ελληνική σκηνή. Από εκεί και πέρα, οι κιθάρες έχουν τον πρώτο λόγο για την ανοικοδόμηση αυτού του μεγαλειώδους οικοδομήματος. Βασισμένες στις αρχετυπικές συγχορδίες της σκηνής των Seattle ισορροπούν άριστα μεταξύ heavy rock δυναμικής και grunge αισθητικής, με το αποτέλεσμα να είναι μοναδικό. Τόσο που δεν ξέρω αν τα παιδιά έχουν σκεφτεί να στείλουν μια κόπια στον κύριο Cantrell των ALICE IN CHAINS.
Για μένα ο δίσκος στέκεται πολύ ψηλά στην φετινή μου λίστα. Είναι από τις περιπτώσεις που τον βάζεις δίπλα σε ιστορικές κυκλοφορίες και τον ακούς με άνεση. Μη το συζητάμε, η μπάντα έχει πιάσει ταβάνι και μόνο η ίδια μένει να μας αποδείξει αν μπορεί να το υπερβεί! Τα υπόλοιπα στις ζωντανές τους εμφανίσεις.
9/10
Νίκος Ζέρης
