Ανέκαθεν πίστευα ότι όσο ωραίοι τύποι και να είμαστε εμείς οι μουσικογραφιάδες, όση γνώση και να έχουμε πάνω στο αντικείμενο, δεν υπάρχει κανείς που να μπορεί να εξηγήσει καλύτερα έναν concept δίσκο από τον ίδιο του τον δημιουργό. Εξ ου και προτού διαβάσετε το παρακάτω κείμενο, σας προτρέπω να διαβάσετε την αναλυτικότατη συνέντευξη που κάναμε λίγο παλιότερα με τον Geoff Tate σχετικά με το ΕΠΟΣ ΕΠΩΝ, το θρυλικότερο –ίσως- concept άλμπουμ στην ιστορία του heavy metal, το “Operation: mindcrime”, μία τόσο σε βάθος κουβέντα, που νομίζω ότι καλύπτουμε όλα τα δεδομένα και τις απορίες που μπορεί να έχουν δημιουργηθεί στην πάροδο των χρόνων.
Επειδή τα αγαπημένα μου παιδιά εδώ στο Rock Hard (βλέπετε έχω έναν βιολογικό γιο 10 ετών και καμία 35ρια μαντραχαλαίους εδώ μέσα που τους έχω σαν παιδιά μου) συνεχώς πετάνε τα βέλη τους σε κάθε “Worst to best”, σχετικά με τον βαθμό δυσκολίας των εκάστοτε εγχειρημάτων που τους αναθέτω, επέλεξα σαν σύγχρονη Ιφιγένεια (με μούσια και αραιά μαλλιά, αλλά δεν πειράζει) ή έχοντας μαζοχιστικές τάσεις θα έλεγε κανείς, να τοποθετήσω το κεφάλι μου στη λαιμητόμο και να βάλω σε αξιολογική σειρά τα τραγούδια ενός υπεραγαπημένου concept δίσκου. Ενός δίσκου που περιγράφει μία ιστορία επανάστασης, ίντριγκας, ψυχολογικής χειραγώγησης και δολοφονίας. Διπλός ο βαθμός δυσκολίας δηλαδή!
Για όσους δεν γνωρίζουν την ιστορία, σε πολύ αδρές γραμμές, να εξηγήσουμε ότι πρωταγωνιστής είναι ένας χρήστης ηρωίνης, ο Nikki, ο οποίος χειραγωγείται ψυχολογικά από έναν τρομερό πολιτικό/θρησκευτικό δημαγωγό, τον μυστηριώδη Dr. X και στο άκουσμα της λέξης “Mindcrime”, δολοφονεί όποιον θέλει ο «γιατρός». Συνεργός του Dr. X είναι κι ένας διεφθαρμένο παπάς, ο Father William που τον φέρνει σε επαφή με την πρώην πόρνη, νυν καλόγρια, Sister Mary, την οποία ερωτεύεται και προσπαθεί να φύγει μαζί της από την οργάνωση. Κάτι τέτοιο, φυσικά, δεν γίνεται αποδεκτό και στην πορεία βρίσκει την Sister Mary νεκρή (στο DVD “Mindcrime at the Moore”, όπου παρουσιάστηκαν καθ’ ολοκληρία και τα δύο μέρη του “Operation: mindcrime”, μάθαμε ότι αυτοκτόνησε μετά τις απειλές του Dr. X να σκοτώσει το Nikki). Ο πρωταγωνιστής μας, μπαίνει σ’ ένα ψυχιατρείο, έχοντας χάσει μεγάλο μέρος της μνήμης του και σιγά-σιγά αρχίζει να θυμάται πράγματα, ξαναγυρνώντας ουσιαστικά στην αρχή της ιστορίας μας, η οποία κάνει έναν πλήρη κύκλο (ο οποίος συνεχίστηκε και ολοκληρώθηκε μερικά χρόνια αργότερα με το “Operation: mindcrime 2”).
Ομολογώ, προσπάθησα να κερδίσω λίγο περισσότερο χρόνο, αφού ακούγοντας συνεχώς το άλμπουμ για να γράψω τούτες εδώ τις σειρές, άκουσα το δίσκο άλλες 3-4 φορές, πιθανώς ξεπερνώντας συνολικά τη χιλιάδα!!!
THE “OPERATION: MINDCRIME” COUNTDOWN
- “I remember now” (1.17) (DeGarmo, Tate Wilton)
Η εισαγωγή του δίσκου, με τον πρωταγωνιστή μας, το Nikki, να βρίσκεται στο δωμάτιο ενός νοσοκομείου, τη νοσοκόμα να του κάνει μία ένεση κι εκείνος αρχίζει να θυμάται τι είχε γίνει, λέγοντας: “I remember now, I remember how it started, I can’t remember yesterday, I just remember doing what they told me”.
- “Waiting for 22” (1.05) (DeGarmo)
Ένα από τα ιντερλούδια του δίσκου, όπου ο Nikki προσπαθεί μέσα στο δωμάτιο του ψυχιατρείου να θυμηθεί τι είχε γίνει. Instrumental και συνεχίζω με χαρακτηριστική άνεση, για τρία τραγούδια ακόμη, να πρέπει απλά να βάλω σε σειρά τα πέντε ιντερλούδια/instrumental κομμάτια του δίσκου, μέχρι να πάρω τις αποφάσεις για τα επόμενα και πολύ πιο δύσκολα…
- “My empty room” (1.32) (Tate, Wilton)
Συνέχεια του “Waiting for 22” και εισαγωγή στο “Eyes of a stranger” που κλείνει το δίσκο, με τον Tate να σπαράζει στο ρόλο του Nikki “Now who will come to wash away my sins?”
- “Anarchy-X” (1.27) (DeGarmo)
Δεύτερο τραγούδι στο tracklisting και ουσιαστικά εισαγωγή στο “Revolution calling”. Ο Nikki έχει πάει σ’ ένα πολιτικό συλλαλητήριο, όπου συναντά τον Dr. X και μπαίνουμε όλοι μας στο κλίμα του δίσκου, μ’ ένα πολύ ωραίο κιθαριστικό σόλο.
- “Electric requiem” (1.22) (Rockenfield, Tate)
Το ακούω για μία ακόμη φορά και ανατριχιάζω, γνωρίζοντας καλά το concept, αφού είναι το σημείο που ο Nikki βρίσκει νεκρή τη Sister Mary, η οποία δεν άντεξε να βλέπει τον αγαπημένο της να είναι έρμαιο των ναρκωτικών και του X. “Even in death you still look sad. Don’t leave me, don’t leave me”, σπαράζει ο Tate και μας σκίζει την καρδιά σε χίλια κομμάτια…
(από εδώ και κάτω, το πρώτο τραγούδι θα μπορούσε να είναι ενδέκατο και το ενδέκατο πρώτο!!! Ίσως περισσότερο από ποτέ, με το concept να βοηθά σ’ αυτό, μιλάμε για καλύτερα –ή λιγότερο καλά- μεταξύ ίσων)
- “Operation: mindcrime” (4.45) (DeGarmo, Tate Wilton)
Κατ’ αρχάς, θέλω να πω ότι ανέκαθεν το highlight του τραγουδιού αυτού, ήταν για μένα το μπάσο του Eddie Jackson, που του δίνει έναν άλλον αέρα, ίσως πιο “funky” σε στιγμές, με τεράστιο groove. Στο ομώνυμο τραγούδι του δίσκου, μας εξηγείται πως καθοδηγεί ο Dr. X το Nikki με υποσυνείδητα μηνύματα μέσω τηλεφώνου, μετατρέποντάς τον σ’ αυτό που λέμε “Death Angel”. Η λέξη κλειδί είναι το “Mindcrime”, όπου ακούγοντάς τη, δολοφονεί όποιον του προτείνει ο γιατρός. Ο λόγος που είναι το τραγούδι που βρίσκεται χαμηλότερα στο ranking, είναι πολύ απλά επειδή βρίσκω πως το ρεφρέν του είναι το πιο «αδύναμο» από τα υπόλοιπα (θα πέσει φωτιά να με κάψει, το ξέρω, αλλά ανάμεσα στα δεκάρια, ψάχνεις το 9,5).
“Operation: Mindcrime, we’re an underground revolution working overtime
Operation: Mindcrime, there’s a job for you in th system boy, with nothing to sign”.
- “Spreading the disease” (4.07) (Tate, Wilton)
Πριν κατονομάσω το “Spreading the disease” 9ο αγαπημένο μου τραγούδι μέσα από το δίσκο, σκέφτηκα να τα παρατήσω και απλά να κάνω ένα video στο Instagram, ένα λεπτάκι και τελειώσαμε. Μα είναι δυνατόν; Αυτό το τραγούδι, δέκατο σε αξιολόγηση σε οποιονδήποτε δίσκο; Με αυτό το κουπλέ που παίζει και να είναι από τα καλύτερα του άλμπουμ; Σημαντικό τραγούδι για το concept, αφού μας παρουσιάζει τη Sister Mary, που από πόρνη έγινε καλόγρια και πλέον δουλεύει για τον Dr. X. Ουσιαστικά ξεκίνησε να την εκμεταλλεύεται ο Father Williams, που είναι διεφθαρμένος και δουλεύει για την οργάνωση. Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι πάντα στις συνεντεύξεις τους, οι QUEENSRYCHE τόνιζαν ότι οι στίχοι δεν καταφέρονται ενάντια στη θρησκεία, αλλά τονίζουν ότι άνθρωποι που έχουν αξιοσέβαστες θέσεις μπορούν να διαφθαρούν και τελικά να ακολουθήσουν λάθος δρόμο. Ο Geoff Tate με τα rap φωνητικά του, περιγράφει με σαφήνεια τη διαδικασία της «κατήχησης»:
“Religion and sex are power plays, manipulate the people for the money they’ll pay. Selling skin, selling God, the numbers look the same on our credit cards. The politicians say no to drugs and they pay for wars in South America. Fighting fire with empty words while the banks get flat. The poor stay poor. The rich get rich and the cops get paid to look away as the “One Percent” rule America”. Χρειάζεται να πούμε πολλά περισσότερα γι’ αυτό το uptempo τραγούδι που αμέτρητα γκρουπ θα παρακάλαγαν να έχουν γράψει κι εμείς το έχουμε στο #9;
- “The needles lies” (3.08) (Tate, Wilton)
Όταν άκουσα για πρώτη φορά το δίσκο, το “The needle lies” ήταν το αγαπημένο μου τραγούδι. Μακράν όμως, όχι αστεία. Τι να ξεχωρίσεις; Το κολλητικό ρεφρέν; Το εξαιρετικό κιθαριστικό θέμα; Τα ντραμς που στο τέλος του σόλο ξεσαλώνουν; Όσο για το μήνυμα, πάντα επίκαιρο. Μην εμπιστεύεσαι τη βελόνα (τα ναρκωτικά). Λένε ψέματα. Άλλο ένα φοβερό σόλο από τον Michael Wilton, που είχε αναλάβει τα πιο γρήγορα τραγούδια, αφήνοντας τα πιο mid tempo και πιο «ατμοσφαιρικά» και συναισθηματικά στον Chris DeGarmo. Στην ιστορία μας, ο Nikki, αφού έχει πάει να πει στον X ότι δεν μπορεί να σκοτώσει τη Mary και θέλει να φύγει από την οργάνωση, συνειδητοποιεί με τον σκληρό τρόπο ότι ουσιαστικά είναι έρμαιο της αδυναμίας του στην ηρωίνη και ότι ο X τον κάνει ότι θέλει. Για να «γιατρευτεί», χάραξε στο χέρι του “never trust a needle that lies”.
“Wet and raving the needle keeps calling me back to bloody my hands forever. Carved my cure with the blade that left me in scars, now every time I’m weak, words scream from my arm”.
- “Speak” (3.42) (Tate, Wilton)
“Speak the word, the word is all of us”, ακούς στο ρεφρέν και βγάζεις τα λυσσακά σου τραγουδώντας το κι εσύ με όλη τη δύναμη της ψυχής σου. Επιθετικό, uptempo τραγούδι, που σε κρατά στην τσίτα, με ωραία εφέ στα φωνητικά (και φοβερά δεύτερα). Οι τσιρίδες του Tate, ουρανομήκεις, μην το συζητάμε… Το “Operation: mindcrime” έχει τελειώσει με το Nikki να ακούγεται μέσα από το πλήθος να φωνάζει “Hey, listen to me”. Έχει πάρει πολύ σοβαρά το ρόλο του και προσπαθεί να πείσει τον κόσμο ότι έχει τις λύσεις για τα προβλήματα και τις απαντήσεις για το μέλλον: “Seven years of power, the corporation claw, the rich control the government, the media the law. To make some kind of difference then everyone must know, eradicate the fascists, revolution will grow”.
- “Revolution calling” (4.39) (Tate, Wilton)
Ιδανικό άνοιγμα, για τον κορυφαίο αυτό δίσκο. Ουσιαστικά το πρώτο τραγούδι μετά από δύο instrumental. Μας βάζει με το καλημέρα στο κλίμα της φιλοσοφίας του Dr. X με το pre-chorus: “I used to trust the media to tell me the truth. Now I see the payoffs everywhere I look. Who do you trust when everyone’s a crook? I used to think that only America’s way was right. Now the holy dollar rules everybody’s lives, gotta make a million, doesn’t matter who dies”. Τι ανθεμικό ρεφρέν ρε παιδιά; Που φτάνει τη φωνή του στο τέλος αυτός ο Tate; Τι απίστευτο τραγούδι και πόσο χαρακτηριστικό του δίσκου μουσικά και στιχουργικά για να μας βάλει στο κλίμα; Ειλικρινά, είναι από τα άλμπουμ, που δεν θα άλλαζε κανείς όχι νότα, ούτε ανάσα από τα φωνητικά. Όλα τόσο αριστουργηματικά δομημένα…
- “The mission” (5.47) (DeGarmo)
Πραγματικά, νιώθω να πνίγομαι. Τραγούδι που έχω ακούσει χιλιάδες φορές, κυριολεκτικά και κάθε φορά που το ακούω, το ίδιο, μαγικό συναίσθημα και ανατριχίλες ολούθε… Και είναι στη θέση #5. Πρέπει να είμαι πολύ μαζόχας τελικά, που μ’ έβαλα σε τέτοια διαδικασία! Κάντε εικόνα το Nikki να θυμάται όσους έχει σκοτώσει και να ανάβει ένα κερί για τον καθένα τους (“I look around my room is filled with candles, each one a story but they end the same”), νιώθοντας υπερήφανος για τις πράξεις του και πεπεισμένος ότι η αποστολή του είναι σωστή κι επιτυχημένη (“Our mission save the world, we’ll change the world and we’ll all stand proud”). Όλα αυτά, ενώ ο X έχει βάλει τη Mary να του δώσει «άφεση αμαρτιών» κατά κάποιο τρόπο (“I’ll wait here for days longer till sister comes to wash my sins away. She is the lady that will ease my sorrow, my love for her will help me find my way”). Μιλάμε για ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ερμηνεία. Στίχο προς στίχο… ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ τραγούδι…
- “Breaking the silence” (4.34) (DeGarmo, Tate)
Αυτό το ξεκίνημά του… Το δίδυμο Chris DeGarmo – Michael Wilton υπήρξε τεράστιο, όχι μόνο επειδή τα σόλο του ήταν μελωδικά και άγγιζαν την ψυχή σου, αλλά επειδή είχαν ένα τεράστιο προσόν στα riffs, το οποίο χρειάζεται μεγάλη μουσικότητα για να καταφέρεις κι ελάχιστοι το έκαναν. Συνδύαζαν το παίξιμό τους (συνήθως ο DeGarmo παίζοντας πιο χαμηλά και ο Wilton πιο ψιλά) δημιουργώντας ένα κιθαριστικό θέμα που προερχόταν από δύο διαφορετικά riffs!!! Η δε γέφυρα “Can’t look back, it’s just a waste of time. Can’t erase this hate from my eyes”, χρειάζεται ΤΕΡΑΣΤΙΑ έμπνευση για να γραφτεί. Το τραγούδι αυτό, μέσα στο concept, βρίσκεται αμέσως μετά τη στιγμή που ο Nikki βρήκε νεκρή τη Mary και απλά φωνάζει στους δρόμους το όνομά της. Σκέφτεστε ιδανικότερο τρόπο να αποτυπωθεί αυτό το συναίσθημα μουσικά;
- “Suite Sister Mary” 10.39 (DeGarmo, Tate)
Πολλοί ίσως διαφωνήσουν με το τραγούδι αυτό που βρίσκεται στην τρίτη θέση, αλλά θυμηθείτε: είναι μία εντελώς προσωπική λίστα, που είναι πολύ παραπάνω από την αντικειμενική αξία κάποιων τραγουδιών. Μουσικά μιλώντας, το τραγούδι αυτό, είναι το απόλυτο κομμάτι του δίσκου, με την χορωδία, την παρουσία της Pamela Moore που υποδύεται τη Sister Mary, την τεράστια διάρκεια και τις κορυφώσεις του. Μάλιστα, κάπου εδώ θα πρέπει να πω, ότι την Pamela Moore τη βρήκαν εντελώς τυχαία, αφού άκουσε τη φωνή της ο DeGarmo σ’ ένα ραδιοφωνικό διαφημιστικό και την πήραν μόνο και μόνο από αυτό!!! Το πραγματικό progressive έπος του “Operation: mindcrime”. Φοβερές εναλλαγές συναισθημάτων, με τον Tate να βγάζει τα εσώψυχά του καθ’ όλη τη διάρκειά του και λογικό είναι, αφού βρισκόμαστε σε κομβικό σημείο στην ιστορία μας. Το “Suite Sister Mary”, ξεκινά με το τηλεφώνημα του Dr. X που ζητά από το Nikki να σκοτώσει τη Mary και στη συνέχεια και τον παπά. Από τη μία ο Nikki δεν θέλει να σκοτώσει τη Mary και ο Dr. X αντιλαμβάνεται ότι η Mary γίνεται επικίνδυνη και οι δύο πρωταγωνιστές προσπαθούν να διαφύγουν παρέα. Όλο το τραγούδι είναι ΑΨΟΓΟ, όταν φτάνει όμως στο σημείο “Mary sweet lady of pain, always alone, blind you search for the truth. I see myself in you. Parallel lives winding at light speed through time”, το αγαπάω λίγο παραπάνω…
- “I don’t believe in love” (4.23) (DeGarmo, Tate)
Ελάτε τώρα, δεν πρέπει να υπάρχει μεταλλάς που να μην έχει σιγοτραγουδήσει στη ζωή του “I don’t believe in love, I never have, I never will, I don’t believe in love, it’s never worth the pain you feel”… Το συγκεκριμένο τραγούδι, θεωρώ ότι είναι σεμινάριο για τα δεύτερα φωνητικά. Όπως λέει ο Chris DeGarmo, τραγούδησαν όλοι στο συγκεκριμένο ρεφρέν (αν δεν έχετε διαβάσει ακόμη τη συνέντευξη, είναι οι The moronic monks of Morin Heights, δηλαδή οι ίδιοι!!!). Κι όταν λέει όλοι, μέχρι και η ρεσεψιονίστ του στούντιο που ηχογραφούσαν!!! Τελειότητα από την αρχή μέχρι το τέλος, όσο χιλιοακουσμένο κι αν είναι πλέον και να ξέρετε ότι εκτιμώ πολύ περισσότερο εδώ και πολλά χρόνια, το να γράψεις ένα catchy τραγούδι τεσσάρων λεπτών, από το να απλώνεις τις ιδέες σου σε 8λεπτα τραγούδια. Θέλει μία τέχνη, στην οποία οι QUEENSRYCHE έκαναν master, αφού καταφέρνουν να ακουστούν προοδευτικοί και catchy ακόμα και μέσα σε τέσσερα λεπτά. Βρείτε πολλά συγκροτήματα που να το έχουν πετύχει αυτό, στον ίδιο βαθμό. Στην ιστορία μας, τώρα, ο Nikki, συλλαμβάνεται με το όπλο, με το οποίο έχει κάνει τις δολοφονίες που του έχει υποδείξει ο Dr. X και αρχίζει και λέει στους αστυνομικούς για την οργάνωση και όλα αυτά που έχουν συμβεί, κανείς όμως δεν πιστεύει έναν χρήστη ναρκωτικών που λέει κάτι ακατάληπτα πράγματα… Ο Nikki αγάπησε τη Mary και τώρα που εκείνη είναι νεκρή, νιώθει απατημένος και γι’ αυτό δεν πιστεύει στην αγάπη. Κλείνοντας κι έχοντας ακούσει το συγκεκριμένο τραγούδι 10 φορές γράφοντας αυτές τις γραμμές, ξέρετε τι μου έχει λείψει περισσότερο τα τελευταία 20+ χρόνια από τους RYCHE; Τα δεύτερα φωνητικά του Chris DeGarmo. Όχι τόσο τα καθηλωτικά του σόλο, όσο τα δεύτερα φωνητικά του… Πωπωπω…
- “Eyes of a stranger” (6.53) (DeGarmo, Tate)
Πραγματικά, νιώθω ανήμπορος να γράψω από τις συνεχείς ανατριχίλες που έχω, ακούγοντας το συγκεκριμένο τραγούδι, για μία ακόμη φορά. Το τραγούδι, που περικλείει σχεδόν όλα όσα συνέβησαν στην ιστορία, που εκτυλίχθηκε τα προηγούμενα λεπτά κι επιστρέφουμε στην αρχή έχοντας κάνει έναν πλήρη κύκλο. Άνετα ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έχω ακούσει ποτέ στη ζωή μου κι ευτυχώς, υπήρξε το «εισιτήριο» για την επιτυχία, σε ότι αφορά τους QUEENSRYCHE. Το video clip του, έπαιξε στο πάλαι ποτέ κραταιό MTV και από εκεί και πέρα, δεν υπήρχε γυρισμός. Μπορεί η επιτυχία να ήρθε αργά, αφού αρχικά δεν είχε πουλήσει πολύ παραπάνω από το “Rage for order”, η επιλογή όμως του τραγουδιού και το video που εξηγούσε σε μεγάλο βαθμό την ιστορία που υπάρχει στο δίσκο, περιείχε σημεία από ολόκληρο το “Operation: mindcrime”, εκτόξευσε τις πωλήσεις και τη δημοτικότητα του σχήματος, μέσα σε ελάχιστες μόνο ημέρες. Τότε, που η δύναμη ενός και μόνο καναλιού ήταν αρκετή να ανεβάσει ή να καταδικάσει συγκροτήματα. Ο Tate, κάνει την καλύτερη ίσως ερμηνεία της καριέρας του, το solo είναι σεμιναριακό, οι ρυθμοί του Rockenfield στα τύμπανα δημιούργησαν σχολή. Δεν έχω να πω κάτι παραπάνω. Όποιος προσπάθησε να ερμηνεύσει το “How many times must I live this tragedy? How many more lies will they tell me? All I want is the same as everyone. Why am I here and for how long?” απλά εκτέθηκε ανεπανόρθωτα… Κατά τη διάρκεια των συναυλιών που ακολούθησαν το 1988, οι QUEENSRYCHE έκαναν ένα reprise του “Anarchy-X” για να κλείνουν το “Eyes of a stranger” πριν ακουστούν οι λέξεις “Revolution” και “I remember now”, προσθέτοντας έξτρα δράμα στην ιστορία, με τους οπαδούς να ονομάζουν αυτό το κομμάτι, “Anarchy-xtra”. Σε ότι αφορά την ιστορία μας, ο Nikki, έχει συλληφθεί κι έχει οδηγηθεί στο νοσοκομείο ώστε να ξεπεράσει τον εθισμό του στα ναρκωτικά και ψάχνει να βρει απαντήσεις, ώσπου κοιτάζει στον καθρέφτη και βλέπει έναν ξένο!!! Ο δίσκος κλείνει με το “I remember now”, όπως ακριβώς ξεκίνησε. Full circle.
Τα πράγματα είναι απλά. Σε προσωπικό επίπεδο, ο αγαπημένος μου δίσκος από τους QUEENSRYCHE, είναι το “Rage for order”, για μία σειρά από λόγους που δεν είναι της παρούσης. Όλα είναι θέμα γούστου. Όμως, το να θεωρείς το “Operation: mindcrime” έναν ακόμη καλό δίσκο (δεν συζητάμε για μέτριο ή κακό) στην ιστορία ολόκληρης της μουσικής, απλά καθιστάς τον εαυτό σου ως εξέχον μέλος της κοινότητας των κωφών και άμουσων. Όταν μιλάμε για concept δίσκους στο heavy metal, το πρώτο άλμπουμ που αυτόματα μας έρχεται στο μυαλό, είναι το “Operation: mindcrime” και διόλου τυχαία. Την Κυριακή, όλη τη μέρα, στο διαδικτυακό μας ραδιόφωνο, θα κάνουμε ένα αφιέρωμα στα concept άλμπουμ και τραγούδια και φυσικά θα έχει περίοπτη θέση. Απολαύστε υπεύθυνα!
Σάκης Φράγκος
