Οι ασταμάτητοι Γερμανοί βετεράνοι είναι και πάλι εδώ. Σαν ένα σπάνιο είδος που εξελίσσεται, μεταμορφώνεται αλλά και διαιωνίζεται, οι RAGE και ο Soundchaser βέβαια, παίρνουν μια νέα μορφή στο “A new world rising”. Το power/thrash θωρηκτό, υπό την διαχρονική καθοδήγηση του Peavy Wagner, κυκλοφορεί έναν δίσκο που σφύζει από ενέργεια, είναι σκληρός και δεν επιδέχεται αμφιβολίας. Άλλοι επιλέγουν μια επιστροφή στις ρίζες τους, είτε για να τραβήξουν το ενδιαφέρον του κόσμου, είτε για λόγους νοσταλγίας, όμως οι RAGE συνεχίζουν να εξελίσσονται. Σε αυτό σίγουρα παίζει ρόλο πως πέραν από τον αρχηγό, τα υπόλοιπα μέλη έχουν αλλάξει αρκετές φορές, με τον Peavy ανέκαθεν να δίνει χώρο στους συνεργάτες τους να συνεισφέρουν στις συνθέσεις.
Έτσι, η προσφορά του Jean Bormann, που μετρά ήδη πέντε χρόνια στο σχήμα, είναι πιο εμφανής από ποτέ, με αποτέλεσμα το άλμπουμ να δίνει μια νέα τάση με μοντέρνα και πιο περίπλοκα riff, δίχως όμως να αλλάζει το DNA τους. Από τα πρώτα δύο τραγούδια, γίνεται αισθητή η διαφορά μεταξύ της νεωτεριστικής τάσης του αρχικού ομώνυμου τραγουδιού, με το κλασικο-Wagner-ικό “Innovation” που ακολουθεί στον ίδιο σκληρό και γρήγορο ρυθμό, αλλά ηχεί τόσο πιο γνώριμο. Γι’ αυτό γουστάρω και το “Against the machine” (για άλλη μια φορά το αφεντικό γράφει ρεφραινάρα) ή το “Beyond the shield of misery” που ολοκληρώνει το άλμπουμ.
Δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα και δεν βγάζουν κανένα άγχος προς τα έξω. Τόσο ο χαρακτήρας του ακούραστου Peavy, όσο και η πορεία των RAGE, επιτρέπουν στις συνθέσεις να είναι πειραματικές, αλλά και γεμάτες κλισέ, να είναι σκληρές και ευθείς, αλλά να είναι και πιο τεχνικές. Είναι ένα άλμπουμ γεμάτο από καλές προθέσεις, με πιο θετική χροιά από τα πρόσφατα, ιδιαίτερα λόγω των πιο αισιόδοξων στίχων. Το “A new world rising” για άλλη μια φορά, δεν είναι γραμμένο για να κερδίσει νέους οπαδούς, μετατοπίζοντας το στυλ του συγκροτήματος. Αντίθετα, είναι μια μεστή δουλειά που απευθύνεται στο υπάρχον κοινό τους και απαιτεί την αναγνώριση. Είναι οι RAGE που κόβουν σαν ξυράφι με ακονισμένες λεπίδες και άγριες διαθέσεις.
Ακούγοντας το “Freedom” εύκολα αντιλαμβανόμαστε γιατί το επέλεξαν να προλογίσει το άλμπουμ και σίγουρα θα το ακούμε για χρόνια στα setlist τους. Από εκεί και πέρα, δεν χρειάζεται υπερ-ανάλυση για ένα όνομα που τόσο έχει αγαπηθεί από το Ελληνικό κοινό, που εξακολουθεί να έχει τον Βασίλη Μανιατόπουλο στα τύμπανα (και όχι μόνο) και εξακολουθεί να κυκλοφορεί σοβαρούς δίσκους μετά από 40 χρόνια πορείας. Ναι, η σπίθα τους μπορεί να μην είναι πάντα ισχυρή, αλλά τους παραδέχομαι διότι φανερώνουν επιμονή, σε επίπεδο κατορθώματος, παρά τις όποιες δυσκολίες, ατυχίες και αδικίες έχουν αντιμετωπίσει. Για το Γερμανικό metal, οι RAGE αποτελούν θεσμό. Ως θεσμό τους σεβόμαστε αλλά και τους “επικρίνουμε” με κάθε καλή πρόθεση βέβαια, αφού μας έχουν δώσει τόσες αξέχαστες στιγμές στην τεράστια καριέρα τους.
7 / 10
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
