RAGE-heads έφτασε η στιγμή της επιστροφής. Εικοστό έκτο άλμπουμ και πέμπτη δεκαετία, μια αδιάληπτης, γεμάτης καριέρας, για τον Peter “Peavy” Wagner και τους RAGE. O τεράστιος (κυριολεκτικά) μπασίστας, τραγουδιστής, συνθέτης, στιχουργός και ηγέτης του συγκροτήματος, κυκλοφορεί άλλη μια χορταστική δουλειά.
Μην σας ξεγελάσει το πιάνο στην εισαγωγή. Τα πρώτα 90 δευτερόλεπτα είναι μόνο για να ζεσταθεί το αυτάκι μας, προκειμένου να μπει ο κεραυνός του “End of illusions” με τον γεμάτο ήχο του, τον οδοστρωτήρα του Μανιατόπουλου και την αγριοφωνάρα του Peavy, για να θυμηθούμε (όχι πως το ξεχάσαμε κιόλας) τον χαρακτηριστικό ήχο των RAGE. Στα σχεδόν 4 λεπτά που διαρκεί, συνοψίζεται το μισό “Afterlifelines”. Από κοντά και το “Under a black crown” που μας έδωσαν εδώ και αρκετό καιρό, ως προειδοποίηση. Το “Afterlife” είναι πιο midtempo με ένα κλασικό ριφάκι που θυμίζει εποχές “End of all days”, ώστε να συνειδητοποιήσουμε πως οι σημερινοί RAGE βαδίζουν τόσο ανάμεσα στον βαρύ και σκληρό ήχο των τελευταίων δίσκων, όσο πατούν και στο παρελθόν τους. Έτσι το “Dead man’s eyes” θα μπορούσε να βρίσκεται στο “The missing link”, ενώ το “Waterwar” συνδυάζει κάτι μεταξύ των δύο χρονολογικών άκρων.
Το “Afterlifelines” δεν είναι ένας απλός επετειακός δίσκος, αλλά είναι μια γιορτή της μουσικής ιστορίας του συγκροτήματος. Είναι ο τέταρτος με την Steamhammer/SPV, η οποία, όπως και οι RAGE, γιορτάζει τα 40 της χρόνια, σε μια υπέροχη σύμπτωση. Σε μια γενναία κίνηση, οι Γερμανοί κυκλοφορούν δύο δίσκους… σε έναν! Το πρώτο – “Afterlife” – θα μπορούσε από μόνο του να είναι η νέα τους δουλειά. Το δεύτερο μισό λοιπόν – που ονομάζεται “Lifelines” – είναι γεμάτο με ορχήστρα, σε νέες όμως συνθέσεις, συνδυάζοντας έτσι τους RAGE και την LINGUA MORTIS ORCHESTRA σε ένα. Από την στιγμή που υπάρχει ξεκάθαρος διαχωρισμός, γίνεται και πιο εύκολο να ακούσει κανείς το/α άλμπουμ. Είτε συνεχόμενα, είτε ξεχωριστά.
Η εξέλιξη των ενορχηστρώσεων και ο τρόπος με τον οποίο συγχωνεύεται η ορχήστρα στις επιθετικές συνθέσεις του Peavy, είναι πραγματικά αξιόλογος. Αποτελεί επίτευγμα να το κάνεις μια φορά (ίσως και απωθημένο), αλλά ο Γερμανός το έχει επιτύχει επανειλλημένα και τολμώ να πω, ότι εδώ ανεβαίνει επίπεδο, με την πολύτιμη βοήθεια του Marco Grasshoff και της ορχήστρας του Duisburg.
Ο μικρότερος της παρέας σε ηλικία, αλλά και σε χρόνια στο συγκρότημα, ο Jean Borman, όταν γεννήθηκε, ο Wagner ήδη γιόρταζε δέκα χρόνια καριέρας. Όμως, όπως λέει κι ο Peavy, είναι γεμάτος ενθουσιασμό και τον ωθεί στο να γράφουν μαζί. Αυτός ο ενθουσιασμός, φέρνει πολλές ιδέες και μια μοντέρνα αισθητική στα τραγούδια. Επιπλέον, πρέπει να τονίσω πως στο μεγαλύτερο μέρος του άλμπουμ, υπάρχουν ηχογραφημένες πολλές κιθάρες.
Αν διαβάζετε μέχρι εδώ, σίγουρα σας αρέσουν οι RAGE. Δεν σας απασχολεί αν συχνά πυκνά ανακαλύπτετε κάποια γνώριμα σημεία και μελωδίες που σας θυμίζουν κάτι παλαιότερο. Είστε από αυτούς που απολαμβάνουν το ιδιαίτερο ύφος τους και, όπως κι εγώ, τους ακούτε επειδή γουστάρετε! Ακούστε λοιπόν το “One world” ή το “Curse the night” και θα μπείτε στο τριπάκι του δίσκου. Για μένα η κορυφή του δεύτερου μισού είναι το “Cold desire”, αλλά και δεκάλεπτο έπος “Lifelines” που ξεπερνάει την εκτέλεση του “In a nameless time” του “Lingua mortis”.
Μπορεί το “Afterlifelines” να μην είναι μια δραστική αλλαγή ή ένα από τα διαμάντια της μεγάλης πορείας των RAGE. Εύκολα όμως, οι Γερμανοί πρέπει να αισθάνονται περήφανοι για την κυκλοφορία του, γιορτάζοντας 40 χρόνια με έναν εμφατικό διπλό δίσκο, αντάξιο του ονόματός τους.
8 / 10
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
