Έχω χάσει το μέτρημα. Έχω δει τους RAGE σε πολλές διαφορετικές χώρες, με διαφορετική σύνθεση, σε τέσσερεις διαφορετικές δεκαετίες. Άλλωστε, τον Μάρτιο του 1995, ήταν η πρώτη μου μεγάλη εξόρμηση από την Κρήτη, όταν τους είδαμε σε εκείνη την ιστορική εμφάνιση στο Ρόδον. Έκτοτε, μόνο μια φορά έχω πετύχει την φωνή του Peavy, κατώτερη των προσδοκιών και τολμώ να πω, ότι αυτό ήταν, πριν αρκετό καιρό. Πλέον όμως, πιστεύω πως έμαθε από τα λάθη του και φροντίζει περισσότερο το λαρύγγι του.
Η επιστροφή τους στο Ηνωμένο Βασίλειο, μετά από πολλά χρόνια, δεν στέφθηκε με επιτυχία, είναι η αλήθεια, αφού η προσέλευση του κόσμου, ήταν υπερβολικά μικρή για το μέγεθος των Γερμανών και της 40άχρονης ιστορίας που κουβαλούν. Ακόμα και τα δυο συγκροτήματα που προηγούταν κάθε βράδυ, ήταν… λίγα. Τόσο οι Ιταλοί SECRET RULE, με το προβλέψιμο power metal τους, όσο και οι COP UK (CRIMES OF PASSION) με το hard n’ heavy τους, μπορεί να έχουν όλη την καλή διάθεση, όμως δεν έχουν το όνομα για να τραβήξουν κόσμο. Επί σκηνής ιδρώνουν την φανέλα, όμως ελάχιστες είναι οι στιγμές που ανεβάζουν την θερμοκρασία στο μικρό κλαμπ του βόρειου Λονδίνου. Όταν έξω η θερμοκρασία είναι υπερβολικά χαμηλή, αυτό δεν βοηθά καθόλου.
Οι RAGE είναι συγκρότημα που παίζει μπροστά σε χιλιάδες κόσμου, σε μεγάλα φεστιβάλ, ενώ ακόμα και στα club tours, εύκολα προσελκύει 400-500 άτομα. Εκείνη τη βραδιά, παρόλο που έπαιζαν μπροστά σε πολύ μικρότερο αριθμό, τιμώντας το όνομά τους, έδωσαν το 100% και δεν άφησαν το πόδι από το γκάζι. Για συγκρότημα με τέτοια ιστορία και περγαμηνές, τους βγάζω το καπέλο.
Στις 3 του μηνός, λοιπόν, το σετ τους αποτελούνταν από 14 τραγούδια, που όλα θεωρούνται κλασικά. Ακόμα και το “A new land” από τον τελευταίο δίσκο, ή το ομώνυμο “Resurrection day”, ηχούν απόλυτα ταιριαστά με ύμνους, όπως το “Solitary man” και το “Back in time”. Σίγουρα, για τους περισσότερους η τριάδα “Missing link” – “Black in mind” – “End of all days”, είναι αξεπέραστη οπότε θεωρείται τουλάχιστον δίκαιο, πως αυτά τα άλμπουμ αντιπροσωπεύονται με δυο κομμάτια, έκαστο. Αυτά είναι τα τραγούδια που θεμελίωσαν τον χαρακτήρα των RAGE, αλλά και που εδραίωσαν την υστεροφημία τους.
Το “Nevermore” ηχεί σκληρό και βαρύ όσο ποτέ, ενώ το “Refuge” (ίσως το κλασικότερο όλων), πιο thrash. Η επιλογή του “Shadow out of time” ήταν για μένα προσωπικά μια υπέροχη έκπληξη, ενώ το “End of all days” μας ταξίδεψε. O Βασίλης Μανιατόπουλος, που αποτελεί πλέον το δεξί χέρι του Peavy, πολύ περισσότερο από drummer, είναι αξιόπιστος στα τύμπανα (αν κι έχω μια ψιλο-ένσταση για το “Black in mind”, αλλά δεν πειράζει).
Όπως μάλλον γνωρίζετε, μπορεί ο Peavy να ανακοίνωσε κιθαριστικό δίδυμο, με το οποίο έγραψε το τελευταίο “Resurrection day”, όμως φέτος, βρίσκεται στον δρόμο, μόνο με τον Jean Bormann, αφού ο Stefan Weber απέχει για προσωπικούς λόγους. Ο Bormann λοιπόν, έχει πάρει επ’ ώμου το δύσκολο έργο, να αντικαταστήσει τους κλασικούς κιθαρίστες του συγκροτήματος (Manni Schmidt, Spiros Efthimiadis, Victor Smolski και πιο πρόσφατα τον Marcos Rodriguez). Όχι μόνο δεν φαίνεται να αγχώνεται με αυτό. Αντιθέτως, θα έλεγα πως το ευχαριστιέται κιόλας.
Το κλείσιμο της βραδιάς με το “Don’t fear the winter” (λες και το έκαναν επίτηδες, όταν έξω από το χώρο είχε παγώσει το σύμπαν) και το “Higher than the sky” (πάλι επίτηδες αφού είχα μεγάλη πτήση την επόμενη μέρα), ήταν και το επιστέγασμα μιας όμορφης βραδιάς. Οι RAGE δεν απογοητεύουν τον κόσμο τους, είτε παίζουν μπροστά σε 100, είτε σε 10.000 άτομα. Με το νέο τους άλμπουμ να αναμένεται τον Μάρτιο και έχοντας ήδη ανακοινώσει εκτεταμένη περιοδεία, εμφανίσεις σε φεστιβάλ, αλλά και συναυλίες με την Lingua Mortis Orchestra, ο εορτασμός των 40 χρόνων καριέρας θα είναι χορταστικός.
Γιώργος “My way, or the highway” Κουκουλάκης
