“Sent by the devil”
Όταν κυκλοφόρησε το “The devil strikes again” δεν μπορούσαμε να παραβλέψουμε τις έντονες αναφορές στο παρελθόν των RAGE. Πιο συγκεκριμένα, το άλμπουμ είναι μια στροφή στην εποχή των “Missing link”, “Black in mind” και “End of all days”, με μελωδίες και ταχύτητες ανάλογες. Σε συνδυασμό με την ολοκληρωτική αλλαγή της σύνθεσης της μπάντας, δεν μπορεί παρά να μας βάλει σε σκέψεις σχετικά με την σχέση του Peter Wagner, γνωστότερου ως Peavy, με τους δύο που έφυγαν. Παράλληλα όμως, υπήρξε μια επαναδραστηριοποίηση των Manni Schmidt και Chris Efthimiadis, δηλαδή της σύνθεσης που είχαν την περίοδο 1987 – 1993. Μας μπέρδεψαν λοιπόν, αφού εμφανίστηκαν ως… REFUGE, ενώ μάλιστα υπέγραψαν πρόσφατα και συμβόλαιο για να κυκλοφορήσουν δίσκο μαζί.
Αφού αφήσαμε την σκόνη να καταλαγιάσει, βρήκαμε την κατάλληλη στιγμή για να μιλήσουμε με τον ιθύνοντα νου της μπάντας για να ξεκαθαρίσουμε το τοπίο. Στο τέλος Σεπτεμβρίου που έγινε η συνέντευξη, οι RAGE ετοιμάζονταν να ξεκινήσουν τις εμφανίσεις τους προωθώντας το “The devil strikes again”. Οπότε και ο φίλτατος Peavy, είχε καλή διάθεση και δεν κρύφτηκε για τίποτα.
Έχει περάσει αρκετός καιρός από όταν ολοκλήρωσες το “The devil strikes again”. Πώς σου φαίνεται πλέον;
Αισθάνομαι υπέροχα με όλες τις πτυχές. Το εξώφυλλο, ο ήχος στον οποίο ο Dan Swano έκανε καταπληκτική δουλειά, τα τραγούδια βέβαια. Πραγματικά μου αρέσει ακόμα πολύ.
Αφού ανέφερες το όνομά του, θα ήθελα να σε ρωτήσω γιατί διάλεξες τον Dan Swano για την μίξη, αλλά και ποιός σας οδήγησε σε αυτόν τον τραχύ, βαρύ ήχο που έχει ο δίσκος.
Είμαστε πάνω από 20 χρόνια φίλοι και πάντα ήθελα να συνεργαστούμε. Μου αρέσουν όλες του οι μπάντες, οι NIGHTINGALE, EDGE OF SANITY, όλες. Έτσι προέκυψε, απλά. Για τον ήχο τα πράγματα ήταν επίσης απλά. Όλοι στην μπάντα, αλλά κι ο ίδιος ο Dan, σκεφτόμασταν πως ο ήχος μας έπρεπε να είναι έτσι ωμός και τραχύς, πιο thrash, επειδή ταιριάζει στα τραγούδια τα ίδια. Δεν μου άρεσε τελευταία που ο Charlie Bauerfeind έκοβε τα τραγούδια σε μικρά κομμάτια, ήταν σαν να ασχολούμαστε περισσότερο με τους υπολογιστές, παρά με τα τραγούδια μας. Τα τύμπανα στο άλμπουμ, είναι σχεδόν ολόκληρα ηχογραφημένα ζωντανά, σχεδόν απόλυτα όπως τα έπαιξε ο Λάκης.
Ακόμα και ο τίτλος παραπέμπει στο “Sent by the devil” (“Black in mind”). Peavy, οι παραλληλισμοί είναι πολλοί. Ακόμα και το αγαπημένο μου “Deaf, dumb and blind” ακούγεται σαν την συνέχεια του “Refuge” (από το “Missing link”). Έχει το ριφ. Τι έγινε;
Ακριβώς (γέλια). Δεν ήταν σχεδιασμένο, είναι η αλήθεια. Μετά από πολλά χρόνια, είμαι ο μόνος που ορίζει την πορεία μας και έγραψα σχεδόν τα πάντα εγώ. Όπως ήταν και εκείνη την εποχή και από εκεί ξεκίνησαν όλες οι αναφορές. Ο Victor (Smolski) είχε την τάση να με ωθεί σε πιο πολύπλοκες δομές και μια διαφορετική πορεία για την μπάντα. Πλέον όμως, μπορώ και πάλι να αποφασίσω μόνος μου.
Αφού μιλάμε για τον Victor, θέλω να μου πεις γιατί τελικά χωρίσατε τους δρόμους σας. Καταλαβαίνω πως είχατε μια διαφορετική ιδέα για το πώς πρέπει να προχωρήσουν οι RAGE, αλλά θα ήθελα να μάθω γιατί έφυγε μαζί με τον André Hilgers (drums).
Τους πέταξα έξω, τους απέλυσα, δεν έφυγαν. Είναι μεγάλη διαφορά. Ήμουν εντελώς απογοητευμένος από την συνεργασία μας και δεν υπήρχε περίπτωση να συνεχίσουμε. Νομίζω πως έτσι έσωσα την δική μου ζωή και της μπάντας. Τα τελευταία χρόνια ο Victor με παραγκώνιζε συνεχώς, λες και ήταν η δική του μπάντα. Δεν ξέρω τι σκεφτόταν, αλλά δεν με σεβόταν και δεν σεβόταν τον κόσμο μας, την ιστορία των RAGE. Απομακρυνόμασταν όλο και περισσότερο από τον ήχο που ήθελε ο κόσμος. Άσε που οι προσωπικές μας σχέσεις και με τους δύο, ήταν πραγματικά απαίσιες, οπότε αυτό ήταν το μόνο που μπορούσα να κάνω.
Δεν είναι εύκολο, όταν συνεργάζεσαι με τους ανθρώπους αυτούς τόσα χρόνια. Με τον Victor ήσασταν μαζί κοντά 15 χρόνια. Πώς γίνεται αυτό;
Ναι, μου πήρε πολύ χρόνο για να βρω την δύναμη να το κάνω. Φοβόμουν, είναι η αλήθεια, να αλλάξω την σύνθεση, αλλά έβλεπα πως δεν πήγαινε άλλο. Όταν βέβαια τους απέλυσα, ένιωσα πολύ χαρούμενος και σίγουρα η κατάσταση εξελίχθηκε πολύ καλύτερα από πριν. Το περιβάλλον μας άλλαξε και τώρα οι RAGE, είμαστε εκεί που θέλουμε.
Νομίζω πως παρακολούθησα την τελευταία σας εμφάνιση με αυτή την σύνθεση, στο Loudpark, στην Ιαπωνία.
Αλήθεια; Ήσουν εκεί; Ήταν μια από τις τελευταίες μας εμφανίσεις.
Δεν ήμουν σίγουρος τότε, αλλά ο Victor, απλά δεν φαινόταν να το ευχαριστιέται.
Κοίτα, δεν παίζει ομαδικά. Δούλευε για την προσωπική του καριέρα και έβλεπε τους RAGE, ως το όχημα που θα τον βοηθούσε. Δεν θέλω να τον κατηγορήσω. Είναι αυτός που είναι και πιστεύω πως για το καλό και των δύο πλευρών, είναι καλύτερα που δεν συνεχίζουμε μαζί. Τα μέλη της μπάντας, είναι φίλοι και μάλιστα είναι οπαδοί των RAGE από μικροί (γέλια). Αυτό λέει πολλά.
Παρεμπιπτόντως, τι κόλλημα έχεις με τους Έλληνες drummer;
(γέλια) Κανένα. Με τον Lucky (Λάκης Μανιατόπουλος), γνωριζόμαστε από όταν ήρθε σε μια συναυλία μας το 1988 και ζητούσε από τον Χρήστο να του κάνει μαθήματα. Μετά βέβαια, έγινε και roadie του Χρήστου, ήταν στις περιοδείες μαζί μας και γουστάρει τον κλασικό ήχο των RAGE. Με τον Marcos (Rodriguez – κιθάρα) επίσης γνωριστήκαμε όταν μου ζήτησε να βγάλουμε φωτογραφίες, πριν καμιά 10αριά χρόνια. Μου έδωσε το CD των SOUNDCHASER, της μπάντας του και ξαναβρεθήκαμε όταν μετακόμισε στο Βέλγιο. Λέγαμε ότι θα κάνουμε κάτι μαζί, αλλά κατέληξε στο να γίνει ο κιθαρίστας των RAGE.
Peavy, επιστρέφεις στον ήχο των 90’s, παίζεις με νεαρούς μουσικούς, διατηρείς παράλληλα των REFUGE με τους φίλους από τα 80’s. Τί γίνεται; Αυτός είναι ο τρόπος που βρήκες για να διατηρείς την νεότητά σου;
(γέλια) Είναι αναζωογονητικό. Με τους REFUGE είναι κάτι διασκεδαστικό. Δεν προορίζεται να γίνει κάτι επαγγελματικό. Όταν έχεις πράγματα στην ζωή σου που σε ευχαριστούν, κατά κάποιο τρόπο σε διατηρούν νέο.
Είναι η δεύτερη φορά που αλλάζεις ολοκληρωτικά τη σύνθεση των RAGE. Το 1999, όταν έφυγε ο Χρήστος, ο Σπύρος κι ο Sven. Υπάρχουν καθόλου ομοιότητες;
Απολύτως καμία. Τότε, οι 3 τους, αποφάσισαν να φύγουν για να κάνουν το μουσικό τους καπρίτσιο. Τώρα, η απόφαση ήταν δική μου και για διαφορετικούς λόγους.
Δεν ήσουν όμως χαρούμενος με την απόφασή τους, τότε, να φύγουν από την μπάντα. Διατηρήσατε επαφές; Με τον Manni (Schmidt – κιθάρα), επίσης, μείνατε σε επαφή;
Με τον Manni ναι, ακόμα κι όταν ήταν στους GRAVE DIGGER, είχαμε καλή σχέση. Με τον Χρήστο καθόλου για περίπου 15 χρόνια. Ήμουν θυμωμένος μαζί του που έφυγε με τους άλλους. Ένιωθα πως είχε προδώσει την σχέση μας. Αλλά όταν έγινα 50, συνειδητοποίησα ότι η ζωή είναι μικρή για τέτοια συναισθήματα. Ήταν από τους καλύτερούς μου φίλους και τον ήθελα στην ζωή μου. Έτσι επικοινωνήσαμε, βρεθήκαμε και 10 λεπτά μετά τα είχαμε ξεχάσει όλα. Μου απολογήθηκε και είπαμε πως πρέπει να ξαναπαίξουμε μαζί.
Τα χρόνια που δουλεύατε οι 3 σας μαζί για να χτίσετε το όνομα των RAGE, πρέπει να ήταν από τα δυσκολότερα για την μπάντα.
Ναι. Σχεδόν ξεκινήσαμε μαζί και χτίσαμε το προφίλ των RAGE. Έτσι, όταν είπαμε να ξαναπαίξουμε μαζί, κάναμε κάτι κρυφό εδώ στο χωριό μας, δηλαδή για μια τοπική εκδήλωση, για γνωστούς και φίλους, ως TRES HOMBRES (γέλια). Με το που κάναμε τις πρώτες πρόβες, δακρύσαμε, αφού η χημεία είναι εκεί. Με το που παίξαμε όμως, διαδόθηκε από το ίντερνετ και αμέσως άρχισαν να επικοινωνούν μαζί μας. Είχαμε αμέσως 10-15 προτάσεις και από το Sweden Rock, με υπέρ-παρακαλούσαν να παίξουμε. Το ένα έφερε το άλλο και έτσι κάνε μερικά φεστιβάλ. Άλλωστε, επειδή κι οι δυο έχουν τις δουλειές τους, δεν μπορούμε να το κάνουμε επαγγελματικά, οπότε έχει μεγαλύτερη σημασία για εμάς. Είναι καθαρά διασκέδαση και το ευχαριστιόμαστε.
Μιλώντας για το παρελθόν, θέλω να μου πεις τι αναμνήσεις έχεις από τα χρόνια σου με την Noise.
Ήταν τα χρόνια που δουλεύαμε με τον Manni και τον Chris για να εδραιώσουμε τους RAGE. Ο ιδιοκτήτης της Noise, ο Karl Walterbach, μπορεί να εξαπατούσε τους πάντες, όλα τα συγκροτήματα, όμως από την άλλη, είναι αυτός που ουσιαστικά δημιούργησε την Γερμανική σκηνή.
Κάναμε πριν κάποια χρόνια, μια συνέντευξη με τον ίδιο για το Rock Hard, αλλά όταν ακούει πως κάποια συγκροτήματα εξαπατήθηκαν από την εταιρία, τον αντικρούει. Από τους CELTIC FROST μέχρι τους HELLOWEEN, όλοι είχαν κάποιο παράπονο από τον ίδιο και την δισκογραφική, όμως ο ίδιος δεν το παραδέχεται.
Σίγουρα όχι. Ζει στον κόσμο του. Μετά από μια συναυλία μας, πριν 2 χρόνια μάλιστα, τον συνάντησα στα παρασκήνια και αμέσως μετά μου προσέφερε να συνεργαστούμε. Μανατζάρει συγκροτήματα τώρα και ήθελε να συνεργαστούμε. Ωχ, όχι… (γέλια).
Ξέρεις, κατηγορεί τον Boggi (Bogdan Kopic – αφεντικό της Drakkar) ότι τον παραπλάνησε για να του πάρει μπάντες όπως εσείς και οι RUNNING WILD από την εταιρεία του.
Αυτό έγινε επειδή δεν ήμασταν ευχαριστημένοι με την κατάσταση που επικρατούσε, όχι επειδή ο Boggi έκανε κάποια κίνηση.
Όταν πρωτοείδα το εξώφυλλο του “The devil strikes again”, χαμογέλασα γιατί σκέφτηκα την συλλογή σου με τα κρανία. (γέλια) Είναι από τα δικά σου;
(γέλια) Ναι είναι μια ρομαντική συλλογή. Όταν κάναμε το βίντεο του “My way”, το είδα σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία και μου άρεσε υπερβολικά. Έτσι αποφάσισα να το χρησιμοποιήσω (γέλια).
Παρόλο που υπάρχουν αρκετές αναφορές στο παρελθόν, υπάρχουν και ενδιαφέροντα μέρη, όπως στο “Deaf, dumb and blind” ή στο “The dark of the sun”. Πώς θα εξελιχθεί ο ήχος της μπάντας από εδώ;
Δεν ήταν εσκεμμένη η επιστροφή στο παρελθόν. Έγινε φυσιολογικά, αφού και πάλι ήμουν υπεύθυνος για όλη την σύνθεση και με τις επιρροές των άλλων, που άκουγαν από παλιά. Όσο για το ποιά είναι η εξέλιξη από εδώ και πέρα; Μπορώ εύκολα να σου πω, αφού το επόμενο άλμπουμ έχει ήδη γραφτεί! (γέλια) Ναι κάποια μέρη λείπουν, ενώ ήδη 50% των ηχογραφήσεων έχουν ήδη ολοκληρωθεί.
Για πες μας λοιπόν τι να περιμένουμε;
Είναι στην ίδια κατεύθυνση. Αρκετά βαρύ, γρήγορα τραγούδια και έχουμε ένα 15άλεπτο έπος, με 3 μέρη. Θα είναι πιο ώριμο πιστεύω, με φανταστικές μελωδίες, αλλά στην ίδια κατεύθυνση. Εγώ γράφω τα περισσότερα, στην κιθάρα, που είναι το πρώτο μου όργανο και είμαι ικανοποιημένος με το αποτέλεσμα.
Αυτή την στιγμή έχει τους RAGE, τους REFUGE, αλλά τι θα γίνει με τους LINGUA MORTIS; Θα το προχωρήσεις κάποια στιγμή;
Ναι, όπως το είπες, κάποια στιγμή. Μάλιστα, έχουμε ένα πρόγραμμα κυκλοφοριών για την επόμενη πενταετία. Μπορώ να σου ότι του χρόνου θα κυκλοφορήσει το επόμενο άλμπουμ των RAGE, που θα βγει το καλοκαίρι και θα παίξουμε το Wacken Open Air, ενώ το 2018 θα βγει το άλμπουμ με τους REFUGE. Μετά το 2019, με τους RAGE θα κυκλοφορήσουμε ένα ζωντανά ηχογραφημένο άλμπουμ και το 2020 το επόμενο στούντιο. Τέλος το 2021, που έχουμε και την 25η επέτειο από το πρώτο Lingua Mortis, θα έχουμε έτοιμη την επόμενη δουλειά.
Ευχαριστούμε για τις πληροφορίες, αφού φαντάζομαι δεν έχουν δημοσιευτεί νωρίτερα αυτά τα σχέδια.
Ναι, σωστά.
Δεν βλέπεις όμως κάποιον ανταγωνισμό μεταξύ RAGE και REFUGE από την στιγμή που και με την κύρια μπάντα, έχετε επιστρέψει στο πιο γρήγορο και κλασικό ήχο;
Όχι, θα είναι διακριτές οι διαφορές, θα ακούγεται πιο παραδοσιακό και αρκετά διαφορετικό από τους RAGE. Πιστεύω κιόλας, ότι αυτό θα είναι και το μοναδικό άλμπουμ που θα κάνουμε ως REFUGE. Δεν μας βλέπω να μπορούμε να το χωρέσουμε στο πρόγραμμά μας, έτσι κι αλλιώς. Είναι καλό όμως για εμάς να κλείσουμε τον κύκλο μας με ένα νέο άλμπουμ.
Θα είναι ακριβώς 25 χρόνια μετά το “The missing link”, που είναι και το τελευταίο που γράψατε οι τρεις σας μαζί.
Ω! Δεν το είχα συνειδητοποιήσει.
Δεν το βρίσκεις πιο δύσκολο να αποδώσεις τα παλιά σας τραγούδια, μετά από 25 χρόνια και βάλε;
Στην αρχή, επειδή δεν το είχα δοκιμάσει για χρόνια, χρειάστηκε να το ξανασυνηθίσω, αλλά πλέον είναι πάλι στο πετσί μου. Μετά από τόσα χρόνια, είμαι πιο έμπειρος και ξέρω πως να χρησιμοποιώ την φωνή μου καλύτερα.
Είσαι στην τέταρτη δεκαετία, ως καλλιτέχνης. Πώς συγκρίνεις τις συνθήκες ανάμεσα σε αυτές τις δεκαετίες;
Στην αρχή ήταν όλα δύσκολα. Ιδιαίτερα με την αρχική σύνθεση, υπήρχε αρκετή ένταση, τα πράγματα ήταν πιο ερασιτεχνικά και πολύ πιο δύσκολα στο να εδραιωθείς. Όσο θυμάμαι, είχαμε αρκετές αντιπαραθέσεις με τον Jörg (Michael-drums). Δεν μπορούσαμε να συμφωνήσουμε σε πολλά. Αλλά και μετά, λίγο πριν το 1988, με την νέα σύνθεση, με θυμάμαι να φτιάχνω flyer, για να τα στείλω σε οποιονδήποτε έγραφε για metal, μπας και κλείσουμε κάποια συναυλία. Δεν υπήρχαν καθόλου χρήματα και τα κάναμε όλα μόνοι μας. Μάλιστα, θυμάμαι και τους τρεις μας να μένουμε στο σαλόνι της κοπέλας του Manni, εκείνη την εποχή. Από την άλλη, ήμασταν νέοι και δεθήκαμε πολύ. Δεν ξέραμε πώς θα πάρουμε φαγητό την επόμενη (γέλια).
Την δεκαετία του ’90, ήρθε η επιτυχία, η καταξίωση και οι μεγάλες περιοδείες. Η επιτυχία στην Ιαπωνία μας έδωσε αρκετή ώθηση και γενικά, αυτή ήταν μια ευχάριστη και επιτυχημένη δεκαετία. Μετά πάλι τα πράγματα άλλαξαν με τον Victor Smolski. Μου πήρε χρόνο για να κατανοήσω, πως μεγάλο μέρος του κοινού μας δεν ήταν ευχαριστημένο με την προοδευτική χροιά που πήρε η μουσική μας. Σε κάποιους άρεσε, αλλά συχνά-πυκνά, είχα κόσμο που μου παραπονιόταν. Θυμάμαι την περίοδο που είχαμε τον Mike Terrana στα τύμπανα, έκανα συνεχώς τον διαιτητή, αφού μάλωναν με τον Victor (γέλια). Κάναμε καλές περιοδείες και η κατάσταση ήταν ακόμα καλή. Μπορούσα να προσαρμοστώ και οι RAGE έχαιραν εκτίμησης διεθνώς. Δυστυχώς η σχέση μας με την τελευταία σύνθεση ήταν χάλια, αλλά και τώρα πάλι χαίρομαι να είμαι με τα νέα παιδιά.
Χαίρομαι να σε βλέπω να είσαι τόσο χαρούμενος και αισιόδοξος για την τωρινή περίοδο του συγκροτήματος.
Δεν ήταν έτσι τα τελευταία 5 χρόνια με τον Victor Smolski. Είχα φτάσει στο σημείο, που ήμουν έτοιμος να παρατήσω τα πάντα. Ακόμα και μουσική.
Αλήθεια, τόσο άσχημα Peavy;
Νομίζω ήμουν απογοητευμένος που δεν έβλεπα άλλο δρόμο. Αν ρωτήσεις την κοπέλα μου, θα σου πει πόσο χάλια ήμουν. Ήταν επίπονο να βρίσκομαι και να ταξιδεύω με τα παιδιά αυτά. Τελικά όμως ήταν εύκολο να τους απολύσω, να τους αποχαιρετήσω και να επιστρέψω. Είμαι πράγματι χαρούμενος που παίζω μουσική και βρίσκομαι με θετικούς ανθρώπους.
Πρέπει να είναι μεγάλο κίνητρο πλέον να γράφεις μουσική, έτσι;
Τώρα που γράφω εγώ κυρίως, αλλά έχω τον σεβασμό και την εκτίμηση από τους άλλους για αυτά που γράφω, νοιώθω πολύ καλύτερα. Ο Victor, δεν είχε κανένα σεβασμό, στράβωνε και μόνο που έπρεπε να δοκιμάσει τις συνθέσεις μου. Γουστάρει μόνο αυτά που γράφει ο ίδιος και δεν έδινε δεκάρα για τις δικές μου ιδέες. Αν δεν υπάρχει εκτίμηση, η κατάσταση είναι σκατά. Αγαπάει μόνο τον εαυτό του και δεν σέβεται τους άλλους. Είναι όμως αυτός που είναι και ας τον αφήσουμε να πάρει τον δρόμο του.
Ακουμπήσαμε θέματα από το μακρινό παρελθόν, μιλήσαμε για το παρόν και το μέλλον, για το άλμπουμ βέβαια και τόσα πολλά άλλα. Γνωρίζοντας πόσο πολύ αγαπήθηκαν οι RAGE στην Ελλάδα, πιστεύω πως οι φίλοι σας εδώ θα είναι πολύ ικανοποιημένη με την στροφή στον ήχο σας.
Ναι και πέρυσι τον Δεκέμβριο που παίξαμε στην Ελλάδα, είδα πολύ κόσμο να χαίρεται και ιδιαίτερα με την επιστροφή του κλασικού ήχου της μπάντας.
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
www.rage-official.com
Line-up
Peter “Peavy” Wagner – Φωνή και μπάσο
Vassilis “Lucky” Maniatopoulos – τύμπανα
Marcos Rodriguez – κιθάρες
Δισκογραφία:
1986 – Reign of Fear
1987 – Execution Guaranteed
1988 – Perfect Man
1989 – Secrets in a Weird World
1990 – Reflections of a Shadow
1992 – Trapped!
1993 – The Missing Link
1995 – Black in Mind
1996 – Lingua Mortis
1996 – End of All Days
1998 – XIII
1999 – Ghosts
2001 – Welcome to the Other Side
2002 – Unity
2003 – Soundchaser
2006 – Speak of the Dead
2008 – Carved in Stone
2010 – Strings to a Web
2012 – 21
2013 – LMO
2016 – The Devil Strikes Again
