Σαν άλλος στρατηγός που έχει συγκεντρώσει στρατιές από διάφορες πλευρές της χώρας του, ο Peavy δίνει το κάλεσμα για επίθεση και όλοι ξεχύνονται στο πεδίο της μάχης, διψασμένοι για αίμα και με μοναδικό σκοπό τη νίκη. Οι νέοι RAGE εξαπολύουν έναν επιθετικό δίσκο, γεμάτο ενέργεια. Παραπάνω από 20 χρόνια πέρασαν απ’ όταν οι RAGE είχαν δύο κιθαρίστες στην σύνθεσή τους και τότε ήταν το δίδυμο Spiros Efthymiadis και Sven Fischer, δύο ονόματα που πολλοί έχουν ξεχάσει, αν και οι δίσκοι που κυκλοφόρησαν τότε – “Black in mind”, “End of all days”, “XIII”, “Ghosts” – είναι από τους καλύτερούς τους.
Ο χρόνος που δόθηκε στο νέο line-up να δουλέψει μαζί ήταν αρκετός για να βγάλει εντυπωσιακά αποτελέσματα. Όπως εκτιμάτε, οι νέες συνθέσεις έχουν μεγαλύτερη έμφαση στις κιθάρες, τις οποίες έχουν πλέον αναλάβει οι Stefan Weber και Jean Borman. Μπορεί ο ίδιος ο μπασίστας να γράφει τα περισσότερα τραγούδια, είναι πασιφανές όμως πως έδωσε αρκετό χώρο στους νέους του συναδέλφους, όχι μόνο από το γεγονός πως οι κιθάρες παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο, αλλά κι επειδή αναγνωρίζω πάρα πολλά νέα χαρακτηριστικά στα ριφ και το παίξιμό τους. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα το “Resurrection day” να ακούγεται πιο εύκολα και να μην υποφέρει από επαναλήψεις. Βέβαια η κληρονομιά των RAGE είναι τεράστια, με 25 δίσκους σε 35 χρόνια δισκογραφίας, η προσφορά τους είναι μοναδική. Έτσι το “Wings of rage” θα ξεχαστεί γρήγορα πιστεύω.
Έχω δηλώσει πολλές φορές την αγάπη μου για το συγκρότημα και μπορεί να γνωρίζω πως η χρυσή τους εποχή (αντικειμενικά, αλλά και υποκειμενικά) είναι από το “Trapped!” έως το “XIII”, όμως δεν υπάρχει δίσκος τους που δεν ευχαριστιέμαι όταν επιλέγω να τον ακούσω. Η τελευταία τους δουλειά όμως που με ενθουσίασε ήταν το “The devil strikes again” κι έχουν περάσει παραπάνω από 5 χρόνια, με ακόμα δύο κυκλοφορίες ενδιάμεσα. Υπάρχουν πολλές στιγμές που αξίζουν στο “Resurrection day” που αξίζουν αναφορά, για διαφορετικούς λόγους. Σίγουρα η σκληράδα που αναβλύζει από το “Virginity”, το “Monetary Gods” (τι μοντέρνο groove είναι αυτό ρε παιδιά;) ή το ομώνυμο τραγούδι δείχνουν μια thrash τάση. Άλλα, όπως το “Men in chains” με την πιο παραδοσιακή-RAGE δομή και μελωδία, ακολουθεί κατά πόδας. Το “Extinction overkill” που σε σκοτώνει στο κλείσιμο του δίσκου είναι και το αποκορύφωμα αυτής της τάσης που με κάνει να αμφιβάλλω για το αν θα έχουν συνέχεια οι REFUGE. Το λέω αυτό, διότι ο ίδιος ο Peavy είχε δηλώσει πως έτσι θα διαχώριζε τα δύο σχήματά του. Το “Arrogance and ignorance” είναι από τις πιο πιασάρικες και midtempo στιγμές που φέρνει στο μυαλό κάποια από τα χιτάκια που μας έχει δώσει παλαιότερα.
Τώρα πρέπει να εξάρουμε την συνεισφορά της ορχήστρας στο βάθος και τον όγκο που δίνει στα τραγούδια που συμμετέχει. Αν και πρόκειται για απολύτως metal δίσκο, η εισαγωγή ιδιαίτερα, όσο και το “Black room” φέρνουν στο μυαλό μας τους LINGUA MORTIS. Το τελευταίο, είναι μια απίστευτη, ατμοσφαιρική μπαλάντα που όμοιά της δεν θυμάμαι τα τελευταία χρόνια από τους RAGE. Δεν μιλάει βέβαια για αγάπες ο Wagner, όμως είναι ανατριχιαστική η έμπνευσή του εδώ. Η ορχήστρα συνυπάρχει και σε άλλα δυο τραγούδια, το “The age of reason” που είναι από τα highlights του δίσκου με τον Lucky Maniatopoulos να δίνει ρεσιτάλ και το τραγούδι να ακροβατεί ανάμεσα σε “Black in mind” και “End of all days” εποχές, ενώ τέλος είναι και στο “Travelling through time” που ξεχωρίζει ως το πιο αταίριαστο τραγούδι του δίσκου. Γενικά έχει μια folk μελωδία, που δεν μου έκατσε καλά. Όταν όμως σε έναν δίσκο με 11 τραγούδια, έχω μόνο μια ένσταση, τότε σίγουρα μιλάμε για μεγάλο επίτευγμα. Μπράβο Peavy!
8,5 /10
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
