Όταν μιλήσαμε πέρυσι με τον Peavy Wagner, μας είχε προετοιμάσει για το 5αετές του σχέδιο και βάσει αυτού, περιμέναμε τον διαδοχο του “The devil strikes again”. Έναν δίσκο που μας είχε ενθουσιάσει, παρουσιάζοντας έναν ανανεωμένο αλλά συνάμα γνώριμο RAGE-ήχο. Με τον ερχομό του Βασίλη Μανιατόπουλου στα τύμπανα, αλλά και του Marcos Rodriguez στην κιθάρα, ο Peavy βρήκε μέλη που είναι ένθερμοι οπαδοί της ιστορίας της μπάντας που τον βοήθησαν να επαναφέρει ενέργεια και έμπνευση στην μπάντα. Θα ήταν υπέροχο αν το “Seasons of the black” ήταν εξίσου καλό. Είναι όμως;
Είμαι διχασμένος με το υλικό εδώ. Υπάρχει σοβαρή διαφορά δυναμικότητας στο πρώτο και το δεύτερο μισό του άλμπουμ. Ιδιαίτερα στα πρώτα 6 κομμάτια, υπάρχουν ανεβασμένες ταχύτητες και μια έντονη διάθεση να ακουστούν επιθετικοί. Το αποτέλεσμα δεν με εντυπωσίασε, με σοβαρότερο παράπονό μου το ανούσιο ομώνυμο κομμάτι. Μπορεί η φωνή του μπασίστα να έχει φθαρεί, αλλά δεν χρειαζόταν να ξεκινήσει έτσι το άλμπουμ. Επίσης το “Serpents in disguise” αφήνει το γρήγορο tempo και τα τύμπανα του Lucky να γεμίσουν το κατά τ’ άλλα… άδειο τραγούδι. Ευτυχώς το υπέροχο ρεφραίν του “Blackened karma” που όλοι πλέον έχουμε ακούσει, μας αναπτερώνει το ηθικό και κάπως έτσι κυλά το άλμπουμ. Δηλαδή με κάποιες καλές ιδέες (το a-la-“Black in mind” ριφ στο “Septic bite” ή το καρά-“Missing link” χτίσιμο του “Walk among the dead”) αλλά μέχρι εκεί! Επειδή όμως κακό δίσκο από την μπάντα αυτή δεν έχω ακούσει, αφιερώνω περισσότερο χώρο στο γιατί το “Seasons of the black” αξίζει.
Μπορεί δίσκος των RAGE δίχως “Black” και “Dead” να μην νοείται, αλλά στο παρόν οι καλύτερες στιγμές δεν περιέχουν τις λέξεις αυτές. Κατ΄αρχήν το εξαιρετικό “All we know is not”. Ένας ύμνος που με έκανε να ταξιδέψω πίσω στο “Trapped”. Tο μόνο από τα γρήγορα κομμάτια που γούσταρα! Όμως, το έπος “Tragedy of man”, με τα 4 μέρη του και τα 20 λεπτά του, είναι το πραγματικό αριστούργημα. Ένα δείγμα της συνθετικής ευφυΐας του Peavy και των δυνατοτήτων της μπάντας. Ακόμα κι αν απομονώσουμε τα τραγούδια που το αποτελούν, είναι όλα υπέροχα. Μετά το εισαγωγικό “Gaia” έρχεται το εντυπωσιακό “Justify” που τόσο μου θύμισε το “Higher than the sky”, το οποίο, έχει και το πιο όμορφο, διαφορετικό και μελωδικό σόλο από τον Rodriguez. Ακολουθεί το “Bloodshed in paradise”. Αν διάλεγα ένα και μοναδικό κομμάτι για να σας πείσω ότι το άλμπουμ αξίζει, θα ήταν αυτό! Βαριές κιθάρες με νεωτεριστικές ιδέες για την μπάντα, μελωδία κι ένα ρεφραίν που κάνει τον φίλτατο Φράγκο να χαρακτηρίζει τον Peavy μάστορα. Τέλος το “Farewell” είναι σύνθεση που απλά περιμένω να ακούσω από την Lingua Mortis Orchestra στην επόμενη κυκλοφορία της. Γραμμένη με χώρο για τυμπάνια, έγχορδα και πνευστά, σε αργόσυρτο ρυθμό και ατμόσφαιρα που θυμίζει “Alive but dead”.
Κάπως διπρόσωπο το “Seasons of the black” λοιπόν, αλλά περισσότερο ευχάριστο, παρά δυσάρεστο. Βέβαια, με τον προκάτοχό του να κυκλοφορεί μόλις 14 μήνες πριν και σύντομα να ετοιμάζεται η δουλειά με τους REFUGE (δηλαδή πάλι RAGE με σύνθεση Schmidt και Ευθυμιάδη) για του χρόνου, με κάνει να αναρωτιέμαι για το την παραγωγικότητα του Wagner. Μέχρι τότε όμως, έχουμε δεν βιαζόμαστε.
A, και μην ξεχνιόμαστε. Σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη οι RAGE επιστρέφουν μαζί με τους FIREWIND σε συναυλίες που απλά δεν χάνονται. Δεν χάνονται λέμε!
7 / 10
Γιώργος Κουκουλάκης
