Δίσκος με πολύ σημαντικές αναμνήσεις ο συγκεκριμένος, το “XIII” των Γερμανών RAGE, που κυκλοφόρησε μια μέρα σαν τη σημερινή, το 1998. Σίγουρα ο αγαπημένος μου ανάμεσα σε αρκετούς ισάξιους, από τον Peavy Wagner και την παρέα του, που τότε είχε δύο Έλληνες στο συγκρότημα (τον Χρήστο και τον Σπύρο Ευθυμιάδη), ένας Peavy που δύο χρόνια πριν είχε γλεντήσει όλο το heavy metal βγάζοντας εντελώς ξαφνικά το “Lingua Mortis” με τη Συμφωνική Ορχήστρα της Πράγας και πλέον είχε τα κότσια να βγάλει κι έναν δίσκο με καινούργια τραγούδια χρησιμοποιώντας τη Lingua Mortis Orchestra, με 38 (!!!) μουσικούς, κάτι πραγματικά αδιανόητο για ένα σχήμα του βεληνεκούς των RAGE και μάλιστα το 1998.
Σε προσωπικό επίπεδο, ο Peavy έχοντας σχέση με Ελληνίδα εκείνα τα χρόνια, ήταν τακτικός θαμώνας της χώρας μας (εκτός από τις συχνές συναυλίες του σχήματος) και όντας στην Αθήνα για το φεστιβάλ του Metal Invader το 1997, τον είχα καλεσμένο στην τότε ραδιοφωνική μου εκπομπή, όπου μου είχε δώσει μία 90άρα κασέτα με την προπαραγωγή του δίσκου και στη συνέχεια ακυκλοφόρητα τραγούδια και γιαπωνέζικα bonus που τότε δεν τα έβρισκες ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ… Προσοχή, μιλάμε για τον Σεπτέμβριο του 1997, δηλαδή 7 μήνες πριν βγει ένας μαγικός δίσκος, που ακόμα και σήμερα ακούω συχνά πυκνά, ενώ μία από τις ωραιότερες συναυλιακές εμπειρίες μου (που δεν τις λες και λίγες) ήταν όταν τους παρακολούθησα live με την ορχήστρα, κάτι που μου έχει μείνει αξέχαστο…
The “XIII” countdown:
- “XII” (0.04)
Δεν υπήρχε πιο εύκολη επιλογή, καθώς προκειμένου να μπει 13ο τραγούδι στο CD, έβαλαν 4 δευτερόλεπτα σιωπής!!!
- “Paint it black” (4.32)
Συνήθως τις διασκευές τις βάζουμε «εκτός συναγωνισμού», εδώ αντί να κάνω αυτό, απλά τη βάζω στο τέλος, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι είναι κακή ή μέτρια. Πρόκειται για μία εξαιρετική διασκευή, θα την χαρακτήριζα ακόμα καλύτερη από αυτή των GRIP INC, όπου η ορχήστρα παίζει πολύ σημαντικό ρόλο και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να την πει κανείς απλά μία επανεκτέλεση. Ακόμα και στη διασκευή, το “XIII”, είχε να δώσει πάρα πολλά και να ανεβάσει ακόμα πιο πολύ το ήδη υψηλό του επίπεδο.
- “Heartblood” (6.21)
Για κάποιον λόγο, αυτό το τραγούδι δεν μου είχε κολλήσει ποτέ. Ποτέ όμως. Παρότι είχε ενδιαφέρον riff, μία πλοκή που δεν ήταν βαρετή, μάλλον το γεγονός ότι ποτέ δεν συμπάθησα το ρεφρέν του, πάντα το κατέτασσε στα λιγότερο αγαπημένα μου, αφού η ικανότητα του Peavy στα ρεφρέν, είναι μνημειώδης. Πάντα το θεωρούσα τον προάγγελο του “Straight to hell” που βγήκε αρκετά αργότερα! Σίγουρα περίμενα κάτι καλύτερο.
- “Just alone” (6.34)
Τα προβλήματα ξεκινούν από την ένατη θέση. Ωχ, ωχ, ωχ! Το “Just alone”, κλείνει το δίσκο ουσιαστικά (είπαμε, υπάρχει και το κενό των τεσσάρων δευτερολέπτων), είναι το μεγαλύτερο σε διάρκεια, μέχρι και σόλο βιολί έχει, έτσι για να γουστάρουμε και είναι ιδανικό για να κλείσει έναν τέτοιο δίσκο. Κάποιος θα μπορούσε να την πει και power ballad, αλλά θα έλεγα ότι είναι ένα πολύ σκοτεινό τραγούδι, με μία ατμόσφαιρα σχετικά δυσοίωνη. Το γουστάρω πολύ, είναι η αλήθεια, αλλά υπάρχουν καλύτερες στιγμές.
- “Incomplete” (5.10)
Πόσο σημαντική είναι η χρήση της ορχήστρας σ’ αυτό το τραγούδι που προφανώς μιλά για κάποιον χωρισμό… Πολύ ωραία η γέφυρά του, όπως και το ρεφρέν, μοναδική μου ένσταση τα ψιλά του Peavy που είναι λίγο υπερβολικά και μου χαλάνε τη μαγιά!!! Θα έλεγα μάλιστα, ότι το γκρουπ γνώριζε ότι η δύναμη του κομματιού είναι η γέφυρα και το ρεφρέν, ώστε ελαχιστοποίησε τα κουπλέ! Είναι το δεύτερο μέρος της τριλογίας “Changes” και λειτουργεί πολύ ωραία στο ορχηστρικό του μέρος, ως γέφυρα για το “Turn the page”.
- “Over and over” (3.47)
Υπερσυναυλιακό τραγούδι το “Over and over”, κλασικότατο RAGE, στο ύφος του “Higher than the sky”, με ρεφρέν που μπορεί να το τραγουδήσει ο κόσμος, αν δεν κάνω λάθος ήταν (όπως και το προαναφερθέν κομμάτι μέσα από το “End of all days”) το πρώτο που παίχτηκε ζωντανά για να παρουσιάσει το δίσκο. Προτιμώ να το ακούω live παρά στο στούντιο, αλλά είναι πολύ ευχάριστο σφηνάκι, δυναμικό, uptempo, διασκεδαστικό.
- “Immortal sin” (5.28)
Πολύ αγαπημένο τραγούδι, με εναλλαγές στη διάθεση μέσα στο ίδιο το τραγούδι. Κι αυτό έχει ως πολύ γερό χαρτί το τρομερό pre-chorus και η ορχήστρα «χρωματίζει» ιδανικά το κομμάτι αυτό, δίχως να υπερβάλλει, δείχνοντας ακριβώς πως πρέπει να χρησιμοποιείται όταν συνυπάρχει με ηλεκτρικά όργανα. Υποδειγματική σύνθεση.
- “Sign of heaven” (4.17)
Φλέβα χρυσού το πρώτο μέρος του “Changes” βγαλμένο από τις κορυφαίες στιγμές, του κορυφαίου “Black in mind” (του δίσκου που κονταροχτυπιέται για την κορυφή των προτιμήσεών μου από τους RAGE, μαζί με τούτο εδώ το άλμπουμ). Ευθύ, γρήγορο, δυναμικό, καραRAGE του κερατά, μέχρι εκεί που δεν πάει. Να μην παραλείψω να πω ότι λατρεύω τα δεύτερα φωνητικά στο ρεφρέν. «Έμπειρη» χρήση της ορχήστρας από τον Christian Wolff, που θα ήταν τεράστια παράλειψη να μην μνημονεύσουμε για την τρομερή δουλειά που έκανε με το σχήμα εκείνα τα χρόνια στις ενορχηστρώσεις.
- “Turn the page” (5.02)
Η τριλογία του “Changes”, κλείνει με το “Turn the page”, το «γλυκό» ρεφρέν του οποίου, είναι αδύνατον να μην σε κάνει να το τραγουδήσεις μαζί με τον Peavy. Νομίζω ότι αυτό είναι και το καλύτερο ρεφρέν του δίσκου και συνολικά κάθε φορά που το ακούω, είναι αδύνατο να βγάλω το ηλίθιο χαμόγελο από το πρόσωπό μου. Χρειάζεσαι πολλά περισσότερα όταν ακούς μουσική;
- “Days of December” (4.35)
Spoiler alert!!! Δεν έχεις προλάβει να συνέλθεις απ’ αυτά που άκουσες πριν κι έρχεται το “Days of December” να σου δώσει να καταλάβεις ότι δεν θα ξεμπλέξεις εύκολα μ’ αυτόν το δίσκο! Άλλη μία φορά αριστουργηματικό pre-chorus, άλλη μία φορά ρεφρέν που σου κολλάει στο μυαλό. Μιλάμε για τραγούδι που ακόμα και μετά από τόσες ακροάσεις, απολαμβάνω το ίδιο με την πρώτη φορά.
- “In vain (I won’t go down)” (5.19)
Πάντα αυτή η μελωδία μου έβγαζε κάτι ελληνικό, αλλά ποτέ δεν με χάλαγε. Αντιθέτως μου έβγαζε ένα γλυκόπικρο συναίσθημα πάντοτε, που κολλάει σε μία τέτοιου είδους μπαλάντα. Θεωρώ ότι είναι από τα τραγούδια που είναι δύσκολο να μην σε αγγίξουν με το πρώτο άκουσμα και είναι μακράν η αγαπημένη μου μπαλάντα από το συγκρότημα. Τρομερό ατού, οι μελωδικές κιθάρες και το σόλο που έχει αυτό το κάτι που σου μένει…
- “Overture” – “From the cradle to the grave” (1.56) – (4.51)
Ξέρω ότι δεν πρωτοτυπώ, αλλά ποιος νοιάζεται γι’ αυτό, όταν έχουμε να κάνουμε μ’ ένα από τα κορυφαία τραγούδια στο heavy metal, κατά την ταπεινή μου άποψη; Απόλυτη τελειότητα στη χρήση της ορχήστρας, αρκούντως μεταλλικό και βαρύ, συναυλιακό highlight όσες φορές είχα την ευκαιρία να το παρακολουθήσω, τραγούδι-ανατριχίλα από την αρχή μέχρι το τέλος. Όταν το πρωτοάκουσα, κουνούσα το κεφάλι μου μέχρι να καταλάβω τι ήταν αυτό που βγήκε από τα ηχεία. Επιτομή της τελειότητας, ανατριχιάζω κάθε φορά που το ακούω, έστω και μετά από 27 χρόνια. ΜΥΘΟΣ!
Σάκης Φράγκος
