a
Νομίζω ότι έχει πλέον καταντήσει κοινοτυπία να υπογραμμίζουμε ή να τονίζουμε ότι είναι…mission impossible να κατατάσσεις με αξιολογική σειρά τραγούδια από πολυαγαπημένους σου δίσκους. Πόσο μάλλον όταν, εν προκειμένω, πρόκειται για το συγκρότημα του αγαπημένου σου κιθαρίστα όλων των εποχών! Και όχι μόνο αυτό. Στα μάτια μου, οι RAINBOW είναι το μοναδικό συγκρότημα στην ιστορία του σκληρού ήχου με μία απολύτως αψεγάδιαστη δισκογραφία. Δηλαδή, με όσο γίνεται περισσότερο αντικειμενικούς όρους (όσο και αν αυτό είναι ουτοπία), οι RAINBOW έχουν κυκλοφορήσει μονάχα καλούς, πολύ καλούς και άριστους δίσκους. There…I said it! Και μπορεί το “Difficult to cure” να μη συγκαταλέγεται στην πρώτη τριάδα (ή ακόμη και πεντάδα) των σπουδαιότερων κυκλοφοριών τους αλλά είναι ένα πολύ καλό άλμπουμ με βαθύτατη συναισθηματική αξία για τον γράφοντα. Για πάμε…
9) “No release” (5.33)
Πανεύκολη επιλογή για το countdown του δίσκου. Από τα τραγούδια εκείνα που ο Blackmore έγραφε στον ύπνο του και με ένα riff που ναι μεν φέρει τη χαρακτηριστική σφραγίδα του Ritchie αλλά δεν είναι δα και τίποτα συγκλονιστικό. Ακόμη και οι μελωδικές γραμμές των φωνητικών του Turner είναι κάπως παράταιρες. Το solo και η χαρακτηριστική γέφυρα μετά από αυτό είναι πάντως highlights…
8) “Freedom fighter” (4.21)
Το “Freedom fighter” μπορεί να ήταν πιο…συμβατό στη φωνή του Turner αλλά και πάλι δεν καταφέρνει να ξεπεράσει το απλώς “OK” επίπεδο. Βέβαια, το απλώς “OK” για τους RAINBOW είναι κάτι παραπάνω από ικανοποιητικό, έτσι; Ωστόσο, είναι από τα κομμάτια εκείνα που δικαίως θεωρούνται deep cuts από τον σκληρό πυρήνα των οπαδών της μπάντας.
7) “Midtown tunnel vision”
Όταν η ΜΚ ΙΙΙ σύνθεση των PURPLE συνάντησε κάτι από την ατμόσφαιρα του Jimi Hendrix και όλα αυτά μέσα από το φίλτρο των RAINBOW ή για να ακριβολογούμε μέσα από το φίλτρο της κρυστάλλινης παραγωγής του Roger Glover. Για κάποιο περίεργο λόγο, όμως, το κομμάτι «δένει» με την όλη αισθητική του “Difficult to cure” συνδράμοντας σαφώς στον άνισο χαρακτήρα του δίσκου.
6) “Can’t happen here” (4.57)
Από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια της περιόδου με τον Turner πίσω από το μικρόφωνο. Ο λόγος που δεν βρίσκεται στην πρώτη πεντάδα είναι γιατί όλα τα υπόλοιπα έχουν μεγαλύτερο ειδικό βάρος και (κυρίως) μεγαλύτερη συναισθηματική αξία για μένα προσωπικά. Το εναρκτήριο riff όμως του “Can’t happen here” και το αμιγώς rock n’ roll feeling του κομματιού είναι φανταστικά ενώ και ο Turner αναδεικνύει στο έπακρο τη σύνθεση ξεπερνώντας και το…παράταιρο οικολογικό νόημα των στίχων!
5) “Vielleicht das nächste Mal (Maybe next time)” (3.17)
Καταρχάς δεν ξέρω αν το έγραψα σωστά και ελπίζω το back cover του CD να μην είναι misprint! Το πρώτο από τα δύο instrumental κομμάτια του δίσκου και εδώ όπου όλοι εμείς οι ταπεινοί ακόλουθοι του θεάρεστου έργου του Ανθρώπου Με Τα Μαύρα απλώς προσκυνάμε θαυμάζοντας για νιοστή φορά το αστείρευτο ταλέντο και τη συνθετική ευφυΐα του μάγου της εξάχορδης θεάς. Η μελαγχολία αποτυπώνεται σε όλο της το μεγαλείο με τον Blackmore να βρίσκεται απόλυτα στο στοιχείο του. Θα μπορούσα να γράψω πολλά για τη συγκεκριμένη σύνθεση αλλά δεν είναι επί του παρόντος.
4) “Spotlight kid” (4.01)
Έχω πιάσει πολλές φορές τον εαυτό μου, σε αυτά τα κλασικά mind games, να μπαλανσάρω ανάμεσα στο “Spotlight kid” και το “Kill the king” αναφορικά με το ποιο είναι καλύτερο εναρκτήριο κομμάτι στις συναυλίες των RAINBOW. Και μόνο αυτό φανερώνει τόσο τη δυναμική του “Spotlight kid” αλλά και το πόσο ψηλά βρίσκεται στην αξιολογική μου βαθμίδα. Κατά δήλωση του ίδιου του Blackmore είναι από τα πιο αγαπημένα του τραγούδια ενώ τα solo σε κιθάρα και πλήκτρα είναι εξωπραγματικά με τα γνωστά κλασικότροπα περάσματα ξυπνώντας παράλληλα μνήμες από τα επικά τζαμαρίσματα Blackmore/Lord! ΥΓ: Για την ιστορία το “Kill the king” ήταν ιδανικό opening song την εποχή του Ronnie και το “Spotlight kid” την εποχή του Turner.
3) “Magic” (4.07)
Τι κομματάρα…τι συναίσθημα…τι ατμόσφαιρα! Και το κυριότερο: ποιος ΔΙΑΤΑΝΟ είναι ο Brian Moran; ΔΕΝ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ, που θα έλεγε και ο Ζανίνο στο ΘΟΥ ΒΟΥ 000! Ωστόσο, τότε μου έκανε τεράστια εντύπωση που έψαχνα να βρω πληροφορίες για το ποιόν του Moran και δεν έβρισκα τίποτα. Βέβαια, δεν υπήρχε και internet και το έργο φάνταζε και σχεδόν ήταν αδύνατο. Όπως και να έχει, το “Magic” είναι απίστευτο highlight του δίσκου και πιάνει σε απόλυτο βαθμό την επιδίωξη του Blackmore να…μετατρέψει τους RAINBOW σε…FOREIGNER! Μέχρι σήμερα, δεν γίνεται να βάλω το “Difficult to cure” και να μη συγκινηθώ σε υπερθετικό βαθμό με τη μελωδία του “Magic”!
2) “Difficult to cure (Beethoven’s Ninth)” (5.57)
Μέγας είσαι Blackmore και θαυμαστά τα έργα σου! Τεράστια και απίστευτα εμπνευσμένη προσαρμογή της ενάτης συμφωνίας του Μπετόβεν με τους Blackmore και Airey να μαγεύουν και τον Glover να κάνει τα δικά του μαγικά πίσω από την κονσόλα! Η αγάπη του Ritchie για την κλασική μουσική ήταν δεδομένη και γνωστή εδώ και χρόνια αλλά εδώ πραγματικά «απογειώνεται» σε δυσθεώρητα ύψη. Ειδικά, δε, η εκτέλεση στο Tokyo το 1984 είναι πιθανότατα το magnum opus ολόκληρης της τριετίας με τον Turner πίσω από το μικρόφωνο.
1) “I surrender” (4.01)
Ναι, κύριοι…το “I surrender”! Ξεχάστε ό,τι νομίζετε πως ξέρετε και πόσο «ψαγμένα» προσεγγίζετε πλέον τη μουσική αναλύοντας τα πάντα! Προσπαθήστε να γυρίσετε πίσω στο χρόνο όταν ανακαλύπτατε την πεμπτουσία αυτής της μουσικής. Για παράδειγμα, όταν το 1987 είχε έρθει ο γείτονας ο Άρης και μας είχε αφήσει κάτι classic rock δίσκους να ακούσουμε στο σπίτι του φίλου μου του Μάκη (μόνο αυτός είχε στερεοφωνικό τότε), υπήρχε το “Difficult to cure” ανάμεσα σε όλα τα άλλα. Το βάζουμε και ξεκινάει το “I surrender”. Το ξέραμε από το ραδιόφωνο. Το ακούσαμε 10-15 συνεχόμενες φορές και μετά πήγαμε στο επόμενο κομμάτι. Καμιά 15αριά χρόνια αργότερα όταν ήρθε ο Turner με τον Hughes στο Ρόδον, τραγουδούσα με όλη μου τη δύναμη αυτό τον ύμνο ξαναγυρνώντας νοερά πίσω στο χρόνο…τότε που ακούγαμε σαν πιτσιρικάδες αυτό τον ύμνο. Μην τα αναλύουμε. Αυτό δεν είναι μόνο ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έχει συνθέσει ο Ballard και ένα από τα καλύτερα τραγούδια των RAINBOW αλλά ένα από τα σπουδαιότερα τραγούδια στην ιστορία της μουσικής. #1 με μεγάλη ευκολία!
Σάκης Νίκας
