Τρίτο στούντιο άλμπουμ για τους RAINBOW και μας δίνει πολύ σπουδαίες στιγμές πάλι, όσο και εάν ο Dio το χαρακτηρίζει ως “an unhappy album”, για τον λόγο πως είχε ήδη ξεκινήσει η σύγκρουσή του με τον Blackmore σχετικά με το ύφος της μπάντας, αλλά και επειδή ως συγκρότημα, λόγω της ιδιαίτερης προσωπικότητας του κιθαρίστα, αδυνατούσαν να έχουν μια σταθερή σύνθεση. Σε αυτό ο Dio δεν είχε καθόλου άδικο.
Τώρα πραγματικά, ποια σύνθεση αναγράφεται στο άλμπουμ, σε σχέση με αυτούς που έπαιξαν και ηχογράφησαν και ήρθαν ξανά και ξανάφυγαν, δεν έχει κανένα ουσιαστικό νόημα να το αναφέρουμε, γιατί είναι μύλος η υπόθεση. Άλλωστε τα έχω εξηγήσει αναλυτικά σε σχετικό κείμενο. Σε άλλα τραγούδια έπαιξε μπάσο ο Bain, σε άλλα ο Bob Daisley, σε άλλο ο Clark, πιθανόν και ο Gruber, σε άλλα ο Carey πλήκτρα, σε άλλα ο Stone, αλλά και άλλη σύνθεση στο τέλος αναγράφεται στο άλμπουμ. Χαιρετίσματα στον πλάτανο με άλλα λόγια. Παρόλες αυτές τις παλινωδίες όμως, το άλμπουμ δεν υποφέρει από εκτελεστικές μουσικές ανισότητες. Έχει ποικιλία μουσικών μονοπατιών που καλύπτουν μια αρκετά μεγάλη διαδρομή και το πιο σημαντικό είναι ότι συνεχίζει να έχει την μουσική ποιότητα των προκατόχων του.
Η αξιολογική αντίστροφη μέτρηση που θα διαβάσετε πιο κάτω, όπως καταλαβαίνετε είναι άκρως υποκειμενική και προσωπική, οπότε μην το πάρετε προσωπικά εάν διαφωνείτε με την σειρά των τραγουδιών! Να σημειώσουμε πως το “Long live rock n roll”, ήταν να κυκλοφορήσει πολύ πιο νωρίς από το τις 14/3/1978, αλλά για να το πως ευγενικά η μπάντα ..κωλοβαρούσε και δεν είχαν καν μπασίστα και πληκτρά σταθερούς, οπότε αναγκάστηκε η εταιρία τους, να καλύψει το κενό από το 1976 και το “Rising”, με την κυκλοφορία ενός live, του “On stage”.
The “Long live rock n’ roll” countdown:
- “The shed (Subtle)” (4.45)
Ας κλέψω λίγο τον εαυτό μου: έτσι ονομάζουν οι οπαδοί της Chelsea το μέρος του γηπέδου της ομάδας με τα φτηνά εισιτήρια. Το τραγούδι ως τραγούδι δεν έχει καμία σχέση με την ομάδα, το γήπεδο ή το ποδόσφαιρό γενικά. Απλά τους άρεσε η λέξη και αποφάσισαν να δώσουν τον συγκεκριμένο τίτλο στο τραγούδι.. Για τον λόγο αυτό του πρόσθεσαν δίπλα και τη λέξη Subtle δηλαδή «διακριτικός τίτλος»… Αυτά τα έχω ξαναγράψει στο αντίστοιχο Insider του rockhard.gr για το “Long live rock n roll” και θα μπορούσατε να το διαβάσετε ακόμα μια φορά. Βασικά δεν πρόκειται και για κανένα φοβερό τραγούδι, ποτέ δε μου τραβούσε τη προσοχή και μου περνούσε σχετικά αδιάφορο. Δεν το λες και κακό, αλλά έχουν γράψει πολλά πολύ καλύτερα τραγούδια οι RAINBOW για να δικαιούται σε μια τέτοια λίστα καλύτερη θέση, όταν μάλιστα έχει υψηλότατου επιπέδου ανταγωνισμό!
- “Sensitive to light” (3.01)
Αν στο συγκεκριμένο τραγούδι ήταν στα φωνητικά ο Joe Lynn Turner κάποιοι θα φώναζαν για το πόσο εμπορικοί έγιναν οι RAINBOW, αλλά εδώ επειδή τραγουδά ο Dio, κάνουν …γαργάρες! Έντονα πιο rock n roll στοιχεία, στίχοι που δεν έχουν να κάνουν τόσο με ουράνια τόξα, δράκους και μάγους, πιο light σχετικά σύνθεση, ήταν και αυτό μια προειδοποιητική βολή για το μέλλον. Δεν είναι κακή σύνθεση, αλλά όπως και με το “The shed”, έχει να σταθεί δίπλα σε γίγαντες και αυτή η σύγκριση δεν το ευνοεί.
- “L.A. connection” (4.56)
Το τραγούδι που θυμίζει και ELF και BAD COMPANY γραμμένο για τα βάσανα του φτωχού Tony Carey ο οποίος τράβηξε τα πάνδεινα στο δεύτερο αυτό πέρασμα του από τους RAINBOW μέχρι που σηκώθηκε και έφυγε να γυρίσει στην Αμερική. Αλλά πριν φτάσει στο αεροδρόμιο να πάρει το αεροπλάνο για το L.A. κάποιος (ποιος άραγε;;) τηλεφώνησε και ενημέρωσε τις εκεί αρχές ότι κουβαλάει μαζί του ένα κιλό κοκαΐνη κάτι που φυσικά ήταν ψέμα, απλά θέλανε για ακόμα μια φορά να του κάνουν καψώνι.. Πολύ συμπαθητικό, φτιαγμένο σε πιο rock μονοπάτια, πιο straight rock oriented τραγούδι πιο κοντά σε αυτό που ήθελε ο Blackmore να δημιουργήσει παρά στα «θέλω» του Dio που όμως το ερμηνεύει υποδειγματικά. Κυκλοφόρησε ως single φτάνοντας μέχρι το 40 στα UK charts. Ένα μικρό highlight της πορείας των RAINBOW.
- “Lady of the lake” (3.36)
Νομίζω πως αποτελεί, ίσως, το πιο αγαπημένο τραγούδι των RAINBOW, από αυτά που χαρακτηρίζουμε ως «δεύτερα». Πολύ απλό σε δομή και στυλ, αλλά με υπέροχη μελωδία και καλούς στίχους αφήνει να φανεί η ομορφιά της φωνής του Dio σε όλο της μεγαλείο ακόμα και όταν αυτός τραγουδά σε χαμηλές νότες. Είναι ένα διαμαντάκι! Το αρχικό ριφ μπορεί να είναι δανεισμένο από το “The wanton song” των LED ZEPPELIN, αλλά αυτό ποτέ δεν ενόχλησε κανέναν. Όταν ο Blackmore δεν ήθελε να παίξει heavy metal ή heavy rock, επέλεγε συχνά πυκνά το πιο απλό στυλ των BAD COMPANY και όταν το έκανε αυτό το έκανε πολύ καλά. Οι στίχοι του Dio έχουν να κάνουν με τα αγαπημένα του θέματα περί μαγείας, μυθολογίας, φαντασίας κλπ δένουν πολύ όμορφα με το ύφος του “Lady of the lake”. Τραγούδι που εάν το είχαν συμπεριλάβει στο “Rising” αντί του “Run with the wolf”, ας πούμε, θα έδενε πολύ καλύτερα με το όλο ύφος και το στυλ εκείνου του άλμπουμ.
4.“Long live rock n roll” (4.21)
Αν υπάρχει ένα και μοναδικό τραγούδι στην καριέρα του Blackmore στο οποίο έχει γράψει έστω ένα στίχο, τότε το συγκεκριμένο τραγούδι έχει αυτό το αποκλειστικό προνόμιο! Μάλιστα κύριοι, εδώ ο αγαπημένος μας κιθαρίστας έχει γράψει τους στίχους του ρεφρέν! “long live rock n roll”! Ελύτης και Σεφέρης μαζί! Τύφλα να ‘χει ο Όμηρος! H αλήθεια είναι πως δεν το είχε ποτέ με τους στίχους αλλά μαζί με το riff που είχε γράψει, του είχε κολλήσει και ο συγκεκριμένος στίχος. Σκέφτηκε ότι είναι πολύ απλό και εμπορικό ένα τέτοιο θέμα για τα γούστα του Dio αλλά του το πρότεινε και του είπε αν ήθελε να γράψει και τους υπόλοιπους στίχους να είναι σχετικοί με το ρεφρέν. Παραδόξως ο Dio συμφώνησε γιατί θεώρησε ότι είναι και μια ευκαιρία να γράψουν ένα τραγούδι του οποίου το ρεφρέν θα ήταν εύκολο προκειμένου το κοινό να το τραγουδά στις συναυλίες της μπάντας. Όπερ και εγένετο, ώστε σήμερα να έχουμε ένα από τα αγαπημένα RAINBOW τραγούδια που συνεχίζουν να γοητεύουν στο άκουσμά τους. Κυκλοφόρησε ως single αλλά ίσα που το πήρε ο χάρτης… Ένα τραγούδι το οποίο παρά τις αλλαγές μελών και ύφους της μπάντας ανά τα χρόνια, έμεινε πάντα στο setlist των ζωντανών τους εμφανίσεων.
- “Gates of Babylon” (6.46)
Φυσικά και θα μπορούσε να είναι στην πρώτη θέση τούτης εδώ τις λίστας, μιας που πρόκειται για ένα από τα πιο διάσημα τραγούδια της μπάντας, αλλά έρχεται σαν μια δεύτερη απόπειρα μετα το “Stargazer” στην προσπάθεια τους να γράψουν στο ύφος του “Kashmir”. Για μένα αυτό δεν αποτελεί πρόβλημα, μιας και η προσωπικότητα των δημιουργών του είναι τέτοια που δεν μπορεί να εμπεριέχει το στοιχείο της αντιγραφής, αλλά και η σύνθεση είναι τέτοιοι επιπέδου που δεν χωρούν αμφισβητήσεις. Οι αγαπημένες ανατολίτικες μελωδίες του Blackmore (θα τις συναντήσουμε ξανά στο “Eyes of fire” και στο “Perfect strangers”) σε συνδυασμό με τα αγαπημένα στιχουργικά θέματα του Dio (αυτός θα έχει σε λίγα χρόνια το αντίστοιχο δικό του “Egypt, The chains are on”) κάνουν το “Gates of Babylon”) ακόμα ένα δείγμα του πόσο ψηλά μπορούσαν να εκτοξεύσουν την συνεργασία τους, όταν δούλευαν αρμονικά. Ένα από πλέον διαχρονικά τραγούδια των RAINBOW, που ακόμα και σήμερα «ηλεκτρίζει» τον ακροατή στο άκουσμα του και δεν γίνεται ποτέ βαρετό, ιδίως το μεσαίο μέρος του. Δύσκολο τραγούδι, αλλά πιστεύω ότι η ίδια η μπάντα το αδίκησε αφού ελάχιστες φορές (μπορεί και καμιά) το συμπεριέλαβαν στα live τους, παρόλα αυτά παραμένει ένα από τα αγαπημένα τραγούδια της μπάντας στον ευρύ κύκλο των οπαδών.
2.“Kill the king” (4.27)
Ορισμός, κατάθεση, θεμελίωση, οριοθέτηση. Το τραγούδι που δε βαριέσαι ποτέ να ακούς. Τα δυο καλύτερα τραγούδια του “Long live rock roll” είναι τα δυο μουσικά άκρα του άλμπουμ. Από την μία του ταξιδιάρικο, μελαγχολικό και αέρινο “Rainbow eyes” από την άλλη ο metal ογκόλιθος και η κατάθεση του ορμητικού και φασαριόζικου “Kill the king”. Οι δυο μεγαλειώδεις μορφές των RAINBOW που μπορούσαν ακριβώς με συγκλονιστικό τρόπο να τις υπηρετήσουν το ίδιο αριστουργηματικά οι Blackmore και Dio. Βέβαια εδώ καλπάζει μαζί τους και ο μανιώδης Cozy Powel που δείχνει να οριοθετεί το power metal σε ένα από τα πρώτα του δείγματα σε παγκόσμιο επίπεδο. Το “Kill the king” το είχαν γράψει από τα χρόνια του “Rising” αλλά δεν το είχαν τελειοποιήσει οπότε και το άφησαν εκτός, αλλά το έπαιζαν στα live πριν την τελική στούντιο μορφή του. H μανιώδης έκφρασή του και η μελωδία του το έχουν κατατάξει πολύ ψηλά στην εκτίμηση των οπαδών του metal σε γενικότερο πλαίσιο. Ακόμα ένα all time classic από τους RAINBOW.
1.“Rainbow eyes” (7.21)
Αύτη η απρόσμενη απλότητα του “Rainbow eyes”, μέσα στο “Long live rock n roll”, ήταν τόσο ξαφνική και απροσδόκητη, σε σημείο που είναι πραγματικά το πιο αταίριαστο τραγούδι στο συνολικό κλίμα ενός άλμπουμ που κύριο στοιχείο έχει τον δυναμισμό, αλλά ρε φίλε, ταυτόχρονα το κάνει ένα από τα πιο όμορφα τραγούδια της μπάντας. Αυτή η αέρινη μελωδία του, ο τρόπος που το τραγουδά ο Dio σαν να βγαίνει μέσα από τα βάθη της ψυχής η φωνή του, η μελαγχολία που εκπέμπει και ο τρόπος που σε αρπάζει τελικά από τα μούτρα και σε ρουφάει μέσα στην καταπληκτική του ατμόσφαιρα, σε κάνει να ξεχνάς τον τόπο και τον χρόνο και απλά να χάνεσαι. Είναι το τραγούδι στο οποίο κατά την γνώμη μου, κάνει μια από τις πιο συγκλονιστικές ερμηνείες στην καριέρα του ο Dio και ο Blackmore γράφει τις μελωδίες γαντζωμένος στο έπακρο της δημιουργικότητάς του. To “Rainbow eyes”, όσο και αν του λείπει η φήμη και το «όνομα», όσο και εάν είναι πολύ διαφορετικό από την όλη δισκογραφία της μπάντας, είναι ένα αριστούργημα που κάποια στιγμή μουσική ιστορία πρέπει να του απονείμει δικαιοσύνη!
Δημήτρης Σειρηνάκης
