a
Με τα δεδομένα που μας είχαν συνηθίσει οι RAMMSTEIN, το λες και κατόρθωμα το γεγονός ότι μας παρέδωσαν νέο υλικό μόλις τρία χρόνια μετά το ομώνυμο album του 2019. Και αν συνυπολογίσουμε το γεγονός ότι ο προκάτοχος του “Zeit” χαρακτηρίζονταν από την ανομοιομορφία του υλικού, εδώ οι Βερολινέζοι διορθώνουν θεαματικά τα κακώς κείμενα.
Η αλήθεια είναι ότι τα πρώτα δείγματα με ανησύχησαν λίγο. Από τη μία η ομώνυμη μπαλάντα, της οποίας το οπτικό μέρος έδινε την αίσθηση του sequel, μου έδωσε την αίσθηση της σύνεσης που είχαν μεταξύ τους τα “Reise reise” και “Rosenrot”, του leftover δηλαδή. Από την άλλη, το “Zick zack” είναι ένα κλασικό, cheesy RAMMSTEIN standard, από αυτά που τα γράφουν μέσα σε λίγα λεπτά, εν μέσω δύο συναυλιών. Ευτυχώς, με διέψευσαν.
Το “Zeit” είναι ένα άκρως ισορροπημένο album, με εξαιρετική ροή και με τραγούδια που δεν φανερώνουν επιτήδευση. Με μέση διάρκεια τα τέσσερα λεπτά, και οι έντεκα συνθέσεις που υπάρχουν εδώ αναδεικνύουν όλα αυτά που έχουμε αγαπήσει κατά καιρούς από τους Βερολινέζους. Θες μια δυναμική εισαγωγή; Την έχεις με το “Armee der tristen”. Θες ένα συναυλιακό έπος, όπου οι φλόγες θα ξεπηδούν από παντού χωρίς προφυλακτικό; Έχεις το “ΟΚ” και τα “Meine Tränen”. Η’ μήπως θες την τυρίλα να αναβλύζει από τα ηχεία σου; Πέρα από το “Zick zack”, έχεις και το “Dicke titten” (οι γερμανομαθείς χασκογελάνε).
Τα τρία τέταρτα που θα σε κρατήσει συντροφιά το “Zeit” περνάνε νεράκι και δε σε ψυχαναγκάζουν να ακούσεις κάποιο filler για να ου αρέσει σώνει και ντε. Και αυτή είναι ίσως η μεγαλύτερη επιτυχία αυτού εδώ του album. Ότι δηλαδή κάθισαν ο Till και η αρμάδα του στο στούντιο κατά τη διάρκεια των lockdown κι έδωσαν έμφαση στη μουσικότητα και όχι στο τι θα λειτουργήσει καλύτερα στις επερχόμενες συναυλίες τους.
Πέρα από την κλασική παραγωγάρα, όλα τα τραγούδια παραπέμπουν σε όλα τα καλά στοιχεία που περιέχουν τα albums των RAMMSTEIN, με μεγαλύτερη έμφαση στα τέσσερα πρώτα. Χωρίς βέβαια να κλείνουν και τα μάτια τους στο τι συμβαίνει στο σήμερα (αν και αυτό το autotune στο “Lugen” μου έκατσε βαριά στο στομάχι). Και αν ισχύουν αυτά που λένε περί τελευταίας σε στουντιακό περιβάλλον, όπως έλεγαν και πριν τρία χρόνια, σίγουρα η επίγευση που αφήνουν έχει σαν βασικό συστατικό το χαμόγελο.
Το “Zeit” είναι συνολικά ένα πάρα πολύ καλό album που θα βουλώσει το στόμα ακόμη και του πιο γκρινιάρη οπαδού τους. Αυτού που θέλει να ρουφήξει κάθε νότα και κάθε σημείωση στο booklet, όπως συνέβαινε μέχρι και το “Liebe ist fur alle da”. Αυτού που θα πάει σε κάποια sold out συναυλία τους και δεν θα κοιτάει το ρολόι όταν θα παίζουν το νέο υλικό, μέχρι να έρθουν τα “Du hast”, “Links 1234” και οι λοιπές επιτυχίες. Το “Zeit” είναι ένα album που απευθύνεται σε όλους τους φίλους της μουσικής. Adieu, goodbye, auf wiedersehen.
8 / 10
Γιώργος Κόης
