Πέρασαν 27 ολόκληρα χρόνια από εκείνο το μυθικό “Silk under the skin” που μπήκε στις ζωές μας. Βέβαια προσωπικά δε το έζησα λόγω ηλικίας αλλά οι μεγαλύτεροι έχουν να θυμούνται το πόσο μεγάλο ντόρο είχαν δημιουργήσει τότε με την κυκλοφορία εκείνου του δίσκου. Στα χέρια μου είχε πέσει στις αρχές της δεκαετίας του 2000 και ειλικρινά είχα ανατριχιάσει με τις συνθέσεις και το συναίσθημα που έκπεμπε ο δίσκος. Καταπληκτικό A.O.R. που δυστυχώς δεν έγινε τόσο γνωστό όσο θα έπρεπε, όσο του άξιζε βασικά. Έτσι στην ανακοίνωση του νέου δίσκου από τους RAW SILK καθόμουν σε αναμμένα κάρβουνα μέχρι να έρθει η στιγμή να πατήσω το play και να ακούσω τη νέα εκδοχή της μπάντας εν έτη 2017.
Με τον Κώστα Κυριακίδη ως το μόνο βασικό μέλος εκείνης της σύνθεσης αλλά και ως βασικό συνθέτη, το “Borders of the new light” έφτασε στη κατοχή μου και η ακρόασή του ήταν μονόδρομος. Έχοντας ακούσει το πρώτο single “Nobody fills the loneliness” η αλήθεια είναι ότι δεν είχα ενθουσιαστεί. Θυμίζει κάτι από εκείνη την εποχή με πιο σύγχρονο ήχο αλλά σίγουρα δεν ήταν αυτό που περίμενα ν’ ακούσω. Κάπου εκεί με έζωσαν τα πρώτα φίδια. Ακούγοντας το άλμπουμ με χριστιανική ευλάβεια, ολοένα και περισσότερο απογοητευόμουν από αυτό που έβγαινε από τα ηχεία. Ναι, το “One of a lifetime” που ανοίγει το δίσκο θα σου θυμίσει κάτι από εκείνη την εποχή και θα σου σχηματιστεί ένα μικρό χαμόγελο με το επόμενο, το ήδη γνωστό “Nobody fills the loneliness”. Μέχρι εκεί όμως, τέλος. Ναι, συμφωνώ ότι εποχές έχουν αλλάξει, ότι δεν είμαστε ακόμα στο 1988 ή το 1991 που το A.O.R. ήταν στο απόγειο της δημοτικότητάς του αλλά καταραμένε δγιάολε δε γίνεται μετά από 27 χρόνια να μην υπάρχει η παραμικρή σύνδεση με το παρελθόν σου. Το παρελθόν που σου έδωσε την υπόσταση και την όποια αίγλη έχει στις μέρες μας το συγκρότημα. Μετά τα δύο πρώτα τραγούδια ακολουθεί το “Chimera” διάρκειας 7 λεπτών(!), όπου η μπάντα προσπαθεί να ακουστεί εκσυγχρονισμένη, παρουσιάζοντας εντελώς διαφορετικές επιρροές που έχουν ως βάση την alternative σκηνή της Αγγλίας και της Αμερικής. Το ίδιο ισχύει και για το “Night-time angels” που ακολουθεί. Καμία έμπνευση, τίποτα που να θυμίζει RAW SILK. Δε μπορώ να αναφερθώ εκτενέστερα σε κάθε τραγούδι του δίσκου γιατί δυστυχώς δεν έχει κανένα απολύτως νόημα, μα κανένα. Σε όλη του τη διάρκεια ακούμε κάτι το οποίο δεν έχει ταυτότητα, δεν έχει έμπνευση, δεν έχει τίποτα. Άντε να σταθώ και στο ομώνυμο τραγούδι διάρκειας 11 λεπτών (μα αν είναι δυνατόν) όπου μπορείς να ακούσεις κάποια περάσματα που θα φέρουν στο μυαλό σου τους λόγους που αγάπησες/αγάπησα τους RAW SILK.
Η απογοήτευση που έλαβα στο άκουσμα του άλμπουμ ήταν πολύ μεγάλη. Πείτε με κολλημένο, παλαιολιθικό, μουσικό homo sapiens αλλά δε μπορώ να δεχτώ με τίποτα τη συγκεκριμένη στροφή από το συγκρότημα. Και πες ότι αν είχε καλά τραγούδια θα έκανα την καρδιά μου πέτρα και θα δεχόμουν την αλλαγή σε νέα περάσματα ακολουθώντας τα σημεία των καιρών αλλά δεν έχει ούτε αυτά. Είναι άνευρο, ανέμπνευστο, φούσκα ολκής. Κρίμα την αναμονή τόσων ετών που έκαναν οι οπαδοί για να ακούσουν κάτι καινούργιο από τους RAW SILK. Κρίμα πραγματικά….
3/10
Ντίνος “Benjamin Breeg” Γανίτης
