Νέος δίσκος RAZOR. Μια φράση που περίμενα τουλάχιστον εφτά χρόνια να γράψω. 25 ολόκληρα χρόνια μετά το “Decibels” (1997). Ένα άλμπουμ που ναι μεν ήταν καλό, αλλά προσωπικά μιλώντας, δεν με ενθουσίασε. Με τούτα και με εκείνα φτάσαμε στο 2022 και μιλάμε για το “Cycle of contempt” όπως τιτλοφορείται και θα κυκλοφορήσει από την θρυλική Relapse. Μια Relapse που φρόντισε με το τρόπο της να κρατήσει με επανεκδόσεις του κλασσικού καταλόγου των RAZOR το όνομα τους “ζεστό”. Στο παιχνίδι μπήκαν βεβαίως-βεβαίως και η High Roller αλλά και η Storm From The Past για τους θιασώτες του βινυλίου. Γυρνώντας πίσω στα του δίσκου….και τι δε μεσολάβησε για να βγει αυτός ο δίσκος διάολε….από σαράντα κύματα πέρασε! Πρόβλημα υγείας του κιθαρίστα και βασικού συνθέτη της μπάντας Dave Carlo (καρκίνος οπτικού νεύρου), προβλήματα υγείας της γυναίκας του Rose (η οποία προσφάτως απεβίωσε μετά από μάχη με το καρκίνο – θερμά συλλυπητήρια εκ μέρους του ROCK HARD) και μια γενική κατάσταση ατυχίας για ορισμένους από τους πρωτεργάτες (έμφαση στο “εργάτες”) του Καναδικού thrash.
Σε τέτοιες ακραίες και ζόρικες καταστάσεις, ο αντίκτυπος στη μουσική είναι δίκοπο μαχαίρι. Ή θα σε αποσπάσει πλήρως από το τι πρέπει να κάνεις, ή θα σου δώσει καύσιμο για να διαλύσεις ό,τι είχε το θράσος να αναπνέει. Στη περίπτωση του “Cycle of contempt”, γίνεται το δεύτερο. Για να το θέσω σε απλά ελληνικά: Ο ΔΙΣΚΟΣ ΣΠΕΡΝΕΙ ΦΑΠΕΣ KAI ΚΛΩΤΣΙΕΣ ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ. Θα μπορούσα να κλείσω τη κριτική εδώ αλλά κάπου ακούγεται το μεγάλο αφεντικό να κατεβάζει καντήλια “Όοοοοοοοοχι Γιαννάκη, δεν κατάλαβες καλά! Λύσσαξες να βγάλουν οι RAZOR δίσκο, έλεγες θα τρελαθείς θα κάνεις θα δείξεις. Τώρα θα κάτσεις να αναλύσεις στα παιδιά τι και πως! Χαρτί και καλαμάρι ε, σε βλέπω!”. Καλά ντε, μη βαράς! Αυτό είχα σκοπό να κάνω, ευθύς αμέσως! Τοοοο λοιπόν, δίσκος υπ’ αριθμόν οκτώ (8), ισοφαρίζοντας τα άλμπουμ με τον Bob Reid πίσω από το μικρόφωνο με αυτά που είχαν με τον Stace “Sheepdog” McLaren. Έρχεται το promo ένα όμορφο δειλινό προς το τέλος του καλοκαιριού, καρδιοχτύπι σαν σε πρώτο ραντεβού ο Γιαννάκης. Τα βάζει να παίξουν, και φεύγει με πορεία προς το τοίχο.
“Flames of hatred” πρώτο κομμάτι. Το πρώτο που είχατε ακούσει ως τώρα. Ανοίγει το volume της κιθάρας, ιαχές από κάτω “RAZOR, RAZOR, RAZOR…”. Μπαίνει το riff-οδοστρωτήρας, που μας βάζει κατευθείαν στο κλίμα του δίσκου. Άμα το “Violent restitution” και το “Shotgun justice” έκαναν παθιασμένο έρωτα, αυτό το ύφος θα ήταν ο καρπός του στο σήμερα. Ο Rider Johnson, όντας ο νεότερος της μπάντας και αυτός που αποτελεί τον καταστροφέα των δερμάτων της μπάντας από το 2014, περνάει τις εξετάσεις με άριστα. Μόλις δύο χρόνια μεγαλύτερος από τον γράφοντα, ο Johnson είχε δείξει επί σκηνής τα διαπιστευτήρια του (όπως διαπιστώσαμε στην αγαπημένη μου συναυλία επί Κυττάρου το Νοέμβριο του 2015), και επιτέλους τον ακούμε και στο δισκογραφικό του ντεμπούτο. Τι όμορφο χτύπημα είναι αυτό, τι SLAYER-ική δύναμη, τι τους κάνεις παιχταρά μου και χαλάς το κόσμο! “Jabroni”, “Off my meds” περνάνε σαν γύροι στο ring με τον Drago από το “Rocky IV” – κάθε riff φωνάζει “I MUST BREAK YOU” και “IF HE DIES, HE DIES”. Όσο σκληρά βαράνε οι μουσικάρες, έτσι βαράνε και οι στίχοι όμως.
Θα σταθώ ιδιαίτερα στο αγαπημένο μου ντουέτο του δίσκου. Πρώτα το καταιγιστικό “A bitter pill”, που αποτελεί και ένα κόλαφο, πάνω στο αντικείμενο της ενδοοικογενειακής βίας προς τα παιδιά. Επ’ αφορμή αυτού, ένα γενικό σχόλιο περί στίχων, σαν παρένθεση. Ο Dave Carlo κατά δήλωση του, έγραψε τους στίχους έχοντας κατά νου να ταυτιστεί ο κόσμος μαζί τους, οπότε σίγουρα, κάποιος άλλος ακροατής θα νιώσει κοντά του άλλο κομμάτι ή κομμάτια του δίσκου. Κλείνει η παρένθεση. Συνεχίζουμε με το αγαπημένο μου κομμάτι του δίσκου, το συγκλονιστικά ούγκανο και σαρωτικό “Crossed” (ωδή στο να μην προδίδεις φίλους!). Έσφιξε η καρδιά μου από χαρά σε αυτό το κομμάτι. Ολέθριο ξύλο, προσπάθησα να αναλογιστώ πόσα πτώματα θα μετρήσουμε στο σανίδι μόλις παιχτεί και με τόση πολλή τσαντίλα που έχει μαζέψει ο ιθύνων νους της μπάντας, και κατέληξα σαν τον μετρητή πτωμάτων στο “Hot shots 2”! Και δε σταματάει ΚΑΝ εκεί. Το πρώτο κουπλέ και ρεφρέν το τραγουδάει ο Reid, το δεύτερο το τραγουδάει ο Καναδός hard rock θρύλος Danko Jones ενώ το τρίτο και τελευταίο ο Rob Urbinati, τραγουδιστής και κιθαρίστας των thrash θεών SACRIFICE. Πανηγύρι δηλαδή.
Οι ταχύτητες κατεβαίνουν ελαφρώς στο “First rate hate”, προτού συνεχίσει τη “τρεχάλα”, ενώ τόσο το ομώνυμο και το “Darkness falls” με την υπέροχη μελωδική εισαγωγή εισαγωγή του, μας δείχνουν την φοβερή ικανότητα των RAZOR να κατεβάζουν riff-άρες έξυπνες, με ροή και λόγο ύπαρξης. Οφείλω να παραδεχτώ πως ενώ τους λατρεύω στις υπερηχητικές τους στιγμές, τείνω όσο μεγαλώνουν να τους λατρεύω εξίσου στις mid-tempo στιγμές τους. Ήρθαν κατά νου στιγμές όπως του “The pugilist” από το “Shotgun justice”, με τα τρομερά έξυπνα riffs προτού ξεκινήσει η καταιγίδα. Μιλώντας για καταιγίδα, πάρε εδώ τίτλους και κομμάτια: “Punch your face in”, “All fists fighting” και “Setup”. Ο δίσκος δεν τσιγκουνεύεται τη βία, δεν τσιγκουνεύεται τα έξυπνα riffs και ξεκάθαρα δουλεύτηκε στην εντέλεια ως προς τη ροή του και τους στίχους του. Το κλείσιμο με το “King shit” είναι απλά η γιορτή ενός δίσκου που τελείωσε και άφησε ερείπια στα 43 λεπτά της διάρκειας του.
Οι RAZOR δεν επέστρεψαν απλά με δίσκο, κάτι που οι οπαδοί τους περίμεναν 25 ολόκληρα χρόνια. Τολμώ να πω, ότι διεκδικεί επάξια μια θέση ανάμεσα στις κλασσικές στιγμές των Καναδών σε βάθος χρόνου, και θα κερδίσει τις καρδιές των φανατικών, κάνοντας τους να τριγυρνάνε στους δρόμους θρασάροντας δίχως αύριο. Άμα χτυπάει η καρδιά σου για τις υψηλές ταχύτητες, χρειάζεσαι αυτό το δίσκο και αυτή τη μπάντα στη ζωή σου. Αυτά.
8,5 / 10
Υ.Γ.: Μήνυμα προς τους SACRIFICE: μήπως να κινητοποιηθείτε και εσείς ρε λεβέντες μου; Άντε να χαρώ εγώ, 13 χρόνια πάνε από το “The ones I condemn”!
Γιάννης Σαββίδης
