a
Με τον κόσμο να έχει αρχίσει δειλά-δειλά να απλώνεται στο χώρο, οι Αθηναίοι WHERESWILDER ανέβηκαν στη σκηνή παίζοντας το εκλεκτικό τους rock το οποίο τέμνει με απόλυτη μαεστρία το rock των late 60’s-early 70’s με την πιο εναλλακτική φύση των 90’s και με την τελευταία τους δουλειά “Hotshot” να στριφογυρίζει δύο χρόνια μετά την κυκλοφορία του στα πικάπ μας.
Η μαγνητική ψυχεδελική τους χροιά μπορεί να προέρχεται από τους THE BEATLES της ύστερης περιόδου αλλά δεν νομίζω να χαλάει και αυτούς που τη βρίσκουν με UNCLE ACID & THE DEADBEATS ιδιαιτέρως στις πιο heavy εξάρσεις τους. Καλή εμφάνιση και απόδοση, ότι καλύτερο μέχρι να βρούμε τα πατήματά μας στο χώρο.
Κώστας Αλατάς
Να κλέψω λίγο χώρο εδώ και να πω ότι το Release είναι μέχρι στιγμής μακράν το πιο ωραίο φεστιβάλ που έχει διοργανωθεί στην χώρα μας. Επίπεδο, οργάνωση, πανέμορφο κλίμα, ευγένεια, τυπικότητα στις ώρες εμφανίσεων και γενικότερα μια διαφορετική προσφορά ποιοτικής διασκέδασης στην οποία οι έλληνες μέχρι στιγμής δείχνουν τον απαραίτητο σεβασμό μιας και μπαίνουν στο νόημα ότι εδώ έχουμε επιτέλους κάτι διαφορετικό στην χώρα μας.
Μπήκα όταν οι GODSLEEP ήταν πάνω στην σκηνή και προσπαθούσαν να μεταφέρουν στον κόσμο το ψυχεδελικό stoner rock τους. Παρά τις αντίξοες συνθήκες για αυτούς μιας και είναι πιστεύω μια μπάντα που τις πραγματικές τις δυνατότης τις βλέπεις σε ένα κλειστό κλαμπ, τα πήγαν αρκετά καλά ενώ την ίδια στιγμή είχαν να αντιμετωπίσουν και τον ήλιο που βάραγε ανελέητα πάνω τους και πάνω μας. Ο κόσμος τους υποδέχθηκε αρκετά θετικά και κέρδισαν στο τέλος το ειλικρινές χειροκρότημα. Εγώ πάντως ήπια στην υγειά τους την πρώτη παγωμένη μπύρα της ημέρας υπό τους ήχους του “Basic (The Fundamentals of Craving)” από το περσινό αρκετά καλό τους άλμπουμ “Coming of Age”. Τσεκάρετε το!
Και κάπου εδώ ήταν που ξεκίνησε για τους περισσότερους και το συναυλιακό πανδαιμόνιο. Η ώρα που οι PLANET OF ZEUS ανέβηκαν πάνω στην σκηνή. Τι να πεις πλέον για αυτήν την μπαντάρα όταν βρίσκεται πάνω στην σκηνή. Παιδιά πάρτε το χαμπάρι. Όποια μπάντα δεν παίζει σωστά στις συναυλίες της δεν έχει μέλλον εν έτη 2019. Και οι PLANET είναι μια τέτοια. Πλέον η άνεση που νιώθουν πάνω στην σκηνή είναι και ο «αέρας» που βγάζουν σε κερδίζει από την πρώτη στιγμή. Λες και το σανίδι είναι το πραγματικό τους σπίτι. Ήχος τέλειος, απόδοση φανταστική των ήδη γνωστών κομματιών τους και ο Μπάμπης στα φωνητικά, φάνηκε να ήταν σε ιδιαίτερα καλή μέρα και διάθεση μιας και ανέβασε τα κομμάτια ένα level παραπάνω.
Βέβαια πονοκέφαλος θα έχει γίνει πλέον για αυτούς και το setlist, μιας και ο καθένας μας έχει και ένα ιδιαίτερο κομμάτι τους που το αγαπά και θέλει να το ακούσει. Το βάρος δόθηκε ισόποσα σε τρία άλμπουμ τους: “Macho Libre”, “Vigilante” και “Loyal to the Pack”, ενώ περιμένουμε με αγωνία και την νέα πέμπτη τους δουλειά που θα έχει τον τίτλο “Faith in Physics” που με τα ελάχιστα δείγματα που έχουμε μέχρι στιγμής θα πάει την μουσική τους ακόμη παραπέρα και αυτό είναι κάτι που τους βγάζω το καπέλο μιας και ποτέ δεν κλείστηκαν σε ένα ασφαλή μικρόκοσμο αλλά αντιθέτως πάνε πάντα ένα βήμα μπροστά και πειραματίζονται. Αυτό είναι κάτι που μόνο οι μεγάλες μπάντες κάνουν και οι PLANET είναι μια από αυτές.
Τολμώ να πω ότι είχαν την καλύτερη εμφάνιση της βραδιάς και μόνο από τα χαρούμενα πρόσωπα γύρω μου μπορούσες να το καταλάβεις. Εξάλλου πόσες μπάντες πλέον έχουν το προνόμιο να έχουν δημιουργήσει γηπεδικά συνθήματα με το κοινό τους;;;
Γιώργος Καραγιάννης
Με την νύχτα να έχει απλωθεί πάνω από την Πλατεία Νερού και με ένα αεράκι, να δροσίζει ευχάριστα τους χιλιάδες μουσικόφιλους που διάλεξαν το Release Festival για να περάσουν το βραδάκι Τετάρτης, η εμφάνιση των Black Rebel Motorcycle Club αποτέλεσε ίσως το highlight της μέρας. Η εκκίνηση με το νωχελικό Red Eyes and Tears, σηματοδότησε μια μεγάλη αλλαγή ρυθμού στην ροή του festival. Όμως στην αμέσως επόμενη επιλογή, το Six Barrel Shotgun επιβεβαίωσε τις προσδοκίες μας για μια αυθεντική rock’n’roll βραδιά. Το τρίο εμφανίστηκε εξαιρετικά δεμένο, με τους Robert Levon Been και Peter Hayes να παραδίδουν μαθήματα coolness, χωρίς να υιοθετούν τα κλασικά, φτηνά κόλπα των macho συναδέλφων τους. Στο Beat the Devil’s Tattoo έγινε ο κλασικός χαμός, με το κοινό να τραγουδά δυνατά “I thread the needle through, you beat the devil tattoo”.
Η Leah Shapiro, μια σταθερή δύναμη του group εδώ και μια δεκαετία, συνόδευε ουσιαστικά τον ρυθμό των frontmen, ενώ στις πιο punk στιγμές, όπως το Teenage Disease ή το Berlin, κάρφωνε τα χτυπήματα με αξιοθαύμαστη δύναμη, με συνέπεια και το κοινό να αντιδρά στην δυναμική του παιξίματος της. Η εμφάνιση των B.R.M.C ήταν μια ακόμη απόδειξη ότι το group παραμένει μια τεράστια υπόθεση για το rock και φαίνεται περίτρανα από τις αντιδράσεις όσων τους παρακολούθησαν μπροστά από την σκηνή, ότι ταίριαζαν απόλυτα στο billing της μέρας. Το Spread Your Love, έκλεισε το set με τον καλύτερο τρόπο και μας άφησε με μια όμορφη ανάμνηση, μέχρι την επόμενη φορά.
Αλέξανδρος Τοπιντζής
Η ώρα έχει πάει 11:00 και οι CLUTCH ανεβαίνουν στη σκηνή για να συναντήσουν το πιστό ελληνικό κοινό τους και το “Gimme the keys” δίνει το έναυσμα για τα πιο εκρηκτικά 80 λεπτά της βραδιάς. Επιλέγοντας τραγούδια κυρίως από την τελευταία τους δουλειά “Book of bad decisions” οι CLUTCH απέδειξαν πως δεν χρειάζονται τα hit τους για να ταρακουνήσουν τον κόσμο και όντας συγκρότημα που το set-list τους ανανεώνεται και αλλάζει σε κάθε τους εμφάνιση δεν δίστασαν να παρουσιάσουν τραγούδια που δεν συναντάς στις κανονικές τους κυκλοφορίες όπως τα “Willie Nelson” ή τη διασκευή τους στο “Evil” των CACTUS/Willie Dixon από το επερχόμενο άλμπουμ διασκευών και επανεκτελέσεων τραγουδιών τους “Weathermaker vault series”.
H βουτιά στο παρελθόν έγινε με το “Spacegrass” από το ομώνυμο άλμπουμ του 1995 αλλά έπρεπε να ήσασταν εκεί για να βιώσετε το πόσο εύκολα και αβίαστα οι CLUTCH πατάνε και επικοινωνούν μεταξύ τους πάνω στη σκηνή με έναν τρόπο που δυστυχώς πλέον ανήκει σε παρελθοντικό χρόνο. Ασταμάτητο groove και απανωτά funky/soul vibes μονίμως, με τον Jean-Paul Gaster πίσω από τα τύμπανα να νιώθεις πως κατευθύνει τους υπόλοιπους τρεις και να βγάζει μάτια στο “Red horse rainbow” από το “Pure rock fury” και τον Neil Fallon να κρατάει στο ένα του χέρι το κοινό και να σαγηνεύει με τη gospel χροιά του, οι CLUTCH αποτελούν μία από τις ελάχιστες μπάντες που είναι τόσο βουτηγμένη στον αμερικάνικο μουσικό πλούτο, από τα Delta blues και τον James Brown μέχρι το πρώιμο hardcore και τη metal σκηνή και αυτό το αποδεικνύουν περίτρανα σε κάθε τους εμφάνιση.
Έχοντας σύμμαχο τον στιβαρό ήχο και το μονίμως σε εγρήγορση κοινό από κάτω, το encore με τα “The regulator” και “Electric worry” εκτίναξε απλά τη feel-good διάθεση του κόσμου στα ύψη και έκλεισε μία πανέμορφη βραδιά με τον καλύτερο τρόπο.
Κώστας Αλατάς
Φωτογραφίες: Έλενα Βασιλάκη
Set-list:
“Gimme the keys”
“Vision quest”
“Willie Nelson”
“How to shake hands”
“Evil”
“Spacegrass”
“The mob goes wild”
“A quick death in Texas”
“Red horse rainbow”
“In walks Barbarella”
“Earth rocker”
“Ghoul wrangler”
“Book of bad decisions”
“Cypress grove”
“Hot bottom feeder”
“The regulator”
“Electric worry”
