Μεγάλη αγωνία είχαν οι οπαδοί των ALICE IN CHAINS για την πρώτη τους εμφάνιση επί ελληνικού εδάφους! Όλες οι μπάντες που προηγήθηκαν της αμφιλεγόμενης headline συναυλία τους είχαν καλύτερο ήχο από τους Αμερικανούς θρύλους της σκηνής του Seattle των 90s και άφησαν τις καλύτερες των εντυπώσεων. Θα θυμόμαστε, λοιπόν, όχι μόνο τους ALICE IN CHAINS από εκείνη τη βραδιά και κυριότερα την απόδειξη της γιγάντωσης της ελληνικής σκηνής με τους 1000 MODS να έχουν από κάτω τους FU MANCHU.
Οι MONOVINE είναι σίγουρα η πιο standard επιλογή για να προλογίσει κανείς τους ALICE IN CHAINS. Με σαφέστατο grunge προσανατολισμό τόσο ηχητικά όσο και συνθετικά, οι Αθηναίοι ήταν ό,τι έπρεπε για να ξεκινήσει καλά μια ακόμα μέρα του φετινού πολυσυλλεκτικού Release festival.
Η ερμηνεία του Στράτου είναι και σε χροιά και σε ερμηνεία πολύ κοντά στον Kurt Cobain, κάτι που φαίνεται περίτρανα στα κομμάτια που είναι σαφέστατα επηρεασμένα από τους NIRVANA. Ακόμα και η εικόνα τους σαν τρίο τους θυμίζει και αποδεικνύει το πόσο σημαντικοί ήταν για μια γενιά νέων μουσικών που ήταν τότε στην εφηβεία τους. Ο Σωτήρης μαζί με τον Ξένο συγχρονίζονταν άψογα και απέδειξαν γιατί είναι από τις καλύτερες post grunge μπάντες της εποχής μας.
Από το ντεμπούτο τους “Cliche” του 2011, το “Swallow” του 2014 και το περσινό “D.Y.E0” διάλεξαν τα “Telescope”, “Away”, “Mellow”, “Void”, “Jesus son”, “Devils Kiss Gods Lips”, “Odd”, “The one” και “Why don’t you shoot me”, κερδίζοντας το χειροκρότημα όσων αψήφησαν την ζέστη και τον καυτό ήλιο για να τους δουν! Ο ήχος τους βοήθησε να αναδείξουν τις δυναμικές τους και το κατάφεραν χωρίς καν να κάνουν soundcheck! ;Oσοι είστε fan αυτού του ήχου οφείλετε στον εαυτό σας να ακούσετε τους δίσκους τους και να τους δείτε σε κάποιο club!
Λευτέρης Τσουρέας
Μετά το άνοιγμα της συναυλίας με τους πολύ καλούς και άκρως επηρεασμένους από NIRVANA συμπατριώτες μας MONOVINE, ήταν η σειρά των ικανότατων και πολύ χαρισματικών PUTA VOLCANO να ανέβουν στη σκηνή στις 18:30 και να γεμίσουν το κενό πριν τους FU MANCHU. Τα παιδιά πιστεύω ότι είναι από τις καλύτερες μπάντες εκεί έξω, με ένα πολύ ωραίο στυλάκι που δεν μπορείς συγκεκριμένα να το κατατάξεις κάπου, το οποίο καταφέρνει στο τέλος να είναι ταξιδιάρικο και άκρως ενδιαφέρον.
Προφανώς όπως σε κάθε περίπτωση, τα μάτια πέφτουν στον frontman, μόνο που στην περίπτωση της Luna στα φωνητικά, έχουμε μία frontwoman με αποδεδειγμένα καλή φωνή με ξεχωριστό χρώμα. Δεν χρειάζεται να υπερβάλει στην έκφραση της και να το παίξει γκόμενα για να κερδίσει το κοινό, δεν φοβήθηκε να κοπανήσει κεφάλι όπως ακριβώς πρέπει, ενώ και ο ήχος τους γενικά ήταν πεντακάθαρος και πολύ όμορφα αποδιδόμενος, ώστε να έχει και η ίδια σωστό πάτημα να εκφραστεί ακόμα καλύτερα.
Θεωρώ ότι είναι σε μία φάση της καριέρας τους που μπορούν να κάνουν ένα κρίσιμο επόμενο βήμα και όσοι τους ξέρουν θα πληθύνουν ραγδαία αν συνεχίσουν με τέτοιους ρυθμούς και σοβαρότητα. Σίγουρα από τις πλέον επαγγελματικές περιπτώσεις συγκροτημάτων που έχει να επιδείξει η χώρα μας.
Άγγελος Κατσούρας
Η μέρα προμηνύονταν ιδιαίτερα ζέστη. Η αυξημένη κίνηση στο δρόμο μέχρι την Πλατεία Νερού δεν βοηθούσε την κατάσταση. Είχα να δω τους FU MANCHU από την πρώτη ,θρυλική τους εμφάνιση στην Σφεντόνα, την δεκαετία του 90 και η χαρά του να ξανά συναντάς έναν παλιό φίλο, ενεργό ακόμα δισκογραφικά με είχε συνεπάρει. Η πρώτη απογοήτευση ήταν ποσό εύκολα βρέθηκα στις μπροστινές σειρές. Ο κόσμος δεν τίμησε ένα τα κορυφαία και ιστορικά σχήματα του χώρου, stoner rock, νομίζω το ονόμασαν διάφοροι τύποι με μούσια και τατουάζ που κυκλοφορούσαν επιδεικνύοντας όπως άλλοτε οι γιάπηδες τα επώνυμα ρούχα τους, την διαφορετικότητα τους, μετουσιωμένα σε μελάνι και τρίχες. Αλλά ας μην γίνω ακόμα πικρόχολος, πολιτική ορθότητα άλλωστε χαχαχα…
Είναι 19.30 και το κουαρτέτο ανεβαίνει στη σκηνή και προσκυνά τον θεό της παραμόρφωσης. Για όσους δεν τους γνωρίζουν , και είναι αρκετοί, οι FM είναι μια τίμια μίξη BLACK SABBATH, FUGAZI, AMBOY DUKES και όλου του 70ς ρεπερτορίου, περασμένου μέσα από τα πετάλια της παραμόρφωσης, ένα μπάσο που προσκυνά τους FUNCADELIC και ένα ντράμερ που έχει εικόνισμα τον Βill Ward. Τα παλικάρια τίμησαν το σύνολο της δουλειάς τους, με τραγούδια σαν τα “Clone of the universe”, “Evil eye”, “Hell on wheels”, “California crossing”. Δυναμικοί, με τον τραγουδιστή με το ριγέ μπλουζάκι να φέρνει μια μυρωδιά ψυχεδελικής καλιφορνιας, τον κιθαρίστα να απομυζά το βιβλίο των riff του Iommi και τον μπασίστα να γκρουβαρει ασύστολα, έκαναν το καυτό καλοκαιρινό απόγευμα , μια μικρή βόλτα στην έρημο Μοχαβε, παρέα με λυσεργικομοξυ, πεγιοτ, σερφ σε μια φανταστική θάλασσα μια μπετονιέρα που μέσα της περνάνε τα riff τους για ηχητική υπόκρουση.
Στα πιο γνωστά τραγούδια υπήρξε μεγαλύτερη ανταπόκριση , τραγούδια σαν τα “Boogie van ”, “Hell on wheels”, “King of the road” ενώ στο τραγούδι με το οποίο έκλεισαν το “Saturn III” το όργιο της παραμόρφωσης και των παιχνιδιών με τους ενισχυτές, έφερε μια αύρα 70ς στο κοινό , που παρακολουθούσε ανάβοντας μπαφους και ρωτώντας ποια ήταν η διασκευή στη μέση της συναυλίας…Ποια ήταν άραγε η διασκευή, που στην Σφεντοντα είχε κλείσει τη συναυλία και τώρα ήταν το τραγούδι στο μέσο? Ποιο σχήμα , σκεπτόμενου metal έχει γράψει τραγούδι για μια μεταλλαγμένη σαύρα που καταστρέφει το Τοκυο?
Πως οι FM πήραν αυτό τον ύμνο, του χαμήλωσαν το κούρδισμα, έκαναν τα riff ακόμα πιο βαριά, κατέστρεψαν τα σόλο, γιατί δεν είναι εύκολο να αυτοσχεδιάσεις σε Buck Dharma και το έκαναν , ένα μέρει δικό τους? Το σύμβολο του μολύβδου και του Κρόνου , ίσως βοηθήσει μεγάλο μέρος του ανίδεου, αλλά πάντα γνήσια ροκ , κοινού , να ανακαλύψει βασικές αρχές τις ροκ κουλτούρας και ένα σχήμα , που πρόσφατα δήλωσε ότι θα ξανά ηχογραφήσει και έχει έρθει στην Ελλάδα αρκετές φορές, με πρώτη στην Λεωφόρο το 1987.
Οι FM δικαιούνταν να παίζουν πριν τον headliner, λόγω δισκογραφίας, λόγω ιστορίας, λόγω απόδοσης, αλλά ως γνήσιοι Καλιφορνεζοι , δεν μάσησαν. Χαλαροί, με εμφάνιση casual, ακομπλεξάριστοι, βγήκαν στο λιοπύρι και έσπειραν riff σε ένα κοινό, που ακολουθεί περισσότερο μόδες, παρά γνωρίζει τι σημαίνει groove και τα σχήματα που διαμόρφωσαν τον «ήχο» που υποτίθεται του αρέσει. Εμφάνιση αξιώσεων και να είχαν και BIG CHIEF στους συμμετέχοντες, κάποιοι παλιοί θα βλέπαμε το stoner /groove στα γεννοφάσκια του, να επανέρχεται δριμύτερο.Η έκπληξη της ημέρας για εμένα αλλά και αρκετούς άλλους, που πρώτη φορά ήρθαν σε επαφή με αυθεντικό, ανένταχτο heavy rock.
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
Μετά από την εκρηκτική εμφάνιση των FU MANCHU και με τον ήλιο να έχει πέσει, ακριβώς στις 21:15, η σκηνή γέμισε με ελληνικό χρώμα και πάλι!
Οι 1000MODS με αέρα μεγάλου συγκροτήματος δεν είχαν απολύτως κανένα πρόβλημα να ξεσηκώσουν το κοινό που είχε μαζευτεί στο venue!
Ο ήχος ήταν αρκετά καλός και με ευκρίνεια, το τεράστιο video wall έδειχνε διάφορες εικόνες και η μπάντα επαγγελματικά στημένη.
Η τετράδα έβγαλε ενέργεια πάνω στο σανίδι και παρέσυρε το κοινό που ήταν από κάτω. Η αλήθεια είναι, όμως, πως από ένα σημείο και μετά ο κόσμος άρχισε και κουραζόταν ή κρατούσε δυνάμεις για τους ALICE IN CHAINS.
Ο ενθουσιασμός και η φωνή των πρώτων λεπτών έδωσαν τη θέση τους σε ένα απλό χειροκρότημα και μία πιο παθητική στάση προς το τέλος του set της μπάντας. Παρ’ όλα αυτά, έδειξαν πως μπορούν να σταθούν εύκολα στις μεγάλες σκηνές αν και κατά την προσωπική μου άποψη θα πρέπει να διαμορφώσουν ένα πιο έντονο set list για να κρατήσουν το κοινό σε εγρήγορση.
Set list: “Above 179”/ “The son”/ “Electric carve”/ “Road to burn” / “Loose”/ “Claws”/ “On a stone”/ “El rollito”/ “Vidage”/ “Into the spell”/ “Super van vacation”.
Ντίνος “Benjamin Breeg” Γανίτης
Ξέρω ότι θα φάω κατάρες και ευχολόγια διάφορα για το κείμενο αυτό. Ξέρω ότι ίσως να είμαι μειοψηφία και ξέρω ότι το φταίξιμό ίσως να είναι δικό μου και του σημείου που καθόμουν. Όσοι διαβάζετε προσεκτικά τα κείμενα μας στο Rock Hard, ξέρετε ότι οι ALICE IN CHAINS είναι υπεράνω λατρείας για μένα και για να το πάω και ποσοστιαία, τους αγαπώ περισσότερο από το 90-95% των μεταλλικών συγκροτημάτων εκεί έξω. Περίμενα να τους (ξανα)δω ανυπόμονα 9 χρόνια, ύστερα από την εμπειρία ζωής που μου χάρισαν στην Σόφια της Βουλγαρίας το 2010. Παρότι ξεκίνησαν με 7’ καθυστέρηση, οι πρώτες νότες του “Bleed the freak” φέρνουν τις πρώτες ιαχές χαράς, κάτι όμως σαν να λείπει, δε νιώθω τον ήχο να με χτυπάει όπως πρέπει, ακούγεται άδειος, λιγότερο ογκώδης απ’όσο πρέπει και σαν κάτι να μη λειτουργεί σωστά γενικότερα. Μπαίνοντας το ριφφ του “Check my brain”, σκέφτομαι ότι θα βελτιωθούν τα πράγματα, αλλά η μία κιθάρα –αυτή του William DuVall- είναι φανερά απούσα, το μπάσο του Mike Inez σχεδόν καλύπτει κι αυτή του Jerry Cantrell, ενώ και τα τύμπανα του Sean Kinney χάνουν ξεκάθαρα σε βάθος. Στο “Again” το πρόβλημα αποκτά και θέμα συντονισμού, καθώς είναι ξεκάθαρα άνευροι και σαν να παίζουν ένα-δύο κλικ πιο αργά…
“Them bones” σημαίνει εφηβεία, σημαίνει “Dirt”, σημαίνει πώρωση, σημαίνει ένα από τα πλέον αναγνωρίσιμα κομμάτια τους, σε συνδυασμό μάλιστα ότι ακολουθείται στο καπάκι από το “Dam that river”, κανονικά πρέπει να μη μείνει τίποτα όρθιο, κι όμως μένουν όλα όρθια και το πρόβλημα παρότι δε διογκώνεται είναι ξεκάθαρα υπαρκτό, παρότι λίγο ο ήχος δυναμώνει μετά από αλλαγή κιθάρας. Ο Καιάδας της συναυλίας ήταν δυστυχώς και το κομμάτι που ήθελα να ακούσω περισσότερο όλων, το “Hollow”. Ένα τραγούδι που το εκτελούν κανονικά στα 3 μέτρα, που πάλι το μπάσο του Inez καλύπτει τις κιθάρες, τα φωνητικά τους πολύ πίσω, μία τραγωδία που έχει κρατήσει 40’ και που με κάνει και αναρωτιέμαι που πήγε η μπάντα που λάτρεψα και που μου πρόσφερε μία από τις ομορφότερες μέρες της ζωής μου 9 χρόνια πριν. Εδώ τελειώνει και το πρώτο μέρος της συναυλίας από τα τρία που θεωρώ συνολικά ότι χωρίζεται. Στο δεύτερο μέρος, που ξεκινάει μία ψιλο-υποτονική στα όρια της νύστας εκτέλεση του “Your decision”, το ομότιτλο “Rainier fog” είναι το πρώτο κομμάτι που ακούγεται ολόσωστα, δυναμικά, με τις κιθάρες και τις φωνές εκεί που πρέπει, αναθαρρώ κι εγώ μήπως έφτιαξε το όλο θέμα και μήπως έρχονται τα καλύτερα για το υπόλοιπο της βραδιάς.
Ακολουθούν δύο εμβληματικές στιγμές της δισκογραφίας τους, τα “Down In a hole” και “No excuses”, τα οποία αποδίδονται όπως πρέπει (μπορούσαν και λίγο πιο δυνατά, αλλά οκ) και στη συνέχεια λαμβάνουμε το δωράκι του “Again” αντί του “Red giant” σε μία σωστή και βαρύτατη εκτέλεση. Όπως τα ίδια ισχύουν για το “Stone” στη μέση του οποίου πριν μπεί η αρχιριφφάρα ο Jerry Cantrell προβοκάρει το κοινό ώστε να φωνάξει για να συνεχιστεί το κομμάτι (το έκανε σχεδόν 10 φορές, δεν ξέρω αν το καταλάβατε οι περισσότεροι, αλλά ήσασταν τόσο ψόφιοι που ευγενικά σας την είπε πολλάκις). Το δεύτερο μέρος της συναυλίας κλείνει με μία βαρύτατη και μεγαλειώδη εκτέλεση του “We die young” (πως το πέταξαν έτσι ασάλιωτο) και είναι πλέον ξεκάθαρο ότι η μπάντα έχει ζεσταθεί και έχει ανακάμψει υπέρ του δέοντος. Το τρίτο και τελευταίο μέρος όπου και ο ήχος ήταν πράγματι φοβερός ξεκινάει με μία συγκινητική εκτέλεση του “Nutshell”, το οποίο ο Cantrell τόνισε ότι θα παίξουν για τον Layne Staley και τον Mike Starr. Στο “Angry chair” και ειδικότερα στο “Man In the box” ακούμε ALICE IN CHAINS όπως θα έπρεπε εξ’αρχής και όπως τους λατρέψαμε όσο ελάχιστους μέσα στα χρόνια κι εκεί κλείνει άτυπα η συναυλία.
Για να επιστρέψουν για encore όπου και πάλι ζητάνε τη φωνή του κόσμου να τους συνοδεύσει (που να πω ότι πριν είδαι 1000 mods και να γίνεται Ο χαμός με πυρσούς, τραγούδι από όλους και στη συνέχεια στους ALICE IN CHAINS το συντριπτικό ποσοστό του κοινού ήταν μουδιασμένο ως και αγάλματα). Το νέο “The one you know” είναι το ορεκτικό για το κυρίως πιάτο που ακολουθεί, δυστυχώς με μία υποτονική και σφαγιαστική εκτέλεση του “Got me wrong”… Ευτυχώς αφήνουν τα καλύτερα για το τέλος, όπου παραδόξως συμμετέχει και το κοινό πιο ενεργά, με το “Would?” να λάμπει από τη μπασαδούρα του αλάνθαστου (και καλύτερου της βραδιάς) Mike Inez, ενώ το “Rooster” βάζει τέλος σε μία τίμια και χορταστικότατη εμφάνιση 110’ συνολικά με τη μπάντα να ευχαριστεί το κοινό που έκανε την τελευταία νύχτα της περιοδείας τους ξεχωριστή (που να φωνάζαμε κιόλας δηλαδή)… Για το σετ δε μπορεί να πεί κανείς κουβέντα, πλήρες, κάλυψε κάθε δουλειά τους και ήταν υπερτίμιο, διάθεση δεν τους έλειπε, αλλά έλειπε νεύρο, να ήταν κουρασμένοι από την υπόλοιπη περιοδεία δεν θα το προτάξω σαν δικαιολογία, είχαν παίξει πριν 4 μέρες και κάνανε σιέστα στην Αθήνα πόσες μέρες, πήγαν Ακρόπολη, πήγαν Πάρνηθα, χαλάρωσαν και με το παραπάνω.
Άκουσα διάφορα όπως ότι δεν είχαν χρόνο για soundcheck, ότι υπήρχε περίπτωση να πέσει το ρεύμα και ήταν ρίσκο η εμφάνιση τους (και γιατί οι FU MANCHU διαλύσανε το σύμπαν ρε παιδιά; Αυτοί δεν κινδύνευαν να πέσει το ρεύμα;), ότι η κιθάρα του DuVall ήταν ξεκούρδιστη (ανεπίτρεπτα πράγματα), γενικώς πιστεύω ότι σαν να μην αντιμετώπισαν αυτή τη συναυλία πλήρως επαγγελματικά, ή όσο θα μπορούσαν τουλάχιστον. Τα σόλο ευτυχώς τα ακούσαμε αλφάδι, πράγμα παράξενο πως ακούστηκαν τόσο σούπερ ενώ σε στιγμές με δύο κιθάρες δεν ακουγόταν μισό ριφφ, ο DuVall προσπάθησε να είναι όσο αξιοπρεπής γινόταν κάνοντας και την πλακίτσα του με το κοινό, αλλά θεωρώ ότι στα παλιά κομμάτια πρέπει να παίζει κι εκεί κιθάρα, για να μην ακούγεται άδειος ο ήχος τους όταν σολάρει ο Cantrell, ο Sean Kinney αλάνθαστος, ο Mike Inez τιτάνας, έπαιζε μόνος του στην ουσία στην καταστροφική αρχή και γενικότερα, όσο και να τους λατρεύω, όσο και να παίζω μπουνιές για πάρτη τους, θεωρώ ότι χάθηκε χρυσή ευκαιρία για να δεί το Ελληνικό κοινό μία από τις καλύτερες εμφανίσεις όλων των εποχών. Ξέρω ότι πολλοί διαφωνούν μαζί μου και ειλικρινά χαίρομαι αν άρεσαν στον κόσμο τόσο πολύ περισσότερο από μένα. Γύρισα σπίτι μέσα στη στεναχώρια, σίγουρα όχι πλήρης και σίγουρα νιώθοντας ενοχές που προέτρεψα κόσμο να μην τους χάσει για κανένα λόγο.
Ζητώ δημόσια συγνώμη από όποιον έπρηξα και ενδέχεται να έσκασε το 40άρι εξ’αιτίας μου για να δεί ΑΥΤΟΥΣ τους ALICE IN CHAINS και όχι αυτούς που θα έπρεπε. Θα ακουστούν και θα διατυπωθούν πολλές απόψεις, πάντα είμαι υπέρ της χαράς του κόσμου, μακάρι και 1000 φορές πιο μακάρι να το χαρήκατε όλοι με την ψυχή σας, δεν ξέρω τι άλλο να πω. Νιώθω λες και μου κάρφωσαν μαχαίρι στην καρδιά, το έστριψαν και μου τη βγάλανε από το σώμα…
Αγγελος Κατσούρας
Φωτογραφίες (εκτός από ALICE IN CHAINS) : Λευτέρης Τσουρέας
