Τρίτη απόγευμα της 19ης του μηνός Ιουλίου. Κατηφορίζουμε για τη Πλατεία Νερού και μια ακόμα σημαντική μέρα του φεστιβάλ – θεσμό των τελευταίων ετών. Ο λόγος γίνεται φυσικά, για το Release Athens. Να σημειώσω κάτι που μου έχει κάνει τη θετικότερη των εντυπώσεων από τις προηγούμενες επισκέψεις μου στο χώρο: πολύ καλό στήσιμο, σοβαρή οργάνωση και τήρηση του χρονοδιαγράμματος σε συνδυασμό με κατά κανόνα πολύ καλό ήχο καθ’ όλη τη διάρκεια των ημερών. Θεωρώ ότι μιλάμε για την καλύτερη διοργάνωση αυτή τη στιγμή στη χώρα μας σε τέτοιας κλίμακας φεστιβάλ.
Μετά τις αμιγώς metal ημέρες των MANOWAR και των JUDAS PRIEST, έφτασε η μέρα για την, όπως εκτιμώ, πιο blues/rock ‘n’ roll/southern ημέρα μουσικά μιλώντας. Οι CLUTCH αγκαζέ με τους τρομερούς HELLACOPTERS του Nicke Andersson (ENTOMBED, LUCIFER, IMPERIAL STATE ELECTRIC), καθώς και τους BLUES PILLS, συνθέτουν ένα υπέροχο πακέτο που σίγουρα ικανοποιεί θιασώτες κατεξοχήν “καλοκαιρινών” ακουσμάτων. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Φτάνοντας στην Πλατεία Νερού, διαπιστώνουμε πως ήδη ορισμένοι γενναίοι έχουν τιμήσει από νωρίς το χώρο με τη παρουσία τους, παρά την ζέστη και την εν γένει δυσφορία που αυτή μπορεί να φέρει. Η ώρα είναι 17:45, και οι ΛΔΛΜ (διαβάζεται ΑΔΑΜ/ADAM), πατάνε στο σανίδι της σκηνής του Release. Θα είμαι μέγιστος ψεύτης αν πω ότι γνώριζα για την ύπαρξή τους πριν από αυτή την εμφάνιση τους ή έστω το τι παίζουν. Και αυτό πάει τόσο για εκείνους όσο και για τους DEAF RADIO. Άρα, θα είναι ακόμα πιο κολακευτικά όσα γραφτούν για αμφότερες τις μπάντες.
Οι ΛΔΛΜ, ανέλαβαν να παρουσιάσουν τη μουσική από το ντεμπούτο τους “Sun” (2020) σε ένα καλό ποσοστό κόσμου τηρουμένων των συνθηκών. Μια μουσική που κινείται σε alternative/heavy rock μονοπάτια, πιο “Αμερικανικά ραδιοφωνικό” όπως μου αρέσει να το αποκαλώ. Όπως είπε και ένας φίλος στη παρέα “σαν πιο ψυχεδελικοί ALICE IN CHAINS”. Ο drummer οδηγώντας όλη τη μπάντα έκλεψε τη παράσταση και η τριφωνία στο γκρουπ δείχνει να αποτελεί δυνατό τους σημείο ειδικά στα ρεφρέν. Εντύπωση έκανε η στιγμή που είχαν μαράκες και επιπλέον τυμπανιστή σε ένα από τα κομμάτια. Ήταν αν μη τι άλλο ενδιαφέρουσα νότα. Και αυτό, αλλά και η μπάντα γενικότερα.
Τηρώντας το χρονοδιάγραμμα κατά γράμμα, στις 6:30 οι πιο γκαζιάρηδες και πιο έμπειροι δισκογραφικά DEAF RADIO έκαναν αισθητή τη παρουσία τους ξεσηκώνοντας για τα καλά τους παρευρισκόμενους μέχρι πίσω! Ωραία μπάσα φωνή ο τραγουδιστής/κιθαρίστας με τον έτερο κιθαρίστα να συνεισφέρει φωνητικά, προσθέτοντας τη δική του πινελιά. Κομμάτι με τίτλο “Astypalea” επεφύλασσε το σετ, εμπνευσμένο από ένα από τα αγαπημένα νησιά της μπάντας. Μικρές ανθρώπινες στιγμές, θα πω εγώ. Εντύπωση έκαναν επιπλέον, τα πλήκτρα στο κομμάτι από τον επερχόμενο τους δίσκο (θα κυκλοφορήσει τον Σεπτέμβριο) με τίτλο “Model society” δίνοντας μια άλλη ατμόσφαιρα στο υλικό τους.
Προσοχή, μιλούμε για χασιματική/ταξιδιάρικη ατμόσφαιρα, όχι μελαγχολική/εσωτερική. Προσωπικά, μετά από αυτή την απόδοση, ανυπομονώ να τον ακούσω το δίσκο! Και ερχόμουν σε επαφή με το υλικό τους για πρώτη φορά. Ένα υλικό που μου έκανε τρομερά θετική εντύπωση, χώρια που λειτουργεί πολύ ωραία live. Μισή ώρα μετά, εν μέσω θερμών χειροκροτημάτων από τις τρεις – τέσσερις σειρές ανθρώπων που δίνουν δυναμικά το παρόν και πληθαίνουν όσο περνάει η ώρα, μας αποχαιρέτησαν. Εις το επανιδείν μάγκες, μόνο τα καλύτερα!
Για τη συνέχεια…στις 19:30….”Hello Athens we are BLUES PILLS all the way from Sweden, and we are so happy to be with you”. ΕΚΡΗΚΤΙΚΗ εκκίνηση υπό τους ήχους του “Proud woman”, με την χαρισματική τραγουδίστρια τους Elin Larsson να παίρνει κεφάλια και κανέναν αιχμάλωτο. Αν είναι δυνατόν…τι φωνάρα είναι αυτή που να με πάρει; Πάνω κάτω δεξιά αριστερά… Χωρίς να χάνει, ούτε ανάσα, ούτε νότα! Σοκ και δέος, για τον υποφαινόμενο που τους έβλεπε για πρώτη φορά. Ψυχεδέλεια, 70’s hard rock και blues παντρεύονται κάτω από τόνους ενέργειας και μια αίσθηση φρεσκάδας που σε παρασέρνει. “High class woman” και το κοινό να ακολουθεί την Elin σε ένα παραλήρημα. Θυμόμουν πάντα το χαμό γύρω από το όνομα τους, αλλά αυτός δικαιολογείται στο έπακρο στο σανίδι! Εκεί όπου όλοι ζυγίζονται και κρίνονται.
Και οι BLUES PILLS κρίνονται ως μια από τις σπουδαιότερες μπάντες της τάσης τους και γιατί όχι και της ίδιας τους της φουρνιάς. Έμεινα άναυδος και το δηλώνω ευθαρσώς! Μέχρι και βουτιά στο κοινό περιλάμβανε το πρόγραμμα για την Elin στο “Bye bye birdy”, η οποία το τελίκιασε, μόνο και μόνο στο αμέσως επόμενο κομμάτι να γίνει εντελώς bluesy, δείγμα του εύρους και των χρωμάτων της φωνής της. Με υλικό από τα 3 full-length τους και μεγάλη έμφαση στο πρόσφατο “Holy moly” (2020) παρέδωσαν μαθήματα απόδοσης, δείχνοντας διάφορα πράγματα. Πρώτο και βασικότερο τι βάση οπαδών έχουν χτίσει μέσα στα 11 χρόνια ύπαρξης και δισκογραφίας, και δεύτερον πόση διάρκεια έχουν. Κλείσιμο με “Devil man” σε μια συγκλονιστική εκτέλεση. Μπράβο, μπράβο, μπράβο!
Εν συνεχεία….από την ίδια χώρα…κάτι αλήτηδοι και αρκουδέηδοι μας καλέσανε σε ένα από τα ωραιότερα rock ‘n’ roll party που βρεθήκαμε ποτέ! HELLACOPTERS κυρίες δεσποινίδες και κύριοι στις 21:00. Ο κύριος Nicke Andersson και η αρμάδα του ανέλαβαν να μας ξεχαρβαλώσουν “All night long” όπως όμορφα είπαν και οι ίδιοι. Με διαλεχτά κομμάτια από την 28ετή καριέρα τους και με το όνομά τους ξανά στην επικαιρότητα λόγω του νέου δίσκου “Eyes of oblivion” που βγήκε Πρωταπριλιά της χρονιάς που διανύουμε, βγήκαν στο σανίδι πρόθυμοι να αναπληρώσουν το χαμένο χρόνο που πέρασε μέχρι να τους δει ο κόσμος εδώ. Μεσολάβησε μια ακύρωση που παράτεινε την αναμονή αλλά η ανακούφιση μέγιστη αυτά τα λεπτά που διήρκεσε η εμφάνιση τους. Ένα μεγάλο όνειρο έγινε πραγματικότητα. Και πως καταλαβαίνεις ένα πραγματικά καλό comeback album; Μα φυσικά άμα ρίχνεις ένα ολοκαίνουργιο κομμάτι στο set και κουμπώνει ιδανικά! Έτσι έκαναν και εκείνοι με το “Eyes of oblivion”! Τι κομματάρα διάολε…και έχει κι άλλες τέτοιες το party!
Και επειδή δε γινόταν να λείπει από το party η bluesy πλευρά του είδους, πάρε ένα “So sorry I could die” να στρώσεις! Ένιωσα τον πόνο στη ψυχούλα μου. Και πάρε και διασκευή στο “Night of the vampire” του Roky Erickson, έτσι για κερασάκι στη τούρτα. Αρχοντική, επιβλητικότατη, ισοπεδωτική εμφάνιση όσο λίγες από τα γνήσια τέκνα των τιτάνων MOTORHEAD! Τι pit, τι χοροπηδηχτά, τι γκαρίδες… Μια υπέροχη τρέλα που δε θέλαμε να σταματήσει. Και με τη τριπλέτα “Reap the hurricane”/”I’m in the band”/”(Gotta) get some action” το party έλαβε τέλος εν μέσω πανηγυρισμών…μαζέψαμε κουφάρια, σβέρκο, φωνή και αναλογιστήκαμε τι στο διάολο ήταν αυτό που είδαμε. 90 λεπτά ΜΑΚΕΛΕΙΟΥ. Σε αυτό το σημείο ανησυχώ για το πως θα βγουν οι CLUTCH να παίξουν μετά.
Τέτοια ισοπέδωση, πως τη διαδέχεσαι; Γιατί οι μεν είχαν τα κότσια να βγουν μετά από μια φοβερή εμφάνιση BLUES PILLS…εσύ; Στις 23:00 εμφανίστηκε η μπάντα στη σκηνή λέγοντας χιουμοριστικά “feels good to be back at the office”. Μετά από δύο κομμάτια ας τα πούμε “αναγνωριστικά” που δεν είδα να τρελαίνεται και ο κόσμος (“Sea of destruction”, “Immortal”), μπήκε η μεγάλη hitάρα “The mob goes wild” και ο κόσμος εκεί ξύπνησε κάπως. Σε εκείνο το σημείο η συναυλία άρχισε να θυμίζει ότι εδώ βλέπουμε τον headliner. Μετά από δύο κομμάτια που ο Neil Fallon έπαιξε και κιθάρα, να σου ένα “X-ray vision” να φέρνει το κόσμο πιο κοντά στη μπάντα και δώστου χειροκροτήματα και sing-along να χαρεί!
Ο Fallon επίσης, είπε ότι θα κυκλοφορήσει νέο άλμπουμ η μπάντα και θα βγει σε δύο μήνες (τίτλος “Sunrise on slaughter beach”). Ακούσαμε υλικό και από αυτό το άλμπουμ (2 άτιτλα κομμάτια – ειδικά για το δεύτερο είπε “you can hear it on everyone’s favorite radio station – YouTube”), ανάμεσα στην κανονική ροή του set. Ένα set που καλούνταν να ικανοποιήσει το κοινό που κατά πλειοψηφία είχε έρθει για εκείνους μια και στη χώρα μας απολαμβάνουν μεγάλη δημοφιλία. Και ενώ κάλυψε όλη τη δισκογραφία των Αμερικανών, ωστόσο, η συναυλία έκανε κοιλιές από πλευράς διάθεσης της μπάντας. Προσωπικά πήρα μια ιδέα σαν να έκαναν αγγαρεία. Σαν να μπορούσαν να παίξουν με περισσότερο νεύρο αυτό το υλικό, και απλά να μην ήθελαν για τον οποιοδήποτε λόγο.
Δεν ξέρω για εσάς ρε παιδιά, προσωπικά πάντως, περίμενα σίγουρα περισσότερα από μια απλά καλή μα νωχελική εμφάνιση από τον headliner υποτίθεται. Ακόμα και κομμάτια σαν το “The regulator” η το “Firebirds!” που ξεκούνησαν το κοινό δεν ήταν αρκετά για το ξεσηκώσουν έτσι όπως έπαιξαν. Συμπερασματικά, έπαιξαν ευχάριστα μεν, όχι σαν headliners δε. Η πραγματική headline εμφάνιση, για κακή τους τύχη, ήταν των HELLACOPTERS προηγουμένως. Ελπίζω εγώ να έπεσα έξω και όλοι οι υπόλοιποι να είδαν συναυλιάρα, ωστόσο άμα ήμουν μόνος μου, θα έβλεπα μακελειό τριγύρω μου. Κάτι που πλην ελαχίστων κομματιών, δεν έγινε. Όπως και να ‘χει, οι CLUTCH μετά από ένα 85λεπτο σετ, χειροκροτήθηκαν από το πολύ κόσμο που είχε μαζευτεί, και ανανέωσαν το ραντεβού τους με το ελληνικό κοινό για την επόμενη φορά. Και εις άλλα, με υγεία!
Γιάννης Σαββίδης
Φωτογραφίες: Λευτέρης Τσουρέας
