Κάποιες φορές, το πιο δύσκολο κομμάτι μιας ανταπόκρισης, δεν είναι να γραφτούν αυτά που είναι για να γραφτούν. Αλλά το τι θα πεις πρώτο. Ας ξεκινήσουμε από τα “εγκυκλοπαιδικά”. Οι Γάλλοι GOJIRA για δεύτερη φορά headliners στην Ελλάδα στα πλαίσια του Release Athens festival 2025, μόλις 8 χρόνια μετά από εκείνη την εμφάνιση στο Rockwave festival 2017, άλλα 14 από την εμφάνιση στο Sonisphere 2011 και 16 από την εμφάνιση στο Rocking Athens Festival 2009. Στο πλευρό τους, οι Βρετανοί WHILE SHE SLEEPS, αλλά και οι Ιταλοί LACUNA COIL. Τρεις μπάντες που είτε κοντεύουν είτε έχουν ξεπεράσει την 20ετία στα πράγματα. Το οποίο μας λέει ότι σίγουρα, έχουν πολύ νεανικό κοινό (έφηβους με 20άρηδες), που τους έμαθε κάπου στη μέσης της πορείας τους (όπου και άρχισαν να μεγαλώνουν εμπορικά), συν μερικούς που ήταν από την αρχή “εκεί” και τώρα έχουν βρεθεί στα 30 και βάλε.
Γιατί έχουν σημασία όλα αυτά, λέτε; Γιατί φυσικά, θέλουμε μπάντες που φέρνουν νεότερο κοινό σε αυτή τη μουσική (σε όλο της το φάσμα). Ειδικότερα δε, αυτές που αγγίζουν πολύ περισσότερο κόσμο απ’ όσο νομίζουμε εμείς ότι αγγίζουν. Και αυτό με οδηγεί στους αξιαγάπητους Ιταλούς LACUNA COIL. Μια μπάντα που προσωπικά, τη θυμάμαι σε πραγματικό χρόνο όταν εκτοξευόταν με “Comalies” και “Karmacode” όταν ήμουν εγώ έφηβος. Πλέον, αυτή η μπάντα του “τότε” έχει μεγαλώσει εμπορικά πέραν φαντασίας και αφορά τεράστια κοινά, όπως απέδειξε η έντονη προσέλευση μέσα στο λιοπύρι. Οι γείτονές μας, το λοιπόν, ανέβηκαν στη σκηνή 18:35 με το ρολόι, κατά τα προβλεπόμενα, με το “Layers of time” αλλά και το “Reckless” από το προηγούμενο άλμπουμ τους “Black anima”, να ζεσταίνουν (ελλείψει καλύτερου χαρακτηρισμού, δεδομένου του καύσωνα) το κόσμο!
Απ’ όταν τους θυμάμαι εγώ, οι LACUNA COIL έχουν βαρύνει αισθητά, μια και σε κομμάτια από το πρόσφατο “Reckless empire” (“Hosting the shadow”, “Ι wish you were dead” αφιερωμένο στους τοξικούς ανθρώπους, “Oxygen” και “Never dawn” που έκλεισε το set τους) άκουγα σημεία που θύμιζαν MESHUGGAH και IN FLAMES φερ’ ειπείν. Θυμόμουν βέβαια και το “Delirium” (από το οποίο ακούσαμε το “Blood, tears, dust”) που είχε βαριά στοιχεία, οπότε δεν ήταν τόσο μεγάλη η έκπληξή μου. Για την χαρισματικότατη και αξιαγάπητη frontwoman που λέγεται Cristina Scabbia τι να πει κανείς; Τι στο κοινό κατέβηκε στη πρώτη σειρά, τι φιλιά κατευθείαν στις κάμερες, τι αγκαλίτσες στον μπασίστα Marco Coti Zelati, το απολάμβανε όσο εμείς και σίγουρα χαιρόταν αυθεντικά που ανοίγανε για μια μπάντα που σίγουρα γουστάρουν!
Όχι ότι η υπόλοιπη μπάντα πήγαινε πίσω φυσικά (χώρια που ο ήχος ήταν με το μέρος της), με το rhythm section να συμπληρώνει ο στιβαρότατος Richard Meiz (που θα το πω, ήταν βαμμένος λες και παίζει στους MUDVAYNE!), αλλά και ο φουλ τσαμπουκαλεμένος Andrea Ferro όχι μόνο να συμπληρώνει ανδρικά καθαρά, αλλά και πιο σκισμένα φωνητικά. Για την ιστορία, το λοιπό υλικό που ακούσαμε ήταν από τα “Dark Adrenaline” (“Trip the darkness”, “Kill the light”), “Karmacode” (τη διασκευή στο κλασσικό “Enjoy the silence” των DEPECHE MODE) και “Comalies” (“Heaven’s a lie”). Μετά από 45 λεπτά, οι LACUNA COIL, έδειξαν εν μέσω θερμότατων χειροκροτημάτων γιατί θεωρούνται μεγάλη μπάντα στο είδος τους, γιατί έχουν τόσο κοινό στη χώρα μας, αλλά και γιατί κάποιος καλός άνθρωπος πρέπει να τους φέρει ΞΑΝΑ σε κλειστό χώρο, προκειμένου να χαρούμε πλήρες setlist. Εύγε κυρία και κύριοι!
Εν συνεχεία, έχουμε μια από τις περιπτώσεις που εγώ τουλάχιστον είχα περιέργεια να δω πως θα είναι στο σανίδι, μιας και πολύ σούσουρο άκουγα για το όνομα τους. Δεν ήταν λίγοι αυτοί που χάρηκαν όταν ανακοινώθηκαν τελευταίοι στο lineup αυτή της ημέρας. Ο λόγος για τους WHILE SHE SLEEPS από την Αγγλία. Metalcore ποιοτικό, γκρουβάτο, με δυνατές μελωδίες, που αγαπάει το ορθόδοξο circle pit (ο κιθαρίστας ΚΑΙ ο μπασίστας κατέβηκαν στο κοινό από μια φορά ο καθένας προκειμένου να δώσουν το έναυσμα), τα τριπλά καθαρά/σκισμένα φωνητικά, έδειχναν τις πτυχές του ήχου τους, ενώ ο γράφων τους θαύμασε για τον απύθμενο τσαμπουκά τους. Έχουν ήδη παίξει μια φορά επί ελληνικού εδάφους οπότε θα υποθέσω, ότι έχουν ήδη χτίσει κοινό από τότε. Ήταν εμφανές, από τις αντιδράσεις του κόσμου. Ο δε frontman τους Lawrence “Loz” Taylor, εκρηκτικός και απολαυστικός!
Ζητούσε circle pit, ζητούσε crowdsurfers….τα πάντα όλα. Ο τύπος το έχει και δεν το αφήνει. Από τις περιπτώσεις που ειλικρινά, μια μπάντα που με ξετίναξε με το ύφος της αλλά και με την επί σκηνής απόδοσή του. Για την ιστορία τιμήσανε τα άλμπουμ με εκείνον στο μικρόφωνο, ως εξής: “Self hell” (“Rainbows”, ομώνυμο και το συγκινητικό “To the flowers” γραμμένο για την απώλεια αγαπημένων προσώπων), “Sleeps society” (ομώνυμο, “Systematic”, “You are all you need”), “So what?” (“Anti-social”, “The guilty party”), “You are we” (“Civil isolation”, “Silence speaks”, ομώνυμο) και “Brainwashed” (“Four walls”). Πολλά, ΠΟΛΛΑ μπράβο για την όλη τους εμφάνιση, ενώ προσωπικά μιλώντας, θέλω να τους δω σε κοινή συναυλία με τους BLEED FROM WITHIN για κάποιο λόγο (ίσως επειδή ΚΑΙ αυτούς τους είδα στο Release), να πέσουν τα τσιμέντα! Ή έστω μόνους τους τον καθένα!
Τώρα, ήρθε η ώρα για το κυρίως πιάτο. GOJIRA, κυρίες και κύριοι. Η μεγαλύτερη εμπορικά Γαλλική metal μπάντα, που πατώντας με ελαφρά καθυστέρηση, το πόδι της στη σκηνή του Release Athens festival, επιβεβαίωσε, με τον πλέον εμφατικό τρόπο, για ποιον λόγο έφτασε εκεί που έφτασε. Μπάσιμο με “Only pain” και “The axe”, συνοδευόμενο από ένα ΦΑΝΤΑΣΜΑΓΟΡΙΚΟ κατ’ ελάχιστον light show (που ήταν μοτίβο όλης της βραδιάς και εκτόξευσε την εμπειρία της συναυλίας) και όλοι μας να κοιταζόμαστε, σε φάση “τι κάνουν τα άτομα;”. Οι κύριοι είχαν έρθει με διάθεση να πάρουν κεφάλια, ε και διάολε το έκαναν! Ήχος για σεμινάριο, απόδοση πραγματικά μεγάλης μπάντας, που δεν “φτιάχτηκε” από κανέναν άλλον, παρά μόνο από τον εαυτό της, τις ακατάπαυστες περιοδείες, τις σπουδαίες δισκογραφικές δουλειές και τη σωστή νοοτροπία σε κάθε της κίνηση. Τελεία και παύλα.
Τρίτο κομμάτι “Backbone”, αν είναι δυνατόν….θα πάμε στα επείγοντα για το σβέρκο ρε παιδιά! Ένας σβέρκος που έφυγε από τη θέση του για τον γράφοντα σε τρία σημεία. Το ένα ήταν το “Silvera” (αυτό το riff που να με πάρει….) και το άλλο, ένα κομμάτι για το οποίο είχα γράψει και στο αφιέρωμα (δεν έπαιζα κανένα Τζόκερ καλύτερα με τέτοια κέντα;!) πόσο το αγαπώ: “From the sky”. Δεν το πίστευα (μάρτυρες μου όσοι ήταν δίπλα). Το τρίτο και φαρμακερό, ήταν το τελευταίο riff του “Vacuity” από το “The way of all flesh” που έκανε το τελικό “κρακ”. Φυσικά το λοιπό set δεν υστερούσε: Το “Fortitude” (“Amazonia”, “Another world”, “Born for one thing”, “The chant”) και το “Magma” (“Only pain”, “Stranded”, “Silvera”, “The cell”) είχαν τη μερίδα του λέοντος ως τα πλέον πρόσφατα και δημοφιλή, το “From mars to sirius” τιμήθηκε επιπλέον με το συγκλονιστικό “Flying whales”, το “L’enfant sauvage” με το ομώνυμο κομμάτι του, ενώ θα πρέπει να σταθούμε σε ορισμένες ακόμα στιγμές ξεχωριστά.
Πρώτον, το παραδοσιακό κομμάτι “Mea culpa (ah! ca ira!)” που διασκευάστηκε στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στη Γαλλία. Μια διασκευή η οποία μπορεί να ανέβασε και το κασέ τους πολύ ψηλά πλέον, δεδομένου ότι εκπροσώπησαν την ίδια τη χώρα τους. Δεύτερον, η αναφορά τους στην τελευταία συναυλία των πατέρων BLACK SABBATH, στην οποία ήταν καλεσμένοι και καπάκια η διασκευή τους στο “Under the sun” (υπέροχη επιλογή θα πω εγώ, από τις παραγνωρισμένες). Αλλά φυσικά, δεν είχαν βγάλει όλους τους άσσους από το μανίκι οι κύριοι. Είχαν έναν τελευταίο…εξ Αμερικής. Έναν κύριο που έβλεπε από το κοινό την ημέρα του festival, αλλά εντελώς incognito. Τον κύριο Robb Flynn των MACHINE HEAD. Εκείνον κάλεσαν, ένεκα των γενεθλίων του στο σανίδι, για να παίξουν μαζί μια καταστροφική διασκευή στο “Territory” των SEPULTURA.
Ένα Release ώπα όσο λίγες φορές, ο Flynn στο στοιχείο του ως frontman, με τον Joe Duplantier μόνο φωνητικά και την μπάντα να απολαμβάνει την αγάπη του κόσμου. Ο δε Mario Duplantier στα τύμπανα, διέλυσε ό,τι υπήρξε όρθιο, ως άξιο πνευματικό παιδί του Igor Cavalera. Μετά από 100 λεπτά ισοπέδωσης, οι GOJIRA κατέβηκαν θριαμβευτές από τη σκηνή του και ανανέωσαν το ραντεβού τους με το ελληνικό κοινό για τις 9 Μαΐου όπου μαζί με τους KNOCKED LOOSE θα ανοίξουν για τους METALLICA. Η εικόνα του Mario με την ελληνική σημαία τυλιγμένη γύρω του, από τις πλέον συγκινητικές όπως και όλης της μπάντας που δεν πίστευε τι υποδοχή τους επεφύλασσε το ελληνικό κοινό. Από τις κορυφαίες εμφανίσεις που έχω δει σε αυτό το festival όλα τα χρόνια που το παρακολουθώ και σίγουρο σημείο αναφοράς για νεότερους.
Γιάννης Σαββίδης
Φωτογραφίες: Έλενα Βασιλάκη
