Τον σπουδαίο Phil Lynott και τους αυθεντικούς THIN LIZZY, δεν τους είδαμε ποτέ στη χώρα μας. Δυστυχώς, η Μοίρα τα έφερε έτσι που αυτό κατέστη αδύνατο. Ευτυχώς όμως, είχαμε όλα αυτά τα χρόνια τη χαρά και την τιμή, να δούμε αρκετά από τα μέλη τους, υπό διάφορες συνθήκες, να ερμηνεύουν τους ύμνους του Ιρλανδού θεού της rock μουσικής και κουλτούρας. Μια τέτοια «συνθήκη» θα έφερνε και τον Darren Wharton στην Αθήνα, έναν μεγάλο καλλιτέχνη με διόλου αμελητέα συνεισφορά στην τελευταία «εποχή» της «Αδύνατης Σαύρας»!
Ο Darren δε μας είναι άγνωστος. Δύο φορές στο πρόσφατο, σχετικά, παρελθόν, έχει καταθέσει τα διαπιστευτήριά του με τους υπέροχους DARE επί ελληνικού εδάφους. Η είδηση λοιπόν πως θα εμφανιζόταν ως επίτιμος καλεσμένος των REMEMBER LIZZY, στα πλαίσια των εικοστών γενεθλίων τους, «πυροδότησε» τα rock αντανακλαστικά όχι μόνο τα δικά μου αλλά και αρκετών ακόμη, όπως έδειξε η συνέχεια, rock οπαδών, που έσπευσαν να τον υποδεχτούν.
Για τη δική μας υποδοχή (τι, εμάς να μη μας υποδεχτεί κάποιος δηλαδή…;), τα είχαν φροντίσει όλα οι DESTINY CALLS. Νεοσύστατη hard rock μπάντα, με την Αγγελική Ροσσολάτου στη φωνή, τον Σπύρο Φουσέκη (SILVER R.I.S.C) στην κιθάρα, τον Γιώργο Γεωργίου (INNERWISH, FORTRESS UNDER SIEGE, ROCK ‘N’ ROLL CHILDREN) στα πλήκτρα, τον Λουκά Αδαμόπουλο στο μπάσο και τον Πέτρο Παπαπέτρο στα τύμπανα. Το ντεμπούτο τους, με τον απλό αλλά ουσιαστικό και ενδεικτικό τίτλο “Alive”, δεν έχει πολύ καιρό που κυκλοφόρησε και ήδη ακούγεται αρκετά στους εγχώριους hard rock «κύκλους». Ωστόσο ο γράφων, επί τούτου, δεν είχε ακούσει ούτε νότα, μέχρι να δει το γκρουπ «ζωντανά». Κατευθείαν στα… βαθιά!
Ξεπερνώντας πολύ γρήγορα ένα μικρό θέμα με την κιθάρα που ακουγόταν πολύ «χαμηλά» και έχοντας εν συνεχεία έναν ήχο ιδανικό για μελωδικό hard rock σχήμα («πάνω τα πλήκτρα, έτσι πρέπει, ανδρικά πράγματα!», όπως λέει και ο φίλος μου ο Νίκας με τον οποίο βλέπαμε παρεούλα την συναυλία σαν τους γέρους του Muppet Show – Φράγκο μη γελάς, είσαι χειρότερος), οι DESTINY CALLS φανέρωσαν αρκετές αρετές, οι οποίες σίγουρα με την πάροδο του καιρού θα φανούν ακόμη περισσότερο. Καταρχάς αλλά και καταρχήν, είναι ικανότατοι μουσικοί, αν και δεν περιμέναμε τούτη τη βραδιά για να το διαπιστώσουμε. Κατά μόνας, τους γνωρίζουμε.
Δεύτερον, τα τραγούδια τους είναι πολύ ωραία, ουσιαστικά, με ωραίες μελωδίες και το κυριότερο, η λατρεία για τον 80s hard rock ήχο που δείχνουν, δεν είναι «μουσαντά» (ψάξε λεξικό της αργκό αν δεν ξέρεις τι σημαίνει), δεν είναι προσποιητή, όπως συμβαίνει με διαφόρους, αλλά έχει πραγματικές «ρίζες». Οι πολύ καλές διασκευές σε κομμάτια των RAINBOW εποχής Turner (εννοείται) και Lita Ford, συνηγόρησαν ως προς αυτό, όπως συνηγόρησε και η χρήση σαξοφώνου, live μάλιστα και όχι προηχογραφημένου!
Αναπόφευκτα τις περισσότερες θετικές εντυπώσεις άφησε η Αγγελική, λόγω θέσης, με τη bluesy «γρεζαριστή» φωνή της και το ιδιαίτερο ηχόχρωμα, που θυμίζει ένα περίεργο όσο και όμορφο κράμα Sandi Saraya, Lita Ford και… Jutta Weinhold (η ξεκάρφωτη αναφορά της ημέρας, ουδείς το περίμενε και δεν ήμασταν λίγοι όσοι το διαπιστώσαμε αυτό!). Αν αποβάλει, προϊόντος του χρόνου, την συστολή και το άγχος της σκηνής, είναι ικανή για μεγάλες «παραστάσεις»! Μακάρι το συγκρότημα να μακροημερεύσει και να τους ξαναδούμε πολλές φορές. Η επόμενη εμφάνισή τους, θα είναι σίγουρα ακόμη καλύτερη. Ειλικρινή συγχαρητήρια στους DESTINY CALLS!
SETLIST: 1. Better days 2. Alive 3. Lonely days 4. Out of love 5. Falling apart 6. Angel 7. Can’t let you go (RAINBOW) 8. Burning with desire 9. Into the night 10. Kiss me deadly (LITA FORD) 11. Tonight
Υπάρχουν πολλές “tribute” μπάντες. Και οι γνώμες για την πάρτη τους, είναι μοιρασμένες: Από τη μια, υπάρχουν φανατικοί υποστηρικτές, από την άλλη φανατικοί πολέμιοι. Προσωπικά, δε μου αρέσει να γίνομαι δερβέναγας στο γούστο του καθενός και προτιμώ να κρίνω το τελικό αποτέλεσμα και όχι τις προθέσεις. Υπό αυτό το πρίσμα, οι REMEMBER LIZZY είναι μια από τις καλύτερες tribute μπάντες που παίζουν αυτήν την στιγμή εκεί έξω και όχι ΜΟΝΟ επί ελληνικού εδάφους και μια από τις ελάχιστες που πάλι επί προσωπικού, μπορούν να αναλάβουν τον ρόλο του “placebo”, ώστε να ακούσω τη μουσική καλλιτεχνών που δεν υπάρχουν ή δεν «υπάρχουν» πια, με τον α’ ή β’ τρόπο.
Το party που στήθηκε για τα είκοσι χρόνια ζωής τους, ήταν αυτό που περίμενα. Πολύ μεγάλο set, εκλεκτοί προσκεκλημένοι, το κατάλληλο venue, super ήχος. Άνθρωποι που έχουν μεγαλώσει με THIN LIZZY, Gary Moore, John Sykes και θέλησαν να τους τιμήσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Δύο μέτρα άνδρες που βούρκωναν όταν αναφέρονταν σ’ αυτούς αλλά και στους φίλους τους, που κι αυτοί δεν ήταν πια ανάμεσά μας. Μουσικοί με πολλά χιλιόμετρα πίσω τους, αλλά με μια πρωτόγνωρη συστολή, λες και ήταν πρωτόβγαλτα μαθητούδια. Πώς γίνεται να μην τους εκτιμήσεις διπλά μετά;
Η συναυλία χωρίστηκε στα δυο: Στο πρώτο, οι REMEMBER LIZZY έπαιξαν δεκατρία κομμάτια, σε τρία από τα οποία (“Johnny”, “Got to give it up”, “Empty rooms”) έπαιξε μπάσο όχι ο Γιάννης Τσιμάς, αλλά ο πρώτος τους μπασίστας και ένα από τα ιδρυτικά τους μέλη, ο Νίκος Παπαδόπουλος. Στο τρίτο από αυτά δε, τραγούδησε, μαζί με τον Γιάννη Καλύβα, η Αναστασία Μπάστα, δημιουργώντας ένα ταιριαστό ντουέτο. Πολύ μεγάλη έκπληξη, το “Back on the streets”! Τώρα που το θυμήθηκα, υπάρχει στο YouTube μια θεϊκή εκτέλεση του εν λόγω ύμνου, από την τηλεοπτική εκπομπή Old Grey Whistle Test. Gary Moore και Scott Gorham στις κιθάρες, ο Phil στο μπάσο, ο Cozy Powell τύμπανα και ο Don Airey πλήκτρα. Ναι. Χαίρετε.
Κακά τα ψέματα βέβαια, το β’ μέρος ήταν αυτό για το οποίο μαζευτήκαμε στο Κύτταρο. Ο Darren Wharton, σημαίνων συνεργάτης του Phil στα “Chinatown” (1980), “Renegade” (1981), “Thunder and lightning” (1983) και “Life live” (1983) όπως και στο “The Philip Lynott Album” (1982), ο άνθρωπος που έβαλε με το παίξιμο και τις συνθέσεις του φαρδιά – πλατιά την υπογραφή του σε αυτά, η φωνή των υπέροχων melodic rockers DARE, θα αναλάμβανε χρέη πρώτων φωνητικών για τα επόμενα δέκα τραγούδια. Και κάπου εκεί, η συναυλία, από ένα εξαιρετικό ως τότε show, θα γινόταν όντως party!
“Are you ready to rock…?”
Ο Darren εκπληκτικός, απίστευτα ορεξάτος, χαιρόταν πέραν πάσης προσδοκίας την παρουσία του στο όλο εγχείρημα και μιλούσε με τα καλύτερα λόγια για την Αθήνα, τους «συμπαίκτες» του και το κοινό. Φαινόταν πως ο άνθρωπος δεν έπαιζε θέατρο, φαινόταν ότι τα έλεγε από καρδιάς! Βγήκε λοιπόν και χωρίς καν να έχει προβάρει, έγινε «ένα» με τους REMEMBER LIZZY. Πρόβες… πφφ! Ποιος τις έχει ανάγκη, αν είναι σαν τον Wharton; Τα τραγούδια που τραγούδησε είναι περασμένα χρόνια τώρα στο DNA του, η σκηνή είναι το δεύτερο σπίτι του, αλήθεια, περίμενε κανείς να χρειάζεται πρόβες (το γράφω και γελάω) για να δώσει ένα καταπληκτικό show;
Και η μπάντα, σαν να ήθελε να τον κάνει να αισθανθεί ακόμη πιο μέλος της, ηχούσε όπως οι THIN LIZZY της δικής του εποχής! Πήραμε λίγη από τη μαγεία του “Live life” ρε φίλε, αν είσαι οπαδός της Σαύρας και ήσουν εκεί, θα το κατάλαβες και συ! Υπέροχοι στους ρόλους τους και οι υπόλοιποι. Τέλειο το κιθαριστικό δίδυμο των Σίννη/Παπαπέτρου, «βράχος» ο Τσιμάς στον πιο… περίεργο ρόλο όλων (δεν κάνω πλάκα, οι συνειρμοί είναι μοιραίοι και θέλουν να μου κάνουν τη ζωή δύσκολη), πειστικότατος ο Καλύβας πότε με την σημαία της Ιρλανδίας στο χέρι και πότε φορώντας το στρατιωτικό “redcoat” χιτώνιο, ιδανικοί ο Μάνος και ο Άκης Γαβαλάς σε τύμπανα και πλήκτρα.
Το τέλος της βραδιάς μας βρήκε σε πελάγη ευτυχίας. Ευχαριστηθήκαμε με τη ψυχή μας μια αυθεντική hard rock βραδιά, από εκείνες που συνδυάζουν τον επαγγελματισμό με το παρεΐστικο κλίμα. Ευχαριστούμε αγαπητοί REMEMBER LIZZY, Darren Wharton, DESTINY CALLS και λοιποί εμπλεκόμενοι σε αυτό. Μας χαρίσατε κάτι πολύ σημαντικό: Όμορφες αναμνήσεις!
SETLIST: 1. Jailbreak 2. Over the hills and far away 3. Johnny the fox 4. Back on the streets 5. Waiting for an alibi 6. Bad reputation 7. Please don’t leave me 8. Military man 9. Johnny 10. Got to give it up 11. Empty rooms 12. After the war 13. Holy war 14. Are you ready? 15. Massacre 16. Emerald 17. Don’t believe a word 18. Angel of death 19. Still in love with you 20. Cold sweat 21. Whiskey in the jar 22. Black rose 23. The boys are back in town 24. Thunder rising 25. Out in the fields
Ανταπόκριση: Δημήτρης Τσέλλος
Φωτογραφίες: Γιάννης Δόλας (Rockpages.gr)
