“Tell me the legends of long ago…”
Αν ακούς hard rock και ασχολείσαι με tribute μπάντες, οι REMEMBER LIZZY οπωσδήποτε θα σου είναι γνωστοί, λόγω των εξαιρετικών συναυλιών που δίνουν κατά καιρούς, για να τιμήσουν το ιρλανδικό rock και τους αγαπημένους τους THIN LIZZY και Gary Moore. Στο επερχόμενο live party για τα 20α τους γενέθλια, με special guests τους DESTINY CALLS, θα παίξει μαζί τους και ο «πολύς» Darren Wharton, ένας σπουδαίος μουσικός, για αρκετά χρόνια βασικός συνεργάτης του Phil Lynott στα πλήκτρα και την σύνθεση τραγουδιών αλλά και τραγουδιστής των περίφημων DARE. Με όλα αυτά ως αφορμή, το Rock Hard συνομιλεί με τον έναν από τους δυο «εξάχορδους», τον Γιάννη Σίννη, ο οποίος αναλαμβάνει να μας βάλει για τα καλά στο κλίμα.
Γιάννη σε καλωσορίζω στις διαδικτυακές σελίδες του Rock Hard! Χαρά μου που ξαναμιλάμε και αυτήν τη φορά, για έναν ιδιαίτερα ξεχωριστό λόγο!
Δική μου η χαρά, Δημήτρη! Προσωπικά αλλά και εκ μέρους της μπάντας, σας ευχαριστούμε ειλικρινά για την στήριξη όλα αυτά τα χρόνια!
Η ιστορία των REMEMBER LIZZY ξεκινά από το 2005. Πώς και ποιοι πήρατε την απόφαση να ξεκινήσετε το group;
Ήταν πίσω στο 2004, όταν μου έκανε εντύπωση μια BEATLES tribute band που είχα δει σε μια εκπομπή στην ΕΡΤ, οπότε μου γεννήθηκε η ιδέα να φτιάξω μια αντίστοιχη για τους THIN LIZZY. Έτσι, με τον παιδικό μου φίλο Νίκο Παπαδόπουλο που μας συνδέει μουσικά η κοινή αγάπη για τον Gary Moore και τους ΤΗΙΝ LIZZY, αποφασίζουμε να ξεκινήσουμε το εγχείρημα, καλώντας γνωστούς μας με τους οποίους που παίζαμε μαζί σε cover μπάντες. Έτσι λοιπόν αναλαμβάνει τα φωνητικά ο Μιχάλης Δανδουλάκης και στην άλλη κιθάρα έρχεται ο Πάνος Παπαπέτρος, με τον οποίο είχαμε γνωριστεί εξαιτίας της μεγάλης λατρείας που είχε στον Moore. Εξάλλου, είναι αδερφός του drummer μας Πέτρου Παπαπέτρου, που μαζί του και με τους Δανδουλάκη και Παπαδόπουλο είχαμε τους DANGAIR, το 2001.
Δύσκολο να μπει κάποιος στα παπούτσια του Brian Downey…
Παραπάνω από απλά δύσκολο! Τόσο όμως ο Πέτρος όσο και ο πρώτος μας drummer, το παιδί – θαύμα Ορέστης Τσίναλης, είναι καταπληκτικοί σε αυτό. Τον Ορέστη τον είχαμε βρει μετά από σύσταση του Σωτήρη Πανάγου από το Studio Terra. To όνομα REMEMBER LIZZY, το αποφασίσαμε σε ένα μπαράκι στου Ψυρρή, το Pinatubo (σ.σ: ήταν στην οδό Λεπενιώτου και δεν υπάρχει πλέον). Συνεχίζοντας ως προς τα της σύνθεσης, στα δεύτερα φωνητικά είχαμε τη Βίκυ Αρχοντούλη, μετέπειτα σύζυγο του Πάνου, η οποία είχε περάσει ένα φεγγάρι από τους COSA NOSTRA, την πρώτη μπάντα που είχαμε με τον Νίκο. Αυτή μας σύστησε με τον Παπαπέτρο, ξέροντας πως και οι δυο είμαστε τρελοί οπαδοί του Moore.
Είκοσι χρόνια είναι πραγματικά πολλά για μια tribute μπάντα! Περίμενες να φτάσετε ως εδώ;
Κοίτα, η μπάντα πρώτον έκανε καθαρά το κέφι της, παίζοντας τραγούδια που λατρεύει χωρίς τις τριβές που προκαλεί η δημιουργία αυθεντικών συνθέσεων και δεύτερον είμαστε παρέα και συγγενείς πλέον, αφού έχω παντρέψει τους μισούς! (γέλια) Η σύνθεση της μπάντας έχει αλλάξει με την πάροδο των χρόνων για διάφορους λόγους αλλά όσοι αποχώρησαν από την μπάντα έφυγαν σαν φίλοι και όσοι ήρθαν «δέθηκαν». Δεν είχαμε ποτέ άλυτα προβλήματα ούτε προσωπικές εντάσεις, κοιτάμε πάνω από όλα να διασκεδάζουμε και πλέον στις πρόβες και στα live έρχονται και τα παιδιά μας, είμαστε μια οικογένεια με τα καλά της και τα άσχημά της… άσχημα μεν, αλλά όχι αξεπέραστα .
Ποια η σημερινή σας σύνθεση;
Η σημερινή σύνθεση της μπάντας είναι ο Γιάννης Καλύβας στη φωνή, εγώ με τον Παπαπέτρο στις κιθάρες και τα β’ φωνητικά , στο μπάσο είναι ο Γιάννης Luna Τσιμάς (DEXTER WARD, ENDOMAIN, ROCK ‘N’ ROLL CHILDREN), στα πλήκτρα ο Μάνος Γαβαλάς και στα τύμπανα ο Άκης Γαβαλάς.
Μιας και τον αναφέραμε, σας έχω δει σε live φόρο τιμής και στον Gary Moore, στο “Blood of Emeralds”. Άλλη μεγάλη αγάπη από κει…
Ένας καλλιτέχνης που σημάδεψε κυριολεκτικά τις ζωές μας με τις μουσικές του. “Blood of Emeralds” ήταν ο τίτλος ενός από τα αφιερώματα Gary Moore που κάναμε στο παρελθόν στο Κύτταρο με καλεσμένους σημαντικούς κιθαρίστες της Ελληνικής σκηνής. Σε κάθε αφιέρωμα δίναμε και ένα τίτλο από κάποιο τραγούδι του π.χ “Back on the streets” κλπ. Στα αφιερώματα παίζαμε ως REMEMBER LIZZY & Special Friends.
Η αγάπη σου για τον Phil Lynott και τους THIN LIZZY λοιπόν, τεράστια. Πώς ξεκίνησε;
Όταν είσαι εκεί γύρω στα 12-13 αναζητάς κάποιο πρότυπο, κάποιο ίνδαλμα, κάποιον καθοδηγητή αν μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτή την έκφραση. Σε ένα αφιέρωμα για τον Gary Moore στην ΕΡΤ3 που έκανε ο Σωτήρης Βακάρος (σ.σ: ο JoJo από το πάλαι ποτέ “Jammin’”), αναφέρει το όνομα Thin Lizzy ως μια από τις μπάντες που έπαιξε ο Moore. Αμέσως μου έκανε εντύπωση το όνομα από μόνο του, μου φαινόταν πολύ διαφορετικό από κάθε τι άλλο και μιλάμε για μια εποχή, το 1991, που όλοι είμασταν «άρρωστοι» με μπάντες όπως οι GUNS N’ ROSES, METALLICA και SKID ROW, λίγο πριν σκάσει η «ατομική βόμβα» του grunge κινήματος. Πήγα λοιπόν Μοναστηράκι και αγόρασα μια συλλογή, την “Lizzy Killers”, είδα τις φωτογραφίες του στο άλμπουμ και αμέσως μου γεννήθηκε μια καλλιτεχνική έλξη χωρίς προηγούμενο. Στη συνέχεια έψαχνα να μάθω τα πάντα για εκείνον – εποχές χωρίς Google, ε! – και όσο τον μελετούσα, τόσο μεγάλωνε και ο θαυμασμός μου για το έργο του και την φυσιογνωμία του.
Πόσο και πως σε έχει επηρεάσει ο Phil ως άνθρωπο;
Ο Lynott έχει επηρεάσει με το έργο του και την προσωπικότητά του πολλούς fans σε όλο τον κόσμο και κυρίως μεγάλα συγκροτήματα και μεγάλους δημιουργούς από όλο το φάσμα της rock μουσικής, από τον Bono και τους U2 μέχρι τον Hetfield, ο οποίος ευθαρσώς τον αναφέρει ως μεγάλη του πηγή έμπνευσης. Δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν έγινε “icon” όπως πχ ο Morrison ή o Hendrix, ωστόσο για μια ιδιαίτερη μερίδα οπαδών της μουσικής, είναι! Στην εφηβεία μου καθόρισε το τι θέλω να κάνω, δηλαδή να φτιάξω μπάντα και να παίζω με φίλους, να γράφω τραγούδια και κυρίως να διασκεδάζω παίζοντας και ακούγοντας μουσική. Μεγαλώνοντας διαπίστωσα ότι με έκανε να δώσω σημασία στο στιχουργικό κομμάτι πιο πολύ από το συνθετικό, λόγω της ποιητικής υπόστασης των τραγουδιών του και ταυτόχρονα με ώθησε εξαιτίας της τάσης του να ελίσσεται σε διάφορα μουσικά είδη, να παρακολουθήσω και να μελετήσω χωρίς ταμπού την παραδοσιακή, την pop, την alternative, οτιδήποτε μου τραβούσε την προσοχή χωρίς τον φόβο ότι θα χάσω την rock καταβολή μου!
Πολλά έχουν ειπωθεί και λέγονται για τον Phil, συνέχεια. Εσύ τι θα τον ρωτούσες, αν ήσουν δημοσιογράφος;
Θα ήθελα να τον ρωτήσω για το καλοκαίρι του 1985, πως ένιωσε που δυο φίλοι του, τους οποίους είχε στηρίξει και προωθήσει στο ξεκίνημά τους, ο Midge Ure και ο Bob Geldof, δεν τον κάλεσαν στη γιορτή του θρυλικού πια “Live Aid”.
Τι θυμάσαι από την επίσκεψή σου στο σπίτι της μητέρας του, της Philomena Lynott;
Για καλή μας τύχη, είχαμε κάμερα μαζί μας, να ’ναι καλά ο Ανδρέας Σίκκης που μας την έδωσε, γιατί αυτά που βιώσαμε δεν θα τα πίστευε κανείς! Είχαμε πάει στα αποκαλυπτήρια του Αγάλματος του Lynott στο Δουβλίνο το 2005, και όπως ήταν φυσικό, μετά την εκδήλωση και το live, την επόμενη ημέρα, πλησιάσαμε τη Philomena, η οποία ήταν και την Κυριακή το πρωί στο άγαλμα και μιλούσε με fans, και της είπαμε ότι είχαμε έρθει από την Ελλάδα. Εκείνη τότε χαμογέλασε και μας είπε να πάμε το απόγευμα να την βρούμε στο σπίτι της, το White Horses, λίγο έξω από το Δουβλίνο. Mας προέτρεψε να πάμε στην αφετηρία των λεωφορείων και όλοι οι οδηγοί ήξεραν που να μας κατεβάσουν. Και όντως έτσι έγινε!
Μέχρι εδώ, δε βλέπω κάτι το περίεργο! (γέλια)
Χαχα, περίμενε! Προηγουμένως, πήγαμε και αγοράσαμε αναμνηστικά και σουβενίρ για τους δικούς μας, τα οποία μας έδωσαν σε χάρτινες σακούλες. Γιατί τονίζω το χάρτινες θα μου πεις… όχι από οικολογική συνείδηση, αλλά γιατί μετά από λίγη ώρα και καθώς περιμέναμε το λεωφορείο, ξεκίνησε μια βροχή που παρόμοιά της δεν είχα δει στα μέρη τα δικά μας! Λεπτή βροχή με άπειρο νερό, που έφτασε στο σώβρακο στην κυριολεξία! (γέλια) Και όταν σταματήσαμε στη στάση που ήταν κοντά, υποτίθεται, στο White Horses, ένα μίλι φαντάσου, η βροχή συνεχίστηκε αλύπητα και περπατούσαμε στο άγνωστο βρεγμένοι και γίναν και οι χαρτοσακούλες πολτός! Κάποια στιγμή αγχώθηκα πολύ, στα σοβαρά, γιατί βαδίζαμε πολύ ώρα και δεν βλέπαμε σπίτι στον ορίζοντα, ώσπου συνάντησα έναν τύπο με στολή βατραχανθρώπου…
Τι λες μωρέ…
Αλήθεια σου λέω! (γέλια) Ο δρόμος ήταν παραλιακός και είχε όντως ένα dive school πολύ κοντά στο White Horses. Τον ρωτάμε που λες αν ξέρει και εκείνος γελώντας μας έδειξε το σπίτι που ήταν στο βάθος του ορίζοντα και έτσι μας έφυγε το άγχος. Έτσι φτάσαμε κάποτε στο περίφημο σπίτι της Philomena τόσο μούσκεμα που ούτε η μάνα μου θα με έβαζε στο σπίτι μας! (γέλια) Εκείνη όμως μας υποδέχθηκε με ένα τεράστιο χαμόγελο και μας έδωσε πετσέτες να σκουπιστούμε. Είχε κι άλλους fans στο σαλόνι από όλο τον κόσμο, οπότε δεν αισθανθήκαμε καθόλου άβολα, άσε που ίσα ίσα, η φιλοξενία της και η αύρα της ήταν αρχοντική! Μας έδωσε το μπάσο του Lynott να βγάλουμε αναμνηστική φωτογραφία και ένα δερμάτινο τζάκετ του, μας αποκαλούσε lunatics και το κορυφαίο…; Όταν της είπαμε ότι πρέπει να φύγουμε γιατί θέλαμε να πάμε στο νεκροταφείο, να αφήσουμε ένα λουλούδι στο μνήμα του Phil, μας είπε να περιμένουμε να φύγουν κάτι καλεσμένοι της και θα μας πήγαινε αυτή!
Πού να σκεφτόσουν πως θα γίνονταν έτσι τα πράγματα, ε;
Ούτε κατά διάνοια! Και όντως φίλε έτσι έγινε, μας έβαλε στο αυτοκίνητό της και μας πήγε η ίδια στο νεκροταφείο! Ευτυχώς έχουμε όλα αυτά τα στιγμιότυπα τραβηγμένα με την κάμερα γιατί, όπως σου είπα, δε θα μας πίστευε κανένας! Κάποια στιγμή έχω «φάει» τον Πάνο να κυκλοφορήσουμε το ταξίδι σαν ντοκιμαντέρ. Αξίζει τον κόπο, είναι αρκετή ώρα και με ενδιαφέροντα πλάνα. Μια λεπτομέρεια ακόμη, κάποια στιγμή κάλεσε ταξί και την ακούσαμε καθαρά να προφέρει το επίθετο της ως «Λάινοτ», οπότε και μου ξεκαθαρίστηκε η απορία!
Ναι, γιατί το έχουμε ακούσει και ως «Λίνοτ». Το αγαπημένο σου THIN LIZZY άλμπουμ, ποιο είναι;
Δεν υπάρχει αγαπημένος μου THIN LIZZY δίσκος, όλους τα ακούω ανά διαστήματα και…
… και δεν υφίσταται αυτό ως απάντηση. Λέγε! (γέλια)
Εντάξει, ξεχωρίζω συνθετικά και στιχουργικά τα “Renegade” και “Chinatown”. Είναι πιο «ευρωπαϊκά» ακούσματα, με πιο σύγχρονο ήχο και προσέγγιση, είναι μια ξεχωριστή από τα 70’s φάση των THIN LIZZY. Δυστυχώς live δεν αποδόθηκαν με την ίδια ένταση με τα παλαιότερα, καθώς ο Snowy White όσο φοβερός μουσικός κι αν είναι, δεν είχε την απαιτούμενη ενέργεια live για μπάντες όπως οι THIN LIZZY και έτσι δεν συζητήθηκαν, ούτε άγγιξαν το μουσικόφιλο κοινό, που ούτως ή αλλιώς εκείνη την εποχή είχε στραφεί σε σκληρότερο ήχο, όπως το NWOBHM. Βρες μου στιχουργικά ένα τραγούδι παρόμοιο του “No one told him”, πες μου κάτι για το “Genocide”…
Ποια είναι τα πέντε THIN LIZZY τραγούδια που «περιγράφουν» καλύτερα το γκρουπ; Αυτά που πρέπει να ακούσει κάποιος για να το μάθει;
Θα σου πω αρχικά αυτό που ΔΕΝ περιγράφει τους THIN LIZZY και δεν είναι ενδεικτικό του ύφους του συγκροτήματος: “Whiskey in the Jar” λέγεται! (γέλια) Καμία σχέση με τη μπάντα, πείραξαν ένα παραδοσιακό τραγούδι και άλλαξε η ζωή τους, σώθηκε η καριέρα τους. Τώρα, το “Vagabonds of the Western World” περιγράφει άρτια την Eric Bell περίοδο, το “For those who love to live” την Brian Robertson περίoδo, το “Black Rose” την αντίστοιχη με τον Gary Moore, το “Renegade” είναι το πιο αντιπροσωπευτικό για την Snowy White και το “Cold sweat” για το πέρασμα του John Sykes.
«Έφυγε» και αυτός πριν λίγες μέρες…
Είδωλο ρε φίλε! Ναι και «έφυγε» εντελώς ξαφνικά, δεν είχε ακούσει ποτέ κανένας ότι ήταν άρρωστος, πόσο κρίμα… Σε συνέχεια της κουβέντας για τα τραγούδια, αυτά που πρέπει κάποιος να ακούσει για να μάθει τι είναι THIN LIZZY είναι σίγουρα τα “The rocker”, “Still in Love with you” από το “Live and dangerous”, το “Black rose”, το “Angel of death” και το “Thunder & lightning”… έτσι, fast learning μέθοδος! Α και ένα “Opium trail” οπωσδήποτε!
Σαν κιθαρίστας, ποιος είναι ο αγαπημένος σου THIN LIZZY παίκτης και ποιο δίδυμο πιστεύεις πως ήταν καλύτερα «δεμένο», από όσα πέρασαν από τη μπάντα;
Από τους THIN LIZZY πέρασαν βιρτουόζοι, τι να λέμε τώρα… αλλά την αλητεία του Robbo δεν την είχε κανένας, οπότε θα πω τον Σκωτσέζο ο οποίος ήταν το απόλυτο δίδυμο με τον Scott Gorham γιατί ήταν και πολύ κοντά ηχητικά οι δυο τους. Ο δε Gorham είναι ευφυέστατος κιθαρίστας, απλά πάντα ήταν στην σκιά των ζογκλέρ που έπαιζε μαζί. Το «δέσιμό» τους ακούγεται χαρακτηριστικά σε δίσκους όπως το “Fighting” και το “Live and dangerous”, τεχνικά επίσης ήταν κοντά και αυτό έδινε μια αρμονία στο τελικό αποτέλεσμα με την έννοια ότι δεν άκουγες έναν shredder και μετά έναν classic rock κιθαρίστα, όπως γινόταν στο “Thunder & lightning”.
Λοιπόν, υπάρχει μια χρονομηχανή. Τι θα άλλαζες στην ιστορία των THIN LIZZY, αν είχες τη δυνατότητα;
Τι άλλο; Την στιγμή που ο drug dealer με τον οποίο είχαν νταλαβέρια, τους πήγε να δοκιμάσουν ηρωίνη.
Έχεις τη δυνατότητα να επαναφέρεις στη ζωή, στην απόλυτη ακμή τους, έναν εκ των Gary Moore ή Phil Lynott. Ποιος θα γίνει «Λάζαρος» και γιατί;
Τι ερώτηση είναι αυτή;!; Πωπω… Είναι πολύ ιδιάζουσες περιπτώσεις μουσικών και οι δύο. Από μόνοι τους ως δημιουργοί στις δικές τους συνθέσεις ήταν κορυφαίοι αλλά όταν συνεργάζονταν, όταν δημιουργούσαν μαζί έκαναν το κάτι παραπάνω, η μαγεία τους ήταν ανεξήγητη, η «χημεία», όπως θες πες το. Οτιδήποτε έφτιαξαν μαζί είναι πολύ πάνω και έξω από τον μέσο όρο! “Parisienne walkways”, “Black rose”, “Sitamoia”, “Still in Love with you”, “Out in the fields”, “Spanish guitar”, “Don’t believe a word”… δηλαδή αν έκαναν πέρα τα μεγάλα «εγώ» τους και είχαν μια ομαλή σχέση τι θα έφτιαχναν;!; Οπότε ή και οι δυο ή κανείς. Σου την έφερα! (γέλια)
Πάμε στο live της 5ης Απριλίου. Ομολογώ πως δεν περίμενα ανακοίνωση για τον Darren Wharton! Πως έγινε;
Θέλαμε να γιορτάσουμε τα 20 χρόνια της μπάντας με έναν δυνατό καλεσμένο και ευτυχώς πλέον στις ημέρες μας, μέσω των social media, έχουμε πρόσβαση και επικοινωνία με πολλούς σημαντικούς ανθρώπους από το περιβάλλον των THIN LIZZY, όπως και του Moore. Για καλή μας τύχη, το 2017, ως NOELY RAYN, είχαμε ανοίξει για τους DARE στο φοβερό εκείνο sold out live στο The Crow Club. Εκεί γνωρίσαμε τον Wharton, κατάλαβε την τρέλα μας με τους Lizzy και κρατήσαμε μια επικοινωνία. Έτσι λοιπόν, όταν τον καλέσαμε να παίξει μαζί μας, μας θυμόταν και δέχθηκε με χαρά. Να προσθέσω και την επικοινωνιακή βοήθεια από τον Σάκη Νίκα (σ.σ: λείπει ο Μάρτης από την Σαρακοστή;) που είναι master σε τέτοιες διαδικασίες!
Άρα θα δοθεί βάρος στην περίοδο των THIN LIZZY με τον ίδιο στην σύνθεση της μπάντας; Τι να περιμένουμε;
Το set list είναι βασισμένο στις μεγαλύτερες επιτυχίες των THIN LIZZY και εννοείται έχει μέσα και συνθέσεις του Wharton, αλλά και ένα μικρό αφιέρωμα στον Sykes που έφυγε τόσο πρόωρα από τη ζωή. Όπως πάντα θα παίξουμε επίσης και Moore, τα κέλτικα. Τη γιορτή ξεκινάνε οι «κολλητοί» μας, οι εξαιρετικοί DESTINY CALLS, με δικό τους υλικό το οποίο είναι πολύ κοντά ηχητικά με την MTV φάση των DARE οπότε όλο το πακέτο, είναι «ένα ταιριαστό πακέτο classic hard rock».
Με τους NOELY RAYN τι γίνεται;
Ο τραγουδιστής της μπάντας εξαιτίας επαγγελματικών υποχρεώσεων είναι αναγκασμένος να απέχει από την μουσική και ως τώρα δεν έχουμε ψάξει για αντικαταστάτη. Έχουμε συνθέσει αρκετά demos για τον τρίτο δίσκο και θα εξαρτηθεί από τον Δανδουλάκη αν έχει χρόνο να τα τραγουδήσει… αλλιώς αναγκαστικά θα τα πει άλλος. Είναι πολύ δύσκολο να αλλάζεις φωνή σε μια μπάντα που έχει ήδη κυκλοφορήσει δυο δίσκους και έχει μια ταυτότητα. Η φωνή του Δανδουλάκη είναι η μουσική ταυτότητα των NOELY RAYN οπότε κάνουμε λίγο υπομονή, λογικά μετά το live του Απρίλη βάζουμε μπρος για τον δίσκο καθώς ετοιμάζουμε και έναν δικό μας χώρο για πρόβες και ηχογραφήσεις.
Εκτός από πολύ καλός μουσικός, είσαι και πολυγραφότατος! Πώς πάει η ποιητική και συγγραφική σου έμπνευση;
Άμα διαβάσουν την έκφραση «πολύ καλός μουσικός» για μένα, οι όντως πολύ καλοί μουσικοί που συνεργάζομαι, θα γελάσουν!
Εγώ το λέω, δεν κατάλαβα… (γέλια)
Εντάξει… ευχαριστώ πάντως! Στο συγγραφικό κομμάτι τελειώνω το βιβλίο για τον Lynott το οποίο σκοπεύω να εκδώσω το 2026, οπότε και συμπληρώνονται 40 χρόνια από τον θάνατό του και παράλληλα ολοκληρώνω το πρώτο μου μυθιστόρημα, το οποίο λογικά θα πάει για το 2027. Ποιητικά, συγκεντρώνω στίχους για μελλοντικές κυκλοφορίες μου μετά τα δυο αυτά βιβλία. Η γραφή είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την ψυχική μου ισορροπία, μαζί με τη μουσική.
Φτάσαμε στο τέλος. Κλείσε όπως θες!
Θέλουμε πραγματικά να σας ευχαριστήσουμε που μας δίνετε «βήμα», ώστε να κάνουμε γνωστή όσο μπορούμε την μουσική των THIN LIZZY σε περισσότερο κόσμο. Το έργο μας σαν tribute μπάντα έχει κάνει τον κύκλο του. Πλέον θα παίζουμε γιατί είμαστε συγγενείς και κολλητοί, μακάρι να βγουν πέντε εικοσάρηδες και να φτιάξουν μια νέα THIN LIZZY tribute μπάντα και εμείς θα τους βοηθήσουμε σε ό,τι χρειαστούν! Ακόμα περισσότερο, μακάρι μέσα από τα αφιερώματα που κάνουμε όλα αυτά τα χρόνια να περάσαμε το μικρόβιο σε άλλους πέντε εικοσάρηδες, να φτιάξουν μπάντα και να δημιουργήσουν το δικό τους υλικό, το οποίο να μοιάζει με THIN LIZZY!
Ευχαριστώ κι εγώ Γιάννη για την ωραία κουβέντα. Κοιτάξτε να παίξετε καλά στο Κύτταρο, κακομοίρη μου, γιατί θα είμαι από κάτω!
Αχαχαχα έγινε!
Συνέντευξη: Δημήτρης Τσέλλος
Φωτογραφίες Remember Lizzy/Video: Γιάννης Δόλας (Rockpages.gr)
Φωτογραφία Noely Rayn: Πέτρος Παπαπέτρος
