Όταν οι Σουηδοί doom/stoner rockers NORRSKEN διαλύθηκαν το 2000, μετά από μόλις ένα single κάποια demos, δύο μπάντες δημιουργήθηκαν από τις στάχτες τους. Η μια αμέσως, όταν ο Magnus Pelander έφτιαξε τους WITCHCRAFT. H άλλη, θα έπρεπε να περιμένει έξι χρόνια, μέχρι οι Joakim Nilsson και Rikard Edlund να βρουν τον Axel Sjöberg και τον Truls Mörck και να σχηματίσουν τους GRAVEYARD, στην ανάγκη τους να παίξουν ευθύ, «παλιακό» rock. Οι GRAVEYARD όχι μόνο πέτυχαν, αλλά λογίζονται ως σημείο αναφοράς στην όλη αναβίωση του retro, late 60s – late 70s rock/metal.
Το έχω ξαναπεί, η αναβίωση αυτή, η «αναγέννηση» μιας όχι απλά «χρυσής» αλλά πλατινένιας δεκαετίας για τον ευρύτερο «σκληρό» ήχο, όπου μπήκαν όλες μα όλες οι βάσεις για την μετέπειτα πορεία του, ήταν ένα από τα καλύτερα και πλέον αναζωογονητικά πράγματα που θα μπορούσαν να συμβούν. Μέσω αυτού, ήρθαν πολλοί νέοι ακροατές σε έμμεση και αργότερα άμεση επαφή με εποχή και τα συγκροτήματά της, που τους φαίνονταν παρωχημένα, ξεπερασμένα και καθόλου ενδιαφέροντα. Κι αν δε με πιστεύεις, ρώτα πχ τον King Diamond, να σου πει τη γνώμη του για το «φαινόμενο GHOST».
Κλείνω το μάτι όλο νόημα και συνεχίζω.
Από την εποχή των πρώτων τους live shows και του demo το οποίο όταν «ανέβασαν» στην σελίδα τους στο Myspace έγινε η αιτία να τους ανακαλύψει ο Tony Presedo, ιδρυτής της Tee Pee Records, έχει κυλήσει μπόλικο νερό στο αυλάκι για τους GRAVEYARD. Το ενθουσιώδες ντεμπούτο που έφερε το όνομά τους (“Graveyard”) έδωσε την σκυτάλη στο αριστουργηματικό “Hisingen blues” και αυτό έφερε τον πρώτο χαμό στα charts, μια sold out ευρωπαϊκή headlining club περιοδεία, ένα βραβείο Grammy, και τις λίστες με τα “best of 2011” να υποκλίνονται η μια μετά την άλλη… Τελικά, το ότι οι GRAVEYARD απέκτησαν εκείνη την εποχή τη δική τους μάρκα μπύρας, ήταν το πλέον αμελητέο!
Έκτοτε, ακολούθησαν εξαιρετικοί δίσκοι. Το “Lights out” (2012), ένα απίστευτα ενεργητικό και γεμάτο «ηλεκτρισμό» άλμπουμ, για μια αρκετά μεγάλη μερίδα οπαδών, ίσως και να ξεπέρασε το απίστευτο “Hisingen blues”. Μετά από αυτό, το 2015, ήρθε το «φευγάτο» “Innocence & Decadence”, άλλο ένα εξαίσιο δείγμα «παλιακού» rock, που είχε να «κονταροχτυπηθεί» με τα προηγούμενα δύο αριστουργήματα, ηττήθηκε, αλλά έδωσε έναν σπουδαίο αγώνα! Ακούσαμε και για πρώτη φορά (gospel) γυναικεία φωνητικά στους GRAVEYARD με τούτο το άλμπουμ, ακούσαμε και έναν (περίπου) blast beat ρυθμό στα τύμπανα στο “From a hole in the wall”, τι άλλο να κάνουν οι τύποι; Να καταπιούν σπαθιά;
Με το “Peace” (2018), οι GRAVEYARD επανήλθαν μετά από βραχύβια παύση κι έκαναν μια γενικότερη «σούμα» της μέχρι τότε καριέρας τους, συγκεντρώνοντας στοιχεία από κάθε δίσκο, για να έρθει το μελαγχολικό, εσωστρεφές “6” (2023) να μας «πήξει» στο συναίσθημα. Όλα τα παραπάνω, καθιέρωσαν τους GRAVEYARD σαν ένα από τα σημαντικότερα και καλύτερα groups του λεγόμενου “vintage rock” κινήματος. Οι LED ZEPPELIN, οι CREAM, οι GRAND FUNK RAILROAD, οι BLACK SABBATH, οι BLUE CHEER, η Janis Joplin και ο Jimi Hendrix, όλοι αυτοί οι τιτάνες του παρελθόντος και άλλοι τόσοι, βρήκαν ξανά, μέσω των Σουηδών, χώρο στους ακροατές του «σήμερα», «φόρεσαν ολοκαίνουργια ρούχα» και εκτιμήθηκαν εκ νέου, ή και για πρώτη φορά!
Γιατί οι GRAVEYARD δεν «αναμάσησαν» ποτέ και δεν αντέγραψαν!
Ως οπαδοί οι ίδιοι που εκτίμησαν και μελέτησαν σε βάθος το rock, μπόλιασαν τη μουσική τους με όλη εκείνη την πρωτότυπη μοναδική μαγεία, χωρίς click tracks, «ψεύτικα» τύμπανα, autotune ή «κόλπα στο στούντιο». Μόνο ψυχή, μαζί με την όπως πάντα, προ-απαιτούμενη καλή τεχνική κατάρτιση (Σουηδοί, γαρ). Όσο για τις συναυλίες τους, σαν αυτή που θα απολαύσουμε στις 12 Απριλίου στο FLOYD; Φίλε μου, όσες φορές κι αν έχουν έρθει, δεν πρόκειται ποτέ να τους βαρεθούμε. Κάθε τους εμφάνιση είναι μια rock γιορτή!
Και να ξέρεις, ανυπομονώ!
Δημήτρης Τσέλλος
Διάθεση εισιτηρίων:
- Τηλεφωνικά στο 2117700000
• Online more.com / Floyd.gr
• Φυσικά σημεία: Καταστήματα Νova, Public, Ευριπίδης, Yoleni’s, Viva Spot Τεχνόπολης
