Ήρθε η ώρα να πέσουν στα χέρια μου. Είτε γενικότερα σαν συγκρότημα, είτε κάποια καινούργια κυκλοφορία τους για παρουσίαση/κριτική. Ένα από τα αρτιότερα τεχνικά, μα και πλέον ουσιώδη συνάμα συγκροτήματα των τελευταίων 15 ετών και βάλε. Ο λόγος για τους φανταστικούς REVOCATION, που κινούνται στο χώρο ενός τεχνικού death/thrash, κομμένου και ραμμένου στο σήμερα. Δίσκος υπ’ αριθμόν 8, τέσσερα χρόνια μετά το “απλωμένο” χρονικά “The outer ones”, δείγμα μιας δισκογραφίας που δε πέφτει ποτέ κάτω από το εξαιρετικό. Το καινούργιο που έχει ήδη κυκλοφορήσει τη στιγμή που γράφονται τούτες οι γραμμές κι έχει δημοσιευτεί τούτο το κείμενο, φέρει τον τίτλο “Netherheaven”.
Αξίζει να σημειωθεί το ξεκαρδιστικό video του ιθύνοντα νου της μπάντας David Davidson, που δοκίμαζε άσχετο τυχαίο κόσμο στο δρόμο με το νέο υλικό, για να δει αν θα τους αρέσει η μουσική του. Τρομερά ακομπλεξάριστος, αξίζει να του δώσετε το χρόνο σας! Πίσω στα του δίσκου, μπάσιμο με “Diabolical majesty” και “Lessons in occult theft” και παρόλο που το δεύτερο έχει σημεία όπου το μπάσο αναπνέει περισσότερο, το μοντέρνο κράμα death/thrash της μπάντας, εμφανίζεται στα πλέον τσιτωμένα του, μη παίρνοντας το παραμικρό αιχμάλωτο. Blastbeat και βρωμόξυλου το ανάγνωσμα με τον drummer να παραδίδει μαθήματα παιξίματος εν γένει, όχι μόνο τσίτας. Ειδικά στο αμέσως επόμενο ”Nihilistic violence” η εισαγωγή είναι άλλου επιπέδου, ενώ τα solos είναι ασύλληπτα, παρόλο που κατά βάση το κομμάτι είναι βίαιο. Ένα μοτίβο της μπάντας που εδώ απαντάται σε πλήρη ισορροπία, ενώ δεν απουσιάζουν και μελωδικότατες στιγμές και πιο γκρουβάτες όπως του “Strange and eternal”, το οποίο τελειώνει με ένα υπέροχο άρπισμα σε fade out.
Σοφά ένα πιο αργόσυρτο, μα καθόλα απειλητικό κομμάτι, το “Galleries of morbid artistry”, που με το εισαγωγικό του υπέροχο άρπισμα (φοβερή αίσθηση ροής από το ένα κομμάτι στο άλλο), θέτει το κλίμα για μια από τις πλέον ατμοσφαιρικές στιγμές του δίσκου. Σχετικό βέβαια, τούτο, με τόσο “ξύσιμο” στις κιθάρες, αλλά αποτελεί το δίχως άλλο μια επιβλητική στιγμή! Ιδανική “γέφυρα” θα έλεγα, για το “The 9th chasm” που θα το έλεγα κάτι ανάμεσα σε ιντερλούδιο και instrumental με τα πανέξυπνα τεχνικά του μέρη, που θα ζήλευαν και progressive μπάντες. Το “Godforsaken” συνεχίζει, ενισχύοντας την αίσθηση ροής από εκεί που άφησε το προηγούμενο, χτιζόμενο σιγά σιγά σε έναν γκρουβάτο οδοστρωτήρα που παρασέρνει τα πάντα στο διάβα του με τη σολάρα στο τέλος να πηγαίνει το κομμάτι σε μια άλλη διάσταση.
To φινάλε το δίσκου, έρχεται σε δύο χρόνους. Στον πρώτο, “The intervening abyss of untold aeons” έχουμε τη μεγαλύτερη σε διάρκεια στιγμή του δίσκου, καθώς και την σαφέστατα πιο περιπετειώδη, όπου συνδυάζονται σε ένα death metal, thrash metal και έντονη ατμόσφαιρα, που θύμιζε DEATH λίγο μετά το “Human”. Σε δεύτερο χρόνο κλείνει με το ήδη γνωστό, και καταιγιστικό “Re-crucified” το οποίο κοσμούν ο συγχωρεμένος Trevor Strnad (THE BLACK DAHLIA MURDER) και ο George Fisher (CANNIBAL CORPSE). Αντί του ίσως πιο συνηθισμένου περιπετειώδους κλεισίματος, οι REVOCATION μας επιφυλάσσουν μπουνιά και νοκ άουτ! Τι μπουνιά δηλαδή…μπουνιές! Κάπως έτσι, ένα ημίχρονο με “αντιπάλους” τους REVOCATION, λήγει. Ο ακροατής σκέφτεται σοβαρότατα το ενδεχόμενο να μη βγει στον αγωνιστικό χώρο για αποφυγή περαιτέρω διασυρμού. Ωστόσο η περηφάνεια του τον ρίχνει και στο δεύτερο ημίχρονο (δηλαδή, δεύτερη ακρόαση), με τη μπάντα να μοιράζει ισοπεδωτική νίκη.
Και κλείνω εδώ, γιατί βρήκα ακριβώς τι είναι αυτό το άλμπουμ για τους REVOCATION. Μια τεράστια νίκη. Συμπυκνώσανε την τεχνική του ”The outer ones” σε πιο ευθεία μοτίβα, διατηρώντας παράλληλα και επιθετικότητα, και φρεσκάδα μα και αστείρευτη έμπνευση. Αυτό το λέμε ωριμότητα, και αυτό είναι ένας εξαιρετικός δίσκος, που στρογγυλοκάθησε στη πρώτη ακρόση στην τελική εικοσάδα. Τέλος.
9 / 10
Υ.Γ.: Ακούστε το “Exile” των Αμερικανών INTENT, και ΧΘΕΣ το “Inner aggression” EP των Βέλγων COBRACIDE.
Γιάννης Σαββίδης
