a
Ο γνωστός και μη εξαιρετέος Rex Brown μετά από πολλά χρόνια μέλος σε μπάντες που έγραψαν ιστορία (PANTERA-DOWN) και προσέφεραν δίσκους που θα μνημονεύονται μέχρι να αφανιστεί το ανθρώπινο είδος, επανέρχεται με τον πρώτο του solo δίσκο, όντας ήδη 35 χρόνια στο χώρο. Είναι από τις φορές που όταν βάζεις να ακούσεις τον δίσκο, δεν ξέρεις τι θα ακούσεις κυριολεκτικά. Κι αυτό επειδή στους PANTERA & DOWN, συγκροτήματα με τα οποία μεσουράνησε την δεκαετία του ‘90 και αρχές των 00’s, ο ήχος των συγκροτημάτων αυτών διαμορφώθηκε στο μεγαλύτερο ποσοστό, από τα υπόλοιπα μέλη που ήταν στις μπάντες αυτές, χωρίς να θέλω να μειώσω την συνεισφορά του φυσικά. Σε αυτό τον δίσκο, ο REX BROWN ανέλαβε τα ηνία σε όλα τα επίπεδα και το αποτέλεσμα είχε 100% την δική του σφραγίδα. Ανέλαβε το μπάσο (φυσικά) και την κιθάρα και πλαισιώθηκε με καλούς μουσικούς όπως τον Christopher Williams στα drums (ACCEPT), τον Peter Keys στα πλήκτρα (LYNYRD SKYNYRD) και τον καλό του φίλο Lance Harvill στην άλλη κιθάρα, με το αποτέλεσμα να είναι εξαιρετικό.
Όποιος περιμένει να ακούσει PANTERA ή DOWN καλύτερα να μην τζογάρει σε αυτή την επιλογή. Ο Rex Brown καταθέτει την ψυχή του και μας προσφέρει ένα καθαρό Rock άλμπουμ με πολλές Southern επιρροές και με τα ακούσματα των παιδικών του χρόνων να επηρεάζουν σε μεγάλο ποσοστό τον ήχο του. Το “Train Song” και το “Lone Rider” με το οποίο ανοίγει ο δίσκος, είναι τα πιο βαριά hard rock τραγούδια στον “Smoke On This”, ενώ το “Crossing Lines” και το “What Comes Around” έχουν σε μεγάλο βαθμό AC/DC ριφφοαισθητική. Ειδικά το εισαγωγικό riff στο “Crossing Lines”, νόμισα προς στιγμήν ότι παίζει το “Back In Black” σε πιο χαμηλές ταχύτητες αλλά και πάλι το τραγούδι τα «σπάει». Ο δίσκος έχει μεγάλη ποικιλία και δεν βαριέσαι λεπτό, καθώς ενώ όπως ανέφερα κάποια τραγούδια έχουν την βρωμιά και αλητεία των AC/DC, ο Rex Brown μας προσγειώνει απότομα με το “Buried Alive” και κάνει μία κατάθεση, του πως βίωσε την απώλεια του τεράστιου Dimebag Darrell, αλλά και τον αγώνα που έδωσε με τον αλκοολισμό για να μπορέσει να σταθεί όρθιος, με εξαιρετικό μουσικό «πάντρεμα» των ZEPPELIN με τους BEATLES. Σε ίδιο τέμπο τραγούδια, με «υπαρξιακή» θεματολογία και οριακά να αγγίζει μια σχετικά spiritual αισθητική, είναι και τα εκπληκτικά “Fault Line” και το “Best of Me”. Το “Best of Me” μαζί με το τραγούδι που κλείνει τον δίσκο, το “One of These Days” είναι τα κορυφαία του “Smoke On This”. Αρχικά έχουν μια ψυχεδελική διάθεση, ταξιδεύοντας μας στα 60’s και 70s και με ένα ρεφραίν που όταν μπαίνει σε καθηλώνει, κλείνει τον δίσκο με την δημιουργία μιας αίσθησης θριάμβου αλλά και νοσταλγίας, στεναχώριας αλλά και προσμονής για κάτι καλύτερο.
Εκτός από τα τραγούδια που είναι εξαιρετικά (με κάποια να σου σκαλώνουν στο νου), με εντυπωσίασε η φωνή του Rex Brown. Σκοτεινή, βαριά αλλά και εύθραυστη ταυτόχρονα, με το τελικό αποτέλεσμα να τον δικαιώνει που επέλεξε να τραγουδήσει, καθώς δίνει μια ξεχωριστή ομορφιά στα τραγούδια του. Το “Smoke On This” είναι ένας βαθιά προσωπικός και ουσιαστικός δίσκος, μία κατάθεση ψυχής από τον REX BROWN όπου δεν στέκεται σε 1-2 hits αλλά έχει δώσει σημασία σε όλες τις λεπτομέρειες όλων των τραγουδιών. Καλή δουλειά έγινε και από τον Caleb Sherman τον παραγωγό του δίσκου, καθώς το τελικό αποτέλεσμα και τα vibes του άλμπουμ, νομίζω ότι δικαιώνουν άπαντες.
Το “Smoke On This …” είναι ένα δυνατό ροκ άλμπουμ, όπου θα εκπλήξει πολλούς. Το σίγουρο είναι ότι θα αντλήσει οπαδούς πολλών μουσικών κατηγοριών, τόσο τους «καθαρά» ροκάδες αλλά και τους οπαδούς του πιο σκληρού ήχου. Αναμφίβολα θα υπάρξουν αρκετοί που θα έχουν την περιέργεια να ακούσουν το μουσικό μονοπάτι που ξεκίνησε να χαράσσει μόνος του πλέον ο REX BROWN, αλλά δεν θα το μετανιώσουν. Ήδη ανυπομονώ για τον διάδοχο του “Smoke On This…” και την μουσική κατεύθυνση που θα έχει το ταξίδι αυτό. Ως τότε, όπως και o ίδιος μας παραπέμπει πριν καλά-καλά ξεκινήσει ο δίσκος, «τραβήξτε μία δυνατή τζούρα» και αφεθείτε στο άκουσμα ενός από τους κορυφαίους rock δίσκους της χρονιάς.
8,5 / 10
Θάνος “Thanoz” Κολοκυθάς
