Το 1997 ήταν μια καταπληκτική χρονιά για το power metal. Εκτός του ότι τότε κυκλοφόρησαν δίσκοι που άφησαν εποχή και δεν χρειάζεται να τους αναφέρουμε (και) σήμερα, είχαμε την εμφάνιση δύο συγκροτημάτων που με τα ντεμπούτα τους χάραξαν το όνομα τους για πάντα στην ιστορία του ήχου: των HAMMERFALL με το “Glory to the Brave” που έφερε ξανά στο προσκήνιο το παραδοσιακό heavy metal, και φυσικά των Ιταλών Ραψωδών, οι οποίοι με το “Legendary Tales” δημιούργησαν το αποκαλούμενο από τον τύπο της εποχής “Hollywood metal”. Και αν σήμερα όλα τα παραπάνω θεωρούνται γενικώς “europower”, ο δρόμος που άνοιξαν οι RHAPSODY (OF FIRE μετά την αλλαγή του ονόματος) με το Legendary Tales συνδυάζοντας το heavy metal με μεγαλοπρεπείς soundtrack επιρροές και κλασικότροπες συμφωνικές ενορχηστρώσεις, στο πέρασμα των χρόνων επηρέασε όσο ελάχιστες μπάντες το ιδίωμα. Σαν να ακούς τους RONDO VENEZIANO να τζαμάρουν με τον Eros Rammazzotti σε metal δίσκο. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι ο ήχος που δημιούργησαν οι Ιταλοί, τους κατατάσσει -έχοντας πλέον περάσει και το test of time με άριστα- στο top 5 των πιο σημαντικών σχημάτων της ευρωπαϊκής power σκηνής μαζί με τους HELLOWEEN, τους STRATOVARIUS, τους BLIND GUARDIAN και τους GAMMA RAY. Τα credits για όσα ακούμε στο “Legendary Tales” μοιράζονται από κοινού τόσο στους κυρίους Turilli, Staropoli & Lione που έχτισαν την μουσική ταυτότητα της μπάντας σε κιθάρες, πλήκτρα και φωνή αντίστοιχα, όσο βέβαια και στα κρυφά χαρτιά τους συγκροτήματος -και κάτι παραπάνω από παραγωγούς αν πιστέψουμε τις φήμες της εποχής- Sascha Paeth & Miro. Να πούμε στο σημείο αυτό ότι σήμερα συνυπάρχουν δύο εκδοχές της μπάντας: η «επίσημη» RHAPSODY OF FIRE στην οποία έχει απομείνει μετά τη διάσπαση μόνο ο πληκτράς Alex Staropoli, και οι TURILLI/LIONE RHAPSODY που φαίνεται να κερδίζουν στη μάχη της «αυθεντικότητας» αποτελώντας σύμπραξη του τραγουδιστή και του κιθαρίστα. Το δεύτερο σχήμα προϋπήρξε μάλιστα και χωρίς τον Lione ως LUCA TURILLI’s RHAPSODY την εποχή που ο Lione είχε παραμείνει στους R.o.F., ενώ όταν τα ξαναβρήκαν ο Fabio με τον Luca προσωρινά περιόδευσαν ως σκέτοι RHAPSODY δηλαδή με το αρχικό όνομα της μπάντας. Μπερδευτήκατε; Και εγώ!
The “Legendary Tales” Countdown
- Virgin Skies (1.20)
Όμορφο ήσυχο ορχηστρικό διάλειμμα με harpsichord, flutes και άλλα ομόηχα όργανα, ανήκει όπως τα περισσότερα instrumentals ιστορικών δίσκων αναγκαστικά σε αυτή τη θέση, αφού δεν είναι δυνατόν να μείνουν πιο κάτω στην κατάταξη άλλες κομματάρες.
- Forest of Unicorns (3.24)
Ταξιδιάρικο μπαλαντο-track που θα μπορούσαν να έχουν γράψει και οι BLACKMORE’S NIGHT. Tο μυαλό πάει αμέσως σε soundtrack με καταπράσινα λιβάδια και folk καταστάσεις. Δεν θα μπορούσε να βρίσκεται ψηλότερα αλλά σίγουρα ήταν πρωτότυπο ειδικά για τότε που κυκλοφόρησε.
- Warrior of Ice (5.58)
Τραγούδι-Παρέλαση. Και πως θα μπορούσε να είναι αλλιώς, αφού κατά τη διάρκεια του “Warrior of Ice” παρελαύνουν ένα προς ένα για πρώτη φορά στη μουσική ιστορία (υπενθυμίζω είναι το track 2 του άλμπουμ και πρώτο μετά την εισαγωγή) τα συστατικά στοιχεία του ήχου των RHAPSODY. Και όχι, μέχρι τότε δεν είχε ξανακουστεί αυτός ο ήχος, με αυτή την τόσο πετυχημένη αναλογία στοιχείων. Απίστευτη ανάταση, αισιοδοξία, μεγαλείο μας προσφέρουν εδώ οι Ιταλοί με το εντελώς χαρακτηριστικό τους ήχο γεμάτο μελωδίες να τις πιείς στο ποτήρι που μας σερβίρουν οι RHAPSODY. Σε δίσκο άλλης μπάντας θα ήταν στη πρώτη θέση του Countdown αλλά με τόσες κομματάρες…
- Ira Tenax (1.13)
Μια θέση πιο πάνω, η εισαγωγή που αναφέραμε νωρίτερα. Από το πρώτο δευτερόλεπτο σηκώνεται η τρίχα. Μεγαλείο, πομπώδης ήχος, σαν έναρξη blockbuster ταινίας. Σε προετοιμάζει για κάτι που δεν έχεις ξανακούσει ποτέ. Hollywood metal είπατε;
- Echoes of Tragedy (3.32)
Η καλύτερη αργή σύνθεση που υπάρχει στο δίσκο. Πιάνο και φωνή Fabio Lione στην αρχή, ακολουθεί η χορωδία με τα πομπώδη πλήκτρα που δημιουργούν μια μαγική, επικολυρική majestic ατμόσφαιρα. Με τόσες κομματάρες σε ένα άλμπουμ αναγκαστικά μπαίνει περίπου στη μέση της λίστας.
- Legendary Tales (7.49)
Ο επίλογος του ντεμπούτου κλείνει ιδανικά τον δίσκο. Επικές αλλαγές, folk περάσματα, ακουστικά σημεία με ότι flute-like όργανο μπορείς να φανταστείς, λυρισμός στην ατμόσφαιρα και βέβαια πολλά, πολλά πλήκτρα. Και τα σημεία με ηλεκτρικές κιθάρες ζωγραφίζουν μια φοβερή μελωδία και οδηγούν το ομώνυμο του δίσκου τραγούδι κατευθείαν μέσα στην 5άδα του άλμπουμ. Ο όρος Hollywood metal προήλθε ακριβώς από τέτοια κομμάτια τους.
- Rage of the Winter (6.12)
Μελοδραματική εισαγωγή που σκάνε οι κιθάρες σαν κεραυνός και αμέσως ατμοσφαιρικό πέρασμα μόνο με την φωνή του Lione, τα drums και τα πλήκτρα. Μετά αρχίζει πάλι ο χαμός από μελωδίες που σκάνε από παντού. Άσμα σχεδόν έντεχνο, με απίστευτα instrumental σημεία γεμάτα έμπνευση που παραπέμπει στο μεγαλείο των 2 Keepers όταν οι Weikath/Hansen κεντούσαν ραψωδίες (you see what I did here) σαν αυτές που μας παρέχει απλόχερα εδώ το δίδυμο Staropoli/Turilli. Είμαστε πλέον ξεκάθαρα στο Final Four.
- Lord of the Thunder (5.34)
Οι ταχύτητες ανεβαίνουν και καθώς μπήκαμε στην 3άδα των μεταλλίων, το χάλκινο παίρνει επάξια το “Lord of Thunder”. Τραγούδι-power metal ύμνος γεμάτο μελωδίες, νεοκλασσικά και συμφωνικά περάσματα κι έναν πραγματικά τεράστιο στα φωνητικά, Fabio Lione. Τα βιολιά στη μέση κλέβουν την παράσταση, ενώ ακούγονται εμπνευσμένες μελωδίες από παντού. Μέχρι και στοιχεία από Andre Andersen και ROYAL HUNT συναντούμε εδώ από τον κύριο Staropoli, μαζί με τις ανάλογες σταυροβελονιές από τον Luca στα solos. Έπος!
- Land of Immortals (4.53)
Ο ορισμός των RHAPSODY. Η χαρακτηριστική εναρκτήρια μελωδία προκαλεί ρίγη συγκίνησης, καταγεγραμμένη πλέον στην metal ιστορία, όπως και όλο αυτό το αριστουργηματικό κομμάτι με το άπιαστο ρεφραίν και τα διαρκή wow σημεία που σε αφήνουν με το στόμα ανοικτό. Τραγούδι που αν το βάλετε σε κάποιον που δεν έχει ακούσει metal ποτέ, στη γιαγιά και τον παππού, στη θεία ή το ανιψάκι σας, αμέσως ανεβάζει το metal στην εκτίμηση του και θέλει να ακούσει και άλλο. Κομμάτι που έφερε άπειρο κόσμο στο heavy metal, ύμνος που βρίσκεται πλέον δίπλα στο “Eagle Fly Free”, το “Black Diamond” ΄ή το “Rebellion in Dreamland”.
- Flames of Revenge (5.34)
Στην πρώτη θέση, αυτή που του αξίζει, το “Flames of Revenge”. Ήταν δίκαιο, έγινε πράξη. Η ώρα της αποκατάστασης για αυτή την κομματάρα με την ανατριχιαστική δραματική εισαγωγή και τις απίστευτες μελωδίες που γεμάτοι έμπνευση στρίμωξαν στα 5.34 λεπτά του οι Ιταλοί. Το κορυφαίο τραγούδι του άλμπουμ, ύμνος που άντεξε στον χρόνο, κομμάτι που όλη η μπάντα πιάνει κορυφή ενώ ο Lione ξελαρυγγιάζεται προσφέροντας μας απλόχερα μια από τις σπουδαιότερες ερμηνείες της καριέρας του. Τραγούδι μεγαλοπρεπές, σοβαρό, μελαγχολικό, δραματικό, επικολυρικό, που από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο προσφέρει συγκινήσεις, προκαλεί συναισθήματα, παράγει τέχνη.
Δημήτρης Μελίδης
