a
RIOT ACT. Ένα ακόμη συγκρότημα που ήρθε να καπηλευτεί το όνομα ενός πραγματικού κολοσσού, της πρώτης (χρονικά) metal μπάντας των Η.Π.Α, των σπουδαίων RIOT. Δεν μας αρκούσαν οι RIOT V, που θέλουν να δίνουν την εντύπωση των συνεχιστών της κληρονομιάς του αδικοχαμένου Mark Reale, θα έχουμε και αυτούς τώρα… Αλλά τις καταλάβαμε τις προθέσεις τους. Οι RIOT V είναι πιο επιτυχημένοι από ποτέ εμπορικά, οπότε θα μυρίστηκαν χρήμα και τούτοι δω και θα θέλησαν να φάνε ένα κομμάτι από την πίτα. Λένε δε, πως ενώ οι Vs ρίχνουν το βάρος τους στην μετά το 1988 εποχή των RIOT, οι Acts στοχεύουν στην αναβίωση του πρώιμου ήχου της μπάντας, αυτού της περιόδου 1977-1983. Ποιον κοροϊδεύουν αμφότεροι; Μας θεωρούν χαζούς; Εμείς ξέρουμε καλύτερα. Να το ξαναπούμε; Δεν υπάρχουν RIOT χωρίς τον Mark Reale και κανείς δε δικαιούται να αναπαράγει τη μουσική του χρησιμοποιώντας το όνομα της μπάντας, ή παράγωγό του…
Πες μου την αλήθεια. Πόσες φορές έχεις ακούσει σχόλια όπως τα παραπάνω; Όχι μόνο για τους RIOT, αλλά για πλείστους άλλους καλλιτέχνες. Προς όλους όσους προβαίνουν σε τέτοιες βαρύγδουπες δηλώσεις, οι οποίες στερούνται παντελώς κάθε σοβαρού επιχειρήματος, δίσκοι σαν το “Closer to the Flame”, αποτελούν την καλύτερη απάντηση. Απάντηση πρωτίστως από τον ίδιο τον Tony Reale, πατέρα του Mark, ο οποίος έδωσε την ευχή του στην «οικογένεια» των RIOT, για να μη χαθεί η μουσική κληρονομιά του γιού του. Μια «οικογένεια» που απαρτίζουν όλα τα μέλη που πέρασαν από τις τάξεις του group. Εν προκειμένω, έχουμε τους Rick Ventura (παρτενέρ του Mark την περίοδο 1978-1984) και Lou Kouvaris (ομοίως μεταξύ 1975-1978), να την εκπροσωπούν. Κοίταξε όμως πως τα φέρνει η ζωή… Ο πρώτος αντικατέστησε τον δεύτερο, το 1978 και τώρα συνεργάζονται. Ναι, μικρής ή και μηδαμινής σημασίας λεπτομέρεια, αλλά για όσους από μας προσέχουμε το παραμικρό στους αγαπημένους μας καλλιτέχνες, έχει το ενδιαφέρον της. Μαζί τους, οι Don Chaffin στα φωνητικά, Paul Ranieri στο μπάσο και Claudio Galinski στα τύμπανα, με πολλά παράσημα στο πέτο και «γαλόνια» στους ώμους.
Πάμε τώρα στο «διά ταύτα». Ορμώμενος από την διευκρίνιση πως το group έχει σκοπό να αναβιώσει μια συγκεκριμένη περίοδο των μεγάλων RIOT, περίμενα όπως είναι φυσικό να ακούσω συγκεκριμένα πράγματα. Καταλαβαίνεις και συ… Όχι μόνον τα “Rock City”, “Narita”, “Fire down under”, κατά κύριο λόγο και δευτερευόντως τα “Restless breed” και “Born in America”. Δεν είναι μόνο η μουσική του Mark Reale που θα πρέπει να τιμάται με τούτο το άλμπουμ. Είναι και αρκετές, ή έστω κάποιες, από τις επιρροές του. Ό,τι τον ώθησε να πιάσει την εξάχορδη γητεύτρα και παράλληλα, είναι η ατμόσφαιρα ΕΚΕΙΝΟΥ του hard rock και ΕΚΕΙΝΟΥ του heavy metal, που δύσκολα αναπαράγεται πιστά σήμερα, όσο καλές και να είναι οι προθέσεις των νέων (σε ηλικία) συγκροτημάτων. Όταν λοιπόν άκουσα το “Wanted”, το πρώτο single, ένα πολύ όμορφο hard ‘n’ heavy κομμάτι, στα χνάρια του “Hard lovin’ man”, κατάλαβα πως ακριβώς εννοεί η μπάντα τον όρο «αναβίωση».
Πόσο μ’ αρέσει όταν, εν έτει 2022, ακούω βασικές αρχές του ιδιώματος, μέσα από ένα άψογο παίξιμο και μια εξαιρετική, κρυστάλλινη, διαυγή όσο λίγες, vintage παραγωγή! Το “Closer to the Flame” είναι γεμάτο από το bluesy hard rock/heavy metal των late 70s και early 80s, μέσα από το προσωπικό πρίσμα μουσικών οι οποίοι κάνουν κάτι πολύ απλό, που μάλλον τους «βγαίνει» αβίαστα: Εξωτερικεύουν το πάθος τους προς τα ακούσματά τους, πάντα με σεβασμό στην κληρονομιά του Reale. Αυτό επιφέρει και τον απαραίτητο θετικό αντίκτυπο και στον οπαδό, που δε θα απογοητευτεί και θα δώσει άνετα τον οβολό του, για να αγοράσει μια τέτοια δουλειά. Δύσκολοι καιροί παιδιά μου, δεν μπορούμε να σκορπάμε χρήματα σε επιχρυσωμένες μετριότητες.
Από δύο CD αποτελείται το album. Στο πρώτο έχουμε δέκα καινούργια τραγούδια (να πω εδώ πως τα tribute acts δεν συνθέτουν δική τους μουσική), ενώ στο δεύτερο δώδεκα συνθέσεις των RIOT, ηχογραφημένες ξανά από τους RIOT ACT. Ας δούμε αρχικά το πρώτο cd. Δυστυχώς, ο Πειραιώτης Lou έχασε τη μάχη με τον Covid τον Μάρτιο του 2020, με την έναρξη της πανδημίας και δεν πρόλαβε να συνεισφέρει συνθετικά στο καινούργιο υλικό, το οποίο γράφτηκε κατά τη διάρκεια του lockdown. Και είναι τόσο ωραίο αυτό που ακούω στο πρώτο CD… Υπέροχα τραγούδια, αυθεντικό rock attitude, εξίσου αυθεντικό revival συναίσθημα από ανθρώπους που έζησαν εκείνη την εποχή (σημαντικό αυτό) και ξέρουν πώς να το κάνουν. Και χωρίς ίχνος υπερβολής, αρκετά από αυτά θα μπορούσαν να βρίσκονται άνετα σε κάποιον δίσκο της αρμάδας του Reale.
Εκτός του γνώριμού μας early RIOT ήχου, το μουσικό στίγμα του group χαρακτηρίζεται και από επιπλέον αναφορές σε συγκροτήματα όπως οι RAINBOW (το “Closer to the flame” που ανοίγει τον δίσκο είναι εγγόνι του “Lost in Hollywood”), WHITESNAKE, SAXON και THUNDER (οπότε, κατ’ επέκταση πάμε πίσω στους BAD COMPANY), δημιουργώντας έτσι ένα θεσπέσιο μείγμα επιρροών, αρκεί να είσαι βέβαια λάτρης όχι απλά των παραπάνω συγκροτημάτων, αλλά κυρίως της εποχής που αυτά μεγαλούργησαν. Άκου για παράδειγμα τα “Straight for your heart” και “Smoking gun” που πολύ θα ήθελε να τα έχει πει ο Coverdale, το ιδανικό για βόλτα στο φωτισμένο Las Vegas “Almost there”, το “Love come round” που θα ζήλευαν και οι TESLA (refrain με σφραγίδα γνησιότητας) ή το γλυκύτατο “Angelina” και θα καταλάβεις πολλά. Και αν έχεις ακόμη κάποιες απορίες ή ενδοιασμούς, πέρνα στο δεύτερο cd.
Εδώ, αν το όνομα του Mark Reale σήμαινε πολλά για σένα, ετοιμάσου για μεγάλες συγκινήσεις. Γιατί θα ακούσεις τα “Rock City”, “49er”, “Swords and tequila”, “Overdrive”, “No lies”, “Tokyo rose”, “Warrior”, “Don’t hold back”, “White rock”, (έκπληξη!) “Outlaw”, “Road racing” και “Altar of the king”, όπως ίσως να μην περίμενες πως θα τ’ άκουγες ποτέ. Προσωπικά, ακόμη και τώρα, μετά από τόσες ακροάσεις, τσιμπάω τον εαυτό μου μήπως ονειρεύομαι! Από τη μια οι απίστευτες ερμηνείες του Don Chaffin (σε στιγμές πιάνει με ανατριχιαστική άνεση μέχρι και το «χρώμα» του Guy Speranza), από την άλλη η πέραν πάσης προσδοκίας συνεργασία στις κιθάρες μεταξύ του Rick Ventura και του Lou Kouvaris, με έστειλαν στον Έβδομο Ουρανό!
Gibson Les Pauls κιθάρες, Marshall ενισχυτές, leads σε καταπληκτική αλληλουχία που σε μπερδεύουν σε σημείο να μη ξέρεις ποιος παίζει τί, ο ένας να «κόβει» και ο άλλος να «ράβει»… Στο “49er” συμμετέχει και ο Mike Flyntz, πιστοποιώντας πως δεν υπάρχει ούτε ίχνος αντιπαλότητας ή «κόντρας» μεταξύ των δύο συγκροτημάτων, όπως κάποιοι κακεντρεχείς πρόφτασαν να πουν, υπερθεματίζοντας με τον τρόπο του τα περί «οικογένειας». Μη ξεχάσω να αναφερθώ και στο rhythm section, που με μια λίγο πιο προσεκτική ακρόαση, αφού περάσεις μέσα από το μαγικό/μαγευτικό πέπλο των κιθαρών, θα διαπιστώσεις πως είναι ο αφανής ήρωας του δίσκου, με την ζηλευτή του «χημεία» να είναι ένα διαρκές μάθημα προς κάθε ενδιαφερόμενο! Καλύτερη στιγμή; Χωρίς δεύτερη σκέψη το “Warrior”. Ειδικότερα στο σημείο όπου οι κιθάρες «τραγουδούν», σε ελαφριά παραλλαγή, το refrain. Δεν έχεις παρά να κλείσεις τα μάτια ακούγοντάς τη… ίσως είναι η ομορφότερη μελωδία που θα ακούσεις για φέτος.
Cover bands, tribute acts, αυθεντικές συνθέσεις και αυθεντικά μέλη, όλα αυτά είναι συζητήσεις καφενείου, που τις ανακυκλώνουν άτομα που στην ουσία, έχουν επιδερμική, ή και καμία, σχέση με το όνομα “RIOT”. Για μας που κάθε νότα της μπάντας σημαίνει τόσα πολλά, για μας που τα τραγούδια του Μεγάλου Αρχηγού μας μεγάλωσαν, μας κάνουν παρέα στα εύκολα και στα δύσκολα και θα συνεχίσουν να το κάνουν μέχρι τέλους, το “Closer to the flame” δεν είναι παρά ένα ακόμη δυνατό κλαδί, στο επιβλητικό RIOT δέντρο. Με τα δικά του άνθη και τους δικούς του καρπούς. Ο Mark ήδη χαμογελά από εκεί ψηλά, με τον δικό του χαρακτηριστικό, διακριτικό, ντροπαλό τρόπο. Shine on, warriors!
9 / 10 (ως γενικός βαθμός)
Δημήτρης Τσέλλος
