a
Δίσκος – συλλογή για τους RIOT, μέσω της Metal Blade, με ακυκλοφόρητο και δυσεύρετο, μέχρι πρότινος, υλικό, την φροντίδα και την εποπτεία της οποίας έχει ο Giles Lavery των DRAGONSCLAW και πρώην τραγουδιστής των WARLORD. Όπως κάθε τι που αφορά την πρώτη και καλύτερη και μεγαλύτερη (και δε δέχομαι κουβέντα για αυτό) μπάντα των Η.Π.Α, δε γινόταν να μην παρουσιαστεί και αναλυθεί από εμάς εδώ, οπότε πάρε χαρτί και μολύβι και κράτηστε σημειώσεις.
To ομώνυμο τραγούδι, είναι μία πολύ σύντομη σύνθεση, προορισμένη για ένα τηλεοπτικό show στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και όπως καταλαβαίνεις, τραγουδάει σε αυτό ο μεγάλος Guy Speranza. Έχει μία ωραία rock ‘n’ roll αισθητική και αν ήταν ολοκληρωμένο κομμάτι, θα ήταν άνετα σε ένα από τα τρία πρώτα άλμπουμ της μπάντας. Ακολουθεί μία διαφορετική εκδοχή του ύμνου “Bloodstreets”, με αλλαγές στο τελείωμά του και μία αντίστοιχη του “Buried alive (Tell tale heart)”, όπου η εισαγωγή της κανονικής εκδοχής, έχει γίνει outro. Μπορώ να πω πως μου αρέσει εξίσου! Το “Runaway”, από το άλμπουμ “Privilege of power”, εδώ, δεν έχει φωνητικά, ενώ το “Killer”, υπάρχει με τον Tony Moore στα πρώτα φωνητικά, αντί του Joe Lynn Turner. Στη συνέχεια, ακούμε το “Maryanne”, σε rough mix (πολύ καλό), ενώ κάπου εδώ, το ενδιαφέρον εκτοξεύεται: “Medicine man”, ο ΥΜΝΟΣ “Magic maker” και το κρυμμένο διαμαντάκι “Faded hero”, με τη φωνή του Tony Moore, πριν αυτός αποχωρήσει από τη μπάντα. Δεν χρειάζονται πολλά λόγια, ειδικά για το “Magic maker”, το οποίο και εγώ να το ερμηνεύσω, θα παραμείνει ασύλληπτο κομμάτι! Το “Faded hero”, έχει το περισσότερο εγκυκλοπαιδικό ενδιαφέρον από τα τρία, καθώς το διακρίνει μία καθαρά αμερικανική υφή, σε σχέση με την πιο ευρωπαϊκή hard rock-ιά του “Nightbreaker”.
Τα “Sylvia”, “Good lovin’” και το instrumental “Creep”, είναι outtakes του “Nightbreaker”, όλα κινούμενα σε καθαρές hard rock νόρμες, όπως και το “Instrumental 1994”, ακυκλοφόρητο και αυτό, από την εποχή του “The brethren of the long house”. Μου έκανε εντύπωση η «παιχνιδιάρικη» διάθεση της μπάντας, που θυμίζει κάτι από τις αντίστοιχες στιγμές των WHITESNAKE. Το άλμπουμ κλείνει με τα “Medicine man” και “Magic maker”, από τα γνωστά σε όλους μας “Tyrant sessions”. Τι να σχολιάσεις εδώ; Πως αν τα πράγματα ήταν λίγο διαφορετικά, θα μιλούσαμε τώρα για τη μεγαλύτερη συνεργασία στο χώρο του US metal; Κρίμα που δεν ακούσαμε τον Tyrant στους RIOT, αλλά από την άλλη, γνωρίσαμε τον επίσης καταπληκτικό Mike DiMeo. Αυτά.
Μία συλλογή λοιπόν, με καθαρά οπαδικό χαρακτήρα, που αφορά μόνον όσους πίνουν νερό στο όνομα της μπάντας και θέλουν να τα έχουν όλα. Οι υπόλοιποι, να βρουν το Φως το Αληθινόν, ξεκινώντας να μαζεύουν την επίσημη δισκογραφία. Εσύ θες τώρα και βαθμολογία;
RIOT/10
Δημήτρης Τσέλλος
