Δεν χρειάζεται να παραθέσω την ιστορία των Αμερικάνων σε αυτές τις γραμμές, ούτε να κάνω κάποια φοβερή εισαγωγή για το παρελθόν και την δισκογραφία τους ή για το πόσο υποτιμημένοι είναι. Τουλάχιστον οι RIOT απολαμβάνουν την εκτίμηση του Ελληνικού κοινού και θεωρούνται στα λημέρια μας, ως σταθεροί αντιπρόσωποι του Αμερικάνικου heavy metal.
Πριν λίγους μήνες είχαμε παρουσιάσει μια πρώτη άποψη για το “Armor of light” όταν η νέα δισκογραφική τους εταιρία, αποφάσισε να κάνει την προακρόασή του στην Αθήνα. Σήμερα ακούγοντας το ολοκληρωμένο άλμπουμ, έχουμε 12 λόγους να χαμογελάμε για την συνέχεια αυτής της μπάντας. Το 16o πόνημα, της πορείας των RIOT είναι ιδιαίτερο. Καταφέρνει να συγκεντρώσει στοιχεία σχεδόν απ’ όλες τις περιόδους τους, με έκδηλες τις συνθετικές τους επιρροές, αλλά να είναι ενδιαφέρον, αληθινό και γεμάτο αδρεναλίνη.
Ψάχνετε ταχύτητα και κοφτερά ριφ που θυμίζουν “Thundersteel” (“Messiah”, “Heart of a lion”, “Raining fire” και δεν συμμαζεύεται); Μήπως αναπολείτε κάτι από “The privilege of power” (“Victory” με καλπασμό σε ύφος “The trooper”) ακόμη και χάλκινα πνευστά ενδιάμεσα (“Caught in the witches’ eye” αν και γενικά αυτό θυμίζει πολύ DIO); Υπάρχουν και κάποιοι που θυμούνται την πιο Mike Flyntz-περίοδο των 90’s (“Set the world alight”) ή μήπως θέλετε να ταξιδέψετε στις αρχές των 80’s (“Burn the daylight”); Αν πάλι σας αρέσουν όλες οι παραπάνω εποχές των RIOT τότε θα λατρέψετε τον δίσκο.
Ο Donnie νομίζω πως απείλησε τους υπόλοιπους (με όπλο του ένα μπουκάλι τεκίλα) για να γράψουν ένα κομμάτι φόρο-τιμής στην πόλη του, αφού έχρισε τους υπόλοιπους 4, επίτιμους δημότες του San Antonio! Το ομώνυμο τραγούδι πάντως, φτύνει φωτιές και είμαι σίγουρος πως θα το ακούσουμε και στην επερχόμενη περιοδεία τους.
Είναι το “Armor of light” γεμάτο καλογραμμένα τραγούδια και ήδη φαντάζει άξιο να ξεπεράσει το φοβερό “Unleash the fire” του 2014. Άλλωστε είναι το δεύτερο με την ίδια σύνθεση και μετά από τόσες συναυλίες ανά τον κόσμο η μπάντα είναι πιο σφιχτή κι από μπουνιά του Rocky Balboa. Υπάρχουν στοιχεία που ακούγονται νεωτεριστικά σε συνθετική βάση, κάποια επικά μέρη, κάποια χορωδιακά, αρκετές δισολίες, άπειρα χιλιόμετρα στην δίκαση του Frank Gilchriest κι έναν ήχο που είναι κλασικός, αλλά όχι παλιομοδίτικος. Αυτό οφείλεται και στον Chris Collier που έκανε την παραγωγή και στο τελευταίο των METAL CHURCH, με το οποίο μπορεί να συγκριθεί.
Μέσα σε μια πορεία γεμάτη από αλλαγές μελών, θανάτους, μικρο-επιτυχίες, εμπόδια και τόσες αναποδιές, οι RIOT V ανεμίζουν περήφανα το λάβαρο των RIOT και κάνουν περήφανο τον Mark Reale που θα τους θαυμάζει από ψηλά.
8,5 / 10
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
