Πριν λίγες μέρες, διαβάσατε στο ROCK HARD το πρώτο μέρος ενός οδοιπορικού στην καριέρα των θρυλικών RIOT όπως αποτυπώθηκε μέσα από τις εμπειρίες του Γιώργου Κουκουλάκη και τις συνεντεύξεις του με τους Donnie Van Stavern, τον ελληνικής καταγωγής κιθαρίστα Leo Kouvaris και τον ντράμερ Frank Gilchriest. Το δεύτερο και τελευταίο μέρος, ακολουθεί, λοιπόν…
Αυτό όμως συνέβη κάπου πίσω το 1990 και τελικά όταν ήρθε η ώρα του “Immortal soul”, που έμελλε να είναι και η τελευταία δουλειά του Reale, πέρασαν 20 χρόνια. Ενδιάμεσα το συγκρότημα πέρασε μια μακρά περίοδο με τον Mike DiMeo στο μικρόφωνο, με την γεμάτη φωνή του, που είχε και ένα πιο blues γρέζι, κάτι που έδωσε μια πιο classic rock χροιά την δεκαετία του ’90 (“Nightbreaker”, “The brethren of the long house”, “Sons of society”, “Inishmore”, “Through the storm”, μέχρι το “Army of one” του 2006). Αν και ο ίδιος μόλις είχε αφήσει το συγκρότημα, είχα την απορία για το πώς ήρθε ο DiMeo στην μπάντα. “Τον πρότεινε ο Mike Flyntz” μας λέει ευθέως ο Donnie. “Είχε την φωνή που άρεσε στον Mark για την μετά-Tony Moore εποχή και έδεσε με το συγκρότημα. Μάλιστα όταν επαναδραστηριοποιηθήκαμε υπήρξε η σκέψη να του προτείνουμε να έρθει κι αυτός μαζί, αφού είμαστε σε επαφή. Την εποχή του “Immortal soul” όμως, θέλαμε να επιτρέψουμε περισσότερο στον ήχο του “Thundersteel”, αφού μαζί με το “TPOP” είναι οι μεγαλύτεροι δίσκοι των RIOT”. O Mike DiMeo, μετά τους RIOT, έχει κάνει καριέρα ως πληκτράς περισσότερο, “έχει παίξει με την Bonnie Tyler, πριν πεθάνει ο Johnny Winter ήταν στην μπάντα του, ενώ τραγουδούσε και στους THE LIZARDS”. Κι εγώ ακόμα προσπαθώ να θυμηθώ, πότε ακριβώς τον είχα δει ζωντανά με αυτή την μπάντα κάπου στο Λονδίνο, (παρεμπιπτόντως ο μεγάλος Bobby Rondinelli κάθεται στα drums). Λίγοι γνωρίζουν, πως κάποιος κιθαρίστας, ονόματι Ritchie Blackmore, είχε καλέσει τον άσημο DiMeo να ηχογραφήσει κάποια demo, προκειμένου να πείσει τους συνεργάτες του στους DEEP PURPLE να τον προσλάβουν ως τον νέο τους τραγουδιστή. Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που στο “Nightbreaker” διάλεξαν να διασκευάσουν και το “Burn”. Μια άλλη φορά θα ρωτήσω τον Mike Flyntz.
Εδώ μπαίνει στην συζήτησή μας και ο νυν drummer τους ο Frank Gilchriest. Ένας μουσικός που έχει περάσει από τους VIRGIN STEELE, με τους οποίους τον πρωτογνώρισα, όταν αυτοί επισκέφτηκαν την Αθήνα για το Metal Invader festival και όποτε είχα την ευκαιρία να του μιλήσω, έβλεπα μια σχετική αθωότητα και ειλικρίνεια μέσα του. Ο Frank είναι ο ορισμός του γλυκού γίγαντα, αφού παρά τις διαστάσεις του, είναι γεμάτος ευχάριστη διάθεση και καλή καρδιά. Στους RIOT πρωτο-συστήθηκε με το “Army of one”, μάλλον την λιγότερο αναγνωρισμένη δουλειά της μπάντας σε μια εποχή που το παρών και το μέλλον τους έμοιαζε δυσοίωνο. “Ναι και ο κόσμος δεν ξέρει την πραγματική ιστορία της αρχής μας. Στα τέλη της δεκαετίας του ’90, περιοδεύσαμε στην Ευρώπη οι VIRGIN STEELE με τους RIOT (που είχε περάσει και από την Ελλάδα) και είχε πλάκα όταν έκατσα δίπλα στο Mike Flyntz μια από τις πρώτες μέρες κι εκεί έμαθα ότι μέναμε στην ίδια πόλη” μας λέει γελώντας “μόλις δυο τετράγωνα μακριά από εμένα ήταν το σπίτι του. Μετά την περιοδεία, μείναμε λίγο σε επαφή και κάπου το 2000, με πήρε ο Mark Reale τηλέφωνο και τον κάλεσα εδώ στο δικό μου στούντιο για να τζαμάρουμε. Είχε αρκετές ιδέες και τζαμάραμε σε κάποια από τα γνωστά τραγούδια των RIOT αλλά και στα ριφ του Mark. Τίποτα συγκεκριμένο, απλά διασκεδάσαμε”. Εκείνη την εποχή η μπάντα ήταν σε χειμέρια νάρκη και μόνο οι δυό τους βρισκόταν για να παίξουν “Είτε το πιστεύεις, είτε όχι, πέρασαν σχεδόν 3 χρόνια πριν μάθει ο κόσμος ότι τελικά έπαιζα με τους RIOT. Με τον Mark παίζαμε, συζητούσαμε, γράφαμε αλλά και δοκιμάζαμε διασκευές ή παλιότερα τραγούδια και περνούσαμε ωραία χωρίς να το ξέρουν οι υπόλοιποι. Μπορούσες να μιλάς μαζί του για μέρες γύρω από την μουσική και ήταν πάντα τόσο ευχάριστος τύπος”. Όντως αγνοούνται αυτές οι λεπτομέρειες. Η υπόλοιπη μπάντα είχε σκορπίσει στο ενδιάμεσο αφού ο τα προβλήματα και η αβεβαιότητα τους είχε κάνει να νομίζουν ότι δεν θα συνέχιζαν. Πραγματικά ίσως να μην υπήρχε συνέχεια στην πορεία του συγκροτήματος, αν δεν ήταν αυτά τα 3 χρόνια όπου οι δυο τους βρισκόταν και έπαιζαν συνεχώς μαζί. Όταν το πήραν απόφαση να το προχωρήσουν, ο Flyntz κι ο DiMeo ήταν ακόμη στην πόλη, οπότε ήταν πιο εύκολη η ενασχόλησή τους, αλλά ο Pete Perez έπρεπε να επιστρέψει από το Σαν Αντόνιο. Με το που ξαναβρέθηκαν, άρχισαν να κλείνουν κάποιες εμφανίσεις ώστε να δέσει η μπάντα και να κερδίσει χαμένο έδαφος προκειμένου να βγάλει τον επόμενό της δίσκο. “Παρότι ο DiMeo ήθελε να συνεχίσει, η αλήθεια είναι πως δέχθηκε μεγάλες πιέσεις από την άλλη του μπάντα, τους THE LIZARDS σε σημείο που του έθεσαν βέτο να μην ξανασυμμετέχει στους RIOT κι από την στιγμή που οικονομικά τον υποστήριζαν πλήρως, υποχώρησε στις πιέσεις τους, παρότι αρχικά είχε υποσχεθεί πως θα έγραφε τον δίσκο” κάτι που όντως έπραξε, αλλά “και θα ήταν και στην περιοδεία” κάτι που τελικά δεν προσώρησε.
Μια από τις μπάντες που ποτέ δεν κατάφεραν να γιγαντωθούν, αλλά έβγαλαν μερικούς αξιόλογους δίσκους, ήταν οι HOLY MOTHER (ποιος θυμάται το φοβερό “Criminal afterlife”;) από την οποία πέρασε ο Frank Gilchriest, αφού εκεί τραγουδούσε ο φίλος του Mike Tirelli. Με κάποιες εμφανίσεις κλεισμένες και τον DiMeo να αποχωρεί ξαφνικά, ο Reale ήταν απεγνωσμένος και θυμωμένος, ώσπου “πρότεινα τον καλό μου φίλο τον Mike Tirelli. Μάλιστα, εκτός από τις προγραμματισμένες εμφανίσεις, η χημεία ήταν καλή και είχαμε ήδη ξεκινήσει να γράφουμε τραγούδια για τον διάδοχο του “Army of one” εκείνη την εποχή”. Όσο μιλάμε τόσο βγαίνουν νέες πτυχές της ιστορίας της πολύπαθης αυτής μπάντας. Τώρα αν ποτέ θα έχουμε την δυνατότητα να ακούσουμε δείγματα από εκείνες τις προσπάθειες, δεν γνωρίζω, αλλά οι πιθανότητες είναι μηδαμινές.. Άλλος ένας αδικοχαμένος μουσικός, ο Randy Coven έπαιξε μπάσο τόσο στους RIOT σε κάποιες συναυλίες εκείνη την εποχή αντί του Perez. Κι αυτός παλαιότερα ήταν μόνιμος στους HOLY MOTHER (και για να κλείσουμε εγκυκλοπαιδικά το κεφάλαιο αυτό, ο μπασίστας είχε συνεργαστεί και με τον μέγα Macaluso στους HOLY MOTHER αλλά και στους κορυφαίους ARK, ενώ επίσης στους HOLY MOTHER o Tirelli με τον drummer Jim Harris γνωρίζονταν από την θητεία τους στους Jack Starr’s BURNING STAR, ενώ με τον Jack Starr συνεργάστηκε και ο τωρινός τραγουδιστής των RIOT, o Todd Michael Hall !!!). “Παρότι λοιπόν υπήρχε το σχέδιο να συνεχίσουμε, ο Mark δέχτηκε μια σοβαρή οικονομικά πρόταση για να επαναδραστηριοποιήσει την σύνθεση της εποχής του “Thundersteel”, η οποία ήταν τόσο καλή που δεν μπορούσε να την αρνηθεί. Αυτό που δεν γνωρίζει όμως ο κόσμος, είναι πως αυτό θα ήταν προσωρινό και ο σκοπός ήταν να επιστρέψει για να συνεχίσει μαζί μας”. Αρπαχτή; Πώς να χρησιμοποιήσεις μια τόσο φτηνή λέξη, για κάποιον που σε όλη του την καριέρα έχασε πολλά χρήματα από την δουλειά του αυτή;
Ο Donnie Van Stavern επανήλθε στο συγκρότημα, ενώ σχεδίαζαν την επανένωση της σύνθεσης εκείνης της εποχής λοιπόν, “ήταν κάτι που συχνά ρωτούσαν τον Mark, αλλά και τον Bobby όταν έπαιζε με τους FATES WARNING ή με τον HALFORD. Όταν με ρώτησαν, τους είπα πως θα το έκανα μόνο εφόσον υπήρχαν όλα τα μέλη”, άρα εκτός από τους Reale, Flyntz, Jarzombek, έπρεπε να δεχτεί να επαναδραστηριοποιηθεί και ο Tony Moore. “Εκτός από τα μέλη, βασική προϋπόθεση για μένα ήταν να μην ασχοληθεί καθόλου ο Steve Loeb, αφού αυτός ήταν ο μοναδικός λόγος που με έκανε να αφήσω την μπάντα παλαιότερα. Ως manager είχε καταστρέψει το συγκρότημα και ποτέ δεν έδινε πειστικές απαντήσεις σε κανένα μας για τα λεφτά και τα συμβόλαια”. Βέβαια το καθεστώς αυτό είχε ήδη αλλάξει, αφού, έστω και δικαστικά, η μπάντα είχε κερδίσει τα κεκτημένα της και ο Loeb ήταν παρελθόν. “Μάλιστα ο Mark μου το αναγνώρισε, πως είχα δίκιο εξ αρχής, αφού του είχα πει πως αν δεν άλλαζε manager θα έφευγα, αλλά δεν μπορούσε να το δει τότε”.
Και πώς πείστηκε ο Tony Moore να ξαναμπεί στο παιχνίδι; “Αυτό ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι, αφού είχε αρκετές επιφυλάξεις, είχε το πρόσχημα της οικογένειας και της δουλειάς του, οπότε αντιδρούσε. Τελικά με παραπάνω χρήματα και αρκετή προσπάθεια, δέχτηκε και τα συμβόλαιά μας ήταν με την προοπτική να μην γίνει μια προσωρινή επανασύνδεση, αλλά μια μόνιμη μπάντα”. Αν και αντιφατικό με “Τελικά, μόλις αρχίζαμε να καταστρώνουμε τα σχέδια για μια εκτεταμένη περιοδεία, άρχισε να αντιδρά και τελικά προέβαλε λόγους υγείας και άλλες δικαιολογίες προκειμένου να αποχωρήσει. Είχαμε σχεδιάσει μια μεγάλη περιοδεία με τους HAMMERFALL που θα ξαναέβαζε την μπάντα στο παιχνίδι και τελικά ακυρώθηκε λόγω του Tony. Δυστυχώς η υγεία του Mark επιδυνώθηκε εκείνη την εποχή και όλα κατέρρευσαν”. Η λύπη είναι έκδηλη, ακόμα και σήμερα στο πρόσωπο του Donnie. “Προσπαθήσαμε πολύ να διατηρήσουμε αυτή τη σύνθεση, αλλά δεν έμελλε και παρέμεινε μια βραχυπρόθεσμη επανασύνδεση”.
Αυτή η εποχή παραμένει και η πιο σκοτεινή για την μπάντα γι’ αυτό και δεν μιλήσαμε πολύ για το “Immortal soul”, έναν καθόλα κλασικό δίσκο, με όλα τα χαρακτηριστικά κλισέ του ήχου της περιόδου ’88-90. “Θυμάμαι πως χωρίσαμε φιλικά προκειμένου να κάνει αυτή την επανασύνδεση ο Mark και δυστυχώς, την επόμενη φορά που τον είδα ήταν στο φέρετρο” διηγείται λυπημένος και ο Frank Gilchriest. “Πάλευε με αυτή την ασθένεια για χρόνια και μου ήταν απότομο, επειδή δεν τον είχα δει για αρκετούς μήνες, αλλά θα βρισκόμασταν εκείνο το χειμώνα στην κρουαζιέρα 70,000 Tons of Metal αφού θα έπαιζα με τους VIRGIN STEELE κι αυτός με τους RIOT, αλλά μόλις πριν ταξιδέψω για το λιμάνι μου είπαν τα δυσάρεστα”. Όσο δύσκολη κι αν είναι η περιγραφή ο Frank συνέχισε με κάθε λεπτομέρεια για το ταξίδι του στο Σαν Αντόνιο, για να παρευρεθεί στην κηδεία και να συλλυπηθεί τον πατέρα του Mark. Εκεί γνώρισε για πρώτη φορά και τον Donnie και γρήγορα έγιναν φίλοι. Μετά από την επιστροφή του στην Νέα Υόρκη, προσπάθησε να οργανώσει και μια συναυλία ώστε να συγκεντρώσουν χρήματα για κάποιο ίδρυμα που υποστηρίζει θεραπείες για ασθενείς με την ασθένεια του Crohn (https://en.wikipedia.org/wiki/Crohn%27s_disease) λόγω της οποίας έχασε την ζωή του ο κιθαρίστας. “Παρότι αυτό δεν ολοκληρώθηκε, αφού ο Tony Moore κι ο Bobby Jarzombek δεν μπορούσαν να συμμετέχουν, μπορώ να σου πω με σιγουριά πως δεν φανταζόμουν ποτέ πως θα ξαναπαίξω με τους RIOT ούτε σε κάποια μετεξέλιξή τους”.
Στο διάστημα που ακολούθησε, ο Mike Flyntz, ανέλαβε τον πατέρα του Mark για να τον προσέχει σε αυτή την προχωρημένη ηλικία, αφού είχε πλέον μείνει μόνος στον κόσμο. Ο Flyntz τον βλέπει έκτοτε σε εβδομαδιαία βάση, φροντίζει για τους γιατρούς του και τα φάρμακά του αλλά και την κατάστασή του. Όπως έχει δηλώσει ο ίδιος, ήταν ο πατέρας του Mark που έλεγε πως δεν ήθελε η μουσική του γιού του να εξαφανιστεί. Ήταν αυτός που τον προέτρεψε να προσπαθήσει να την κρατήσει ζωντανή. Μπορεί η ιστορία να θυμίζει περισσότερο δραματική ταινία του Hollywood, παρά την πορεία μιας heavy metal μπάντας από την σύγχρονη Νέα Υόρκη, αλλά ας μην ξεχνάμε πως οι καλύτεροι μουσικοί είναι και αρκετά συναισθηματικοί τύποι. Έτσι, ο πιο κοντινός φίλος του Reale, ο παρτενέρ του στην κιθάρα, στην σύνθεση, στις περιοδείες και στις κακουχίες, από το 1988 κι έπειτα, άρχισε να συνηθίζει στην ιδέα του να συνεχίσει την μπάντα με κάποιο τρόπο.
Το “Unleash the fire” με τις τόσες κλισέ αναφορές του στο παρελθόν της μπάντας, μουσικά, στιχουργικά αλλά κι εμφανισιακά, πλησιάζει στο να χαρακτηριστεί ως φόρος τιμής στον Mark Reale και τους RIOT. Ο Donnie ήξερε ακριβώς τα βήματα που έπρεπε να ακολουθήσουν κι ήταν αυτός που έπεισε τον Mike Flyntz να ηγηθούν της νέας μορφής “ήθελα να γράψουμε πιο κοντά στο ύφος του “Thundersteel”, έδωσα κατεύθυνση και στον Mike για το τι να γράψει, του εξήγησα πώς έπρεπε να είναι το εξώφυλλο, ακόμα και την πρόταση να γράψουμε από ένα τραγούδι φόρο τιμής στον Mark”. Ένα από τα σημαντικά στοιχεία της νέας σύνθεσης, είναι ο απίστευτος τραγουδιστής Todd Michael Hall και ο νεαρός κιθαρίστας Nick Lee. “Καθώς συμφωνήσαμε να το κρατήσουμε στην οικογένεια, ο Frank ήταν αυτόματα το πρώτο όνομα, αφού ο Bobby Jarzombek δεν θα μπορούσε να συνεχίσει. Ο Nick, ήρθε βέβαια μέσα από χρόνια εξάσκησης με τον Mike, σε σημείο να έχουν τον ίδιο τόνο και όσο μεγάλωνε δίπλα του, είχε γνωρίσει αρκετά και τον Mark. Συζητήσαμε την πιθανότητα να προσελκύσουμε τον Mike DiMeo, αλλά θέλαμε περισσότερο έναν ήχο κοντά στον Tony Moore και μετά από πολλές προσπάθειες βρήκαμε τον Todd. Δοκιμάσαμε τον Tony Harnell και πολλούς άλλους, αλλά μόλις ακούσαμε την φωνή του πάνω στα τραγούδια μας, ξέραμε αμέσως ότι αυτός είναι ο άνθρωπός μας” και ακούγοντάς τον και πάλι ζωντανά, δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω μαζί του. “Ξέρεις κάτι, με την κατεύθυνση που ήθελε κι ο Mark, είμαι σίγουρος πως κι ο ίδιος θα τον επέλεγε” επισημαίνει ο Van Stavern.
“Όταν μου πρωτοείπαν για τον νέο τραγουδιστή δεν κατάλαβα ποιος ήταν, αλλά μόλις πήγα στο σπίτι και έψαξα στο ίντερνετ, συνειδητοποίησα ότι ήταν ο Todd που έπαιζε με τον Jack Starr σε ένα φεστιβάλ στην Ευρώπη, όπου εγώ είχα παίξει με τους LIEGE LORD και θυμόμουν πόσο καλός ήταν” όπως λέει γεμάτος ενθουσιασμό ο Frank Gilchriest. To αποτέλεσμα σίγουρα τους δικαίωσε και ο ήχος τους είναι όσο αυθεντικός όσο και οι ίδιοι ήταν ενεργά μέλη της μπάντας. Μετά από μια τέτοια, σχεδόν καθαρτική εμπειρία και με τον κόσμο να έχει αγκαλιάσει την προσπάθειά τους “θα συνεχίσουμε έτσι”. Ο λαλίστατος μπασίστας συνεχίζει “ήταν μια προσπάθεια να τον τιμήσουμε αλλά πάνω από όλα, ήταν ένας δίσκος RIOT” λέει εμφατικά. “Δίχως τον Mark και τον Tony, δεν ήμασταν σίγουροι ότι θα βρίσκαμε ανταπόκριση. Εδώ στην Ιαπωνία ήταν άμεσα θετικοί, αλλά στην Ευρώπη υπήρχε μια αμφιβολία, μέχρι που άκουσαν τα πρώτα μουσικά δείγματα”. Υπάρχει ήδη συμβόλαιο για περισσότερες κυκλοφορίες “και ήδη έχουμε ξεκινήσει να γράφουμε, με 4 κομμάτια να έχουν ολοκληρωθεί. Κάναμε το καθήκον μας προς την μπάντα και θα συνεχίσουμε, αφού όλος ο κόσμος, ο μουσικός τύπος, όλοι αγκάλιασαν την προσπάθειά μας”.
Όμως για να καθιερωθεί η μπάντα, εκτός από δισκογραφικές δουλειές απαιτείται και συναυλιακή παρουσία. Κι εδώ έχουμε να κάνουμε με συγκρότημα που έχει άπειρες αλλαγές μελών στο ενεργητικό του, αλλά και αρκετές ακυρώσεις. “Ναι, ισχύει αυτό και θέλουμε να ξαναχτίσουμε το όνομα της μπάντας, με μερικές εμφανίσεις, ενώ προσπαθούμε να οργανώσουμε και μια μεγάλη περιοδεία, ίσως αυτή με τους HAMMERFALL που είχε ακυρωθεί λόγω του Tony” μας δηλώνει ο DVS. Έτσι, ενώ μπήκαμε στο 2016, 40 χρόνια μετά τα δειλά πρώτα βήματα των RIOT, η σημερινή τους σύνθεση τολμώ να πω ότι είναι η πιο προσηλωμένη, επαγγελματική και έμπειρη. Φροντίζουν να δείχνουν σεβασμό σε όλο το παρελθόν της μπάντας, παρότι πλέον δεν συμμετέχει κανένα από τα αρχικά μέλη. Βέβαια, ο DVS, από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 ήταν αναμεμιγμένος ενώ είναι ο βασικός συνθέτης των “Thundersteel” και “TPOP”. Από την άλλη, ο Mike Flyntz, εκτός που έχει αναλάβει την φροντίδα του πατέρα του Mark, ήταν και το βασικό του στήριγμα από το 1988 μέχρι και το “Immortal soul”.
Μια μπάντα της οποίας δυο τραγουδιστές απεβίωσαν, ένας μπασίστας που πέρασε αλλά δεν κυκλοφόρησε κάτι μαζί τους έφυγε κι αυτός νωρίς, ενώ ο αρχηγός και βασικός νους και τελευταίο αυθεντικό μέλος έφυγε πριν 5 χρόνια, που αδικήθηκε και βιάστηκε οικονομικά από το συμβόλαιο με τους manager, που είχε αρκετές ατυχίες με τις δισκογραφικές, αλλά και με άπειρες αλλαγές μελών, οι RIOT που τόσο έχουμε αγαπήσει, ακόμα και σήμερα με συγκινούν. Αυτή η μακροσκελής αναφορά στους Αμερικάνους, είναι ένας φόρος τιμής στον Mark Reale και μια υπόκλιση στην μουσική τους. Όλοι που μου μίλησαν γι’ αυτόν είχαν θερμά λόγια να πουν. Η μεγάλη του καρδιά χωρούσε μόνο την μουσική και δυστυχώς, όπως πολλοί άλλοι καλλιτέχνες, δεν είχε τις ικανότητες ενός επιχειρηματία για να κάνει το όχημά του πιο προσοδοφόρο, κάτι που τον δυσκόλεψε στο να διατηρήσει κάποια μέλη και κάποια συμβόλαια. Μέσα από όλες τις συζητήσεις μου, συχνά πυκνά, οι συνομιλητές μου ανέφεραν την λέξη “destiny”, είτε όταν αναφερόταν σε κάτι καλό ή σε κάτι άσχημο που συνέβη στην μπάντα. Με την λέξη αυτή, τιτλοφορείται κι ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια των RIOT, μέσα από το “Nightbreaker” και κατά παράδοξο τρόπο, δεν έχει γραφτεί από τον Reale αλλά από τον Flyntz. Κάπως περίεργο, αλλά κάποια από τα πιο εμβληματικά τους τραγούδια, δεν ανήκουν στον Mark. Καθώς άκουσα για πρώτη φορά όλους τους δίσκους τους στην σειρά και μιλώντας με τους μουσικούς, ανέτρεξα και στην μοναδική ευκαιρία που είχα με τον ίδιο τον Reale. Ήταν μια ωραία συζήτηση βασισμένη στην κυκλοφορία του “Sons of society”. Αυτός ο γλυκομίλητος, συμπαθέστατος και ήπιος χαρακτήρας που θυμάμαι, είναι αυτός που μου επιβεβαίωσαν και οι τρεις παραπάνω μουσικοί.
Η ιστορία των RIOT δεν ολοκληρώνεται εδώ. Ελπίζω όμως οι κακουχίες, οι ατυχίες και οι αλλαγές μελών να έχουν ολοκληρωθεί, διότι πριν μερικούς μήνες, στο Club Citta’ στο Τόκυο, είδα μια μπάντα με φοβερή δυναμική, μια παρέα που ακόμα αγαπά την μουσική που παίζει και στο μάτι αυτών που μίλησα, είδα την φλόγα να καίει ακόμα. SHINE ON
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
Αφιερωμένο με πολύ (swords and) τεκίλα, στον Κώστα, τον Απόστολο και τον Πάνο. Όταν πρωτογνώρισα την Crohn, δεν ήξερα ότι θα ερχόταν τόσο κοντά μας. Καλή δύναμη!
Για εσάς που ενδιαφέρεστε http://www.crohnhellas.gr/
