Με αφορμή την τρίτη (κι ελπίζουμε καλύτερη) επίσκεψη των Πολωνών RIVERSIDE στη χώρα μας (και πρώτη μετά από 7 χρόνια), αποφασίσαμε να φτιάξουμε μια λίστα Spotify με τα καλύτερα κομμάτια τους. Κομμάτια που μέσα στα χρόνια έμειναν κλασικά και που βοήθησαν το συγκρότημα να κερδίσει μεγαλύτερη δημοτικότητα μέσα στα χρόνια. Πήραμε την απόφαση να συμπεριλάβουμε 2 κομμάτια από κάθε δίσκο κι έτσι δημιουργήθηκε μια λίστα που θα χωρούσε σε ένα best of CD. Προφανώς θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν λιγότερα ή περισσότερα κομμάτια από συγκεκριμένους δίσκους, αλλά θεωρήσαμε ότι θα ήταν πιο δίκαιο να εκπροσωπηθούν όλες οι περίοδοι τους το ίδιο. Οι RIVERSIDE είναι ένα συγκρότημα που συνέπτυξε τις κορυφαίες στιγμές των DREAM THEATER, OPETH, PORCUPINE TREE και THE MARS VOLTA, έχοντας πάντα ένα δικό τους χαρακτηριστικό ήχο και καταλήγοντας σε πιο ροκ ύφος με τα χρόνια. Αφήσανε πίσω το πιο μεταλλικό τους παρελθόν αλλά κέρδισαν πολύ περισσότερους οπαδούς και δεν πτοήθηκαν ούτε από τον αιφνίδιο θάνατο του χαρισματικού κιθαρίστα τους Piotr Grudzinski το 2016. Στην παρούσα φάση νομιμοποιήθηκε στη μπάντα ο αντικαταστάτης του Maciej Meller και θα είναι η πρώτη φορά που θα τους δούμε μαζί του. Ελπίζουμε κι ευχόμαστε η τρίτη τους εμφάνιση να είναι το ίδιο μαγευτική με τις άλλες δύο (2010, 2013).
“Out of myself” (“Out of myself, self- released, 2003) 3:44
Το ομότιτλο κομμάτι του ντεμπούτου τους δείχνει πως οι Πολωνοί μπορούσαν να γράψουν ουσιώδη κομμάτια που δεν κούραζαν παρά το προοδευτικό τους ύφος. Η φωνή του Mariusz Duda ήταν ανέκαθεν μεγάλο όπλο τους και οδηγεί το τραγούδι σε απόλυτη κορύφωση μέχρι τέλους. Ακολουθεί το “The same river” διάρκειας 12 και κάτι λεπτών και δημιουργεί μία πολύ ωραία αντίθεση στην έναρξη του δίσκου, με το μεγαλύτερο και μικρότερο κομμάτι να διαδέχονται το ένα το άλλο.
“Loose heart” (“Out of myself”, 2003) 4:51
To single του ντεμπούτου τους και μάλλον κορυφαίο κομμάτι του. Κολλητικό στην πρώτη του ακρόαση, έκανε τη μπάντα αρκετά γνωστή στο καλημέρα της στη δισκογραφία και αποτελούσε κλασικό κομμάτι στις αρχικές τους συναυλίες. Δυστυχώς δεν το ακούσαμε στις δύο συναυλίες τους στη χώρα μας και δεν έχουμε ιδιαίτερες πιθανότητες να το απολαύσουμε.
“Conceiving you” (“Second life syndrome”, 2005) 3:40
Ένα από τα ομορφότερα ερωτικά κομμάτια όλων των εποχών, απλά, λιτά κι απέριττα. Η εισαγωγή του με το χαρακτηριστικό πιάνο έχει στοιχειώσει πολύ κόσμο. Ένα από τα πλέον αναγνωρίσιμα κομμάτια τους το οποίο ευτυχώς απολαύσαμε τις δύο προηγούμενες φορές και θα είναι σκάνδαλο να μην παιχτεί ξανά ζωντανά. Κομμάτι που άλλαξε προς το καλύτερο τη μοίρα τους σαν συγκρότημα.
“Reality dream III” (“Second life syndrome”, 2005) 5:01
Ένα από τα πιο προοδευτικά και βαρύτερα κομμάτια της ιστορίας τους. Περιέχει τα όμορφα ξεσπάσματα στα οποία δυστυχώς δε μας συνήθισαν τόσο πολύ στη δισκογραφία τους και μάταια περιμέναμε να πολλαπλασιαστούν, καθώς τους πήγαιναν πάρα πολύ. Το rhythm section κάνει θαύματα και υπάρχουν στιγμές που το ακούς και δεν θέλεις να τελειώσει.
“02 Panic room” (“Rapid eye movement”, 2007) 5:30
Για πολλούς (αν όχι όλους), το κορυφαίο και πιο χαρακτηριστικό κομμάτι της καριέρας τους μέχρι σήμερα. Το ξεκίνημα με το μπάσο που λειτουργεί σαν ρυθμική κιθάρα, οδηγεί σε ένα φοβερό riff το οποίο αναπτύσσεται καθ’ όλη τη διάρκεια του κομματιού. Κερασάκι στην τούρτα, το οριεντάλ σημείο στο υπόβαθρο ενώ το κομμάτι πιάνει τη μέση και κορυφώνεται μέχρι το τέλος, όπου κόβεται απότομα. Ισχύει ότι για το “Conceiving you”, δε νοείται συναυλία τους και να μην παιχτεί.
“Schizophrenic prayer” (“Rapid eye movement”, 2007) 4:20
To έτερο single του τρίτου τους δίσκου, πολύ χαρακτηριστικό κομμάτι τους επίσης. Συνήθως πάει μαζί με το “02 Panic room” σε δημοτικότητα στις τάξεις των οπαδών όσον αφορά το δίσκο και την καριέρα τους γενικότερα. Παρότι την πρώτη φορά παίξανε 6 κομμάτια από αυτό το άλμπουμ, το συγκεκριμένο δυστυχώς δεν το ακούσαμε…
“Hyperactive” (“Anno domini high definition”, 2009) 5:46
Στο ξεκίνημα του καλύτερου τους δίσκου, οι RIVERSIDE προδίδουν εξ αρχής την αλλαγή επιπέδου. Τα 5 κομμάτια του δίσκου είναι ένα κι ένα σε ένα από τα καλύτερα προοδευτικά άλμπουμ που βγήκαν ποτέ. Προκρίνεται και για συναισθηματικούς λόγους, καθώς ήταν το πρώτο τους κομμάτι που παίχτηκε σε Ελληνικό έδαφος. Επίσης αποτελεί το πρώτο κομμάτι με το οποίο πολλοί τους γνώρισαν και βίωσαν τον κεραυνοβόλο έρωτα με το συγκρότημα. Αρχή-μέση-τέλος για Όσκαρ σε φοβερές εναλλαγές απρόβλεπτων ρυθμών.
“Egoist hedonist” (“Anno domini high definition”, 2009) 8:57
To απόλυτο αριστούργημα του απόλυτου άλμπουμ τους. Ένα απίστευτο κομμάτι που βρίσκει το συγκρότημα σε έξαρση και σε δομή που σε πολλά σημεία θυμίζει τζαμάρισμα κι αυτοσχεδιασμό παρά σύνθεση προγραμματισμένη. Δε μπορώ να περιγράψω πόσο μας πέσανε τα σαγόνια όταν το ακούσαμε ζωντανά, θέλω να πιστεύω ότι θα συμπεριληφθεί ξανά στο σετ. Αποτελεί και το μεγαλύτερο κομμάτι της λίστας διόλου τυχαίως.
“Celebrity touch” (“Shrine of new generation slaves”, 2013) 6:47
Κι όμως αυτό είναι βάσει στοιχείων το πλέον επιτυχημένο κομμάτι τους, με σχεδόν 1 εκατομμύριο προβολές στο Youtube. Πραγματικά κολλητικό όσο ελάχιστα που έχουν γραφτεί, ενώ είναι αρκετά ευθύ για το μέχρι πρότινος ύφος τους. Το “Shrine of new generation slaves” (SONGS για τους μυημένους οπαδούς) γενικά ξεκινάει τη δεύτερη εποχή της μπάντας με ξεκάθαρα πιο ροκ αισθητικη και με τα μεταλλικά στοιχεία σταδιακά να φθίνουν.
“We got used to us” (“Shrine of new generation slaves”, 2013) 4:11
ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ κομμάτι, ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΙ στίχοι, χτυπάνε ευαίσθητες χορδές και σε κάνουν να σκεφτείς τι είναι δεδομένο και αν και πόσο πρέπει να προβληματιστείς από την μέση καθημερινότητα τους. Τρομερά αισθαντικό κομμάτι, δε θα είναι υπερβολή να το χαρακτηρίσουμε ως “Conceiving you” της δεύτερης εποχής τους. “We pretend we’re OK, surrounding ourselves, with one-way friendships and so-called friends”… Ύμνος ζωής._
“Time travellers” (“Love, fear and the time machine”, 2015) 6:42
To “LFATTM” είναι η πιο αδύναμη στιγμή της δισκογραφίας των RIVERSIDE, οι οποίοι περισσότερο ακούγονται σαν μια πιο εμπνευσμένη εκδοχή των μετά καφρίλας ΟΡΕΤΗ, παρά σαν ο εαυτός τους. Το παράδοξο είναι ότι ο δίσκος κορυφώνεται στα δύο τελευταία τους κομμάτια. Αν βρείτε τυχόν ομοιότητες με το “Burden” των OPETH στη φωνητική μελωδία του Mariusz (εξαιρετική), μην εκπλαγείτε. Είμαι σίγουρος ότι δεν προσπάθησε να κοπιάρει το οτιδήποτε, αλλά δε γίνεται να μη δημιουργηθούν συνειρμοί.
“Found (The unexpected flaw of searching)” (“Love, fear and the time machine”, 2015) 4:03
Ένα κομμάτι που κλείνει το δίσκο σε τελείως PORCUPINE TREE αισθητική (περιόδου late ‘90s/early ‘00s). Η μαλακή ακουστική κιθάρα στην ουσία αφήνει χώρο στον Duda σε μία σχεδόν a capella ερμηνεία η οποία ηρεμεί την ψυχή και σε κάνει να απολαμβάνεις τα απλά πράγματα της ζωής λίγο περισσότερο.
“Lament” (“Wasteland”, 2018) 6:09
Ένα από τα πλέον ιδιαίτερα κομμάτια της ιστορίας τους, με την ακουστική αρχή να τη διαδέχεται ένα φοβερό σχεδόν μαστούρικο σημείο. Το κομμάτι όσο περνάει η ώρα γίνεται καλύτερο και αποτελεί φαρμακερό βέλος στη φαρέτρα τους και ένα από τα καλύτερα δείγματα της τελευταίας μέχρι στιγμής δουλειάς τους. Μακάρι να έχουμε την τύχη να το ακούσουμε.
“Wasteland” (“Wasteland”, 2018) 8:25
Χωρίς καν να είναι προγραμματισμένο, η λίστα θα κλείσει όπως άρχισε, με ομότιτλο κομμάτι. Η αρχή έγινε με το πρώτο τους άλμπουμ και το τέλος έρχεται με το έβδομο και τελευταίο μέχρι στιγμής. Η φωνή του Mariusz στην αρχή έχει κατέβει ένα τόνο κάτω. Αναπτύσσεται σαν να μην ξέρει που ακριβώς θέλει να καταλήξει κι αυτό είναι μεγάλο μέρος της γοητείας του κομματιού και κλείνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Ελπίζουμε να βρήκατε τη λίστα αντιπροσωπευτική, σίγουρα σε μία δισκογραφία εφτά δίσκων με πολλές υπέροχες στιγμές, ενδέχεται να ξεχάσαμε κάτι αλλά ο καθένας μπορεί αντί των παραπάνω να προσθέσει τις δικές του επιλογές και να φτιάξει το καλύτερο δυνατό playlist πριν πάει στη συναυλία.
Άγγελος Κατσούρας
