Αν και οι προφανείς δηλώσεις είναι πολλές φορές κουραστικές, ωστόσο οφείλουμε να τις επαναλαμβάνουμε για να γνωρίζουμε που βρισκόμαστε και που πέφτει το κέντρο βάρους των επιχειρημάτων. Οι Πολωνοί (βετεράνοι πια) progsters, μόλις κυκλοφόρησαν τον όγδοο δίσκο τους, έχοντας πια περάσει από όλες τις φάσεις τους. Αυτή της πολύ μελωδικής/μελαγχολικής των πρώτων τριών δίσκων, αυτή του άκρατου τεχνικού prog των “ADHD” και “S.O.N.G.S.”, της επιστροφής στην πρώτη με το “Love, Fear…” και φυσικά της διαχείρισης της μεγαλύτερης υπαρξιακής τους κρίσης με το “Wasteland”. Κάπως έτσι βρισκόμαστε σε μια φάση όπου όλες οι μουσικές κατευθύνσεις είναι δυνητικά πιθανές.
Το “ID.Entity” χαράζει μια δική του πορεία, όπου όλες οι φάσεις του συγκροτήματος είναι παρούσες, αφομοιώνοντας ταυτόχρονα και την σύγχρονη retro synthwave τάση. Από το πρώτο κιόλας κομμάτι είναι έκδηλη η mainstream αυτή πινελιά, παραπλανώντας ίσως το μεγαλύτερο κομμάτι των ακροατών που ενδεχομένως να περίμεναν ότι όλος ο δίσκος θα κυλήσει προς αυτή την κατεύθυνση. Αποφεύγοντας να μπω στην διαδικασία ενός track-by-track κειμένου, θα πω ότι παρόλο που ο δίσκος ακούγεται απίστευτα συμπαγής, υπάρχουν κάποια αγκάθια που ενοχλούν, τα οποία παραδόξως προέρχονται από τον Mariusz Duda. Τα “Big tech brother” και “The place where I belong”, ενώ έχουν μία εξαιρετική συνθετική προσέγγιση, για κάποιο λόγο ο Mariusz διακατέχεται από μια τρομερή επιθυμία να πει όσα έχει μαζέψει μέσα του αυτά τα τρία χρόνια του εγκλεισμού, οπότε καταλήγουμε να ακούμε ένα μανιφέστο που διακόπτεται κατά τόπους από εξαιρετικές μελωδίες.
Αν σκεφτούμε όμως ότι πρόκειται για ένα άλμπουμ όπου όλο το στήσιμο (η παραγωγή και τα στούντιο ηχογράφησης) είναι διαφορετικό σε σχέση με το παρελθόν, ενώ έχουμε και την προσθήκη του Maciej Meller στις κιθάρες, τότε θα λέγαμε ότι το όλο project είναι πέρα για πέρα επιτυχημένο. Το “ID.Entity” καταφέρνει να δημιουργήσει αυτή την νοσταλγική ατμόσφαιρα, φέρνοντας πίσω αναμνήσεις από τους πρώτους δίσκους, ενώ παραμένει σε υψηλό τεχνικό επίπεδο. Ο Maciej κάνει καταπληκτική δουλειά σε όλη την διάρκεια του δίσκου, εμπλουτίζοντας αρκετά τον ήχο του συγκροτήματος με ιδέες που δεν ακούσαμε στο “Wasteland”, ενώ Michał Łapaj μπορεί να το παρακάνει σε κάποια σημεία με τα 70s organ πλήκτρα, αλλά ο εν λόγω ήχος είναι πλέον ταυτισμένος με το ύφος της μπάντας.
Θα έλεγα ότι απόλαυσα το “ID.Entity”. Μου άρεσε ο πειραματισμός στο synthwave, αν και περιορισμένος, ενώ στα περισσότερα κομμάτια τα κλισέ του ήχου τους έδρασαν σαν μηχανή του χρόνου, δημιουργώντας μια ωραία ατμόσφαιρα. Η όποια παραφωνία που αναφέρθηκε παραπάνω, στο πρώτο άκουσμα περνάει μάλλον απαρατήρητη και μόνο αν εμβαθύνεις στον δίσκο θα βρεθείς στη θέση να αναλογιστείς «τι θα γινόταν αν…» υπήρξε άλλη προσέγγιση. Οι RIVERSIDE είναι μια μπάντα διεθνούς βεληνεκούς, που έχουν κατακτήσει την θέση τους επάξια. Η νέα τους κυκλοφορία είναι αντάξια του ονόματός τους, δεν καταφέρνει ωστόσο να δώσει το κάτι παραπάνω, ώστε να δώσει την αφορμή στους ακροατές να έχουν κάτι να συζητάνε για μήνες.
7,5 / 10
Νίκος Ζέρης
