a
Στις 26 Φεβρουαρίου του 2020 θα έβλεπα την προτελευταία συναυλία μου στην Μαδρίτη προτού ένας Κινέζικος ιός έφερνε τα πάνω κάτω και με έκανε λίγο αργότερα να ξαναγυρίσω στην Ελλάδα. Εκείνη η συναυλία ήταν αυτών των Πολωνών και τώρα, η δεύτερη συναυλία που καλύπτω για το Rock Hard, είναι και πάλι δική τους.
Πρώτα όμως θα πρέπει να αναφερθώ στους support τους οποίους, και ντρέπομαι που το λέω, δεν τους γνώριζα. Ίσως θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω ως δικαιολογία το γεγονός ότι έμενα στην Ισπανία τα τελευταία 25 χρόνια, αλλά από αυτά που είδα και ανακάλυψα εκείνη την βραδιά στον Ταύρο, θα έλεγα χωρίς περιστροφές ότι αυτή η μπάντα θα έπρεπε να ήταν ήδη ένα μεγάλο όνομα στην παγκόσμια μουσική σκηνή. Μου είναι δύσκολο να περιγράψω τα συναισθήματα που μου προκάλεσε η πρώτη επαφή με την μουσική τους, αλλά το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι η λέξη “ατμόσφαιρα” γιατί καταφέρνουν να δημιουργήσουν ένα ηχητικό σύμπαν μελαγχολικό, μυστικιστικό, επιβλητικό, κάτι που μόνο έχω αισθανθεί σε συναυλίες συγκροτημάτων τύπου SIGUR ROS ή A PERFECT CIRCLE. Από την άλλη καταφέρνουν να εισάγουν τον όρο “συναίσθημα” στην μουσική τους, έτσι όπως μόνο μπάντες σαν τους PAIN OF SALVATION ή KATATONIA μπορούν να κάνουν. Κι όταν έρχεται η ώρα να τα “σπάσουν” ηχητικά, τότε μου θυμίζουν από τους LEPROUS μέχρι και τους DEFTONES.
Κάποτε ο Frank Zappa είχε πει ότι το να γράφεις σχετικά με την μουσική είναι σαν να χορεύεις σχετικά με την αρχιτεκτονική κι εδώ ομολογώ ότι δεν μπορώ να μετατρέψω σε λέξεις όλα όσα το συγκρότημα με έκανε να αισθανθώ και οι παραπάνω μπάντες είναι μια ταπεινή προσπάθεια για να δείξω σε όσους άλλους δεν τους γνωρίζουν ακόμα, προς τα που κινούνται ηχητικά, αλλά, όπως πάντα, το καλύτερο που μπορείτε να κάνετε είναι να ακούσετε την δισκογραφία τους. Παρεμπιπτόντως, τον τραγουδιστή Γιώργο Προκοπίου, τον είχα γνωρίσει πάνω από μια δεκαετία πριν, όταν είχε έρθει να παίξει στην Μαδρίτη με μια μπάντα που λέγονταν DENIAL WAITS και τους είχα καλέσει και στην ραδιοφωνική εκπομπή που είχα τότε, οπότε το μόνο που δεν με εξέπληξε ήταν οι εξαιρετικές φωνητικές του ικανότητες.
Καθώς ερχόμουν στην αίθουσα, άκουγα άλλες ομάδες οπαδών που με προσπερνούσαν στον δρόμο μιλώντας παθιασμένα για τους RIVERSIDE, κάτι που με χαροποίησε, βλέποντας πως το συγκρότημα έχει καταφέρει να δημιουργήσει κι εδώ στην Ελλάδα μια πιστή ομάδα οπαδών, αν και εκείνη την βραδιά, δεν κατάφεραν να γεμίσουν το Fuzz (Δευτέρα βράδυ γαρ).
Μας παρουσίαζαν τον τελευταίο δίσκο τους, “ID.Entity”, όπου η μπάντα αφήνει πίσω την μελαγχολία α λα Steven Wilson των προηγούμενων τριών δίσκων και ξαναεισάγει την ενέργεια και μπρίο του “Anno Domini High Definition” (2009) στην μουσική τους, μαζί με μια επιπρόσθετη στρώση πλήκτρων που καμιά φορά μας θυμίζουν τους RUSH των 80s. O frontman, Mariusz Duda, μόλις τελείωσαν το δεύτερο κομμάτι της βραδιάς, “02 Panic Room” (είχαν ξεκινήσει με “#Addicted”), μας είπε ότι αυτός ο δίσκος ήταν κάτι σαν την ηχητική ταυτότητα της μπάντας σε αυτήν την χρονική περίοδο και σκοπός τους ήταν να μοιραστούν μαζί με τους φανς αυτήν την καινούργια δημιουργική τους φάση. Αμέσως μετά άρχισε να ρωτάει πόσοι από εμάς είμασταν από Αθήνα, πόσοι από άλλο μέρος και πόσοι από εξωτερικό (κάμποσοι σήκωσαν χέρι κι εκεί). Μετά το “Landmine Blast” και“Big Tech Brother”, ξαναήρθε η στιγμή που ο Duda μας απευθύνθηκε για να μας πει, ξαναγυρνώντας στο κεντρικό concept του δίσκου που είναι οι κάθε είδους ταυτότητες, ιδιωτικές, συλλογικές, μουσικές, κτλ., και με μια μεγάλη δόση σαρκασμού, ότι επειδή η μουσική τους ταυτίζεται με το progressive, το μέρος που περιμένουν εμάς ως κοινό να γίνουμε το πέμπτο μέλος της μπάντας στο επόμενο κομμάτι θα έρχονταν στο λεπτό πέντε του κομματιού.
Όλοι μας τότε ξέραμε ότι το επόμενο κομμάτι θα ήταν το “Left Out”, κάτι που έχει μεταμορφωθεί σαν τον ύμνο της μπάντας, με το μέρος όπου όλοι φωνάζουμε “Οοοοο Οοοο”. Εκείνο που δεν περιμέναμε ίσως ήταν να ρίξει ο Duda ένα καυστικό σχόλιο κατά των DREAM THEATER: βασικά είπε ότι το γεγονός ότι τους θεωρούν ως prog metal band, τους βάζει στο ίδιο τσουβάλι με τους DT, κάτι το οποίο θεωρούνε ως “καθόλου κολακευτικό”. Τώρα εδώ θα μπορούσαμε να γράφουμε σελίδες σχετικά με το τι είναι progressive, εάν πρόκειται για κάτι βαρετό, εάν είναι μια δικαιολογία για να βαυκαλίζονται οι μουσικοί και να κάνουν μόστρα ενώ την ίδια στιγμή ξεχνούν να συνθέτουν μελωδίες που να μας συνεπαίρνουν… Προσωπικά κάπου καταλαβαίνω τον Duda, όσον αφορά τους DT, γιατί κι εγώ νομίζω ότι οι Νεοϋορκέζοι έχουν να βγάλουν ένα δίσκο που να ακούγεται από την αρχή ως το τέλος ακούραστα από την εποχή του “Metropolis Pt. 2: Scenes From a Memory” (1999) (σ. Σάκη Φράγκου: Το διάβασα κι ελέγχεσαι. Απλά επειδή ανήκεις στον απόδημο ελληνισμό δεν σε αποπαίρνω με την πρώτη!!!). Καταλαβαίνω επίσης ότι δεν θέλουν η μουσική τους να ταυτίζεται με ένα μόνο είδος μουσικής. Από την άλλη όμως ήταν ο ίδιος ο Mike Portnoy που το 2007 τους είχε διαλέξει ως support για την Ευρωπαϊκή τους τουρνέ, οπότε και λίγο σεβασμός δεν βλάπτει. Προσωπικά μου θυμίζει τις παιδιάστικες σχεδόν αντιδράσεις τόσο του Andrew Eldrich (SISTERS OF MERCY) όσο και του Robert Smith (THE CURE) που δεν χάνουν ευκαιρία να διαλαλούν παντού ότι “WE ARE NOT GOTHIC!” Sorry, you are!
Επιστρέφοντας στην συναυλία, o Duda μας έβαλε ένα challenge, ξαναλέγοντας με σαρκασμό: “Μιας και είμαστε progsters, μας αρέσει να αλλάζουμε κάπως τα κομμάτια στις live εκτελέσεις τους, οπότε για να δούμε αν μπορείτε να αναγνωρίσετε το κομμάτι που θα βάλουμε μέσα στο επόμενο κομμάτι”, και ξεκίνησαν να παίζουν “Post Truth”. Όταν έφτασε η στιγμή της αλλαγής, κι αφού το συζήτησα στα πεταχτά με δύο διπλανούς μου, καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι το ένθετο ήταν από το σόλο του “Time Travellers”, αν και προσωπικά δεν είμαι και σίγουρος. Εμείς το κοινό, επαναλάβαμε το “Οοοοο Οοοοο” στο κομμάτι “Place Where I Belong” και πριν το πάντα καταπληκτικό “We Got Used to Us”, ο Duda είπε ότι αν και ζούμε σε μια εποχή διχασμού, θα ήθελε να μας αφιερώσει το κομμάτι γιατί πιστεύει ότι υπάρχει ακόμα ελπίδα, και επίσης ήταν μια ευκαιρία να γιορτάσουν την δέκατη επέτειο του δίσκου “Shrine of New Generation Slaves”. Μια αστεία φάση παίχτηκε όταν κατά την διάρκεια του “Εgoist Hedonist” o Duda εκφώνησε κι ένα Ελληνικότατο “Ώπα!” (τουλάχιστον ξέρει να λέει και ευχαριστώ στα Ελληνικά, οπότε ξέρει πιο πολλά Ελληνικά απ’ ότι όλοι εμείς Πολωνικά).
Μετά το “Friend or Foe”, ήρθε και η ώρα των μπιζ με πρώτο το “Self Aware” και μετά το πάντα συγκλονιστικό και συναισθηματικό “Conceiving You”, όπου εκεί μας φύλαγαν άλλη μια “prog έκπληξη” γιατί στη μέση του κομματιού, ο Duda έβαλε την κουκούλα του, έμειναν μόνο τα κόκκινα φώτα αναμμένα κάτω από το drum kit, δίνοντας έτσι μια sinister ατμόσφαιρα. O Duda μας ζήτησε να κάνουμε ένα silent scream, μια ψιθυριστή κραυγή βασικά. Προσωπικά θα προτιμούσα να είχε αφήσει το κομμάτι ανέγγιχτο γιατί έχει μια τόσο γλυκιά και μελαγχολική χροιά από μόνο του που εκείνη την βραδιά χάθηκε.
Κλείνοντας, θα ήθελα να υπογραμμίσω την σκηνική παρουσία του πληκτρά Michał Łapaj, ο οποίος δεν σταματούσε να παίρνει πόζες, να χοροπηδάει, και γενικά να μας μεταδίδει την θετική ενέργειά του και κάποτε θα ανακαλύψω τι συμβολίζει το πουλί (το κουκλάκι εννοώ, διεστραμμένοι) που έχει πάντα πάνω στο πλήκτρα του. Από την άλλη όμως, φαίνεται ότι ο κιθαριστής Maciej Meller, ακόμα δεν έχει συνηθίσει φαίνεται να είναι πάνω σε μια σκηνή γιατί η παρουσία του είναι διακριτική, ακόμα κι όταν έρχεται η ώρα να σολάρει. Κανέις δεν αμφισβητεί την αξία του ως μουσικό και δεν γεννηθήκαμε όλοι με την στάμπα του rock star στο δέρμα, αλλά λίγο πιο πολλή σκηνική παρουσία δεν θα έβλαπτε.
Πάντως ξέρω ότι όλοι μας βγήκαμε από την αίθουσα ευχαριστημένοι, ξέροντας ότι το progressive είναι ασφαλές και ζωντανό όσο υπάρχουν μπάντες σαν τους RIVERSIDE, κι ας μην του αρέσει καθόλου αυτό του κύριου Duda. So walk away with me…
Γιώργος Γκούμας
Φωτογραφίες: Λευτέρης Τσουρέας
