Οι πολυαγαπημένοι PRAYING MANTIS έρχονται για ακόμα μία φορά στη χώρας μας στα πλαίσια της περιοδείας για το περσινό τους άλμπουμ “Gravity”. Οι Δημήτρης Τσέλλος και Ντίνος Γανίτης άδραξαν την ευκαιρία και παρουσιάζουν 12 τραγούδια των αδερφών Troy που σημάδεψαν την πορεία του συγκροτήματος και σας τα παρουσιάζουν στο κλασικό πλέον tape trading λίγο πριν τη συναυλία. Καλή ακρόαση!
A’ side:
Children of the Earth (“Time tells no lies”, 1981)
Αφού είχαν ηχογραφήσει το δικό τους “Soundhouse tapes”, οι PRAYING MANTIS ήταν έτοιμοι για το πρώτο τους άλμπουμ. Το “Time tells no lies” θεωρείται ένα από απόλυτα διαμάντια του NWOBHM από πολύ κόσμο και ίσως όχι άδικα. Βέβαια, όταν ένας δίσκος κλείνει με ένα τραγούδι σαν και αυτό, ο καθένας μπορεί να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα! (ΝΓ)
Can’t see the angels (“Predator in disguise” – 1991)
Η δεύτερη περίοδος της μπάντας, εγκαινιάζεται με έναν άφθαρτο, αιώνιο ύμνο. Φανερά επηρεασμένοι από τα A.O.R πεπραγμένα της άλλης πλευράς του Ατλαντικού, οι PRAYING MANTIS κάνουν στροφή στον ήχο τους. Μια στροφή που όχι μόνο θα τους δώσει πολλά χρόνια ζωής, αλλά ταυτόχρονα θα τους δώσει και μια ζηλευτή ποιότητα η οποί θα οδηγήσει σε ένα τρομερό σερί εξαιρετικών δίσκων. Το εναρκτήριο κομμάτι του “Predator…” θυμίζει ΚΑΡΦΙ τους BLACKFOOT και ύμνους όπως το “Teenage idol” ‘ή το “Send me an angel” (ευθύνη μεγάλη φέρουν οι διπλές του κιθάρες), μόνο που έχει επιπλέον μια υποβόσκουσα μελαγχολία που το διαφοροποιεί εν μέρει. Tino Troy, Chris Troy και Dennis Stratton σε μεγάλα κέφια, τι να λέμε τώρα… (ΔΤ)
Rise up again (“A cry for the new world” – 1993)
Κατά προσωπική άποψη, το καλύτερο «μπάσιμο» σε δίσκο των Βρετανών. Η έλευση του Colin Peel στα φωνητικά ήταν απολύτως εύστοχη κίνηση από πλευράς Troy, και αυτό φάνηκε αμέσως. Η πεντακάθαρη φωνή του ταίριαξε απόλυτα με τις A.O.R μελωδίες του “A cry…”. Ανθεμικό, συναυλιακό hard rock, με χαρακτηριστικό πολυφωνικό refrain που δεν πρέπει ποτέ να λείπει από τα live της μπάντας. Για να δούμε, θα το τιμήσουν στην Αθήνα; (ΔΤ)
A cry for the new world (“A cry for the new world” – 1993)
Δύο στα δύο. Τον εναρκτήριο ύμνο διαδέχεται το ομώνυμο κομμάτι του άλμπουμ. Οι PRAYING MANTIS έχουν πια βρει τη φόρμουλα της σύνθεσης κομματιών που θα σου καρφώνονταν στο μυαλό με την πρώτη ακρόαση, και εδώ μιλάμε για μια από τις πλέον τρανταχτές των περιπτώσεων αυτών. Το δυνατότερο ατού σε τούτο εδώ το λυρικό έπος είναι φυσικά το refrain του και πως οι φωνές μπλέκουν μεταξύ τους. Μια σύνθεση που εκτός της μπάντας υπογράφουν και οι Jackson/Dangschat. (ΔΤ)
Only the children cry (“The power of ten”, 1995)
Intro με κιθάρα που στάζει δάκρυα… Δε χρειάζονται και πολλά λόγια για το συγκεκριμένο τραγούδι. Το μουσικό χαλί που προσφέρουν τα πλήκτρα στο κουπλέ είναι καταπληκτικά και κάνουν τη σύνθεση να ξεχωρίζει. Μοναδικό ρεφραίν, χαρακτηριστικό δείγμα PRAYING MANTIS δεκαετίας ’90. Έπος! (ΝΓ)
Wasted Years (“Forever in time”, 1998)
Το τραγούδι που ανοίγει τον αγαπημένο δίσκο της μπάντας. Ένας δίσκος – επιτομή του μελωδικού hard rock και μάλιστα εν έτη 1998! Ασύλληπτο μπάσιμο με τα πλήκτρα να δίνουν τον τόνο του κομματιού, ενώ η δισολία έρχεται για να σε διαλύσει συθέμελα! Αδιανόητο τραγούδι! (ΝΓ)
Best Years (“Forever in time”, 1998)
Δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη για ένα από τα πλέον αγαπημένα μου τραγούδια όλων μα όλων των εποχών. Δεν θα είμαι αντικειμενικός. Και ρωτάω μετά τον εαυτό μου. Γιατί να είμαι; Μιλάμε για ένα εξαιρετικό – καταπληκτικό – μυθικό τραγούδι που γράφεται μία φορά τα χίλια χρόνια, χωρίς κανένα “σκόντο” σε αυτά που γράφω. Ακούστε το τραγούδι, διαβάστε τους στίχους και γυρίστε νοητά στα δικά σας καλύτερα χρόνια! Μαγικό! (ΝΓ)
B’ side
Nowhere to hide (“Nowhere to hide”, 2000)
Ένα πράγμα που ξέρουν 100% να κάνουν καλά οι PRAYING MANTIS είναι να γράφουν τραγούδια που να είναι opener σε έναν δίσκο. Ειλικρινά, δε θυμάμαι καμία άλλη μπάντα που το πρώτο τραγούδι σε κάθε δίσκο να είναι κομματάρα! Έτσι και εδώ, οι MANTIS δε χαλάνε την παράδοση και μας σερβίρουν έναν φανταστικό τραγούδι. Με αυτό τον τρόπο μας καλωσόρισε η μπάντα το νέο αιώνα! (NΓ)
Restless heart (“Sanctuary” – 2009)
Με την υπογραφή, εκτός των αδερφών Troy, του τραγουδιστή Mike Freeland και του κιθαρίστα Andy Burgess. Mid tempo μελωδικότατο hard – A.O.R, ιδανικό να παίζει στη διαπασών καθώς οδηγείτε σε κάποια εθνική οδό. Στακάτος ρυθμός, εντυπωσιακές μελωδίες, κρυστάλλινα φωνητικά, όλα τοποθετημένα όπως πρέπει. Για κάτι τέτοια κομμάτια λάτρεψα (και δεν είμαι ο μόνος) τους PRAYING MANTIS της νέας χιλιετίας. Εντυπωσιακό κομμάτι, εντυπωσιακό άλμπουμ, εντυπωσιακά…τα πάντα. (ΔΤ)
Turn the tide (“Sanctuary”, 2009)
Λίγο πριν τελειώσει η δεκαετία των ’00s οι PRAYING MANTIS μας χάρισαν ακόμα ένα εξαιρετικό άλμπουμ. Πέραν από το καταπληκτικό εξώφυλλο (Πάντα είχαν εξωφυλλάρες), το μουσικό κομμάτι συγκλονίζει. Το πέμπτο τραγούδι εκείνης της δισκάρας ήταν το “Turn the tide”. Με την ακουστική του κιθάρα, την μελωδία του και τα ατμοσφαιρικά πλήκτρα στο κουπλέ του. Ένα τραγούδι – ποίημα, που δε γίνεται να το ακούσεις και να μείνεις ασυγκίνητος! (ΝΓ)
Fight for your honour (“Legacy” – 2015)
Μπουμ! Τί εισαγωγή είναι αυτή; Και η συνέχεια, πόσο έπος! Ο John Cuijpers έχει μια φωνή που αν και Ολλανδός ο ίδιος, φέρνει πολύ στους Βρετανούς γερόλυκους του μύθου (σε κάποια σημεία θα σας θυμίσει Lawton για παράδειγμα) και πραγματικά, απογειώνει την όλη σύνθεση. Εμβατηριακό σχεδόν A.O.R, ξεφτιλίζει με συνοπτικές διαδικασίες οτιδήποτε κινείται γύρω του με το πρώτο άκουσμα. Φανταστείτε τους σύγχρονους URIAH HEEP να αποφασίζουν να γίνουν επικοί σε στυλ Ronnie James Dio. Δεν θα ήταν τέλειο το αποτέλεσμα; Ε, είναι! (ΔΤ)
Fallen angel (“Legacy” – 2015)
Είναι εντυπωσιακό το γεγονός πως μετά από τόσα χρόνια, μια μπάντα παραμένει όχι απλά το ίδιο καλή, αλλά πολλές φορές ξεπερνά και τον ίδιο της τον εαυτό. Καλά, δεν υπάρχει μέτρο και λόγος σύγκρισης με το ντεμπούτο, και ας είναι το “Legacy” το πιο “metal oriented” album της μπάντας εδώ και… βασικά από το ντεμπούτο, ναι. Άλλες εποχές τότε, άλλες τώρα. Τρομερό κομμάτι, με couple που δαγκώνουν και λυγίζουν και λαμαρίνες και εξαιρετικές διπλές κιθάρες. Άνετα στη πρώτη δεκάδα τους. Μπέσα. (ΔΤ)
39 Years (“Gravity”, 2018)
Από το περσινό κομψοτέχνημα του συγκροτήματος. Σε πολλούς δεν άρεσε ο δίσκος, προσωπικά τον βρήκα εξαιρετικό από κάθε άποψη! Στο συγκεκριμένο τραγούδι, παρουσιάζουν τη βιογραφία τους μέσα από νότες και στίχους με τον πλέον όμορφο τρόπο, δείχνοντας πως και μετά από 39 ολόκληρα χρόνια μπορούν και γράφουν εξαιρετική μουσική! (ΝΓ)
Ντίνος Γανίτης – Δημήτρης Τσέλλος
