Τα τελευταία δύο χρόνια κάθε πρωί, ανοίγοντας τον υπολογιστή όταν ξεκινά η δουλειά, λογής-λογής αναρτήσεις κύρια στο Facebook, νιώθω να παίζουν με την ηθική και την σοβαρότητα μου.
Η έλευση των ηλεκτρονικών μέσων ενημέρωσης ανέδειξε δύο προβλήματα. Το ένα είναι ότι όλοι απέκτησαν γνώμη στηριζόμενοι στην άγνοια. Όχι η Wikipedia δεν αντικαθιστά τόνους πληροφοριών από περιοδικά, βιβλία με συνεντεύξεις και στοιχεία που ποτέ δεν θα ανέβουν στο διαδίκτυο. Δυστυχώς οι εθισμένοι στη ηλεκτρονική πληροφόρηση και όχι στην έρευνα των πηγών ποτέ δεν θα ανακαλύψουν αυτά τα στοιχεία. Σήμερα ο «δημοσιογράφος» του ειδικού ή του γενικού τύπου, έχει την τάση να παροδηγεί γιατί δεν έχει το θάρρος να δημιουργεί άποψη, δέσμιος της ασθένειας που λέγεται πολιτική ορθότητα και του like στο άρθρο/ανάρτηση και κατέστρεψε το sleaze, το ακραίο metal και άφησε ελεύθερους τους
επαναστάτες της καρέκλας και της κατσαρόλας.
Το δεύτερο πρόβλημα είναι ότι το ροκ, η ροκ μουσική και ειδικότερα η μεταλλική γερνάει και ταυτόχρονα λόγω του τρόπου ζωής των μουσικών της υποστελεχώνεται με ταχείς ρυθμούς. Πριν μερικά χρόνια σε ένα άλλο κείμενο μου με τίτλο «Το heavy metal πέθανε και δεν το έχει καταλάβει» αναφέρθηκα στο φαινόμενο που τότε ήταν στα σπάργανα. Σήμερα βλέπουμε τις εμβληματικές μορφές να φεύγουν λόγω ηλικίας και τρόπου ζωής (καρκίνος ήπατος και παγκρέατος, κατάθλιψη, ΧΑΠ, ηπατίτιδα). Ασθένειες που έχουν να κάνουν με την χρήση ουσιών και την υπερκατανάλωση αλκοόλ. Και εσένα τι σε νοιάζει πώς ζουν, είναι η πλέον λογική ερώτηση. Μα δεν με νοιάζει, μάλλον το απολαμβάνω γιατί οι MOTLEY CRUE δεν θα ήταν το λάγνο σχήμα που είναι αν δεν είχαν το “Dirt” σαν αυτοβιογραφία. Ο Lemmy θα ήταν ίσως λίγο πιο προβλέψιμος αν έπινε χυμό κράνμπερι στα 40 του και ο Ozzy σίγουρα δεν θα ήταν τόσο διάσημος αν το αλκοόλ και τα ναρκωτικά μαζί με την Σάρον δεν όριζαν τη συμπεριφορά του. Όμως βλέπω τον Brian Johnson να εγκαταλείπει, αλλά ταυτόχρονα την άνοια να στέλνει τον Malcolm Young στο περιθώριο, το αλκοόλ τον Gary Moore στον τάφο και την κατάθλιψη να μαστίζει και να παίρνει τους μουσικούς της γενιάς μου. Φοβάμαι λοιπόν αυτή την διάχυση της πληροφορίας που φέρνει τα κηδειόσημα νωρίτερα στην οθόνη μου και τη ζωή μου. Η τεχνολογία δεν ενώνει μόνο για καλό. Σήμερα στην εποχή που όλοι κρίνουν και κρίνονται, θάνατοι σαν αυτόν του Chester Bennington με το βίντεο που κυκλοφόρησε και τον δείχνει να παίζει λίγο πριν με την οικογένεια του ή οι μαρτυρίες για το τελευταίο βράδυ του Chris Cornell, απλά δείχνουν ότι το τίμημα για τους μουσικούς είναι μεγάλο. Αυτό που δεν κάνει η τεχνολογία και η ροκ κοινότητα είναι να είναι πιο ενεργή στην κινητοποίηση, στην ενημέρωση, την ευαισθητοποίηση.
Απομονωμένοι οι μουσικοί στην ανάγκη για επιβίωση, για περιοδείες για να ζήσουν, ξεχνάνε τα ουσιώδη της ροκ κοινότητας, αυτά που έθεσαν τις βάσεις στην δεκαετία του ‘60 και ‘70. Τα σημερινά προβλήματα της κατάθλιψης, της απομόνωσης, της συνεχιζόμενης οικονομικής ύφεσης στον Δυτικό κόσμο, ελάχιστα άγγιξαν τη συλλογικότητα των ροκ/metal καλλιτεχνών. Αλλά και το κοινό πλέον βλέπει την μουσική ως διαφυγή και λιγότερο σαν απάντηση στα προβλήματα. Το “Operation: Mindcrime” έχει γίνει πραγματικότητα, αλλά οι QUEENSRYCHE είναι πια δύο σχήματα που αναμασούν το παρελθόν τους.
Το τρίτο θέμα που θα στεναχωρήσει φίλους αλλά είναι αλήθεια είναι αυτή η προσπάθεια να περάσει ο ροκ τρόπος ζωής, στο κοινό, με βάση ορισμένα τουλάχιστον γραφικά δημοσιεύματα. Το ροκ burger, το ροκ ξενοδοχείο, το ροκ ουίσκι, η ροκ μπύρα, ο μεταλλάς που είναι ο πιο αδικημένος, ευαίσθητος άνθρωπος του κόσμου. Το metal ως μάθημα στο Φιλανδικό πανεπιστήμιο. Η Φιλανδία ως παράδεισος του metal, που ανακηρύσσεται στην κλασσική μουσική του ύστερου 20ου αιώνα αν και σε πωλήσεις είναι μακριά από άλλα είδη, αλλά προφανώς έχει παραδοχή γιατί είναι εκ φύσεως περιθωριακό και αδικημένο. Η ροκ σκηνή, έχει να δείξει κοινωνικές ενέργειες μεγάλου βεληνεκούς από την εποχή του Dio (και στην Ελλάδα των ROCK N’ ROLL CHIDREN) και του “Hear n Aid”. Το grunge έκανε κάποια λίγα πράγματα και μετά τα πάντα αναλώνονται στα επετειακά αφιερώματα /περιοδείες άλμπουμ που μας μεγάλωσαν και σήμερα αποτελούν το συνταξιοδοτικό πρόγραμμα καλλιτεχνών που ομολογούν ότι δεν βρίσκουν τον λόγο να κυκλοφορήσουν νέο τραγούδι. Παράδειγμα οι πολύ αγαπημένοι μου BLUE OYSTER CULT ή η πρόσφατη περιοδεία των MONSTER MAGNET δίχως το νέο άλμπουμ σε κυκλοφορία, οι αειθαλείς URIAH HEEP κ.ο.κ χωρίς να ξεχνάμε τα tribute bands τύπου Joe Lynn Turner, που οικειοποιούνται δημιουργίες άλλων και το νέο φαινόμενο των ολογραμμάτων, που ζουν οι εναπομείναντες χάρη στην δημιουργικότητα του πεθαμένου (βλέπε Dio). Δεν ξέρω πως το βλέπεται οι νεότεροι, που είστε το μέλλον του συναυλιακού κοινού, αλλά για εμένα υπάρχει κάτι σάπιο στο βασίλειο της Δανιμαρκίας.
Από την άλλη οι ήρωες του σήμερα είναι τόσο άοσμοι, άγευστοι, τεχνικά άμεμπτοι σαν τον Bonamassa ή τον Gary Clark Jr. Τον λατρεύω αλλά όσο καλός μουσικός είναι, το καλύτερο άλμπουμ του δεν έχει την μαγεία του χειρότερου του Rory Gallagher. Έχει κάνει τον εαυτό του έρμαιο του μάρκετινγκ (του δικού του), του παραγωγού του και της αδυναμίας του να είναι πρώτα μουσικός και μετά προϊόν. Αυτό είναι μόνο μια περίπτωση, οι περιοδείες Udo με τραγούδια των ACCEPT, των διαφόρων σχημάτων που παίζουν το πιο επιτυχημένο άλμπουμ τους και μετά ένα best of, αλλά και των σχημάτων που πλέον αποδίδουν φόρο τιμής στο παρελθόν τους με set list που το πιο νέο τραγούδι έχει γραφτεί πριν 25 χρόνια. Νέα σχήματα που παίζουν για 65 λεπτά και παλιοί μουσικοί που παίζουν 2,5 ώρες. Νέες γενιές New wave των πάντων, που αναμασάνε το παρελθόν όχι μόνο μουσικά (οι επιρροές πάντα όριζαν τον μεταλλικό χώρο) αλλά και σε θέματα ντυσίματος και συμπεριφοράς (στενά τζιν, λευκά μποτάκια, κολάν και ζώνες με σφαίρες, τα 80’s νεκρανασταίνονται).
Κάθε ημέρα η τεχνολογία που διευκόλυνε τα σχήματα να γίνουν γνωστά, να έχουν φθηνότερα όργανα, καλύτερες συνθήκες ηχογράφησης, θάβει λίγο πιο βαθιά την μοναδικότητα των σχημάτων. Η δυνατότητα να μαθαίνεις νέα σχήματα από την άνεση του υπολογιστή σου, είναι ταυτόχρονα δίκοπο μαχαίρι, καθώς όλα μπαίνουν στο μικροσκόπιο του rocker της πολυθρόνας. Συμπεριφορές σαν του Lemmy, του Ozzy, του Coverdale, του Plant, του Axl, του Vince Neil, σήμερα θα έμπαιναν στο στόχαστρο των πολιτικά ορθών επικριτών του διαδικτυακού χώρου και θα λασπώνονταν, ως σεξιστικές, ρατσιστικές, γιατί το πνεύμα του rock n’ roll γεννήθηκε και βασίστηκε στην ανθρώπινη επαφή και την πρόκληση. Οι οπαδοί πλέον προτιμούν το live streaming, το Downloading και κάποιοι προσκολλημένοι στο παρελθόν, τις ζωντανές εμφανίσεις, την αγορά cd, βινυλίου, περιοδικών. Αλλά ακόμη και στα περιοδικά, τα άρθρα που τραβάνε την προσοχή (δηλαδή like στο ίντερνετ) έχουν να κάνουν με το παρελθόν, με τελευταίο δεινόσαυρο τους METALLICA και την περιοδεία Big Four και ελάχιστα με νέα σχήματα.
Νιώθω σαν το Underground του Κουστουρίτσα. Μια κοινότητα προστατευμένη από τον φόβο του εξωτερικού κόσμου, επίτηδες. Γιατί ο δικός της τρόπος ζωής είναι ο σωστός. Μόνο που καθώς οι ιεροί ταγοί του παρελθόντος πέφτουν με το ρυθμό φύλλων σε φυλλοβόλο δέντρο, το φθινόπωρο, μένουν τα κλαδιά γυμνά και αδυνατισμένα από το ίδιο το κοινό, που θαυμάζει το παρελθόν και περιορίζει στην πλειοψηφία τους τα νέα σχήματα που θα δοκιμάσουν νέα πράγματα, για να μην χαλάσει η συνταγή. Σε έναν κόσμο που αλλάζει, δύο πράγματα παραμένουν ακλόνητα στις πεποιθήσεις τους, χωρίς να αισθανθούν την ανάγκη ουσιαστικής αλλαγής, το Ελληνικό ΚΚΕ και το heavy metal (ο οπαδός καλύτερα). To rock or not to rock, ας ρωτήσουμε αυτούς που θεωρούνται rockers, τον Bono, τον Jagger, τα αδέλφια Gallagher, τον Jack White, σε ένα ακόμη δημοψήφισμα online… Video killed the radio star τραγούδησαν στα τέλη των 80’s, internet kill rock music λέω εγώ. Με το sequel του Blade Runner, να κάνει το “Money talks” των AC/DC την πλέον επίκαιρη απάντηση σε όλες τις σκέψεις μου.
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
