Rock You To Hell κεφάλαιο 3. Ένα από τα φεστιβάλ που θέτει μεγάλη υποψηφιότητα να γίνει ένας μικρός θεσμός στα συναυλιακά δρώμενα της Αθήνας. MEDIEVAL STEEL, Q5, HOLOCAUST, GRIM REAPER, AVENGER και SPARTAN WARRIOR είναι μερικά από τα σχήματα που έχουν ανέβει στην σκηνή του τα προηγούμενα χρόνια. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία οπαδοί είχαν την ευκαιρία, και θα έχουν για όσα χρόνια διαρκεί το event, να απολαύσουν συγκροτήματα της εφηβείας τους.
Φέτος το headline σχήμα ήταν άλλο ένα απωθημένο για πολλούς. Οι LOUDNESS, ένα από τα πιο καλά σχήματα που έχει αναδείξει η heavy metal μουσική θα εμφανίζονταν μπροστά στο Ελληνικό κοινό. Μαζί τους θα ήταν οι Άγγλοι TOKYO BLADE, TYSONDOG και FIST, οι Έλληνες CLAIRVOYANT, WISDOM και LACHRYMOSE, οι Γάλλοι GANG, οι Κύπριοι R.U.S.T X, οι Ολλανδοί PICTURE και οι Σουηδοί BAI BANG, δημιουργώντας ένα billing άκρως ωραίο αφού και πάλι τα groups που εμφανίζονται αν μη τι άλλο έχουν προσφέρει πολλά στον χώρο. Δυστυχώς όμως για άλλη μια φόρα ο συναυλιακός χώρος δεν γέμισε ασφυκτικά, αλλά ευτυχώς ήταν κατά τα 3/5 γεμάτος προς το τέλος της βραδιάς. Μιας βραδιάς που διήρκησε σχεδόν 10 ώρες.
Οι Θεσσαλονικείς LACHRYMOSE συνεπείς στο λεπτό στην ώρα έναρξης, «άνοιξαν» την συναυλία σε ένα μαγαζί που δεν είχε εκείνη την στιγμή πάνω από 50 άτομα. Ίσως και λόγω ώρας. Παρόλα αυτά το σχήμα έπαιξε σαν να είχε πολλούς παρευρισκόμενους από κάτω, προς τιμή τους. Μεγάλο συν είναι ότι έχουν υπογράψει σε γνωστή εταιρία του εξωτερικού και έτσι, η πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά τους με τίτλο “Carpe Noctum”, στην οποία βασίστηκε το set list τους, θα διαδοθεί ίσως λίγο περισσότερο. Το σχήμα συνδυάζει με ωραίο τρόπο το μελωδικό doom/death με συμφωνικά γυναικεία φωνητικά. Αν σας αρέσουν groups όπως οι CANDLEMASS, MY DYING BRIDE, PARADISE LOST, AVATARIUM και τα “Female fronted groups”, τότε σίγουρα θα σας αρέσουν και αυτοί. Πάνω από όλα γιατί έχουν ωραίες συνθέσεις και μελωδίες οι οποίες συνδυασμένες με τα όμορφα φωνητικά κάνουν ένα πολύ καλό αποτέλεσμα. Τα παιδιά είναι ακόμα στο ξεκίνημα τους αλλά έχουν τα φόντα για να ακουστούν πολύ, κάτι που φάνηκε από το χειροκρότημα του κόσμου, λίγο αλλά ζεστό.
Το πλήρες set list ήταν: False God/My Shadow/Face Of Horror/In A Reverie/Black Legend.
Οι Αθηναίοι WISDOM ήταν για τον γράφοντα η πρώτη θετική έκπληξη της βραδιάς. Το γεγονός ότι είναι ανενεργοί στουντιακά για πολλά χρόνια μου είχε δώσει την εντύπωση ότι θα έβλεπα κάτι πολύ μέτριο. Ευτυχώς για τους ίδιους διαψεύστηκα. Στην σκηνή βρισκόταν ένα σχήμα αρκετά καλό που απέδιδε τις συνθέσεις του με τρόπο που και να μην σου αρέσει το στυλ που εκφράζονται, να τους άκουγες. Μοίρασαν το set list τους στο ντεμπούτο τους “Rain Dream” και σε καινούργιο υλικό. Τα τραγούδια τους είναι ένα ωραίο πάντρεμα της Ευρωπαϊκής heavy/power metal σκηνής με αυτήν της Αμερικής αντίστοιχου ύφους. Τα παλιότερα τραγούδια «κλείνουν» προς Αμερική, ενώ τα καινούργια προς Ευρώπη. Ο κόσμος παρέμενε λίγος στον χώρο και όσοι ήταν από κάτω από το σχήμα απλά το κοιτούσαν χωρίς να συμμετέχουν ενεργά. Έδωσε όμως αβίαστα το χειροκρότημα του αφού ότι είδε δεν ήταν άσχημο ή αδιάφορο. Προσωπικά αναμένω σύντομα και μια νέα studio δουλειά.
Το πλήρες set list ήταν: Intro-Wisdom/Wild Side Of The Angels/She Is Alive/In Metal We Trust/Steps Of Fate/Stop Your Lies/Voices.
Οι επόμενοι στην σειρά ήταν οι GANG οι οποίοι κατάγονται από την Γαλλία, μια χώρα που τιμάει δεόντως το heavy metal. Λόγω των πρόσφατων γεγονότων στην χώρα τους, περίμενα να κάνουν μια αναφορά σε αυτά. Το μόνο σχόλιο και αντίστοιχη αφιέρωση τραγουδιού που έγιναν ήταν για τον πρόσφατο θάνατο του drummer των MOTORHEAD Philthy “Animal” Taylor. Παρόλο που θα ήταν η πρώτη φορά που μας επισκέπτονταν, ανέμενα την εμφάνιση τους γιατί όσα σχήματα γνωρίζω δισκογραφικά από την ίδια χώρα, πάντα έχουν «κάτι να σου δώσουν». Από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησαν να παίζουν τα τραγούδια τους, ο καθένας καταλάβαινε ότι μάλλον σε λάθος περιοχή γεννήθηκαν λόγω του ύφους τους αλλά και της γενικότερης εξωτερικής εμφάνισης των μελών. Σε όλα παρέπεμπαν στην Αγγλία. Ειδικά τα τραγούδια τους θύμιζαν αρκετά τους νεότερους SAXON και όλο το κίνημα του New Wave Of British Heavy Metal. Η εμπειρία που έχουν όσα χρόνια παίζουν τους έχει βοηθήσει να ξέρουν πώς να κάνουν μια επαγγελματική εμφάνιση και να διασκεδάζουν το κοινό. Αν και ο κόσμος είχε ελαφρώς πληθύνει σχετικά με πιο νωρίς και πάλι απλά κοιτούσε το σχήμα χωρίς να συμμετέχει πολύ ενεργά. Ο τραγουδιστής έκανε ότι μπορούσε για να τον «ανεβάσει» αλλά μάταια. Οι GANG είναι τίμια μπάντα, δείχνουν με τα τραγούδια τους την αγάπη που έχουν στον παλιό παραδοσιακό ήχο αλλά μέχρι εκεί. Καλοί μεν, αλλά χωρίς κάτι ιδιαίτερο δε. Απλά δεν βαριέσαι όταν τους βλέπεις. Έτσι και αυτοί κέρδισαν το χειροκρότημα του κόσμου, προσφέροντας και πολλά χαμόγελα αφού το outro τους ήταν το τραγούδι τίτλων του Muppet Show. Αυτό και μόνο λέει πολλά.
Το πλήρες set list με μια μικρή επιφύλαξη: Intro/The King Became A God/Another Tomorrow/Riding In The Wind (Διασκευή Judas Priest)/All Of The Damned/Save Me/Believer-Betrayer/All Of The Fool Around/Outro
Οι FIST ήταν το ένα από τα 3 συγκροτήματα του New Wave Of British Heavy Metal που θα εμφανίζονταν. Αν σου αρέσει το εν λόγω είδος, το σχήμα είναι από αυτά που αναμένεις να δεις με χαρά. Ηχητικά πρεσβεύουν ακριβώς το στυλ και ύφος των groups του κινήματος με τραγούδια που ποικίλλουν σε ταχύτητα αλλά έχουν στακάτα, «επιθετικά» ρίφ και τσαμπουκαλίδικο, «αλήτικο» ύφος που αναγκαστικά θα σε ξεσηκώσει. Κάτι που όμως δεν συνέβη εκείνο το βράδυ. Εκτελεστικά ήταν αρκετά καλοί. Έκαναν κάποια μικρά λαθάκια αλλά σε γενικές γραμμές τίμησαν την χώρα προέλευσης τους που έχει άτυπο νόμο οι μπάντες από εκεί, να αποδίδουν τις συνθέσεις τους πολύ καλά. Αυτό όμως που δεν μου «έβγαλαν» ήταν τον ξεσηκωτικό χαρακτήρα που έχουν τα albums τους. Στην σκηνή έβλεπες μια πολύ καλή metal μπάντα να παίζει τα τραγούδια της, χωρίς όμως να σου μεταφέρει το vibe να κουνηθείς στο tempo τους. Ακόμα και στο “Turn The Hell On”, που εγώ θεωρούσα ότι θα το έπαιζαν στο τέλος αφού για μένα είναι το καλύτερο τραγούδι τους, ήσουν στατικός. Δυστυχώς ζωντανά δεν μου έδωσαν τον παλμό που ήθελα και περίμενα από αυτούς. Βεβαίως και αυτοί κέρδισαν εύκολα το χειροκρότημα του κόσμου που και συμμετείχε λίγο πιο ενεργά σχετικά με τους προηγούμενους αλλά και είχε αρχίσει να αυξάνεται στο club.
Το πλήρες set list με μια μικρή επιφύλαξη: The Vamp/Too Hot/Dog Soldier/Turn The Hell On/Lost And Found/Brain Damage/SS Giro/Never Get Me Up (In One Of Those)/Name, Rank And Serial Number
Οι RUST X (πρώην R.U.S.T) μας έρχονται από την Κύπρο, άλλη μια χώρα που έχει να παρουσιάσει μόνο καλά σχήματα και δουλειές. Πριν το live και έχοντας ήδη ακούσει την παρθενική δουλειά τους, “Forged In The Fire Of Metal” ειλικρινά περίμενα να τους δω ζωντανά αφού όλο το album ήταν ένας φόρος τιμής στο heavy metal. Όλα αυτά κάτω από το όνομα R.U.S.T. Δυστυχώς όμως δεν ήμουν ενήμερος για τις αλλαγές που έχουν γίνει στο group. Τώρα πια τα 3/5 των R.US.T μαζί ένα καινούργιο μέλος έχουν κάνει ένα σύνολο, οικογενειακό αφού όλοι είναι αδέρφια, που δεν έχει καμία σχέση με το ποιον του cd. Όταν ξεκίνησε το intro στην σκηνή εμφανίστηκαν μόνο ο τραγουδιστής και ο μπασίστας. Οι άλλοι εδώ εμφανίστηκαν από την πόρτα εισόδου με μια μηχανή, θέλοντας προφανώς να τιμήσουν, ατυχέστατα, την είσοδο του Rob Halford με τους JUDAS PRIEST, παίρνοντας την θέση τους πίσω από τα όργανα τους. Άντε και αυτό το ανέχεται κάποιος σκεπτόμενος την αγάπη των μελών για το παλιό heavy metal. Δυστυχώς όμως αυτό που κανείς δεν μπορούσε να ανεχτεί ήταν ότι συνέβαινε μετά επί σκηνής. Αυτό που έβλεπες δεν ήταν ένα σχήμα που είχε κυκλοφορήσει έναν υπέροχο δίσκο αλλά ένα σχολικό σύνολο μουσικών που παίζουν πρώτη φορά μπροστά σε κόσμο και καυ******ι όπως είναι από χαρά που επιτέλους κάνουν live, επιδίδονται σε χαζοχαρούμενες τρέλες. Η εικόνα που έβγαζαν από σκηνής ήταν από τις χειρότερες που έχω δει. Κρίμα γιατί έδειχναν ότι θα έκαναν μια αξιόλογη πορεία στον χώρο. Αν πραγματικά δεν σοβαρευτούν και να επανεξετάσουν τα πάντα σε αυτούς θα χαρακτηρίζονται άκρως γραφικοί και για γέλια όπως άλλοι.
Το πλήρες set list ήταν: Revolution X/Take Me/Another Candle (Heir Apparent διασκευή)/Evagoras/Fire At Will/Lady Of The Lake/Destiny Riders/Encore: Metal Child
Θοδωρής Μηνιάτης
CLAIRVOYANT
Break The Embankments/Celestial Dream/Stand And Resist/Theater Of Life/War Promises/Sabotage/
I’m Alive (διασκευή HELLOWEEN)
Η είσοδος των CLAIRVOYANT στη σκηνή, συνοδεύτηκε από τις πρώτες εμφανείς κινήσεις του κόσμου, προς το μπροστινό μέρος. Δυστυχώς για τα πρώτα τρία τραγούδια, ο φιλότιμος Ιταλός τραγουδιστής τους, δεν ακουγόταν και ουδείς επί σκηνής το είχε αντιληφθεί. Το power metal τους, με τις Ευρωπαϊκές επιρροές αδικήθηκε από τον μπουκωμένο ήχο. Ο τραγουδιστής αποδείχθηκε πληθωρικός, με μια εμφάνιση που θύμισε Graham Bonnet και υψίφωνος με δυνατότητες. Η αλλαγή κιθαρίστα στη μέση του σετ βοήθησε στην ανάδειξη της πολύ καλής κιθαριστικής δουλειάς, των συνθέσεων και ήταν το καλύτερο κομμάτι, μιας εμφάνισης που βασανίστηκε από τον ήχο. Απόδειξη ότι ούτε η διασκευή στο “I’m Alive” (HELLOWEEN) κατάφερε να ζεστάνει το κοινό, που ακόμη παρέμενε μικρό σε αριθμό.
BAI BANG
We’re United/Everybody Everywhere/Are You Ready?/Rock It/Bai Bang/Crazy/
Come On, Living My Dream/Run To The End/I love The Things You Hate
Η πρώτη μεγάλη εμφάνιση του φεστιβάλ ήρθε με τους Σουηδούς sleaze rockers, BAI BANG. Ένα σχήμα της σχολής των POISON,TUFF, MOTLEY CRUE με τα κλασικά κλισέ του είδους σε δράση. Βρώμικες κιθάρες, μαλλί κομμωτηρίου, έναν κιθαρίστα που θα ήθελε να παίζει στους OPETH αλλά συμβιβάστηκε με το επόμενο καλύτερο κι έναν τραγουδιστή, μίξη Ινδιάνου και Σουηδού, μελαχρινός, με μακρύ μαύρο μαλλί, τατουάζ και προτίμηση στο κόκκινο χρώμα. Μουσικά άψογοι, με δυνατές κιθάρες, ωραία δεύτερα φωνητικά, διάθεση για πάρτυ και καλή σκηνική παρουσία. Ο τραγουδιστής στο “Living My Dream”, μας προσκάλεσε να πάμε στην Σουηδία ή να έρθουν αυτοί στην Ελλάδα (μας λάτρεψε). Επίσης πριν αρχίσει το τραγούδι, ενώ έβγαζε selfie με το κοινό, διέκοψε για να μιλήσει στην Μαντόνα που του τηλεφώνησε. Κλισέ μουσική και κλισέ σκηνική παρουσία, από ένα σχήμα καλοκουρδισμένο, που κέρδισε τον κόσμο, ενώ είχαμε και το encore κατ’ απαίτηση του κοινού. Μάλλον περισσότερα σχήματα του είδους, που ξέρουν να διασκεδάζουν, βοηθάνε να ανέβει η διάθεση ενός φεστιβάλ.
TYSONDOG
Blood Money/Dead Meat Don’t Let The Bastards (Grind You Down)/Cry Havoc/Hammerhead/Painted Heroes/Shadow Of The Beast/Taste Hate
Οι Βρετανοί TYSONDOG δεν αποτέλεσαν ποτέ ένα από τα αγαπημένα μου ονόματα του NWOBHM. Επί σκηνής όμως με διέψευσαν με τον σκληρό, στακάτο ήχο τους και το δυναμικό rhythm section. Κοντοκουρεμένοι, γουλί και ασπρομάλληδες, το κουιντέτο, δεν άφησε κενά και συνεπήρε το κοινό. Με έντονα μεταλλική παρουσία, ήχο με στοιχεία από SAXON, MOTORHEAD και όγκο, απέδωσαν το κλασικό metal τους με μια hardcore αισθητική που ξεσήκωσε τους παρευρισκόμενους. Το πόσο καλά περάσαμε, φάνηκε από το ότι θεωρήσαμε το σετ τους , κουτσουρεμένο, γιατί απλά δεν άφηναν κενά, αλλά προτίμησαν μια κατά μέτωπο επίθεση. Τραγούδια σαν τα “Don’t Let The Bastards (Grind You Down)”, “Taste Hate” άφησαν τους πάντες με ένα χαμόγελο στο στόμα. Πραγματικά η έκπληξη του φεστιβάλ για εμένα και αρκετούς άλλους.
PICTURE
Griffons/Message From Hell/You’re Not Alone/Heavy Metal Ears/The Blade/Eternal Dark/Lady Lighting/
Unemployed/Battle For The Universe/Into The Underworld/encore: Make You Burn
Αν κάποιος μου έλεγε ότι θα δω τους PICTURE στην Ελλάδα, όταν πρωτοξεκίνησα να ακούω heavy metal, θα τον χαρακτήριζα γραφικό. Ένα σχήμα από τα πρώτα και μεγαλύτερα της Ολλανδικής heavy σκηνής, με ένα rhythm section που αρκετές φορές φοβηθήκαμε μήπως δεν τα καταφέρει λόγω ηλικίας και τον τραγουδιστή, να αποτελεί γραφική φιγούρα με τα μακριά κάτασπρα κατσαρά μαλλιά και το καπέλο του αξιωματικού με τα γυαλιά, απλά έδωσαν μαθήματα, στο πώς παίζεται το old school heavy metal. Σφιχτοδεμένοι, με πολύ καλό κιθαριστικό δίδυμο, φανταστικά φωνητικά, με μια μπλουζ χροιά, αποθεώθηκαν. Ο χαμός βέβαια έγινε στα κλασικά πλέον “Heavy Metal Ears” και “Eternal Dark” ενώ αφιέρωσε το “The blade” στα θύματα της προηγούμενης ημέρας στο Παρίσι. Είχαμε και εδώ encore το “Make You Burn”. Οι Ολλανδοί είναι η ζωντανή απόδειξη, ότι το ταλέντο με την ηλικία, μπορεί να αποδώσει εκρηκτικά αποτελέσματα, σε συνδυασμό με την εμπειρία επί σκηνής.
TOKYO BLADE
Someone To Love/Death On Mainstreet/Break The Chains/Dead Of The Night/Lighting Strikes/Mean Streak/Love Struck/Always/Midnight Rendezvous/Night Of The Blade/If Heaven Is Hell/ENCORE: Long Live Rock’n’Roll (διασκευή RAINBOW)
Ο κόσμος είχε αρχίσει να μαζεύεται, όχι ότι ασφυκτιούσαμε και η ατμόσφαιρα ήταν ηλεκτρισμένη. Ένα από τα πιο αδικημένα σχήματα του second wave o NWOBHM θα ανέβαινε σε Ελληνική σκηνή. Η ώρα ήταν πια 23:20 και το σχήμα καταλαμβάνει την σκηνή, με κάθε έννοια, καθώς τα χρόνια εκτός από λευκό χρώμα στα μαλλιά είχαν δώσει και παραπανίσια κιλά. Με μια εμφάνιση που θύμιζε περισσότερο Άγγλους τουρίστες στην Κέρκυρα, μας υποχρέωσαν να υποκλιθούμε στην διπλή κιθαριστική επίθεση. Το set list, βγαλμένο από την φαντασία μας, αποδόθηκε με πειστικότητα από τον Αμερικανό τραγουδιστή τους (made in Detroit). Λαλίστατος (αν μίλαγε λιγότερο, υπήρχε χρόνος για ένα τραγούδι ακόμα) έδωσε τον καλύτερο εαυτό του, μιλώντας με θαυμασμό για το 1983 και τις συνθετικές ιδιότητες του Andy Boulton. Ακόμα μια φορά στο “Break the chains” υπήρξε δικαιολογημένη αναφορά στα γεγονότα του Παρισιού και παράκληση να μην σταματήσουμε να υποστηρίζουμε ενεργά τις συναυλίες των metal σχημάτων. Η αποδοχή του κοινού έφτασε σε κορύφωση στα “Night of the blade” και στο “If heaven is hell” με τους δύο κιθαρίστες να αποδεικνύουν, το πόσο άδικη στάθηκε η μοίρα απέναντι τους. Το κοινό αν και η ώρα είχε πια περάσει, ζητούσε και άλλο και εκεί ήρθε η έκπληξη. Το τραγούδι του Ronnie James Dio κατά τον Αμερικανό τραγουδιστή, το “Long live rock n roll”, για την Ευρώπη είναι των RAINBOW, αποτέλεσε το encore. Η εμφάνιση τους ήταν επιτυχημένη, γεμάτη κλασικό Heavy metal, με τις δισολίες που αποτελούν το χαρακτηριστικό τους ήχο και setlist, φτιαγμένο για τους οπαδούς από τα παλιά.
LOUDNESS
Crazy Nights/Like Hell/Heavy Chains/The Sun Will Rise Again/In My Dreams/Street Woman/Black Star/
We Could Be/Let It Go/So Lonely/The Lines Are Down/Clockwork Toy/In The Mirror/Mortality/Crazy Doctor/S.D.I
Έχουμε μπει ήδη στο ξημέρωμα της Κυριακής, η ώρα είναι 01:09 και το Κύτταρο είναι ακόμα μακριά από το γεμάτο. Οι κιθαρίστες που θα περιμέναμε να ενδιαφερθούν, απλά λάμπουν δια της απουσίας τους, αλλά ο λίγος κόσμος και η καθυστέρηση δεν πτοούν το πλέον γνωστό metal σχήμα της Ιαπωνίας (μην ακούσω κουβέντα για τις BABYMETAL). Με τεχνικό κιθάρας και ένα θηριώδη stage manager/ηχολήπτη, τα παλικάρια από τη χώρα του Ανατέλλοντος Ήλιου ξεκινούν την επίθεση τους με μια τριλογία κλασικών τραγουδιών. “Crazy Nights”,”Like Hell”, “Heavy Chains” και ο μάγος της κιθάρας, επτάχορδη για απόψε, ο Akira Takasaki, αποθεώνεται όταν σε κάθε τραγούδι, απλά κάνει τα πάντα. Ρυθμική, σόλο, tapping με ένα και δύο χέρια στην ταστιέρα, αρμονικές, ό,τι μπορείς να φανταστείς και ακόμα περισσότερα, από έναν ευρηματικό κιθαρίστα. Το μόνο «δυσάρεστο», ο γραφικός οπαδός που κάνει headbanging δίπλα στον Nihara και τον Takasaki και μέχρι να αποφασίσει να κατέβει, έχει κάνει τους LOUDNESS, να δυσανασχετήσουν, αλλά αυτός ζει το όνειρο του (και οι άλλοι ας κουρεύονται). Τέταρτο τραγούδι το ομώνυμο από την καινούργια τους δουλειά “The Sun Will Rise Again” και ο ήχος σκληραίνει περισσότερο. Γιαπωνέζικα φωνητικά από τον μικροκαμωμένο Minoru Nihara στο “Street woman” από τις πρώτες ημέρες του σχήματος και κανένας δεν δυσανασχετεί, όσο ακούγεται η μαγική κιθάρα του Takasaki. Μελωδικός ήχος στα “Let it go”, “So lonely”, παραμόρφωση και σκληρότητα στο “Clockwork toy”. O Takasaki να σολάρει ακατάπαυστα και περιχαρής, με μια γιγαντιαία πεταλιέρα, για βοήθημα, να δημιουργεί ήχους και παραστάσεις στα “In The Mirror”, “Mortality”. Το τέλος του σετ με τα “Crazy Doctor”,”S.D.I” στις 2.30, βρήκε το κλαμπ να παραληρεί έχοντας βιώσει μια μοναδική εμπειρία, ανάλογη της πρώτης συναυλίας του Vai στο Ρουφ, της πρώτης εμφάνισης του Jeff Waters στο Ρόδον.
Ότι και να γράψω δεν θα είναι αρκετό για να περιγράψω ένα κιθαρίστα με προσωπικό ηχόχρωμα και τεχνική που συνδυάζει το metal των 80’s με την fusion jazz, παιγμένα με εκνευριστική άνεση και απλότητα… Οι περισσότεροι μουσικοί από τα προηγούμενα σχήματα είχαν παραμείνει εκεί και απλά κοιτούσαν, ενδεικτικό της αποδοχής και του θαυμασμού που συγκεντρώνουν οι LOUDNESS αλλά ακόμη περισσότερο ο κιθαρίστας τους.
Το φεστιβάλ τελείωσε με τα πιο πολλά σχήματα χαρούμενα, που έπαιξαν στην Αθήνα να μιλάνε για την επόμενη φορά. Δεν ξέρω αν θα ξαναέχουμε την ευκαιρία να δούμε σχήμα σαν τους LOUDNESS στην Ελλάδα, τόσο φιλικό και προσγειωμένο, αλλά όλοι εμείς (μέσος όρος 40) που τους είδαμε, ευχαριστούμε το Θεό, για την εμπειρία και το setlist, που ήταν εστιασμένο στην χρυσή περίοδο τους.
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
Φωτογραφίες: Γιώργος Γκλίναβος
