a
Δερμάτινο μπουφάν…τσεκ. Αμάνικο τζιν μπουφάν γεμάτο ραφτά…τσεκ. Ξεβαμμένο τζιν παντελόνι…τσεκ. Αρβύλες ή αθλητικά μποτάκια…τσεκ. Ζώνη με σφαίρες…τσεκ. Είμαστε στο 1989 και όχι στο 2019 και οι THE RODS επιστρέφουν με νέο δίσκο και τίτλο που ξέφυγε για έναν περίεργο λόγο από τους MANOWAR. Έχουν περάσει πάνω από τρεις δεκαετίες από τα κλασικά άλμπουμ των Αμερικανών αλλά πιστέψτε με η νέα τους δουλειά σου δίνει την εντύπωση ότι έχει κυκλοφορήσει κάπου στη δεκαετία του ‘80 και αποτελεί τον διάδοχο του “Heavier than thou”.
Ναι, σίγουρα η φωνή του David Feinstein δεν είναι πια αυτή που ήταν αλλά το πάθος και η ερμηνεία του καθόλη τη διάρκεια του “Brotherhood of metal” είναι συγκινητική. Οι Carl Canedy & Gary Bordonaro κάνουν αξιοπρεπέστατα τη δουλειά τους χωρίς υπερβολές και οι THE RODS καταθέτουν μία τίμια δουλειά που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τους δίσκους της δεκαετίας του ‘80. Το ομώνυμο κομμάτι, το “Louder than loud”, το “Tonight We Ride” και το “1982” είναι τα highlights ενός δίσκου που αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα πρωτόλειου heavy metal ήχου χωρίς καμία διάθεση προσαρμογής στα δεδομένα της εποχής. Ακόμη και η παραγωγή είναι τέτοια που νομίζεις ότι ακούς ένα δίσκο ηχογραφημένο αναλογικά σε μπομπίνα.
Δεν χρειάζεται, φυσικά, να υπογραμμίσω –αν δεν έχει γίνει κατανοητό από τα παραπάνω- ότι οι THE RODS δεν κυκλοφόρησαν και κανένα αριστούργημα. Απλώς έκαναν ξανά αυτό πού πάντα ήξεραν να κάνουν. Να κυκλοφορήσουν, δηλαδή, μία τίμια δουλειά για λίγους, παλιομοδίτες αμετανόητους μεταλλάδες. Όπως και να έχει θα ήταν καλή φάση να τους βλέπαμε κάποια στιγμή ζωντανά στη χώρα μας…
7 / 10
Σάκης Νίκας
