a
Είμαι από τους ανθρώπους που όταν ξέρουν ότι θα δούνε σίγουρα μία ταινία, δεν θέλουν να μάθουν τίποτε για αυτή, πριν την προβολή της. Ούτε ποιοι ηθοποιοί παίζουν ή ποιος είναι ο σκηνοθέτης, πόσο μάλλον να δω κάποιο τρέιλερ. Έτσι αποφεύγω τη δημιουργία οποιασδήποτε προσδοκίας (ή έλλειψη αυτής), καθώς και τα όποια spoilers μπορεί να υπάρχουν στα ίδια τα τρέιλερ. Οπότε πήγα στην αίθουσα έχοντας πλήρη άγνοια για το τι ακριβώς πραγματεύεται η νέα ταινία του σύμπαντος/franchise star wars. Με βεβαιότητα σας λέω ότι εάν η ταινία δεν ήταν στον κόσμο του star wars, δε θα ασχολούταν κανείς μαζί της.
Κανένα από τα τρέιλερ δεν κάνει σαφές τι ακριβώς συμβαίνει στην ταινία, οπότε εάν ούτε εσείς το έχετε ψάξει, δεν πρόκειται να σας χαλάσω την έκπληξη. Και λέω έκπληξη, γιατί έχει νόημα να μην ξέρεις εξαρχής τι μέλλει γενέσθαι, ώστε να καταλάβεις κατά τη ροή της ταινίας πότε διαδραματίζονται όλα αυτά τα γεγονότα και πως συνδέονται με τις ήδη υπάρχουσες ταινίες. Το μοτίβο των ταινιών θέλει τους χαρακτήρες της, ειδικά τους πρωταγωνιστικούς, να βιώνουν το ταξίδι του ήρωα/της ηρωίδας. Αλλά το ταξίδι αυτό από μόνο του δεν αρκεί. Πρέπει οι χαρακτήρες να έχουν βάθος, να υπάρχει λόγος να έρχονται σε σύγκρουση με τον ίδιο τους τον εαυτό και τις αρχές τους ή με οδυνηρές καταστάσεις που δε μπορούν να αποφύγουν ή να ανατρέψουν εξαρχής, όταν κι εφόσον αυτό συμβαίνει. Στην παρούσα περίπτωση, γίνεται κάποιο ψιλοφευγάτο/βιαστικό exposition στην αρχή της ταινίας για να μάθουμε τι αντιπροσωπεύει κάθε χαρακτήρας, αλλά από εκεί και πέρα, σχεδόν καμία εξέλιξη. Δεν υπήρξε στιγμή που να ένιωσα ότι όντως κάποιος από τους πρωταγωνιστές βίωνε εσωτερική διαμάχη ή εξέφραζε κάποια επιθυμία ή συναίσθημα ή απώλεια σε τέτοιο βαθμό που να τον κάνει να φαίνεται πραγματικό. Όλοι ανεξαιρέτως ήταν καρικατούρες. Σα να ήταν κομπάρσοι στην ίδια την ταινία που τους έχει σε πρώτο πλάνο. Ο μόνος ψιλοενδιαφέρον χαρακτήρας ήταν το ανδροειδές K-2SO. Που κι αυτό μέσα στο κλίμα μετριότητας, φαινόταν επιτηδευμένος.
Δεν ξέρω τι σκεφτόντουσαν και προσέλαβαν τους Gary Whitta και John Knoll για να γράψουν την ιστορία της ταινίας, με τον πρώτο να έχει κάνει, μεταξύ άλλων το screenplay για το αίσχος “After earth”, και τον δεύτερο να κάνει την πρώτη του επίσημη προσπάθεια συγγραφής ιστορίας, ούτε τον Chris Weitz για το screenplay, που περιλαμβάνει στο περιορισμένο βιογραφικό του το “The golden compass”, μία μέτρια ταινία που είχε βγει ελπίζοντας να πιάσει το νεανικό κοινό που τότε έλιωνε για τον Harry Potter. Η μόνη ελπίδα βρισκόταν στον Tony Gilroy, που είχε αναλάβει το screenplay για 4 πρώτα έργα της σειράς Bourne, αλλά προφανώς η ελπίδα πέθανε με την ταινία. Η στρατολόγηση του Gareth Edwards ως σκηνοθέτη, επίσης δε βοήθησε ιδιαίτερα. Με βλέψη να δώσει ένα πιο σκοτεινό τόνο στην ταινία, κατέληξε κάποια πράγματα απλά να μη βγάζουν νόημα στο γιατί γίνονται όπως γίνονται, ενώ και το μοντάζ συνέβαλε στο να φαίνονται ορισμένες μεταβάσεις από τη μία σκηνή στην άλλη, ως άλματα.
Το “Star wars: The force awakens”, πέρα από τη δημοσιογραφική προβολή, το είδα και με παρέα και το ευχαριστήθηκα εξίσου. Το “Rogue one: A star wars story” σίγουρα δεν πρόκειται να το ξαναδώ. Μόνος λόγος να το προτείνω είναι για το οπαδιλίκι.
Η ταινία θα προβάλλεται από την Πέμπτη 15/12 στους κινηματογράφους σε 2D και 3D προβολή από τη Feelgood entertainment.
Κωνσταντίνος Βασιλάκος
Υ.Γ. με spoiler: Το μόνο καλό της ταινίας είναι το τέλος, κι αυτό διότι δεν είναι το τυπικό που επιλέγει να προβάλει συνήθως Hollywood-ιανή ταινία. Όμως εάν σκεφτεί κανείς αυτό που έγραψα παραπάνω, ότι και οι πρωταγωνιστές ήταν κομπάρσοι στην ίδια τους την ταινία, αφενός έχει νόημα, αφετέρου, και να μη συνέβαινε, δε θα άλλαζε και ιδιαίτερα η γενική αποτίμηση και εκτίμηση της ταινίας.
