Τους ROMUVOS τους παρακολουθώ από την αρχή της πορείας τους. Βλέπεις, οποιοσδήποτε θαυμάζει και τιμά την κληρονομιά του σπουδαίου Quorthon, ανέκαθεν τραβούσε και συνεχίζει να τραβά την προσοχή μου. Και οι ROMUVOS φίλε μου, στους δυο πρώτους δίσκους τους, το πολύ αξιόλογο ντεμπούτο “Romuvan Dainas” (2014) και το εξαίσιο “Infront of destiny” (2016), ασχολήθηκαν με τον «BATHORY κόσμο» όπως έπρεπε, όπως όφειλαν. Με ευλάβεια, τιμή, προσοχή και σεβασμό, τόσο προς τον ίδιο τον μέντορά τους, όσο και προς τους οπαδούς του.
Μετά, ήρθε το “The Baltic Crusade”. Οι ROMUVOS, που στο μεταξύ είχαν γίνει και τυπικά μια πλήρης, κανονική μπάντα και δεν ήταν πια το one man’s project του τραγουδιστή, κιθαρίστα και πληκτρά Velnias, κράτησαν τις BATHORY βασικές, κατευθυντήριες γραμμές, ανοίγοντας ορίζοντες προς το σύγχρονο folk metal. Ξέρεις, αυτό που θέλει τους μουσικούς να ντύνονται με μεσαιωνικά ρούχα, να βάφονται με τα χρώματα της μάχης και να χρησιμοποιούν εκτεταμένα, μαζί με τον κλασσικό metal εξοπλισμό, παραδοσιακά όργανα αλλοτινών εποχών. Το πολύ καλό αποτέλεσμα λοιπόν, παρέα με την σοβαρότητα με την οποία προσέγγισε η μπάντα την αλλαγή αυτή, έδειχναν από τότε πως η μεταγραφή σε μεγάλη εταιρεία του χώρου, ήταν ο επόμενος, λογικός «σταθμός» στην πορεία των μισών Λιθουανών – μισών Ισραηλιτών, με έδρα τη Γερμανία, ROMUVOS.
Η κραταιά Hammerheart, είναι σίγουρα κατάλληλη να διαχειριστεί τέτοιου είδους μπάντες. Μια εταιρεία όπως αυτή, όσο να πεις, παρέχει σιγουριά. Η εμπειρία μας όμως, μας έχει διδάξει και κάτι άλλο: Οι μεγάλοι οργανισμοί, τουλάχιστον η πλειοψηφία αυτών, λίγο-πολύ, δεν το έχουν σε τίποτα να παρέμβουν στο όραμα του μουσικού, ώστε αυτό να συμβαδίζει με τη δική τους θεώρηση των πραγμάτων. Και δεν είναι λίγα τα παραδείγματα, που η «φύση» ενός καλλιτέχνη αλλάζει εντελώς με την υπογραφή ενός παχυλού συμβολαίου ή με την προοπτική της διεθνούς καταξίωσης. Όπως βέβαια, για να μην κοιτάμε μόνο τα αρνητικά, δεν είναι και λίγες οι φορές που η μεγάλη εταιρεία έδωσε το τελικό λάκτισμα, αυτό που απαιτείτο, για να έρθει η πολυπόθητη επιτυχία.
Ας περάσουμε τώρα στο νέο album, που βρίσκει το group να απομακρύνεται κι άλλο από τον πρώιμο ήχο του. Δεν μπορώ να ξέρω για ποιον λόγο έγινε αυτό, δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω κατά πόσο αναμείχθηκε σε αυτό η Hammerheart (όπως θα σκεφτόταν ένας πονηρός ως και κακεντρεχής) ή αν αυτή η εκ νέου αλλαγή είναι αποτέλεσμα της θέλησης του Velnias, ο οποίος έτσι κι αλλιώς έδειχνε στοιχεία μουσικού που δεν επαναπαύεται. Μπορώ όμως να πω με σιγουριά πως οι ROMUVOS του “Spirits” έχουν σχεδόν καθ’ ολοκληρίαν απορρίψει τις ορθόδοξες/άμεσες BATHORY επιρροές τους κι ακούγονται πλέον ως μια μίξη συγκροτημάτων όπως οι WARDRUNA και οι HEILUNG, με τους ύστερους ROTTING CHRIST. Τους τελευταίους μάλιστα, τους ακούς πολύ έντονα κατά τη διάρκεια του “Spirits”.
Οι ROMUVOS δίνουν ξανά μεγάλη έμφαση στην κουλτούρα και τις παραδόσεις της Βαλτικής, συνδυάζουν το folk με το σκοτεινό metal, χρησιμοποιούν παραδοσιακά όργανα περισσότερο από κάθε άλλη φορά και τραγουδούν στίχους στα Αγγλικά, Λιθουανικά και παλιές πρωσικές διαλέκτους. Δεν φορούν όμως το «πολεμικό προσωπείο» του “The Baltic Crusade”, μιας και δεν έχουν ανάλογο concept, αλλά το κάνουν με τρόπο τελετουργικό, ποντάροντας στην ατμόσφαιρα, «ακουμπώντας» τις πνευματικές και ιστορικές πτυχές των λαών της ευρύτερης περιοχής της Βαλτικής.
Το “Spirits” δεν είναι ένας δίσκος που θα σου δώσει ξεχωριστά τραγούδια. Κανένα από τα οκτώ που το αποτελούν, δεν είναι σωστό να αποκοπεί από τα υπόλοιπα. Ακούγεται συνεχόμενα και αδιάλειπτα, για να καταφέρει να δώσει στον ακροατή να καταλάβει, την ουσιαστική του υπόσταση. Το «βίτσιο» του συντάκτη που θέλει να «ξεψειρίζει» τη μαϊμού, είναι αυτό που θα δώσει προβάδισμα στα “Become as one” και “Spirits of the oak”, που με κάνουν να αναρωτιέμαι, μήπως ήταν κάπου κρυμμένος στο studio ο Σάκης Τόλης, τη ώρα της σύνθεσης. Η εξαίρετη για το στυλ παραγωγή του Patrick Damiani (FALKENBACH, CARACH ANGREN, SCARRED) και το υπέροχο για μια ακόμη φορά artwork από τον ίδιο τον Velnias, συμπληρώνουν το άκρως προσεγμένο «πακέτο».
Φτάνοντας στο τέλος και στο σημείο που σιχαίνομαι, δηλαδή στη βαθμολόγηση, οφείλω να πω ότι είναι ξεκάθαρη η προτίμησή μου στις πρώτες κυκλοφορίες της μπάντας και ότι πλέον αυτό το σύγχρονο, βόρειο folk metal, το βαριέμαι. Ως πάλαι ποτέ ακροατής του όμως, μου είναι εύκολο να κρίνω με βάση άλλες κυκλοφορίες της εν λόγω σκηνής, έχοντας μια όσο γίνεται αντικειμενικότερη «ματιά». Θα δώσω λοιπόν στο “Spirits” έναν βαθμό που έτσι κι αλλιώς, θα λάβουν υπόψιν τους μόνον όσοι αρέσκονται σε τέτοια ακούσματα. Άλλωστε, αυτοί διαβάζουν και τούτες τις γραμμές. Όσο για τους υπόλοιπους περίεργους, εννοείται να ακούσουν, δε θα χάσουν κάτι. Συνεπώς, για τους οπαδούς και μόνο…
7,5/10
Δημήτρης Τσέλλος
