a
Ψάχνοντας την διαδικτυακή βιβλιοθήκη του άλλοτε κραταιού Last.fm ανακάλυψα πως οι περισσότερες ακροάσεις μου έχουν γίνει, στους βετεράνους πια της post metal σκηνής, ROSETTA. Ενώ σε καμία περίπτωση δεν συγκαταλέγονται στα πρωτοκλασάτα ονόματα της σκηνής, ενώ μάλιστα έχουν στο ενεργητικό τους δισκογραφικά πισωγυρίσματα, για κάποιον ανεξήγητο λόγο το μουσικό σχήμα από την Πενσιλβάνια έχει καταφέρει να σκαρφαλώσει στην κορυφή των ακουσμάτων μου. Πέρα από τον προφανή αιτία, που θα σκεφτεί κάποιος καλά διαβασμένος, ότι δηλαδή το συγκρότημα κυκλοφορεί κάποιο EP ή LP σχεδόν κάθε χρόνο, θα έλεγα ότι τα αίτια είναι πολύ βαθύτερα.
Το “Sower of Wind” θεωρώ ότι είναι ο λόγος για να αναλύσουμε αυτή τη βαθύτερη κινητήριο δύναμη που ωθεί κάποιον να χαθεί μέσα στη μουσική των ROSETTA. Χρησιμοποιώντας ό,τι περίσσεψε από το εκπληκτικό “Utopioid” το συγκρότημα δημιουργεί ένα άχρονο ambient, άξιο διάδοχο του εκπληκτικού “Audio/Visual”. Βέβαια αυτό είχε κυκλοφορήσει στα πλαίσια μουσικής επένδυσης του ντοκιμαντέρ του Justin Jackson, ενώ τώρα έχουμε μια απλή EP κυκλοφορία, ωστόσο δεν θα πρέπει να μας περιορίζει το πλαίσιο της κυκλοφορίας, αλλά το ηχητικό αποτέλεσμα αυτό καθεαυτό. Έτσι λοιπόν, η μπάντα μας ταξιδεύει κυριολεκτικά και μεταφορικά στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα (“East”, “South”, “West”, “North” τα κομμάτια), με τον ακροατή να ψάχνει την εσωτερική του πυξίδα για να βρει τον δρόμο μέσα από αυτόν τον κυκεώνα ηχητικών συχνοτήτων. Πρόκειται για ένα κενό αέρος, στο οποίο παρασύρεται ο ακροατής, ενώ όλα τα ερεθίσματα ετεροκαθορίζονται από εξωτερικές δυνάμεις. Υπάρχει πλήρης απουσία δυναμικών ξεσπασμάτων, για την χρήση εγχόρδων και ντραμς ούτε λόγος (είπαμε πρόκειται για μια ambient κυκλοφορία), ενώ η μόνη ύπαρξη κρεσέντο προκαλείται από την αύξηση της έντασης των θορύβων που επικρατούν.
Το συγκρότημα μας παρουσιάζει έναν δίσκο όπου η δράση έχει αντικατασταθεί από την αντίδραση, είναι το αντίδοτο της καθημερινής ηχορύπανσης, την γυάλα που προστατεύει και απωθεί την φασαρία των δρόμων. Πρόκειται για μια δοκιμασμένη φόρμουλα, που κακά τα ψέματα έχει υλοποιηθεί σε καλύτερη μορφή, ωστόσο δεν παύει να δρα αναλγητικά για τους ακουστικούς μας πόρους.
7/10
Νίκος Ζέρης
