Ακάθεκτοι συνεχίζουν οι ROSETTA στον έκτο τους δίσκο, και τρίτο όντες απελευθερωμένοι από τα δεσμά κάθε δισκογραφικής εταιρείας. Αν μάλιστα σκεφτεί κανείς ότι εδώ και εφτά περίπου χρόνια τα αναλαμβάνουν όλα μόνοι τους και βρίσκουν πάντα μια θέση σε κάθε μουσικό site και περιοδικό, καταλαβαίνει κανείς ότι το όνομα που έχουν χτίσει δεν είναι τυχαίο. Από το “The Galilean Satellites” (2005) έως σήμερα έχουμε να πούμε κακό λόγο μόνο για το “The Anaesthete” (2013), κι αυτό γιατί ο εν λόγω δίσκος πέτυχε σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι την μπάντα.
Μετά από τόσα χρόνια έχουμε κατασταλάξει πια στο τι ζητάμε από τους ROSETTA. Δεν θέλουμε άλλο ένα “Wake/Lift” (2007), τέτοιοι δίσκοι δύσκολα επαναλαμβάνονται, αλλά μια κυκλοφορία στο ίδιο συνθετικό επίπεδο που να μας προσφέρει τα ίδια συναισθήματα. Το “Utopioid” μοιάζει σε πολλά σημεία με τον προαναφερθέντα δίσκο, καθώς όπως κι εκείνος έτσι κι εδώ έχουμε μια σαφή διάκριση μεταξύ των χαλαρών/post-ατμοσφαιρικών κομματιών και των δυνατών/πιο metal. Βέβαια η μεγάλη διαφορά έγκειται στο γεγονός ότι στα χαλαρά κομμάτια του “Utopioid” ο Mike Armine ακολουθεί το vibe και η φωνή του γλυκαίνει, σε υπερβολικό έως και παρεξηγήσιμο βαθμό. Αν δηλαδή κάποιος κάνει μια παύση στην ακρόαση του δίσκου στο τέταρτο κομμάτι θα μείνει με την εντύπωση ότι οι ROSETTA μεταμορφώθηκαν σε ALCEST, WITTR ή οποιαδήποτε άλλη μπάντα που παίζει αυτό το shoegaze black. Αυτή η στροφή (και στα φωνητικά) είχε ήδη φανεί από τον προηγούμενο δίσκο ωστόσο εδώ έγινε πιο ευδιάκριτη η διάκριση. Από εκεί και πέρα τα πράγματα αλλάζουν, όχι όμως τόσο ριζικά όσο θα περιμέναμε. Το ατμοσφαιρικό επίπεδο παραμένει στα ίδια επίπεδα, μόνο που την εμφάνισή τους κάνουν αυτά τα λατρεμένα οργιαστικά ξεσπάσματα.
Η μπάντα δεν ξεφεύγει από το γνώριμο βαθμιαίο χτίσιμο των κομματιών, κάνοντας έτσι την όλη διαδικασία της ακρόασης ιδιαίτερα οικεία για τον οπαδό που την ακολουθεί χρόνια. Το “Utopioid” δεν παρουσιάζει κάτι νέο, ωστόσο δίνει με τον καλύτερο τρόπο την μουσική που χρόνια τώρα πραγματεύεται το συγκρότημα. Θα έλεγα πως είναι η καλύτερη full-length στιγμή της μπάντας μετά το restart που πάτησε με το “The Anaesthete”. Τα κομμάτια έχουν μια ξεκάθαρη αυτοτελή ύπαρξη, χωρίς όμως να ξεφεύγουν από την κύρια αισθητική και συνθετική γραμμή του δίσκου. Οι ROSETTA είναι πλέον το καταφύγιο που καταφεύγει ο οπαδός της post-metal σκηνής, όταν νιώθει απογοητευμένος από τις υπόλοιπες κυκλοφορίες της χρονιάς. Τίμιος δίσκος, τίμια μπάντα που μας έχει χαρίσει τρομερές στιγμές στο παρελθόν.
8 / 10
Νίκος Ζέρης
