Δεν θα χάσω χρόνο να αναφέρω γιατί οι ROTTING CHRIST είναι μαζί με τους SEPTIC FLESH οι κορυφαίες ελληνικές metal μπάντες, αυτό το ξέρουμε όλοι, δεν διαφωνεί κανένας, το είπαμε και προχωράμε.
Το 1997 είναι από τις πολύ αγαπημένες μου χρονιές όσον αφορά τις metal κυκλοφορίες, μιας και τότε βγήκαν και άκουσα ολόφρεσκα μερικά από τα πολύ αγαπημένα μου άλμπουμ έως και σήμερα. Ένα από αυτά ήταν και το “A Dead Poem”. Στην ουσία, αυτός είναι ο 4ος full-length δίσκος των ROTTING CHRIST και ο 2ος της Century Media εποχής, θα εξηγήσουμε τι σημαίνει αυτό.
Είχε την ατυχία να διαδεχτεί το αγαπημένο μου άλμπουμ, το “Triarchy Of The Lost Lovers” όμως ακριβώς επειδή είναι η Century Media εποχή, είναι πολύ κοντά σε όλα τα επίπεδα. Η εταιρεία εκείνη την εποχή είχε μαζέψει την αφρόκρεμα του metal, με μερικές από τις μπάντες που είχε στο ρόστερ της να διανύουν την καλύτερή τους περίοδο. Σε αρκετές από τις best seller κυκλοφορίες λοιπόν, υπήρχε bonus CD με συλλογή τραγουδιών από άλλα συγκροτήματα της εταιρείας, όπως για παράδειγμα οι MOONSPELL, οι OLD MAN’S CHILD και οι ORPHANED LAND εξυπηρετώντας promo σκοπούς.
Σε αυτές τις συλλογές λοιπόν φιγουράριζαν πάντα και οι ROTTING CHRIST κι αν στο “Triarchy…” δεν είχαν την υποστήριξη που δικαιούνταν, στους επόμενους δίσκους την πήραν. Επίσης, ένα ακόμα χαρακτηριστικό εκείνης της εποχής της Century Media, ήταν ότι προσπαθούσε οι μπάντες της να κινηθούν σε ένα πιο mainstream ύφος, κυκλοφορούσαν πιο ευκολοάκουστες δουλειές, ίσως και να “οδηγούσαν” τα συγκροτήματα προς αυτή την κατεύθυνση, με μερικά παραδείγματα που μου έρχονται εύκολα στο μυαλό το “Dark Saga” των ICED EARTH ή το “Nighttime Birds” των THE GATHERING.
Όσον αφορά τώρα το “A Dead Poem”, θα έλεγα ότι είναι το δίδυμο αδερφάκι του “Triarchy…”, το οποίο γεννήθηκε δεύτερο και βγήκε λίγο πιο κοντό και λίγο πιο ασχημούτσικο. Πιο γυαλισμένη και καθαρή παραγωγή, πλήρης απουσία του black metal στοιχείου, mid tempo συνθέσεις, αρκετή μελωδία, γκρούβα, οι διαφοροποιήσεις από το παρελθόν. Αν έπαιζε worst to best για το “Triarchy…” θα δυσκολευόμουν, εδώ είναι κάπως πιο εύκολα τα πράγματα, οι 3 πρώτες θέσεις είναι ξεκάθαρες καθώς είναι και τα 3 από τα πολύ αγαπημένα μου CHRIST κομμάτια, στις «δευτεράντζες» θα έχουμε ένα θεματάκι αλλά πάμε και βλέπουμε.
- “Ten Miles High” (4.34)
Αυτό το «καημενούτσικο» μπαίνει στο τέλος απλώς γιατί είναι το instrumental του δίσκου. Δεν υπάρχει κάτι άξιο αναφοράς εδώ, fillerάκι, προχωράμε.
- “Ira Incensus” (5.16)
Με αυτό κλείνει ο δίσκος. Όπως και τα υπόλοιπα τραγούδια που είναι χαμηλά στην κατάταξη, δεν είναι κακό, μπαίνει εδώ μπας και καταφέρω να ταιριάξω καλύτερα τα υπόλοιπα. Συμπαθητικό κομμάτι, ως εκεί.
- “Out of Spirits” (4.06)
Στο ίδιο επίπεδο με τα προηγούμενα και αυτό, δεν είναι για πέταμα αλλά ούτε και έπος. Έχει τη φιλοσοφία και το feeling ενός “to play live” κομματιού, αλλά δεν παίχτηκε ποτέ.
- “Between Times” (5.03)
Ορισμένα κομμάτια εδώ είναι φτιαγμένα ακολουθώντας συνταγές τραγουδιών του προηγούμενου δίσκου, οπότε με αυτό το σκεπτικό, αυτό θα λέγαμε ότι έχει γεύση “Shadows Follow”. Καλό κομμάτι και αυτό, παίζει τον ρόλο του συμπληρώνοντας το track list.
- “As If By Magic” (5.51)
Κάπως πιο ενδιαφέρον αυτό το κομμάτι, είναι λίγο περίεργη η δομή του με εναλλαγές από κοφτά σε γρήγορα σημεία και μια ψαρωτική παύση που αφήνει χώρο να μπει ο Σάκης γκαρίζοντας.
- “Full Colour Is The Night” (4.47)
Εδώ οι ROTTING CHRIST πήραν την συνταγή από κομμάτι του ίδιου δίσκου και πιο συγκεκριμένα του “Sorrowful farewell” και αντιστρέφοντας κάπως τα riffs της κιθάρας, έκαναν ένα τραγούδι που μοιάζει πάρα πολύ, ακόμα και το break στη μέση είναι παρόμοιο. Παρόλα αυτά δεν είναι κακό και ξεχωρίζει από τα προηγούμενα, ίσως ακριβώς επειδή είναι πολύ κοντά στο ύφος του “Sorrowful…”
- “A Dead Poem” (4.08)
Το ομότιτλο κομμάτι του δίσκου. Ωραία ατμόσφαιρα εδώ, όμορφο τραγούδι αυτό, με ενδιαφέρουσα ακουστική εισαγωγή και ψίθυρους, και αντίστοιχα με τη συνταγή αυτού, βρίσκουμε κομμάτι στον επόμενο δίσκο που έχει έντονη γεύση “A dead poem”. Το έχουν αυτό το στοιχείο οι CHRIST και ο Σάκης, να ακολουθεί δηλαδή πετυχημένες και δοκιμασμένες συνταγές, βάζοντας μερικές φρέσκες πινελιές για να μην κουράσει τον οπαδό.
- “Sorrowful Farewell” (4.52)
Ήξερα την τελική 3άδα από την αρχή και ήξερα και την σειρά αυτής. Αυτό κανονικά θα έπρεπε να το είχα βάλει στην κορυφή γιατί έχει πολύ ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου, γιατί ήταν από τα πρώτα τραγούδια που έπαιξα με την πρώτη μου μπάντα όταν πρωτοπήρα την κιθάρα και άρχισα να ανακαλύπτω τι σημαίνει πρόβα, στούντιο και η μαγεία του να παίζεις μουσική με φίλους. Θα είναι πάντα από τα αγαπημένα μου ROTTING CHRIST κομμάτια.
- “Among Two Storms” (4.09)
Στην 2η θέση, ΟΙ ΔΥΟ ΚΕΡΑΥΝΟΙ! TWO THUNDERS! Πάρα πολύ όμορφο κομμάτι, με guest star συμμετοχή στο ρεφρέν του Πορτογάλου γίγαντα Fernando Ribeiro, ηγέτη των MOONSPELL, που να πω την αλήθεια, και να έλειπε, πάλι τα ίδια θα έλεγα, γιατί είναι κομματάρα ούτως ή άλλως. Απλώς έτσι παίρνει έξτρα αγάπη. Και σήμανε και την αρχή μιας δυνατής φιλίας που κρατάει ως σήμερα, ROTTING CHRIST και MOONSPELL έγιναν αδελφά σωματεία, έκαναν πολλές περιοδείες μαζί και αφού δεν κατάφερε να χαλάσει αυτή τη σχέση ο Όττο Ρεχαγκελ και ο Άγγελος Χαριστέας το 2004, μάλλον θα κρατήσει για πάντα.
- “Semigod” (4.39)
Με συγχωρείς αν σε στεναχωρώ και πάλι, αλλά ξανά στην πρώτη θέση βάζω την προσωπική μου καψούρα. Δεν ξέρω αν είναι το καλύτερο κομμάτι του δίσκου, ξέρω ότι είναι το αγαπημένο μου από εδώ μέσα, γιατί έχει υπέροχη γκρούβα, έχει κοφτές κιθάρες που αγαπώ έτσι κι αλλιώς, και υποσυνείδητα ίσως παίζει και ένα ρόλο το ότι λέγεται “Semigod”, δηλαδή Ημίθεος. Και όλοι ξέρουμε ποιος είναι ο μεγαλύτερος Ημίθεος (Σάκη Φράγκο, σε παρακαλώ, μην κοροϊδέψεις).
Κάπως έτσι λοιπόν τα έχω στο μυαλό μου.
Αξίζει να αναφερθεί ότι σε αυτόν τον δίσκο συναντάμε για πρώτη φορά διαφορετικό λογότυπο από το κλασικό black metal αισθητικής που είχε και στο “Triarchy…” ενώ πετυχημένη θα λέγαμε ότι ήταν και η συνεργασία με τον ΧΥ των SAMAEL.
Μίμης Καναβιτσάδος
