a
Όταν βάζεις σε μια πρόταση τις λέξεις “metal” και “Ελλάδα” μαζί, δεν γίνεται, επαναλαμβάνω ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ το αμέσως επόμενο που θα πεις να μην είναι ROTTING CHRIST.
Σάκης Τόλης, τον γνώρισα το μακρινό 1997 αυτόν και τον Θέμη, τον αδερφό του, που είναι από την αρχή δίπλα του και πίσω στο σκαμπό των drums, ήμουν παιδάκι ακόμα κι από τότε έχουμε βρεθεί και μιλήσει αρκετές φορές, πάντα φιλικός και προσγειωμένος στην πραγματικότητα, παρόλο που έχει μια παγκόσμια και ολοκληρωμένη καριέρα μουσικού. Οι ROTTING CHRIST είναι η σημαία της χώρας στον μουσικό χάρτη της Γης, έχουν παίξει σε όλα τα μήκη και πλάτη της, και φυσικά έχουν κερδίσει τον σεβασμό όχι μόνο των Ελλήνων αλλά και όλων των οπαδών της μουσικής αυτής. Γι’ αυτό κι εμείς μεταξύ μας, όταν λέμε “ο Πρόεδρος”, ξέρουμε ότι αναφερόμαστε στον Σάκη.
Σήμερα το ημερολόγιο γράφει 10 Οκτωβρίου, το οποίο σημαίνει ότι αυτός ο δίσκος έχει γενέθλια, οπότε δεν θα αναλωθώ περαιτέρω στα της μπάντας, έτσι κι αλλιώς αυτά είναι γνωστά και τα ξέρουμε όλοι. Σήμερα θα μιλήσουμε για τον δεύτερο αγαπημένο μου δίσκο από αυτούς που σβήνει 29 κεράκια ζωής, το “Non Serviam”.
Πάντα μου άρεσαν τα λατινικά, έχουν μια δυναμική πολύ ιδιαίτερη σαν γλώσσα, και κρύβουν έναν αποκρυφισμό που μου κέντριζε το ενδιαφέρον. Το “Non Serviam” μπήκε στη ζωή μου σχεδόν ταυτόχρονα με το μάθημα των λατινικών στο λύκειο. Η σημασία του είναι προφανής, “Δεν Υπηρετώ” και η βιβλική προέλευση αντιστοιχεί στην απροθυμία του Σατανά να υπηρετήσει τον Θεό.
Τρομερό μότο ζωής, μακάρι να μπορούσαμε να το εφαρμόσουμε όλοι μας, αλλά οι καταστάσεις που ζούμε και οι άνθρωποι που είναι υπεύθυνοι γι’ αυτές, μας έχουν καταντήσει, ή ακόμα καλύτερα, υποχρεώσει, να μην μπορούμε να το κάνουμε πραγματικά…
Στην κορυφή της δισκογραφίας των ROTTING CHRIST επί προσωπικού γούστου θα βρίσκεται πάντα ο διάδοχός του, το “Triarchy Of The Lost Lovers”, οπότε αυτό παίρνει το ασημένιο μετάλλιο σπίτι του. Και είναι πραγματικά ένας πολύ σημαντικός δίσκος, γιατί στην ουσία είναι το τέλος της αρχής, η μετάβαση από την πρώιμη τραχιά, ωμή, black metal περίοδο της μπάντας, το κλείσιμο εκείνου του κεφαλαίου με τον καλύτερο τρόπο. Έχει χαρακτηριστεί “κλασικό” πλέον, και προς τιμήν τους οι ROTTING CHRIST σε κάποια old school sets που κάνουν κατά διαστήματα, το παίζουν σχεδόν ολόκληρο!
Worst to best λοιπόν,
9 τραγούδια έχουμε εδώ, ξεκάθαρο φαβορί για την πρώτη θέση, άτυπη η σειρά για τα υπόλοιπα, όπως και να τα βάλει ο καθένας, δεν θα διαφωνήσω…
The “Non serviam” countdown:
- “Fethroesphoria” (1.42)
Φυσικά και την πληρώνει το οργανικό τη νύφη. Μια προσωπική πινελιά του Magus στον δίσκο.
- “Mephesis of black crystal” (5.29)
“Nost I’m the Glory
The symbol of Lory”
Δεν μπορώ να ξέρω τι είχε στο μυαλό του ο Σάκης όταν έγραφε τους στίχους, ανέκαθεν είχε έναν δικό του τρόπο να το κάνει αυτό. Όλος ο δίσκος έχει ένα απόκοσμο κρύο feeling, ατμόσφαιρα φτιαγμένη από τα πλήκτρα του Magus, έτσι και σε αυτό καταφέρνει με 2 νότες με 2 συγχορδίες να αλλάξει την προοπτική του κομματιού. Ξεκινάει mid tempo, συνεχίζει σε black μονοπάτια και τελειώνει με solo κιθάρας και fade out. Μπαίνει εδώ απλώς για να μην αδικηθούν τα υπόλοιπα.
- “Where mortals have no pride” (7.54)
Το μεγαλύτερο σε διάρκεια τραγούδι του δίσκου, αγγίζει σχεδόν τα 8 λεπτά (παρά λίγο). Κλασικό black metal στην αρχή, μου αρέσει περισσότερο από τη μέση και μετά. Έχει μια περίεργη παύση που χαμηλώνουν τα πάντα και αναλαμβάνει και πάλι δράση ο Magus για λίγο, και μετά έχει μερικές πολύ ενδιαφέρουσες μελωδίες, με τουλάχιστον 3 και 4 διαφορετικές κιθάρες γραμμένες ταυτόχρονα, για να τελειώσει όπως ακριβώς αρχίζει.
- “Ice shaped God” (4.00)
Και το μικρότερο σε διάρκεια κομμάτι του δίσκου (εξαιρουμένου του instrumental πάντα). Κάτι λιγότερο από 4 λεπτά εδώ, για κάποιον περίεργο λόγο δεν πήγαινε ψηλότερα για να μου βγει “σωστά” η σειρά.
- “Saturn unlock Avey’s son” (6.26)
Ακούγοντάς το ξανά τώρα, καταλαβαίνω πως γράφτηκε το “Triarchy Of The Lost Lovers”, όσον αφορά δομή κομματιών και ιδέες μελωδιών. Κατά μεγάλο ποσοστό πατάει σε αυτό και γι’ αυτόν το λόγο βρίσκεται σε αυτή τη θέση, στην μέση αυτής της ανακατάταξης, γιατί τα 4 που έμειναν τα αγαπώ λίγο παραπάνω.
- “Wolfera the jackal” (7.19)
Τι επικό ξεκίνημα αυτό το riff στην αρχή. Το είχα ξεχωρίσει από την πρώτη στιγμή, μου είχε κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση το ρεφρέν με τα διαφορετικά φωνητικά, πιο τσιριχτά από τα υπόλοιπα του δίσκου και την παύση με το σκάσιμο που κάνει η κιθάρα όταν ακούγεται το όνομα του τσακαλιού. Αρκετά μεγάλο σε διάρκεια και αυτό, αλλά όλως παραδόξως δεν σε κουράζει, ακριβώς το αντίθετο.
- “Morality of a dark age” (5.07)
Κι αυτό επίσης θυμάμαι είχε ξεχωρίσει στον νεαρό Μιμάκο, mid tempo αλλά με πολύ χαρακτηριστικό main riff.
- “The fifth illusion” (5.34)
Πατάς play και ξεκινάει ο δίσκος με το “The fifth illusion”.
Τέλος. Καταλαβαίνεις αμέσως ότι αυτός θα είναι ένας παντοτινός έρωτας. Άνετα το πιο πωρωτικό τραγούδι του δίσκου. Μοιάζει σαν να ξέμεινε από το “Thy Mighty Contract”, το οποίο από μόνο του είναι ένας καλός λόγος να στέκεται εδώ στη 2η θέση. Ίσως αν ξανακάνω την ίδια δουλειά σαν worst to best μελλοντικά, μπορεί και να το έβαζα πρώτο. Άμεσα συνυφασμένο με την εισαγωγή μου στα πιο ακραία ακούσματα σε τρυφερή νεαρή ηλικία, τώρα που το φέρνω στη μνήμη μου στα γεράματα, δεν θα άλλαζα τίποτα. Πάλι με το “Fifth illusion” θα ήθελα να ξεκινήσω να ακούω black metal.
Καλά, αυτό το ρεφρέν δεν υπάρχει, τι σημειάρα σκέφτηκες και έγραψες ρε Σάκαρε. Ενδεικτικά αναφέρω πως γράφοντας το άρθρο, μέχρι να περάσω στο νούμερο ένα της λίστας αυτής, το άκουσα 3 φορές σερί.
- “Non Serviam” (5.20)
Διορθώνω ό,τι είπα λίγο πιο πάνω.
Όσες φορές και να κάνω μελλοντικά αυτό το worst to best, πάντα το “Fifth illusion” θα είναι στη 2η θέση. Όσο υπάρχει αυτό, το πιο χαρακτηριστικό τραγούδι των ROTTING CHRIST, όλα τα υπόλοιπα θα το ακολουθούν.
Έγινε δίσκος, έγινε τραγούδι, έγινε τατουάζ, έγινε βιβλίο, έγινε μότο ζωής και θα είναι πάντα εκεί, να το φωνάζουμε όλοι με όλη μας τη δύναμη όταν έρχεται η στιγμή να ακουστεί στις συναυλίες της μπάντας, και να μας θυμίζει ότι δεν γεννηθήκαμε για να είμαστε υπηρέτες κανενός θεού και κανενός αφέντη.
Μιας και η περίοδος που διανύουμε όλοι μας δεν είναι και η καλύτερη, ίσως θα μας έκανε καλό, έτσι για να τιμήσουμε τα γενέθλια του “Non Serviam”, να το βάζαμε να παίξει δυνατά, μήπως και ξυπνήσουμε.
N o n S e r v i a m
Μίμης Καναβιτσάδος
