Μετά από αναρίθμητες δυσκολίες, καιρικά φαινόμενα, εισβολές εξωγήινων και ανάδρομους πλανήτες, τελικά το πολυπόθητο όπως απεδείχθη διήμερο όπου οι ROTTING CHRIST θα αποδείκνυαν για πολλοστή φορά πως είναι οι απόλυτοι άρχοντες του εγχώριου σκληρού ήχου έφτασε. Ιανουάριος, 25 και 26 του μηνός αυτού. Οι MOONSPELL δεν ήρθαν, απάντησαν όμως στο κάλεσμα των «μεγάλων» δικές μας μπάντες που έχουν όλα τα «όπλα» ώστε να καλύψουν το κενό με απόλυτη επιτυχία. Οι ROTTING CHRIST έχουν εδώ και χρόνια «ξεφύγει» σε επίπεδο, αυτό που βλέπουμε κάθε φορά είναι μια μπάντα που ηγείται ενός δικού της ήχου και μιας δικής της σχολής. Σε τούτες τις δύο συναυλίες, αποφάσισαν κάτι που πολλοί εξ ημών (οι λεγόμενοι «υπεραιωνόβιοι») περιμέναμε να γίνει κάποια στιγμή για να αναπολήσουμε, να βγάλουμε γούστα και να γίνουμε ρεζίλι: δύο ξεχωριστά σετ, το ένα με ανασκόπηση πλήρους καριέρας, το άλλο βασιζόμενο στις πρώτες μέρες της δισκογραφίας τους. Πραγματικά, τι καλύτερο; Για την δεύτερη μέρα θα διαβάσετε όταν πρέπει, η πρώτη μέρα είναι που πρέπει τώρα να αποτυπωθεί σε λέξεις. Βέβαια πώς να αποτυπώσεις το μεγαλείο μιας μπάντας και τις εκδηλώσεις λατρείας προς το πρόσωπό της; Θα καταλάβετε παρακάτω τι εννοώ όταν αναλάβει δράση ο Γιάννης ο Σαββίδης, καθώς η ανταπόκριση μεταξύ άλλων περιέχει και τοποθέτηση προϊόντος. Προς το παρόν, ξεκινώ εγώ και βλέπουμε.
Με το πρόγραμμα να τηρείται άψογα, πρώτοι στην σκηνή ανεβαίνουν οι MOTHERFASTER. Ο κόσμος έχει έρθει από νωρίς και οι Αθηναίοι παίζουν μπροστά σε έναν σεβαστό αριθμό ακροατών. Κάποτε αυτές τις μπάντες τις λέγαμε “power trio”. Ξέρετε, μία κιθάρα, ένα μπάσο, τύμπανα και συνήθως ο κιθαρίστας ή ο μπασίστας να τραγουδά (εκτός αν λέγεσαι για παράδειγμα EXCITER). Αυτό είναι και οι συμπαθέστατοι MOTHERFASTER, οι οποίοι δεν ξέρω αν οι ίδιοι έχουν βαφτίσει την μουσική τους και τον ήχο τους “stoner”, εγώ διαφωνώ κάθετα και οριζόντια με αυτήν την μπούρδα. Και διαφωνώ, γιατί τα παιδιά παίζουν ένα πολύ ωραίο μείγμα που περιλαμβάνει κλασσικό rock, hard rock, rock ‘n’ roll, το πολύ πρώιμο Sabbath-ιανό proto-metal (υπερβολή το πρώιμο μαζί με το proto αλλά καταλάβατε) και φυσικά τους MOTORHEAD. Ωραίες συνθέσεις, «αεράτες», «απροβλημάτιστες», «groove-αριστές», ο ήχος τους πεντακάθαρος, καλή τεχνική κατάρτιση και φωνή ίδια με αυτή του τοτέμ του χώρου David Wyndorf των MONSTER MAGNET, μια ακόμη μπάντα στην οποία οι Αθηναίοι χρωστούν πολλά. Ένα πρόσθετο στοιχείο που μου έκανε εντύπωση, είναι πως αρκετοί γνώριζαν το υλικό τους και δεν βλέπαμε εκείνη την ώρα μια μπάντα που πάσχιζε να γνωριστεί με το κοινό. Τα πιτσιρίκια δε, τα οποία και γέμισαν το Academy στην πλειοψηφία τους πράγμα που δείχνει πολλά για το συναυλιακό μέλλον της χώρας μας, έδειχναν να γουστάρουν αρκετά. Εν κατακλείδι, μια αξιοπρεπέστατη εμφάνιση που μας έδειξε πως η μπάντα έχει παρόν και μέλλον.
Δημήτρης Τσέλλος
Αφού ο συνάδελφος Δημήτρης Τσέλλος, σας περιέγραψε με τη γνωστή ακρίβειά του, τι έγινε στην εμφάνιση των αλητήριων MOTHERFASTER, ας περάσουμε στο επόμενο σχήμα της βραδιάς. SCAR OF THE SUN. Εμφανίζονται με μια ελαφρά καθυστέρηση, λίγο πριν τις 9, με λιτές αλλά εντυπωσιακές στολές (ίδιον της μπάντας φαντάζομαι), και παρουσιάζουν στο κοινό υλικό από τα μόλις 2 άλμπουμ τους, παρότι μετράνε 16 χρόνια ύπαρξης. Οι ίδιοι παίζουν ένα κράμα gothic metal με μελωδικό death metal (είχαν και τον Mikael Stanne των DARK TRANQUILLITY καλεσμένο σε ένα κομμάτι τους, με τον επί σκηνής αντικαταστάτη του να είναι ο Βασίλης Μάζαρης από τους DAYLIGHT MISERY) που να πω τη μαύρη μου αλήθεια, δεν με ενθουσιάζει στουντιακά, ούτε και με ενθουσίασε ιδιαίτερα στο σανίδι. Παρόλα αυτά, οφείλω να τους δώσω τον πόντο ότι ήταν ενεργητικοί, ότι έπαιξαν με το κοινό, και πέτυχαν να το κάνουν να κουνηθεί εν μέρει, στους ρυθμούς τους. Και αυτό είναι το ζητούμενο εν τέλει, να κάνουν καλά τη δουλειά τους για το σύνολο του κοινού. Πόντος που ευχαριστήσανε ως όφειλαν τους ROTTING CHRIST για τη πρόσκληση τη τελευταία στιγμή, σε μια συναυλία που είχε καταντήσει σήριαλ με μια αναβολή και μια μεγάλη ακύρωση (αυτή των MOONSPELL), και ανταποκρίθηκαν στο ρόλο που τους αναλογούσε.
Στις 10, μετά από ετοιμασίες, και στήσιμο των 2 μεγάλων σταυρών….”και οι επτά άγγελοι, εσάλπησαν… και εφένετο χάλαζα – και πυρ μεμιγμένα εν αίματι. Και τον ένα τρίτον της γης δέντρων – χόρτων βάτων κατεκάη”. Ο γράφων ανατρίχιασε… και είχε καρφωθεί στη σκηνή, παρότι ήταν η υπ’ αριθμόν 11 φορά που έβλεπε τους μεγάλους του ελληνικού ακραίου ήχου, ROTTING CHRIST. Τα αγέραστα αδέρφια Τόλη, με μπροστάρη τον Σάκη, παίρνουν με το μέρος τους ένα κατάμεστο Piraeus Academy που με το που μπαίνουν τα τύμπανα στο “ΧΞΣ” εξερράγη… Τα πρώτα crowdsurfs από τα πολλά που ακολούθησαν, τα πρώτα pit και ένα κοινό που ακουγόταν περισσότερο κι από την ίδια τη μπάντα σε σημεία. Πίσω στο “Aealo” και στο “Dub-saĝ-ta-ke” να βάζει φωτιά στο pit, θέτοντας γερά θεμέλια, για μια αρχηγική εμφάνιση – θρίαμβο της μπάντας. Μπάντα, που απαρτίζεται από τους κυρίους Κώστα Χελιώτη (ex-CHRONOSPHERE) στο μπάσο, και Κώστα Φουκαράκη (ex-EXARSIS) στη κιθάρα. Έκαναν τη δουλειά τους εξαιρετικά, καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας, και ήταν σκέτη απόλαυση να τους βλέπεις να ξεβιδώνονται στα αριστερά και δεξιά του αρχηγού της μπάντας. Μόνο ερωτηματικό παραμένει το αν θα στεριώσουν κάποιοι άλλοι στη θέση τους (ή και γιατί όχι και οι ίδιοι), ή αν θα δουλεύει έτσι η μπάντα από τούδε και στο εξής.
Πίσω στα της συναυλίας, τίμησαν το τελευταίο καλό τους άλμπουμ “The heretics” (“Fire god and fear”, “Dies irae”), καθώς και πλην “Sanctus diavolos”, “Triarchy of the lost lovers” και “Khronos ΧΞΣ”, με τουλάχιστον ένα κομμάτι, από όλη τους τη δισκογραφία. Έτσι, λοιπόν, ακούσαμε κομμάτια από τα “Rituals” (“Άπαγε Σατανά”, “Έλθε Κύριε”), “Κατά τον δαίμονα εαυτού” (το ομώνυμο, “In-Yumen xibalba”, “Grandis spiritus diavolos” – τη μερίδα του λέοντος, σημάδι του πόσο αγαπήθηκε από το νεότατο κόσμο που συρρέει στις συναυλίες τους), “Aealo” (“Demonon vrosis” – πανικός ολκής), “Theogonia” (“Nemecic” – ο ύμνος μιας ολόκληρης φουρνιάς οπαδών), “Genesis” (“Under the name of legion” – ο γράφων, έπαθε παράκρουση, μη περιμένοντάς το), “Sleep of the angels” (“After dark I feel” – ιστορικής αξίας κομμάτι, το πρώτο βίντεο των ROTTING CHRIST), “A dead poem” (“Among two storms” – μα να μην είναι ο Ribeiro μαζί με τον Σάκη να το πουν παρέα όπως πρέπει…), “Non serviam” (λες και δε καταλάβατε… το ομώνυμο φυσικά), “Thy mighty contract” (“The sign of evil existence”, “Fgmeth thy gift”, “Transform all suffering into plagues”) και “Passage to arcturo” (“The forest of n’gai”, “Gloria de domino inferni”). Δείγμα μιας τεράστιας μπάντας που δεν ξεχνάει ούτε το παρελθόν ούτε το παρόν και έχει το βλέμμα στο μέλλον. Μπάντα, που ο κόσμος της έδωσε απλόχερα την αγάπη του (και ένα στηθόδεσμο, για όποιον το πρόσεξε – έχουν και τα τυχερά τους, πως να το κάνουμε!), μετατρέποντας το Piraeus Academy σε πεδίο μάχης.
Το encore, ξεκίνησε με το υπέροχο “Gloria de domino inferni” (δόξα και τιμή στον μεγάλο Magus), ακολουθούμενο από το υπερ-κλασσικό δολοφονικό και αγαπημένο “The sign of evil existence”. Αρχαία πνεύματα του Κακού και τα λοιπά και τα λοιπά, μη σας τα εξηγώ, τα ξέρετε! Η έκπληξη έρχεται μετά “TRANSFORM…ALL SUFFERING…INTO…PLAGUES”. Τι λες τώρα! Η γνωστή κιθαριστική αρμονία, μας ταξιδεύει στην εποχή που το ελληνικό black metal ήταν το πιο αξιοσέβαστο για τον μοναδικό του χαρακτήρα ακόμα κι από τον πλέον ελιτιστή και β(λ)αμμένο blackster. Το κλείσιμο, επιβεβλημένα, αναμενόμενα και προβλεπόμενα, ήταν το κομμάτι – δήλωση της μπάντας: “Non serviam”. Κόντρα σε όλους και σε όλα όσα πρεσβεύουν μια σκοταδιστική αντίληψη του κόσμου, υπέρμαχοι της ελεύθερης έκφρασης και σκέψης, οι ROTTING CHRIST έχουν περάσει στη σφαίρα του συμβόλου της σκηνής. Έχουν προ πολλού το σεβασμό του κόσμου για το ήθος και τη συνέπεια τους επί σκηνής, αλλά και εκτός αυτής, παραμένοντας οι πλέον προσγειωμένοι άνθρωποι που θα μπορούσε ποτέ να γνωρίσει κανείς. Ας είναι οδηγός, για όσες μπάντες θέλουν να προκόψουν εντός και εκτός συνόρων. Γιατί έτσι, η σκηνή θα ανθίζει όλο και περισσότερο. Εμείς ευχαριστούμε ROTTING CHRIST! Ραντεβού σε 24 ώρες και πάλι.
Γιάννης Σαββίδης
Φωτογραφίες: Έλενα Βασιλάκη
