Για τους RUSSIAN CIRCLES έχουμε μιλήσει πολύ. Πάρα πολύ. Η μετά-Empros εποχή έχει αναλυθεί δεόντως, για τα καλά και τα άσχημα της, στους δίσκους, “Memorial” (2013) και “Guidance” (2016) που ακολούθησαν. Έτσι λοιπόν έφτασε η ώρα να μιλήσουμε λίγο παραπάνω με αφορμή τη νέα κυκλοφορία τους “Blood Year”. Όχι βέβαια ότι έχουμε πολλά περισσότερα να πούμε αλλά ας περάσουμε στο προκείμενο.
Το “Blood Year” ξεκινάει εκεί ακριβώς που σταμάτησε το “Guidance”, το οποίο συνέβη και με το “Guidance” και πάει λέγοντας. Άρα έχουμε να κάνουμε με ιδιότυπο τέταρτο μέρος του “Empros” ή καλύτερα ένα “Memorial pt3”. Τόσο ηχητικά, όσο και συνθετικά η μπάντα ακολουθεί ακριβώς την ίδια πορεία που είχε χαράξει με το “Empros” όταν αποφάσισε να φύγει από τα heavy/math instrumental μονοπάτια και να παραμείνει στη post metal μεριά της μουσικής τους. Και η μεγάλη ερώτηση είναι η εξής. Ποιον συγκινεί σήμερα ένας πανομοιότυπος δίσκος, που ναι μεν βρίσκεται στα υψηλά ποιοτικά επίπεδα που μας έχει συνηθίσει η μπάντα, αλλά ακολουθεί την ίδια πεπατημένη; Η ασφάλεια που κρύβει ένα τέτοιο εγχείρημα μένει τελικά μετέωρη μεταξύ ανιαρότητας και ανιερότητας. Διότι δεν μπορώ να φανταστώ πως αλλιώς μπορώ να χαρακτηρίσω τον Mike Sullivan και την παρέα του, πέρα από ασεβείς για την ίδια τους την ιστορία. Το “Blood Year” ενάμιση μήνα από κυκλοφορία του έχει σχεδόν μηδαμινό αντίκτυπο στο post metal κοινό, και ιδίως μετά τις κυκλοφορίες “A Dawn to Fear”, “Nighttime Stories” και “Fear Inoculum”, τα πράγματα δυσκολεύουν για τους Αμερικάνους αν είχαν σαν στόχο να μπουν στις λίστες για τα καλύτερα της χρονιάς στο είδος. Και αυτό γιατί αν ένας μέτριος δίσκος κυκλοφορήσει σε μια μέτρια δισκογραφικά χρονιά μπορεί να έχει κάποια πέραση σε ορισμένους αμετανόητους ρομαντικούς. Ωστόσο αυτός ο διεκπεραιωτικός δίσκος θα καταφέρει τον μόνον στόχο του, που δεν είναι άλλος από την τέλεια αφορμή για μια ακόμη περιοδεία. Βέβαια οι ζωντανές εμφανίσεις είναι και το δυνατό στοιχείο της μπάντας, αφού το καλοδουλεμένο τρίο με περίσσια άνεση επιδεικνύει τις άρτιες τεχνικές ικανότητές του στο εκστατικά αναψοκοκκινισμένο κοινό του. Παρόλα αυτά, την ώρα του setlist θα επιβεβαιωθεί και η παραπάνω θέση περί ομοιότητας, αφού θα είναι τρομερά δύσκολο να συμπεράνει κανείς ποιο κομμάτι ανήκει σε ποιον δίσκο.
Προσωπικά, είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι οι Russian Circles εξαργυρώνουν ακόμα τη μεγάλη επιτυχία, πρωτίστως του Geneva και κατά δεύτερον του Empros, συνεχίζοντας να κυκλοφορούν αξιοπρεπέστατους δίσκους μεν, ασθενέστερους από τους προκατόχους τους δε. Και κάπου εδώ θα έλεγα ότι ακούμε τον κοροϊδευτικό εκείνον ήχο, από το μπαλόνι της επιτυχίας που ξεφoυσκώνει.
5,5/10
Νίκος Ζέρης
