a
Κύπρος – Γρεβενά τελικά δεν είναι καθόλου μεγάλη απόσταση. Μόνο κάποια τραγούδια δρόμος. Άλλαξε και η γεωγραφία της νοτιοανατολικής Ευρώπης καθώς φαίνεται και «συναντήθηκαν» εδώ, στην Αθήνα. Τρεις μπάντες από αυτές που ξεπληρώνουν μέχρι και το τελευταίο cent το αντίτιμο του εισιτηρίου λοιπόν, βράδυ Παρασκευής, σε μια από τις πιο «καυτές» έδρες της πρωτευούσης (σας πεθαίνω με κάτι τέτοια, το ξέρω και το χαίρομαι) και εννοείται πως δεν θα μπορούσα να λείπω. Έστω και αν στο Κύτταρο την ίδια ώρα έπαιζαν οι θεούληδες PAVLOV’S DOG. Αλλά ας τα πιάσουμε με την σειρά, κάνοντας «ανακαταμετάδοση σε ρυθμό απαγορέψεως», που είπε και μια ψυχή κάποτε.
Μπαίνω στο club. Αντικρύζω στον εξώστη του πανό. Ναι φίλε μου, πανό. Τρία τον αριθμό, όλα για τους DARK NIGHTMARE. «Ωραία θα εξελιχθεί η βραδιά», σκέφτηκα. Πιάνω θέση στο μπαρ. Ο κόσμος μαζεύεται, το club γέμισε, τα φώτα χαμηλώνουν, η γνώριμη επική εισαγωγή ακούγεται. Παύση εδώ και σύντομο ιστορικού περιεχομένου info. Οι Μυρμιδόνες κατά τον Όμηρο ήταν πολεμικός λαός που κατοικούσε στην περιοχή της νοτιοανατολικής Θεσσαλίας, που στην εποχή του Χαλκού ονομαζόταν Φθία, και είχαν βασιλιά τους τον Αχιλλέα. Σύμφωνα με τους σύγχρονους ιστορικούς και στρατιωτικούς μελετητές όμως οι οποίοι και έχουν προ πολλού καταρρίψει τις χαζομάρες περί «παραμυθιού» και πως κάποιες σελίδες της ιστορίας μας ποτέ δεν υπήρξαν, ήταν απλά ένα επίλεκτο στρατιωτικό τμήμα από την Φθία στην υπηρεσία του άνακτα των Μυκηνών, με διοικητή τον τοπικό ηγεμόνα, Αχιλλέα. Οι πολεμικές τους αρετές μεγάλες, η ορμή τους ανίκητη, ο τρόπος του «μάχεσθαι» νεωτεριστικός για τότε, η νίκη πάντα έστεφε τα όπλα τους.
Γιατί τα γράφω αυτά; Γιατί οι δικοί μας «Μυρμιδόνες», οι ACHELOUS, είναι το μουσικό αντίστοιχό τους. Ο παραλληλισμός δεν είναι καθόλου τυχαίος. Ανεβαίνουν στην σκηνή και ξεκινούν την κατά μέτωπο επίθεση χωρίς καμία χρονοτριβή. Δεν μιλούν παρά ελάχιστα, βγάζουν τέτοια ορμή και τέτοια ισχύ που θα ζήλευαν πολλοί εκεί έξω, και στο τέλος το club μοιάζει με πεδίο μάχης. Όπου νίκη, εσείς, βάλτε μια επιτυχημένη εμφάνιση. Αρχή με το “Macedon” και ο κόσμος κλασσικά να «πιάνεται από τον λαιμό». Συνέχεια με “pound after pound” έπη σαν το “Gordian Knot”, το “Blood” (χαμός) και το “Warriors with wings”, για να ανέβουν οι ταχύτητες με το “Final day” και το “Myrmidons” (να ο παραλληλισμός που λέγαμε). Επιστροφή στο παρελθόν με το αγαπημένο “Guardians of the light”, για να λήξει η εμφάνιση όπως πρέπει με το “Gaugamela”, εν τω μέσω ιαχών θριάμβου και επευφημιών. Συμπέρασμα; Η μπάντα έχει πια και τυπικά το δικό της κοινό που την ακολουθεί, live ήταν καλύτερη από κάθε άλλη φορά (και πιο «χύμα» με την καλή έννοια), ο frontman τους είναι ΜΕΓΑΣ crowd manipulator (σας έστειλα pt II) και αν αυτοί μοιάζουν Μυρμιδόνες, εμείς φαντάζουμε Τρώες στο Σκαμάνδριο Πεδίο, ηττημένοι, συντετριμμένοι. Στις 7 Δεκεμβρίου ξαναβγαίνουν εις την αλλοδαπήν και συγκεκριμένα στο Riddle of Steel III, στην Γερμανία. Τεύτονες ετοιμαστείτε “for hungry they will come”… συγχωρείστε με ένα λεπτό, πάω να βάλω REFLECTION να παίζει και έρχομαι.
Setlist: 1. Macedon 2. Gordian Knot 3. Blood 4. Guardians of the light 5. Final day 6. Warriors with wings 7. Myrmidons 8. Gaugamela
DARK NIGHTMARE για την συνέχεια, με κάποια τεχνικά μικροπροβληματάκια στην αρχή, τα οποία ευτυχώς ξεπεράστηκαν αμέσως. Εντελώς διαφορετική άποψη πάνω στην σκηνή τούτοι δω. Στητοί και όχι τρεχαλατζήδες, “massive” που λένε και στα Γρεβενά. Και από μουσική; Το έπος, του έπους! Ξεκίνημα με το ανατριχιαστικό (αν αναλογιστεί κανείς για ποιο θέμα μιλάει) “Crimson 731” και η συνέχεια ανάλογη και επάξια της υπόστασης και της ποιότητας της μπάντας αυτής. Με αναφορές πότε στο πιο πρόσφατό τους άλμπουμ “Tortured souls” και πότε στα “The human liberty” και “Beneath the veils of winter”, δέκα (10) χρόνια (δισκογραφικής) ιστορίας καλύφθηκαν πλήρως και μου ξαναθύμισαν πως τελικά τα δύο πρώτα άλμπουμ τους είναι και τα αγαπημένα μου. Ειδικά στην “back to back” δυάδα “The battlefield calling my name” – “Beneath the veils of winter” (“We built all our dreams under the frozen stars…” και το λαρύγγι στο πάτωμα), στο πρωτόγονα ηρωικό “Invaders” και στο υπέρτατο έπος “Dragonlakes” έπαθα «ζημιά». Την επόμενη φορά με μεγαλύτερο σετ για να χωρέσουν και τα “Hawks of war” και “Blood land”. Ναι; Ναι. Όχι τίποτ’ άλλο, αλλά το refrain του τελευταίου συγκαταλέγεται στα καλύτερα που ακούσαμε ποτέ από ελληνική μπάντα. Προς μεγάλη μας έκπληξη όμως, για να μην αναφέρουμε μόνο τις «ελλείψεις», παίχτηκε και το “The voyage”, κομμάτι που έχει να ακουστεί ζωντανά καιρό πολύ. Κλείνοντας, να πω πως αυτή τους η εμφάνιση ήταν ισάξια της προηγούμενης που τους είχα πετύχει μαζί με τους DEIFIED και τους TOXIC JOINT (νομίζω αυτή ήταν η πιο πρόσφατη, λες να γερνάω;) και πως ο τραγουδιστής τους έβγαλε τα ψηλά σημεία πιο άνετα την φορά αυτή. Γιατί τα τραγούδια τους, φωνητικά, δεν τα λες και εύκολα, ιδιαίτερα όταν αυτός που τραγουδά παίζει ΚΑΙ κιθάρα. Να εξηγούμαστε. Όλα πρίμα λοιπόν, περιμένω την επόμενη φορά για τα περαιτέρω.
Setlist: 1. Crimson 731 2. Crown of innocence 3. Eternal forest 4. The battlefield calling my name 5. Beneath the veils of winter 6. The voyage 7. Invaders 8. Dragonlakes 9. Defenders of the borderland 10. Borders of pain 11. Are we free
Ο τόπος μυρίζει σεφταλιά και χαλούμι σαγανάκι (έπος) και η πιο παθιασμένη «δική μας» μπάντα που είδα εδώ και χρόνια, ναι, χρόνια, ξεκινά τις πρώτες της νότες. Το παγκόσμιο πρωτότυπο των R.U.S.T.X, ήρθε από την Μεγαλόνησο για να διδάξει. Να διδάξει πάθος, μεράκι, αγαθές προθέσεις και να τρίψει στην μούρη του κάθε τυχαίου που το παίζει ντίβα επειδή έχει 50 likes στο Facebook το «rock star-ιλίκι» του. Παγκόσμιο πρωτότυπο έγραψα και δεν υπερβάλλω καθόλου. Ξέρουμε συγκροτήματα που έχουν στις τάξεις τους αδέρφια. Να αποτελείται μια μπάντα όμως ΕΞ ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ από αδέρφια, δεν έχουμε ξαναδεί. Η Κατερίνα (ladies first) , ο Παναγιώτης, ο Γιάννης, ο Γιώργος. Ξάνθου, στο επίθετο. Μουσικοί με πολλά «καρυδάκια», και όχι απλά περγαμηνές. Και να τραγουδούν όλοι, έτσι; Τρείς δίσκοι πια στο «οπλοστάσιό» τους, πολλά live, εντελώς λυμένα πόδια, ό,τι χρειαζόταν για να δοθεί ένα από τα καλύτερα live των τελευταίων ετών ήταν διαθέσιμο. Άψογη επικοινωνία με το κοινό, ιδανική αναλογία «πλάκας – σοβαρότητας» στις δηλώσεις τους, προβληματισμοί, αγάπη για τον τόπο τους (εύγε) και ένας ήχος που σε πετούσε λες και ήσουν μπαλάκι του tennis από τους RIOT στους Q5 και τους MOTLEY CRUE και από εκεί στους AC/DC και στους KROKUS.
Για την σκηνική τους παρουσία, τι να γράψεις και τι να πεις. Πόσους μουσικούς έχετε δει να αφήνουν την σκηνή και να ανεβαίνουν σε μπαρ, να τρέχουν πάνω κάτω στο club, να παίζουν από τον εξώστη του; Ο Παναγιώτης τα κάνει (όλα) αυτά (και συμφέρει). Και ακριβώς επειδή είναι πρωτίστως όλοι τους οπαδοί, μας «έστειλαν» με τρεις (!) διασκευές σε κομμάτια των ζωντανών μύθων RIOT (“Swords and tequila”, “Magic maker” και εκτός προγράμματος το “Outlaw”) και με μία στο άκρως οπαδικό “Heavy metal angels” των «παππούδων» του epic heavy metal HEAVY LOAD, όπου το μικρόφωνο γινόταν πάσα εδώ και εκεί. Ξεχωριστή μνεία πρέπει στο τραγούδι “Kallikantzaroi” το οποίο είναι μια θεατρική παράσταση από μόνο του. Εξαίσιο σαν το ακούς ζωντανά. Τι άλλο να σας πω; Αν έφτιαχνα το δικό μου εγχώριο τριήμερο festival με Ελλαδίτες και Κυπρίους, οι R.U.S.T.X θα ήταν οπωσδήποτε μέρος του. Ο επίλογος όμως δεν θα μπορούσε να είναι άλλος, παρά τα λόγια ενός καλού φίλου που βρέθηκε στο The Crow και είδε όλα όσα διαδραματίστηκαν: «Εάν το Rock ήταν φωτογραφία, αυτή θα ήταν οι Rust X στη σκηνή του Crow.» ΑΥΤΟ. ΤΕΛΟΣ.
Setlist: 1. Defendre le Rock 2. Frontier heroes 3. Running man 4. Brothers ‘n’ sisters 5. Wake up 6. Destiny riders 7. Treason 8. Widows cry 9. Evagoras 10. Swords and tequila 11. Magic maker 12. Journey arrives 13. Center of the universe 14. Fire at will 15. Kallikantzaroi 16. Outlaw 17. Heavy metal angels
Δημήτρης Τσέλλος
Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής
