a
Για τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ του αμερικανικού ατσαλιού (κατά κόσμον US metal), το ντεμπούτο των Καλιφορνέζων RUTHLESS, με τίτλο “Discipline of steel” (1986), συγκαταλέγεται στις πολύ «χτυπητές» περιπτώσεις ελπιδοφόρων «πρώτων». Και ο γράφων εκεί το κατατάσσει. Οι RUTHLESS συγκαταλέγονται επίσης στις μπάντες αυτές που πολύ γρήγορα, μετά από έναν ή δυο δίσκους δηλαδή, οδηγήθηκαν στη διάλυση, αν και τα δεδομένα εκείνη την εποχή, έδειχναν πως θα έπρεπε να είχαν άλλη, διαφορετική πορεία. Ποιος ξέρει τι συνέβη τότε και δεν ακούσαμε τον διάδοχο του “Discipline…”, τρία χρόνια μετά την κυκλοφορία του, όπως ήταν το αρχικό σχέδιο…
Χάθηκε το “momentum”; Πιθανότατα. Είναι όμως ευνοϊκό το κλίμα για μια ακόμη προσπάθεια; Βεβαιότατα! Όπως συνέβη σε αρκετές ακόμη περιπτώσεις από το millennium και μετά, έτσι και τούτοι δω οι Αμερικανοί έβαλαν ξανά μπροστά τις μηχανές αρκετά χρόνια μετά τη διάλυσή τους, συγκεκριμένα είκοσι. Γνώριμα πρόσωπα από τα 80s, o τραγουδιστής Sammy DeJohn και ο κιθαρίστας Ken McGee. Κυκλοφόρησαν δύο δίσκους με δυο διαφορετικές συνθέσεις (“They rise” και “Evil within”) και φέτος αλλάζουν ξανά line up, αφού πλέον στο “The fallen” το μοναδικό αυθεντικό μέλος Sammy DeJohn πλαισιώνουν οι Glen Paul (κιθάρα), Sandy K. Vasquez (μπάσο) και Bob Guitrau (τύμπανα).
Το νέο album δεν έχει ιδιαίτερη σχέση με το “Discipline of steel”, γιατί πολύ απλά, οι RUTHLESS από την επαναδραστηριοποίησή τους και μετά, δεν έχουν ιδιαίτερη σχέση με τους RUTHLESS του 1986. Τούτων λεχθέντων, ο ανυποψίαστος ακροατής ας περιμένει παραδοσιακό heavy metal με πολύ έντονες ευρωπαϊκές επιρροές και τους JUDAS PRIEST, SAXON και ACCEPT να είναι οι πρώτοι που έρχονται αβίαστα στο μυαλό, χωρίς εννοείται να λείπουν οι αναφορές σε αμερικανικές αξίες, όπως είναι οι NASTY SAVAGE. Μιας και ανέφερα τους τελευταίους, πρέπει να επισημάνω το πόσο δείχνει επηρεασμένος o Sammy, σε σημεία, από τον Nasty Ronnie. Υπάρχει βέβαια ένα «θεματάκι» όταν αποφασίζει να ανέβει σε οκτάβες, αλλά γρήγορα επανέρχεται σε επίπεδα που ξέρει να χειρίζεται πολύ καλύτερα.
Το “The fallen” είναι ΑΨΟΓΑ παιγμένο. Είναι επίσης, κάποιες φορές, εντυπωσιακό, ειδικά στις κιθάρες. Έχει όμως ένα μεγάλο μειονέκτημα: Θα το ακούσεις συνεχόμενο, μονομιάς, αλλά μετά θα ακούσεις κάτι άλλο. Κάποια άλλη στιγμή, θα το ξανακούσεις αλλά και πάλι, δεν υπάρχει έστω ένα τραγούδι που να σε κάνει να πατήσεις το “repeat”. Οπότε, έχουμε να κάνουμε οπωσδήποτε με ένα καλό album, που δε μπορεί όμως να αντέξει μια έντονη κούρσα και θα «μείνει» από δυνάμεις… Στον αντίποδα βέβαια, πάντα θα υπάρχει το ζητούμενο του «τι περιμένουμε πια να ακούσουμε από metallers που έζησαν την ακμή και τη νιότη των 80s» και εκεί οι RUTHLESS, αξιοπρεπέστατοι, δεν αφήνουν περιθώρια ειρωνικών σχολίων.
7 / 10
Δημήτρης Τσέλλος
