Καλή χρονιά σε όλους, μια χρονιά που μακάρι να φέρει τα καλύτερα στον καθέναν! Δεν ξέρω αν παίζει ρόλο το «ποδαρικό» και πόσο το πιστεύετε, αλλά αν κρίνω από το live των SIXFORNINE / MASK OF PROSPERO / EIEN μία μέρα πριν και από αυτό για το οποίο θα διαβάσετε παρακάτω, τότε μάλλον το 2020 προβλέπεται super όσον αφορά τα συναυλιακά δρώμενα! Το τι έγινε στο Gagarin 205 θα το διαβάσατε στην αντίστοιχη ανταπόκριση του Γιώργου Δρογγίτη, οπότε μη χρονοτριβούμε και ας ξεκινήσει η εξιστόρηση πεπραγμένων που έμειναν ήδη χαραγμένα με χρυσά γράμματα στην εγχώρια μεταλλική ιστορία, ούτε δύο χιλιόμετρα μακριά.
Όταν λέμε «εγχώρια», πάντα προσμετρούμε σε αυτή οτιδήποτε μας έρχεται από την Κύπρο. Οι HARDRAW λοιπόν που μας έκαναν την τιμή και ήρθαν από το νησί του Ευαγόρα, έχουν όλα τα φόντα μελλοντικά να μας κάνουν να λέμε τα καλύτερα για την μουσική τους. Κάποιοι «παλιές καραβάνες» στον χώρο, κάποιοι όχι, άπαντες όμως με πολύ καλή τεχνική κατάρτιση, ωραίες ιδέες (οι οποίες πρέπει να δουλευτούν περισσότερο και αυτό είμαι σίγουρος πως θα γίνει) και μεράκι για το είδος που υπηρετούν, δηλαδή το κλασσικό heavy metal (ή μήπως έπρεπε να γράψω χέβι μέτσολ;), με όλα τα κλισέ του που τόσο θέλουμε να ακούμε και μπόλικες αναφορές στο NWOBHM. Το σετ τους βασίστηκε όπως ήταν αναμενόμενο στο άλμπουμ τους “Night of the wolf” και στο υπερ-cult ομώνυμο 7’’, ενώ δεν έλειψαν και καινούργιες συνθέσεις από τον επερχόμενό τους (άτιτλο ακόμη) δίσκο που ομολογώ πως σε αυτή την πρώτη επαφή μου φάνηκαν εξαιρετικά ενδιαφέρουσες. Ήθελα βέβαια να ακούσω τα “Samson’s revenge” και “Revenge” τα οποία αν και σταθερά στο setlist δεν μπήκαν ελέω χρόνου, αλλά μην τα θέλω και όλα δικά μου, έτσι δεν είναι; Αξιολογότατος ο νέος τους τραγουδιστής στην μόλις δεύτερή του εμφάνιση επί σκηνής με την μπάντα, o οποίος με κέρασε ένα μικρό σοκ στο τέλος: όταν ακούστηκε το ΕΠΟΣ “The ninth wave” των MANILLA ROAD, περίμενα στα σίγουρα μια αξιόλογη διασκευή. Τόσο όμως η απόδοση των υπολοίπων (ειδικά οι κιθάρες «κέντησαν»), όσο και η φωνή που ακουγόταν σε χροιά ΙΔΙΑ με αυτή του μακαρίτη Shelton, εκτόξευσαν την διασκευή στα ύψη. Μπράβο! Εξαιρετικό τελείωμα σε μια καθόλα αξιόλογη εμφάνιση λοιπόν, και περιμένω τα καλύτερα στο μέλλον. Όταν επέλθει το απαιτούμενο «δέσιμο», θα μας δώσουν πολλά!
Setlist: 1. The cry of Persaina (νέο κομμάτι) 2. Strike em down 3. Hunter x Hunter (νέο κομμάτι) 4. The One with the wolves 5. A crime reborn (νέο κομμάτι) 6. The abyss of mankind (νέο κομμάτι) 7. Night of the wolf 8. The Second Coming (νέο κομμάτι) 9. Heavy metal union 10. The ninth wave (MANILLA ROAD cover)
Αν δεν θες επικούρα και άλλα εξωτερικά «δάνεια» στο doom metal σου και το ζητάς «απογυμνωμένο» όπως το «γέννησε» η Γηραιά Αλβιώνα, τότε οι THE TEMPLE είναι η μπάντα σου. Άσχετα αν στο τέλος η μουσική τους είναι τόσο πομπώδης που δημιουργεί χωρίς να θέλει, εμμέσως, «κάτι σαν» έπος, «κάτι σαν» λυρισμό… Μιλάμε για βαρύ, ΠΟΛΥ ΒΑΡΥ ήχο. Για τόνους θλίψης. Για το απόλυτο πεσιμιστικό συναίσθημα. Για την απόλυτη ψυχολογική κατάπτωση. “Slow is the suffering” που λένε και οι DAWN OF WINTER… τι να λέμε τώρα, μοίρασαν κόλλυβα, καφέ της συγχώρεσης και παξιμαδάκι οι άνθρωποι… Δεν τους είχα δει ποτέ ζωντανά τους Θεσσαλονικείς απ’όσο μπορώ να ανακαλέσω στην μνήμη μου και αυτό που είδα με καθήλωσε με τον τρόπο του. Για όσους δεν ξέρουν, θα τους παρομοίαζα με τους PALLBEARER και τους WARNING (επειδή σίγουρα έχετε απορίες για τους δεύτερους, ανατρέξτε στο δεύτερο μέρος του αφιερώματος στο doom, εκεί θα τους βρείτε, να αναφερθεί δε πως υπάρχει και διασκευή τους από την μπάντα), δεδομένο που από μόνο του μόνο ως κάτι το θετικό μπορεί να εισπραχθεί. Το doom metal είναι από τα αγαπημένα μου metal είδη και ως εκ τούτου είμαι αυστηρός απέναντι σε όποιον καταπιάνεται με αυτό. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό, είναι και η αντικειμενική δυσκολία που το διακατέχει. Πρέπει να έχεις πολλά «κάκκαλα» για να παίξεις καλά και σωστά doom, χωρίς να μοιράζεις χασμουρητά. Και οι THE TEMPLE έχουν. Τσεκάρετε άπαντες τα “As once was” ep (2015) και “Forevermourn” (2016), δεν γίνεται να μην σας αρέσουν. Μόνο «δύσκολο» σημείο στην μουσική τους, τα εντελώς θρηνητικά, “love or hate” φωνητικά, τα οποία όμως στον αντίποδα αποτελούν και ένα ωραιότατο σήμα κατατεθέν και δίνουν επιπλέον «πόντους» σε χαρακτήρα και προσωπικότητα. Άξιοι!
Setlist: 1. Mirror of souls 2. The blessing 3. A White Flame for the fear of death (νέο κομμάτι) 4. Qualms in regret 5. Reborn in virtue (νέο κομμάτι) 6. The foundations (νέο κομμάτι)
Για την συνέχεια, το κύκνειο άσμα των SABOTER. Το τελευταίο τους show έγραφε η αφίσα του live πως θα είναι… Ή μήπως όχι; Χαμηλός φωτισμός, κεριά, ατμόσφαιρα μυσταγωγική και μυστικιστική, πέντε βαμμένες φιγούρες ντυμένες με δέρμα και μέταλλο, σκηνικά που πρόσθεταν ακόμη περισσότερη θεατρικότητα στο όλο concept και οι πρώτες νότες του “The temple of R’lyeh” «βάζουν φωτιά» στο Κύτταρο. Η μπάντα είναι σε ΤΕΡΑΤΩΔΗ φόρμα, φτύνει φωτιά και σίδερο καθώς αναπαράγει ζωντανά τραγούδια ενός από τους καλύτερους δίσκους του 2018. Αναφέρομαι φυσικά στο “Architects of evil”, το οποίο δύο χρόνια μετά δεν έχει σταματήσει να επισκέπτεται συχνά το στερεοφωνικό του γράφοντος. JUDAS PRIEST και ICED EARTH, HELSTAR και KING DIAMOND, έπος και επιθετικότητα, εντυπωσιακός ήχος (γενικά η βραδιά στον τομέα αυτό ήταν ά-ψο-γη), κιθάρες – ξίφη που έσκιζαν ψυχές, καρδιές και ώτα, ένα απίστευτο rhythm section και ένας εντελώς λυσσασμένος frontman σε μεγάλες ερμηνείες γεμάτες παραφροσύνη, ήταν τα στοιχεία που έκαναν την εμφάνιση αυτή να δείχνει με το δάκτυλο άλλες, ξένων «φτασμένων» σχημάτων και να γελά! Μακράν η καλύτερη εμφάνιση των SABOTER ως τώρα, έμελλε να είναι και η τελευταία τους και την απάντηση στο γιατί, την δίνει το δεύτερο μέρος του live, όπου το σκηνικό αλλάζει…
Τα κεριά σβήνουν, ανθρώπινα κρανία κρέμονται σε μια αρμαθιά, δύο φιγούρες με μοναστηριακούς μανδύες κρατώντας δάδες ανεβαίνουν στην σκηνή και πίσω από τα τύμπανα υψώνεται ένα πανό που φέρει ένα όνομα: TRIUMPHER. Αυτό θα είναι πλέον το όνομα του γκρουπ, για να υπηρετήσει την αλλαγή σε ήχο και στιχουργικό περιεχόμενο. Η πεντάδα παρουσιάζει τρία νέα κομμάτια, με το ένα ειδικά εξ αυτών (“The thunderer”) να τρομάζει με την ισχύ και την βαρβαρότητά του. Ο ήχος είναι πλέον θεοσκότεινος, προσεγγίζει τα «χωράφια» του ακραίου μετάλλου και θέλω να δω το τελικό αποτέλεσμα με τις επιρροές αυτές να ενώνονται με το US heavy/power metal που το συγκρότημα έχει ως βάση. Το αμερικανικό power metal είναι εκ φύσεως σκοτεινό, οπότε το πείραμα είναι καταδικασμένο να πετύχει. Αν λοιπόν οι υποψίες μου επαληθευτούν, τότε πρώτον θα πρέπει να ετοιμαζόμαστε όλοι για έναν καταπληκτικό δίσκο και δεύτερον, μάλλον θα μιλάμε για ένα πανευρωπαϊκό νέο φαινόμενο, καθώς δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι αντίστοιχο στην Γηραιά Ήπειρο. Δηλώνω ενθουσιασμένος και περιμένω με ανυπομονησία το νέο άλμπουμ!
Setlist: Μέρος πρώτο ως SABOTER: 1. The temple of Rlyeh 2. Architects of evil 3. Lamias call 4. To glory we march 5. Golden owl 6. Sword of the guardian / Μέρος δεύτερο ως TRIUMPHER: 1. Intro – Europa victrix/The thunderer 2. Mediterranean wrath 3. Blazing circle
Μετά τον ορυμαγδό των TRIUMPHER, δεν ξέρω πόσες μπάντες θα μπορούσαν να σταθούν στην σκηνή και να δώσουν ακόμη περισσότερα, ως headliners. Σίγουρα, λίγες. Μια από αυτές, είναι οπωσδήποτε οι SACRAL RAGE oι οποίοι έδωσαν το καλύτερό τους live από καταβολής τους, όσο και αν αυτό κάθε φορά που τους βλέπεις φαντάζει σχεδόν ακατόρθωτο. Δεν μπορεί, λες, κάποια στιγμή θα είναι και ντεφορμέ. Μπούρδες φίλε, σου απαντούν. Βίντεο εισαγωγή (γενικά έπαιξαν πολύ με ψυχεδελικά-διαστημικά videos καθ’ όλη την διάρκεια του live και αυτό «κόλλησε» άψογα με το setlist) μπάσιμο με το “Vaguely decoded” από το πρόσφατο αριστούργημα “Beyond celestial echoes” και εκτόξευση σε διαστημικά ύψη μέσω ενός post apocalyptic σκηνικού (για περισσότερες πληροφορίες, ανατρέχουμε στην πρόσφατη συνέντευξή τους). Αν στις προηγούμενες μπάντες ο ήχος ήταν κρύσταλλο, εδώ χαζέψαμε. Λες και άκουγες cd! Οι ατάκες δε του κόσμου, θα μπορούσαν άνετα πρώτον να με βγάλουν από την δύσκολη θέση των επαναλαμβανόμενων τσιτάτων, δεύτερον να περιγράψουν χαρακτηριστικά την απόδοση της τρομερής τετράδας.
«Ρε συ, μήπως είναι playback;»
«Νιώθω μια διαταραχή στο χωροχρονικό συνεχές»
«Εξωγήινοι είναι;»
«Ξεφτιλίζουν το σύμπαν ρε φίλε!»
«Πού διάολο είναι η πρίζα; Ή δουλεύουν με μπαταρίες;»
Ατάκες που από την μία έβγαζαν γέλιο την ώρα εκείνη, από την άλλη «έσπαζαν» την «παγωμάρα» από τα πρόσωπα όλων μας που κοιτούσαμε σαν χάνοι τέσσερεις ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟΥΣ μουσικούς να μας δίνουν τα μυαλά ανά χείρας. Δεν είναι όμως κάτι το περίεργο αυτό, αφού έχουμε να κάνουμε με μια μπάντα που κινείται άκρως επαγγελματικά σε ό,τι και να κάνει (από το image της ως την τελευταία της νότα), πρωτίστως όχι για να φανεί και να δειχτεί η ίδια, αλλά για να τιμηθεί η στήριξη και η αγάπη του κόσμου προς το πρόσωπό της. Αφού λοιπόν μας έκαναν γιο-γιο και μας πετούσαν σαν κουκλάκια πάνινα από το ντεμπούτο “Illusions in infinite void” (όταν παίχτηκε το “Amarna’s reign” ο γράφων έχασε επαφή με την Γη ως είθισται) στο “Beyond celestial echoes” και τούμπαλιν, ακούγοντας στο ενδιάμεσο το “Master of a darker light” από το πρώτο τους ep “Deadly bits of iron fragments” σε μια ultra αναβαθμισμένη έκδοση (πέσαμε στο πάτωμα), μας έδωσαν το coup de grace με δύο διασκευές: Μία στο “Phantasmagoria” των ANNIHILATOR, παιγμένο μια ταχύτητα επάνω από το αυθεντικό (!) και μία στον ΥΜΝΟ “Tyrants in distress” των WATCHTOWER, η οποία ναι, ακούστηκε καλύτερη από την αυθεντική σύνθεση! Έτσι, γιατί μπορούν. Γιατί μπορούν να είναι η καλύτερη και πιο «φορμαρισμένη» metal μπάντα στην Ελλάδα την στιγμή αυτή, γιατί μπορούν να είναι ένα μοναδικό φαινόμενο πανευρωπαϊκά και ένα από τα 2-3 ανάλογα, παγκοσμίως. Σας φαίνεται περίεργο και υπερβολικό; Να σας προβληματίσω λοιπόν: για να βρούμε κάτι αντίστοιχο πρέπει να πάμε στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, όπου οι μεν VEKTOR δεν υπάρχουν ουσιαστικά, οι WATCHTOWER είναι σε αναμονή και μπάντες σαν τους DROID έχουν ακόμη πολλά ψωμιά να φάνε για να φτάσουν τους SACRAL RAGE. Οπότε τι μένει; Σωστά. Η δική μας μπάντα, με παγκόσμιο status και μάλιστα ηγετικό!
Setlist: 1. Vaguely decoded 2. Eternal solstice 3. A tyrannous revolt 4. Necropia 5. Panic in Urals 6. Master of a darker light 7. Encima del mal 8. Sutratma 9. Samsara 10. Amarna’s reign 11. Waltz in madness 12. Tyrants in distress (WATCHTOWER cover) 13. Phantasmagoria (ANNIHILATOR cover)
Τελευταίες λέξεις… Τούτο το mini festival, ήταν εξαιρετικό. Πολλά μπράβο στα συγκροτήματα για την απόδοσή τους, πολλά μπράβο στην διοργάνωση για τις άψογες συνθήκες, και τέλος πολλά μπράβο στον κόσμο που εν τω μέσω τριημέρου, ματς ΟΣΦΠ-ΠΑΟ και κακών καιρικών συνθηκών, τίμησε την βραδιά και με το παραπάνω. Καλή χρονιά λοιπόν και πάλι σε όλους, με υγεία και πολλές στιγμές σαν αυτές!
ΥΓ 1: Το επόμενο SACRAL RAGE άλμπουμ πιθανότατα θα φορέσει και σε μας ζουρλομανδύα, όχι μόνο στον Prototype UL (Δεν τον ξέρετε; Μάθετέ τον από εδώ)
ΥΓ 2 (άσχετο-σχετικό) : Πότε θα δούμε WATCHTOWER εις τας Αθήνας; Για ενεργήστε οι promoters παρακαλώ (σ.Σάκη Φράγκου: για να ενεργήσουν οι promoters, πρέπει να το κάνουν πρώτα οι Τεξανοί!!!).
Κείμενο: Δημήτρης Τσέλλος
Φωτογραφίες: Λευτέρης Τσουρέας
